While I am waiting for 1,5 hours in the airplane to fly back to Portugal – after two weeks in the Netherlands and Belgium – the stewardess announces: “Dear people, due to a broken air conditioner, we can’t take off yet. We ask everyone to leave the plane again. Please take your hand luggage with you. You can wait in the terminal.” I look at my neighbor Tony, a young man who works in one of the nightclubs in Albufeira, on the Algarve’s southern coast. He takes it easily. We have a nice conversation and just make the best of it. I have since texted Anne that it could be late. She is waiting on the other side, at Faro airport.
In the terminal, we meet three other young men who are going on vacation in Portugal for the first time. Their expectations are high. Tony gives them tips on nightclubs, cabs and hotels to go to. A little further on, three more young men, with darker skin tones, are seated.
‘Are you guys from Syria?’ I ask.
‘No, almost right,’ one of them replies. ‘One of us is originally Turkish, the other Kurdish and the third is from South America.’
‘ ‘You actually look very Arab,’ I say to the third.
‘That’s because of the beard,’ he replies.
Indeed, I think. Those black beard makes me unmistakably think of the Middle East. Before long, all seven young men are talking to each other. When I return from the bathroom, I take chips for everyone. The wait is now more than an hour, and we look expectantly to get back on the plane. One hour becomes two hours, and our hopes begin to fade. Outside, by now, it is dark.
‘If we have to wait longer than 3 hours we will get our money back,’ Tony tells us. That gives everyone renewed courage. ‘That will be a free vacation.’ But when, after 2.5 hours, the hold luggage is unloaded, we begin to have dark suspicions.
The flight attendant addresses us. ‘Because of the long wait, the crew no longer feels able to fly this late. You can take a hotel at our expense and return tomorrow. You will be notified by us.’ Everyone is a little defeated. No flight tonight. I call Anne and decide to go back to my apartment in Amsterdam. Tony calls his father and asks him to come get him. Others accept the hotel’s offer. The three Arab-looking young people look worried. They only have a weekend vacation.
When I call Transavia the next morning, I get someone on the line who gives me bad news. ‘Sir, this afternoon’s replacement flight is now also canceled. You must book a new flight with the travel company.’ OK, I think, we’ll keep our spirits up, but when I call the travel company Corendon, I am told the opposite. ‘Unfortunately, sir, that’s really Transavia’s responsibility after all. They should offer you a new flight.’
‘Yes, I thought so too, but…’
‘Good day, sir.’
My good mood starts to steadily turn dark, especially when after six phone calls I still don’t know whether I should leave or not. When I call Anne, who has spent the night in Faro and is waiting by the beach, we decide to book another flight for that same evening. There are still four spots available. I book. Thank God.
A minute later the phone rings. Corendon on the line. ‘Sir, are you still at home?’
‘Yes, um, I thought…’
‘You must go to Schiphol immediately. The replacement flight is going ahead anyway!’
By now the adrenaline, stress and chagrin are pumping through my veins and I hurriedly drag myself to Schiphol. There I meet all my young traveling companions again.
‘And?’ I ask.
‘We’re going, but with another two-hour delay…’
Anne is wonderfully relaxed when I arrive in Faro. She has had two weeks to work quietly on her book. For me, the accumulation of a tough men’s workshop, a visit to my mother and friends in Zutphen, a visit to Amsterdam, the chaotic Transavia flight (never again a low-cost carrier, I think), has left me fairly exhausted. However, the disaster flight is only the beginning of ten days of nightmares, gloomy moods, depression and a sense of hopelessness. ‘What on earth are we doing here in Portugal?’ What seemed so fun and adventurous is starting to become more and more of a nightmare.
Looking at the map of Portugal one evening – where are we going next? – we decide to superimpose the Tree of Life over the map. That suddenly gives a whole new perspective. Several cities correspond to the sefiroth of the Kabbalah. The Azores seems like the Daath. ‘That means if we travel up along the west coast to Lisbon, we will have travelled the entire tree of life,’ Anne says.
That sounds like a plan. We drive north toward Setubal, an old harbor town on the ocean, which seems to have once been founded by Noah’s grandson. We sleep in the old center with its congenial alleys and streets. We have a lovely B&B, but the nightmares persist.
A day later, we meet in Lisbon with Nicola Amadora, a friend who has lived in Portugal for some time. She too struggles with questions surrounding the future. After living near Sintra for many years, her landlord has terminated the lease. Other houses have since become unaffordable. She has a horse, a cat and fifty boxes of books. “Where is that supposed to go?” she asks desperately. Recognizable.
We talk about the vision of the “New Jerusalem” that all three of us have had. A vision for the future, but what does it mean concretely? Surely we cannot travel around endlessly? Or is that New Jerusalem only something in the spirit?
The cafe where we are sitting in Lisbon’s main square is called “Terra Nova”. That’s at least one clue. More follow as we have lunch in the city and there is more and more synchronicity during our encounter. As we pass an old beggar woman, I grab two euros from my wallet. ‘Yes, that’s what I wanted to do,’ Anne says. I hand the coin to Anne, who then walks back to the old woman. The woman is happily surprised, puts her hands on her heart, takes a deep bow and a wonderful heart-to-heart contact develops with all three of us. We wave happily as we walk through. At that moment Nicola spots a church where we can go inside to do a meditation.
As we enter, we see an immense oval shape on the ceiling. Above the altar is not a cross with Christ, but a large statue of the Black Madonna. ‘Cale, the black goddess,’ I think. Each of us goes into silent meditation, wondering where our path leads us. For me, the Black Madonna turns into Fatima, and she hands me the secret of Fatima that never seems to have been revealed. I see the cover of a book: ‘The Third Secret.’
“But where is our house?” I ask the goddess.
She points to the ceiling. ‘Look up,’ she says. Then I see within the oval painting a group of angels on a cloud carrying a house. With rising amazement I look at it. I’ve never seen that before. Atop the roof of the house sits Mary. The house is called Domus Aureum. The Golden House.
I dare not ask where that house is, but at least my confidence is back. With Anne and Nicola, too. Each has had a penetrating and beautiful experience in the church of the Black Madonna of Lisbon.
‘I feel most strongly in Portugal the field of the future,’ Anne says. ‘That old beggar woman in front of the church totally opened my heart for me.’
‘It feels like all three of us are a pillar of the Temple of the New Jerusalem,’ says Nicola, ‘like many others.’ We forge an alliance to recommit ourselves to service to the Great Mother, to Cale, to the goddess, and place our hands on each other. We feel the Great Mother’s blessing.
When we board the train back to Setubal in the evening, we are tired but fulfilled. The circle is complete. All the sefiroth of the tree of life we have touched, kissed awake, felt through. But the next morning the specter of the Great Unknown looms just as large again. Anne is all over the place. By good fortune I book a hotel in Tomar, on my way to visit friends in the north, but when we get there the room turns out to be stuffy and gloomy. Outside, Englishmen are making noise.
When we wake up the next morning, we have both had a nightmare. Anne has deeply experienced her own self-rejection. I wake up to a dream in which I have cancer. I can’t shake off the horrific experience all day. The whole period from the Transavia flight, the nightmares every night, begin to take their toll. While Anne quietly continues writing her book, I walk through Tomar like a zombie. I barely notice the dozens of residents decorating their town for some festival. They just do. For me, the fun is gone. I go to church and pray for help. That is my eternal refuge. It gives me peace and a glimpse of hope.
As I walk out of the church, I see a leaflet from the festival. It is about the famous Festos dos Tabuleiros. Young women walk in procession through the city with a towering crown on their heads made of flowers and bread. When I arrive at the hotel room, the English turn out to be fellow residents building a wall out of boxes. ‘Are you defending the city?’ I ask.
‘No, we are building a copy of the Roman aqueduct,’ replies an old English lady as she grabs the next box. Work is being done with all hands. The decorations must be finished within two days before the big procession begins.
Although the gloom of the nightmare still clings to me, light is very steadily coming into the darkness. Could it be that we are here for a reason? That I am picking up something from the collective field hanging in the city? I call several friends in Holland.
‘You always have that, don’t you, Ton?” one of them says. ‘Maybe you shouldn’t want to get rid of it, but dive deeper into it. The way out is the way in.’
Yes, that’s true, I ponder. ‘Never give up,‘ it says on a passerby’s T shirt on the streets of Tomar.
We have since switched hostels and now have an apartment in the heart of the city, three high, with a rooftop terrace overlooking the church where I had previously said my quick prayers. Behind the church towers up the hill with the old Templar castle. I put on music and slowly the whole story dawns.
Tomar is the ancient capital of the Knights Templar, who found a new home in Portugal after being expelled and excommunicated in France. Inside the castle is the octagonal dedication chapel, inspired by the Golden Dome of the Rock in Jerusalem. ‘The Golden House….’ goes through me. Could this be where…?
I think no further but let the music and inner images do their work. Again I see the map of Portugal with the Tree of Life, and realize that Tomar is the Tifferet: the central sun, the heart of kabbalah. The place of the Christ. The Templar castle is called “Convento do Christo. To protect the Templars, the order was renamed “the Military Order of Christ”. But again, the order of holy warriors eventually went down. The Inquisition took power, Jews and Arabs were murdered and expelled, and the Templars became a legend from a past time. Or did they?
As the music swells – I’m listening to Gladiator – I see a great sun rising from the hill below the castle. The heart of the Tifferet. I see images of ancient massacres, but I also see how thousands of Templars are returning and holding their swords in the air. Not to fight, but to dispel the darkness. In my body, I feel the heaviness of the past ten days melt away and give way to beauty and awe.
Down in the streets there is celebration. Three days to go before the great procession. ‘You are lucky,’ the lady at the hostel had said. ‘It is the first time in four years that the procession is taking place again.’
I begin to open up for the first time to the beauty and fun of the celebrating residents. I marvel at the unimaginable decorations and the meticulous attention paid to every detail. ‘We have been preparing for a year,’ the English lady had said.
Again I pick up the leaflet about the festival. I read, ‘This festival is an ancient tradition and attracts people from all over the world. It symbolizes the coronation of the future Emperor of the Holy Spirit. According to ancient traditions, in the Third Age, the world will be ruled by the Empire of the Holy Spirit. In the future, the hierarchy of the Catholic Church and its spiritual intermediaries will be superfluous. Everyone will have spontaneous contact with the Holy Spirit, the dove atop the crown. The Tabuleiros worn by the women of Tomar on top of their heads symbolize the pillars of the Temple of the New Jerusalem.”
Later, as Anne and I walk across the main square, a white dove suddenly flies between us…
HET NIEUWE JERUSALEM
Van Faro naar Tomar
Als ik eenmaal in het vliegtuig van Transavia zit om – na twee weken Nederland en België – terug te vliegen naar Portugal, roept de stewardess na anderhalf uur: ‘Lieve mensen, door een kapotte airco kunnen we nog niet opstijgen. We vragen iedereen het vliegtuig weer te verlaten. Neem uw handbagage mee. U kunt wachten in de terminal.” Ik kijk mijn buurman Tony aan, een jonge man die werkt in een van de nachtclubs in Albufeira, aan de zuidkust van de Algarve. Hij neemt het gemakkelijk op. We hebben een leuk gesprek en maken er maar het beste van. Ik heb Anne inmiddels geappt dat het wel eens laat kan worden. Die wacht aan de andere kant, op het vliegveld van Faro.
In de terminal komen we in contact met nog drie jonge Nederlandse mannen, die voor het eerst op vakantie gaan in Portugal. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Tony geeft ze tips over nachtclubs, taxi’s en hotels waar ze naar toe kunnen gaan. Iets verderop zitten nóg drie jonge mannen, met donkerder huidskleur.
‘Komen jullie uit Syrië?’ Vraag ik.
‘Nee, bijna goed,’ antwoord één van hen. ‘Een van ons is van oorsprong Turks, de ander Koerdisch en de derde komt uit Zuid Amerika.’
‘Je ziet er anders erg arabisch uit,’ zeg ik tegen de derde.
‘Dat komt door de baard,’ antwoordt hij.
Inderdaad, denk ik. Die zwarte baarden doen onmiskenbaar aan het Midden Oosten denken. Het duurt niet lang of alle zeven jongen mannen zijn met elkaar in gesprek. Als ik even naar de WC ga in de lange terminal gang, neem ik chips mee voor iedereen. Het wachten duurt inmiddels langer dan een uur, en we kijken vol verwachting om weer terug het vliegtuig in te kunnen. Het uur wordt twee uur, en onze hoop begint te vervliegen. Buiten is het inmiddels donker.
`Als we langer dan 3 uur moeten wachten krijgen we ons ticket geld terug,’ vertelt Tony. Dat geeft ieder weer goede moed. ‘Dat wordt een gratis vakantie.’ Maar als na 2,5 uur de ruimbagage wordt uitgeladen beginnen we een donker vermoeden te krijgen.
De stewardess spreekt ons toe. ‘Door de lange wachttijd vindt de bemanning het niet meer verantwoordelijk om zo laat nog te vliegen. U kunt een hotel nemen op onze kosten en morgen terugkomen. U krijgt nog bericht van ons.’ Iedereen zit er wat verslagen bij. Geen vlucht vanavond. Ik bel met Anne en besluit terug te gaan naar mijn appartement in Amsterdam. Tony belt zijn vader en vraagt of ie hem komt halen. Anderen nemen het aanbod van het hotel aan. De drie arabisch uitziende jongeren kijken bezorgd. Ze hebben maar een weekend vakantie.
Als ik de volgende ochtend bel met Transavia, krijg ik iemand aan de lijn die me slecht nieuws geeft. ‘Meneer, de vervangvlucht van vanmiddag staat inmiddels ook geannuleerd. U moet een nieuwe vlucht boeken bij de reisorganisatie.’ OK, denk ik, we houden de moed erin, maar als ik de reisorganisatie Corendon bel, krijg ik het tegenovergestelde te horen. ‘Helaas, meneer, dat is toch echt de verantwoordelijkheid van Transavia. Zij moeten u een nieuwe vlucht aanbieden.’
‘Ja, dat dacht ik ook, maar…’
‘Goedendag, meneer.’
Mijn goede humeur begint gestaag om te slaan, zeker als ik na zes telefoontjes, en veel kastje /muur, nog steeds niet weet of ik moet vertrekken of niet. Als ik Anne bel, die in Faro heeft overnacht en aan het strand wacht, besluiten we om een nieuwe vlucht te boeken voor diezelfde avond. Er zijn nog vier plekken beschikbaar. Ik boek. Godzijdank.
Een minuut later gaat de telefoon. Corendon aan de lijn. ‘Meneer, bent u nog thuis?’
‘Ja, ehh, ik dacht…’
‘U moet direct naar Schiphol toe. De vervangvlucht gaat toch door!’
Inmiddels zit de adrenaline, stress en sjacherijn er goed in en ik sleep me gehaast naar Schiphol. Daar kom ik alle jonge reisgenoten weer tegen. ‘En?’ vraag ik.
‘We gaan, maar met nog twee uur vertraging…’
Anne is heerlijk relaxed als ik aankom in Faro. Die heeft twee weken in alle stilte kunnen werken aan haar boek. Bij mij heeft de opeenstapeling van een pittige mannenworkshop, bezoek aan mijn moeder en vrienden in Zutphen, bezoek aan Amsterdam, de chaotische vlucht van Transavia (nooit meer een low cost carrier, denk ik), ervoor gezorgd dat ik redelijk uitgeput ben. De rampvlucht is echter pas het begin van tien dagen aan nachtmerries, sombere buien, moedeloosheid en een gevoel van uitzichtloosheid. ‘Wat doen we hier in godsnaam in Portugal?’ Wat zo leuk en avontuurlijk leek, begint steeds meer een nachtmerrie te worden.
Als we op een avond de kaart van Portugal bekijken – waar gaan we nu weer heen? – besluiten we de Tree of Life over de kaart heen te leggen. Dat geeft opeens een heel nieuw perspectief. Diverse steden waar we geweest zijn komen overeen met de sefiroth van de Kabbala. De Azoren lijkt als de ontbrekende Daath. ‘Dat betekent dat als we langs de westkust omhoog naar Lissabon reizen, we de gehele levensboom gehad hebben,’ zegt Anne.
Dat klinkt als een plan. We rijden noordwaarts richting Setubal, een oud havenstadje aan de oceaan, dat ooit door de kleinzoon van Noach gesticht schijnt te zijn. We slapen in het oude centrum met zijn sympathieke steegjes en straatjes. We hebben een heerlijk B&B, maar de nachtmerries houden aan.
Een dag later spreken we af in Lissabon met Nicola Amadora, een vriendin die al langer in Portugal woont. Ook zij worstelt met vragen rondom de toekomst. Na vele jaren in de buurt van Sintra gewoond te hebben, heeft haar verhuurder de huur opgezegd. Andere huizen zijn inmiddels onbetaalbaar geworden. Ze heeft een paard, een poes en vijftig dozen met boeken. ‘Waar moet dat heen?’ vraagt ze wanhopig. Herkenbaar.
We spreken over het visioen van het ‘Nieuwe Jerusalem’ dat we alledrie gehad hebben. Een visie voor de toekomst, maar wat betekent dat concreet? We kunnen toch niet eindeloos blijven rondreizen? Of is dat nieuwe Jerusalem alleen iets in de geest?
Het cafe waar we zitten op het grote plein van Lissabon heet ‘Terra Nova’. Dat is tenminste een aanwijzing. Er volgen er nog meer als we in de stad gaan lunchen en er steeds meer synchroniciteit is tijdens onze ontmoeting. Als we langs een oude bedelaarster komen pak ik twee euro uit mijn portemonnaie. ‘Ja, dat wilde ik ook al doen,’ zegt Anne. Ik geef de munt aan Anne en die loopt vervolgens terug naar de oude vrouw. De vrouw is blij verrast, legt haar handen op haar hart, maakt een diepe buiging en een wonderlijk hartscontact ontstaat met ons alledrie. We zwaaien blij als we doorlopen. Op dat moment ziet Nicola een kerk waar we naar binnen kunnen om een meditatie te gaan doen.
Als we binnenkomen zien we een immense ovaalvormige vorm op het plafond. Boven het altaar staat geen kruis met Christus, maar een groot beeld van de Zwarte Madonna. ‘Cale, de zwarte godin’, denk ik. Ieder van ons gaat in stille meditatie, met de vraag waar ons pad ons heen leidt. Voor mij verandert de Zwarte Madonna in Fatima, en ze overhandigt me het geheim van Fatima dat nooit geopenbaard lijkt te zijn. Ik zie de kaft van een boek: ‘Het Derde Geheim.’
‘Maar waar is ons huis?’ vraag ik de godin.
Ze wijst naar het plafond. ‘Kijk omhoog’, zegt ze. Dan zie ik binnen de ovaalvormige schildering een groep engelen op een wolk die een huis dragen. Met stijgende verbazing kijk ik het aan. Dat heb ik nog nooit gezien. Bovenop het dak van het huis zit Maria. Het huis heet Domus Aureum. Het Gouden Huis.
Ik durf niet te vragen waar dat huis zich bevindt, maar mijn vertrouwen is in ieder geval weer terug. Bij Anne en Nicola ook. Ieder heeft een indringende en prachtige ervaring gehad in de kerk van de Zwarte Madonna van Lissabon.
‘Ik voel in Portugal het sterkst het veld van de toekomst,’ vertelt Anne. ‘Die oude bedelaarster voor de kerk heeft voor mij totaal mijn hart geopend.’
‘Het voelt alsof we alledrie een zuil vormen van de Tempel van het Nieuwe Jerusalem,’ zegt Nicola, ‘net als vele anderen.’ We smeden een verbond om ons opnieuw dienstbaar te stellen aan de Grote Moeder, aan Cale, aan de godin en leggen onze handen op elkaar. We voelen de zegen van de Grote Moeder.
Als we ‘s avonds teruggaan in de trein naar Setubal zijn we moe maar voldaan. De cirkel is rond. Alle sefiroth van de levensboom hebben we aangeraakt, wakker gekust, doorvoeld. Maar de volgende ochtend doemt het spook van het Grote Onbekende weer net zo hard op. Anne zit er helemaal doorheen. Op goed geluk boek ik een hotel in Tomar, op weg naar vrienden in het noorden, maar als we er aankomen blijkt de kamer bedompt en somber te zijn. Buiten zijn Engelsen lawaai aan het maken.
Als we de volgende ochtend wakker worden, hebben we beiden een nachtmerrie gehad. Anne heeft ten diepste haar eigen zelfafwijzing ervaren. Ik word wakker met een droom waarin ik kanker heb. Ik kan de gruwelijke ervaring de hele dag niet meer van me afschudden. De hele periode vanaf de Transavia vlucht, de nachtmerries iedere nacht, beginnen hun tol te eisen. Terwijl Anne rustig doorschrijft aan haar boek loop ik als een zombie door Tomar. Ik heb nauwelijks oog voor de tientallen bewoners die hun stad aan het versieren zijn voor een of ander festival. Ze doen maar. Voor mij is de lol er vanaf. Ik ga naar de kerk en bid om hulp. Dat is mijn eeuwige toevlucht. Het geeft me rust en een glimp van hoop.
Als ik de kerk uitloop zie ik een foldertje van het festival. Het gaat om het beroemde Festos dos Tabuleiros. Jonge vrouwen lopen met een torenhoge kroon op hun hoofd van bloemen en brood in processie door de stad. Als ik bij de hotelkamer aankom blijken de Engelsen medebewoners te zijn die van dozen een muur bouwen. ‘Are you defending the city?’ vraag ik.
‘No, we are building a copy of the roman aquaduct,’ antwoordt een oude engelse dame terwijl ze de volgende doos pakt. Met man en macht wordt er gewerkt. De versiering moet binnen twee dagen af zijn, voordat de grote processie begint.
Hoewel de somberte van de nachtmerrie nog steeds aan me kleeft komt er heel gestaag licht in de duisternis. Zou het kunnen dat we hier niet voor niets zijn? Dat ik iets oppik van het collectieve veld dat in de stad hangt? Ik bel met diverse vrienden in Nederland.
‘Dat heb je toch altijd, Ton?’ zegt een van hen. ‘Misschien moet je er niet vanaf willen, maar er dieper in duiken. The way out is the way in.’
Ja, dat is waar, peins ik. ‘Never give up’, staat er op een T shirt van een voorbijganger in de straten van Tomar.
We zijn inmiddels van hostel gewisseld en hebben nu een appartement in het hart van de stad, drie hoog, met een dakterras dat uitkijkt op de kerk waar ik daarvoor mijn schietgebed had gedaan. Achter de kerk torent de heuvel met het oude Tempelierskasteel op. Ik zet muziek op en langzaam aan daagt het hele verhaal.
Tomar is de oude hoofdstad van de Tempeliers, die nadat ze verjaagd en geëxcommuniceerd waren in Frankrijk een nieuw thuis vonden in Portugal. In het kasteel bevindt zich de achthoekige inwijdingskapel, geïnspireerd op de Gouden Rotskoepel in Jeruzalem. ‘Het Gouden Huis….’ gaat er door me heen. Zou dan hier…?
Ik denk niet verder na maar laat de muziek en de innerlijke beelden hun werk doen. Ik zie opnieuw de plattegrond van Portugal met de Tree of Life, en besef dat Tomar de Tifferet is: de centrale zon, het hart van de kabbala. De plek van de Christus. Het tempelierskasteel heet ‘Convento do Christo’. Om de Tempeliers te beschermen werd de orde omgedoopt in ‘the Military Order of Christ’. Maar ook hier ging de orde van de heilige krijgers uiteindelijk ten onder. De inquisitie nam de macht over, Joden en Arabieren werden vermoord en verjaagd, en de Tempeliers werden een legende uit een verleden. Of toch niet?
Terwijl de muziek aanzwelt – ik luister naar Gladiator – zie ik een grote zon opkomen uit de heuvel onder het kasteel. Het hart van de Tifferet. Ik zie beelden van oude moordpartijen, maar ik zie tevens hoe duizenden Tempeliers weer terugkeren en hun zwaarden in de lucht houden. Niet om mee te strijden, maar om de duisternis te verdrijven. In mijn lijf voel ik hoe de zwaarte van de afgelopen tien dagen wegsmelt en plaatsmaakt voor ontroering en ontzag.
Beneden in de straten wordt gefeest. Nog drie dqgen dag te gaan voor de grote processie. ‘Jullie hebben geluk,’ had de dame van het hostel gezegd. ‘Het is voor het eerst in vier jaar dat de processie weer plaatsvindt’.
Ik begin me voor het eerst open te stellen voor de schoonheid en plezier van de feestende bewoners. Ik verbaas me over de onvoorstelbare versieringen en de minutieuze aandacht die wordt besteedt aan ieder detail. ‘We zijn al een jaar aan het voorbereiden,’ had de Engelse dame gezegd.
Ik pak opnieuw het foldertje over het festival. Ik lees: ‘Dit festival is een oude traditie en trekt mensen van over de hele wereld. Het symboliseert de kroning van de toekomstige Keizer van de Heilige Geest. Volgens de oude tradities zal de wereld in het Derde Tijdperk geregeerd worden door het Rijk van de Heilige Geest. In de toekomst is de hiërarchie van de katholieke kerk en haar geestelijke tussenpersonen overbodig. Iedereen zal spontaan contact hebben met de Heilige Geest, de duif bovenop de kroon. De Tabuleiros die de vrouwen van Tomar bovenop hun hoofd dragen symboliseren de zuilen van de Tempel van het Nieuwe Jeruzalem.”
Als Anne en ik later over het plein van het stadje lopen vliegt er plotseling een witte duif tussen ons in…
MEDITATIE ZATERDAG 8 JULI, 8 UUR (brussels time) via het World Wide Web of the Heart
