“I sent you an email”, a friend of mine wrote to me, “with a recorded meditation that I recently followed, because I think it completely resonates with the call from Fatima that you received.” (…) (Read the further English translation underneath the Dutch text)
ZIJ MET DE 1000 GEZICHTEN
“Ik heb je een mailtje gestuurd”, appte een vriendin van me, “met een opgenomen meditatie die ik onlangs volgde bij Veronika Reniers, want volgens mij sluit dat helemaal aan bij de call van Fatima die jullie kregen.” Ik kijk verrast op, want alles wat me aanwijzingen kan geven over de bedoeling achter de call is welkom. Ik beschouw deze hele reis van de Azoren over Israël naar Egypte als een voorbereiding op de nachtwake op de berg, en eerlijk: de hele bedoeling is me nog niet helemaal duidelijk. En misschien moet het dat ook niet zijn. Het mysterie is een essentieel onderdeel van het vrouwelijke, en van het leven zelf. Misschien is gewoon durven vertrouwen in haar roep wel dé initiatie op zich.
Maar als ik de meditatie volg, vallen voor mij weer een heleboel puzzelstukjes in elkaar. Veronika vertelt over een archetype dat zich deze dagen kenbaar maakt aan haar: de godin met de duizend gezichten. Een wezenheid die vraagt om aanhechting te krijgen op de aarde. Ineens flashback ik weer naar 2006 toen ik een maand in de Himalayas doorbracht en daar elke ochtend, gericht op het oosten, de duizend namen van de godin reciteerde, mantra’s in het Sanskriet. Een bekende praktijk in India die bedoeld is om je bewustzijn te verbreden en je in aanraking te brengen met het goddelijke vrouwelijke. Ik kreeg toen inderdaad contact met een vrouwelijk wezen, en later in uitbreiding met een heel veld, dat ik ging herkennen als het oude Lemurische veld van de moeder. Of is het nog ouder en is het wat sommigen MU noemen?
In verschillende tijden en culturen heeft de godin verschillende namen en invullingen gekregen, zoveel dat het ons zou kunnen verwarren. Want wie is nu precies wie en waar staat ze dan precies voor. “Verlies je niet in die duizend gezichten”, raadde een vrouw me ooit aan, “richt je niet op de zwarte of de rode of alle kleuren die een godin kan innemen, maar richt je op de witte die alles omvat.” In India bekend als de Tripurasundari: de drievoudige. Of zelfs de Lalita, de duizendvoudige, zij die yin en yang omvat en het leven-zelf danst in al haar mogelijkheden.
Tijdens vorige reizen, met name in Egypte, Nubië en Soedan, kwam ik meer en meer in contact met die godin die alles is, die alles bezielt, die het hele leven bevat. Het moederlijke veld dat ooit het hele leven omvatte en de tegenstellingen op een natuurlijke manier in balans hield. Misschien verwijst het naar een matriarchale periode, die in onze geschiedschrijving nog steeds niet erkend wordt, wellicht omdat ze vanuit een patriarchale visie gedefinieerd wordt: als een tijdperk waarin de vrouw de man overheerste. En die was er inderdaad niet. Zoals ik ooit las in onderzoek naar matrifocale samenlevingen, brachten die juist evenwicht tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Alleen lag het eigendomsrecht in de vrouwelijke lijn. En zoals ik het zie, is er in dat moederlijke veld ook geen overheersing, maar is er juist verbinding tussen yin en yang, tussen tegenstellingen (behalve op het einde, waardoor het patriarchaat kon ontstaan, maar daar kom ik later op terug.) Zoals ik het begrijp was het de periode voor het mentale bewustzijn de overhand kreeg en het schrift ontstond. Een periode waarin we hersen- en psyche-gewijs in een mythische werkelijkheid leefden, zoals een kind in zijn prille leven ook in een symbiotische werkelijkheid leeft met de moeder.
De duizendvoudige godin, dat grote eenheidsveld dat ooit in een ver verleden bestond in het aardebewustzijn, wil dus weer geactiveerd en verankerd worden op aarde. Maar nu vanuit individueel bewustzijn. Met die woorden begrijp ik opeens dat dit de roep van Fatima zou kunnen zijn: roep 1000 vrouwen bij elkaar, 1000 vrouwen die ondanks hun verschillen toch beslissen de handen in elkaar te slaan en zich te verbinden in het hart, op één moment in de tijd. “Dan ben ik in hun midden.” Als we kunnen kiezen om ons te verbinden, ondanks onze onderlinge verschillen, kan dat grote verbindende vrouwelijke veld weer verankerd worden op aarde.
Het is pas nadat we de roep van Fatima ontvingen, dat we hoorden dat er ook een Tibetaanse profetie zou bestaan die zegt dat als 1000 godinnen of Tibetaanse boeddistische Tara’s zich verbinden, onze wereld zal verschuiven van angst naar compassie.
Ik ben zelf blij dat Fatima in onze roep het woord ‘vrouwen’ gebruikte, want in deze 21ste eeuw voelen de meeste vrouwen zich waarschijnlijk geen ‘godinnen’, maar misschien eerder moeders, of influencers, of dromers, of verzorgers, of harde werkers, of zelfs een stuk mannelijk. Belangrijk is dat hoe anders we ons ook voelen, we connectie kunnen maken met dat diepe feminiene verlangen om ons te verbinden en om, ondanks verschil of de neiging tot verdelen, samen te werken, eenheid te creëren, de handen in elkaar te slaan en hiermee verschil te overstijgen. Omwille van wat echt belangrijk is. Eén cause. Wat mij betreft: de zorg voor ons nageslacht op aarde.
Terwijl deze gedachten door me heen gaan, speelt plots het aardekristal weer op. De levende kern van de aarde die ik al jaren zo goed kan voelen en die als een boordcomputer, of eerder nog als een hart het geheel op aarde aanstuurt en bezielt. Ik zie hoe het aardekristal dat vrouwelijke veld activeert. Als een hart dat bloed pompt in het hele levende netwerk. Moeder Aarde was in oorsprong zelf die duizendvoudige godin die alles in balans hield en het kristal was haar hart, haar brein, haar intelligentie die als het ware de codes gaf aan het leven op aarde om te floreren. De wetten van de natuur. Tot we haar door de evolutie van onze mind demystifieerden en haar zo haar ziel en het leven ontnamen, waardoor haar goddelijke bewustzijnsveld zich ontkoppelde van de materie en van ons bewustzijn. En nu vraagt ze om weer aan te hechten.
Het beeld toont me ook hoe de walvissen in de diepzeeën rechtstreeks in contact staan met dat aardehart en de codes die het uitstuurt verder verspreiden in de oceanen, door het water heen, zodat de hele waterwereld opgenomen wordt in dat veld. De dolfijnen, de haaien, de grote zeevissen, de octopussen… alle wezens spelen hierbij een rol.
Boven het water lijkt in de mensenwereld het contact met het aardekristal verdwenen. Alsof we niet meer ingetuned zijn op dat centrale informatieve hart, dat ons vertelt waar het leven op aarde over gaat, wat Project Aarde precies inhoudt en als oorspronkelijke bedoeling heeft. De menselijke wereld is de voeling met die Grote Moeder verloren, en dus niet langer aangehecht op dat grote moederlijke uitbalancerende veld.
Plots begint het me te dagen wat de walvissen misschien hebben bedoeld toen ik ze hoorde zeggen dat ze hun inhoud willen overhevelen naar de mensen (zie een vorige blog). Ook hun wereld wordt bezoedeld en verliest de verbinding met het aardekristal en haar codes. Ze hopen daarom dat mensen zich er weer actief mee gaan verbinden en zo samen zelf die informatie weer gaan uitsturen in de wereld rondom hen. Zodat ook de bovenwaterwereld weer verbonden wordt en in resonantie komt met de oorspronkelijke aardebedoeling. En zo ook de waterwereld geheeld en gered kan worden.
Hmm… bedenk ik ineens. Zou het toeval zijn dat de duizend vrouwen opgeroepen worden om samen te komen op 8 november, precies de dag dat de Klimaatconferentie zich buigt over de oceanenwereld…? Zou het kunnen dat we bijeen te komen hebben om ons die diepzeemissie te herinneren?
(wordt vervolgd)
THE ONE WITH THE THOUSAND FACES
“I will sent you an email”, a friend of mine wrote to me, “with a recorded meditation that I recently followed, a meditation led by a woman called Veronika Reniers. I send it to you, because I think it completely resonates with the call from Fatima that you received.” I look up, happily surprised, as I welcome anything that can give me further clues about the intent behind the ‘Call of the 1000 Women’. I consider this entire journey from the Azores over Israel to Egypt as a preparation for the night vigil on the mountain, and frankly, the whole purpose is not quite clear to me yet. And maybe it shouldn’t be. Mystery is an essential part of the feminine, and of life itself. Might be that only the guts to trust in her call is an initiation in itself.
When hearing the meditation, though, more pieces of the puzzle come together. Veronika tells of an archetype that is calling her these days: the goddess with a thousand faces. A being or consciousness that wants to descend or be remembered on earth. Suddenly I recall my stay in the Himalayas in 2006 where during a month every morning I recited the Sanskrit mantras of The Goddess with the Thousand Names. A well-known practice in India that is intended to broaden our consciousness and connect us with the divine feminine. I did indeed feel a female being at that time, and later on I connected to her in a broader sense, experiencing her as a field of consciousness that was the ancient Lemurian field of the Mother. Or is it even older, and is that what is being called MU?
In different times and cultures, the goddess has been given different names and interpretations, so many that it might dazzle us. Trying to understand her with our minds we might wonder who is exactly who and what exactly does she or another stand for. “Don’t let these thousand faces distract you,” a woman once advised me, “don’t focus on the black or the red or all the colors that a goddess can take, but focus on the white that encompasses everything.” The One that is All is known in India as the Tripurasundari : the triple goddess. Or even the Lalita, the thousandfold, she who embraces yin and yang and dances life itself in all its possibilities.
During previous travels, especially in Egypt, Nubia and Sudan, I more and more started to feel that goddess who is everything, who animates everything, who contains all life. The maternal field that once encompassed all of life and balanced the opposites in a natural way. Perhaps it refers to a matriarchal period, which is still not recognized in our historiography, maybe because it is defined from a patriarchal point of view: as an era in which women dominated men. And as far as I understand there indeed never was such a dominance. In extensive research on matrifocal societies that I once read (by Heide Göttner-Abendroth) it is said those societies actually balanced the masculine and the feminine; only property was passed on in the female line. As I perceive it, in that maternal field there is indeed an equality between yin and yang and between opposites (except in the end, which allowed the patriarchy to arise, but I’ll get to that later).
So apparently that thousandfold goddess, that great unity field that once existed in the distant past which we could also call earth consciousness, wants to be reactivated. During the meditation it comes to me that this could very well be the call of Fatima: “gather 1000 women” : 1000 women who, despite their differences, decide to join hands and connect in the heart, at one moment in time. “Then I will be in their midst.” If we actively choose to join hands and hearts, that great connecting feminine field can come back on Earth.
It is only after we received the call of Fatima that we heard of the Tibetan prophecy which says that if 1000 goddesses or Tibetan Buddhist Taras unite, our world will shift from fear to compassion.
I must say I like the fact that in Fatima’s call she spoke of ‘women’, because in this 21st century most women might not perceive themselves as ‘goddesses’, but rather as mothers, or influencers, or dreamers, or caregivers, or hard workers, or even masculine in a way. But the most important aspect in all this seems to me that, no matter how different we feel, we can relate to that deep feminine desire to connect and work together, create unity, and thus exceed the differences and the growing tendency to divide. We know we have to unite because of a common cause, something that is more important than our divides: our care for the future, our offspring on Earth.
As these thoughts go through my mind, I remember the earth crystal that appeared to me before. The living core of the Earth that I have been able to feel so well for years and which, like an on-board computer, or rather as a heart, controls and animates the complex ecosystem of the earth. A vision shows me how it is precisely that earth crystal that activates that feminine field, like a heart is pumping blood throughout the living network. And it occurs to me that Mother Earth was originally that thousandfold goddess who kept everything in balance and the crystal was her heart, her heartbrain, her intelligence that gave the codes for life on Earth to flourish. The laws of nature.
Until we demystified her by the evolution of our minds and thus took her soul away from her, and her divine field of consciousness consequently disconnected from the world and from our consciousness. And now she’s asking to reconnect.
The image also shows me how the whales in the deep seas are still directly connected to that earth heart and further spread her codes into the oceans, through the waters, so that the entire aquatic world is still part of that field. The dolphins, the sharks, the big sea fish, the octopuses… all sea creatures seem to play a role in this.
Above the water, in our human world, we have lost connection with these instructions and consequently we have forgotten what life on earth is about, what Project Earth exactly entails and what was its original purpose. The human world has lost touch with that Great Mother, and thus is no longer listening to that great maternal field.
I now start to understand what the whales may have meant when I heard them say they want to transfer their content to humankind (see a previous blog). Because their world is getting so polluted that they might go extinct and so will their role as keepers of the earth wisdom. That’s why they urge humans to remember the role of the crystal and the existence of the Motherfield, so that they can take over their role to catch and further spread these codes of life into the world. Or even better: so that humans will remember to take care of the waters and the oceans, so that the waterworld and its mission can be saved all together.
Which makes me wonder… Maybe it is not so trivial that the thousand women are called to come together on November 8, the day that the Climate Conference is gathering about the ocean world… Could it be we have to meet precisely on that day to reconnect with that deep sea mission?
(to be continued)
