‘I can’t seem to reach an agreement with the hotels on Pico’, Ton sighs, sitting behind his laptop. We are trying to organize our group trip to the Azores, but the communication with the hotels is not working out well. They do not respond, or only days later, and when they do they don’t give us the information we need. This miscommunication has been going on for several weeks now.
To help us understand the forces at hand, we decide to set up a constellation of the island, marking the different spots we want to visit on Pico with a few objects on the carpet on the floor. (…)
(Read further below the Dutch text)
SEDNA (Nederlandse versie)
‘Het wil maar niet vlotten, die reserveringen voor ons verblijf op Pico’, zucht Ton achter zijn laptop. We zijn onze groepsreis naar de Azoren aan het plannen, maar de hotels werken tegen. Schrijven we hen aan om opties te nemen, krijgen we onvriendelijk of totaal geen antwoord – of pas weken later. Het moeizame proces is al een aantal weken aan de gang.
‘Betekent het misschien dat we elders moeten logeren?’, vraag ik. ‘Of dat we niet in Sao Roque moeten beginnen, maar in Madalena?’
‘Ik heb het gevoel dat er krachten tegenwerken’, zegt Ton, en ik voel het ook. Er zit een spanning op het verhaal.
Omdat we er maar niet uitkomen – en die dagen om onverklaarbare redenen ook beiden overspoeld worden door gevoelens van eenzaamheid en verdriet – besluiten we een opstelling neer te zetten rond het eiland Pico. De plekken op het eiland die we willen bezoeken, markeren we met een paar voorwerpen op het tapijt in de woonkamer.
‘Hier, ten oosten van het eiland, ligt een energie die zwaar aanvoelt’, merkt Ton op. We sluiten onze ogen en krijgen alle twee het woord Neptunus binnen, de god van de zee.
‘Ik hoor ook het woord Sedna’, zeg ik. ‘Er speelt in dit alles ook een energie die we over het hoofd zien. Sedna… Sedna, waar staat die ook weer voor?’
Ik herinner me de naam vaagweg uit een of ander verhaal dat ik jaren geleden las, ik denk in het boek van Clarissa Pinkola-Estés, maar meer staat me er niet over bij. En toch, een stem uit mijn diepe onbewuste roept haar inhoud in me wakker.
Sedna blijkt een mythische zeegodin uit de Inuït-cultuur. Er bestaan in de overleveringen verschillende mythes over haar, maar in grote lijnen vertelt het verhaal dat het jonge meisje niet wilde trouwen met de man die haar vader voor haar had uitgekozen, maar dat ze trouwde met een ‘hond’. Haar vader was woedend om de schande die ze hiermee over de familie had uitgeroepen, kidnapte haar en nam haar mee op een kano. Daarna duwde hij haar uit de boot het water in. Toen Sedna de rand van de boot vastgreep om weer aan boord te klimmen, sneed de vader haar vingers af. Bloedend zonk Sedna het diepe water in tot op de bodem van de Arctische zee. Uit haar vingers ontstonden – zo zegt de mythe – de walvissen, dolfijnen, zeehonden en andere mariene zoogdieren. Sindsdien lijkt Sedna, de godin van de zee, diep weggezonken in ons collectief onbewuste. Bevroren, verminkt, verguisd, vergeten.
Hoe meer ik over haar lees, hoe verbaasder ik sta. Want de mythe van Sedna lijkt een aantal puzzelstukken uit mijn huidige leven bij elkaar te brengen. Net zoals de twee vorige winters, ga ik deze winter door een gevoel van rock bottom. Sinds ik drie jaar geleden huis en baan verlaten heb, kreeg ik de opdracht om mijn gehechtheden los te laten en tot op de bodem van mezelf te zinken. Telkens als ik er dacht te zijn, hoorde ik: nee, nog dieper. Elke winter een laagje dieper. De laatste dagen bracht dat loslaten me bij een intens gevoel van leegte, eenzaamheid en verdriet, maar ook bij een onverwacht gevoel van zinloosheid, van intrinsieke afwijzing, het gevoel niet gewenst te zijn en vooral: er niet toe te doen op deze wereld.
Die nacht na de opstelling word ik om drie uur wakker en voel ik me in een poel van tranen liggen. Overspoeld door weer diezelfde gevoelens van er niet toe te doen; het pijnlijke besef dat deze harde, greedy, materialistische wereld niet zit te wachten op de informatie die ik in me draag. Meer nog: dat hij ze zelfs totaal niet wenst te horen. Te moeilijk, te lastig, te far-out.
‘Als mijn inhoud niet gewenst is op deze aarde, waarom ben ik dan geboren?’ gaat er wanhopig door me heen. Onder de wanhoop ligt niet alleen verdriet, maar ook een enorme woede. Er zit een energie in mij die zó gehoord wil worden dat hij klaar staat om uit te barsten als hij nog langer afgewezen wordt.
Plotseling voel ik me zwaar en log worden, zinkend in de oceaan – als een enorm zeedier.
‘Ik ben een walvis’, schiet het plots door me heen. Hoe vreemd is dit. Ik voel me inderdaad een gigantische walvis. En ik voel hoe mijn eigen verdriet aansluit op het enorme walvissenverdriet. Waar in godsnaam komt dit vandaan?
‘Het lijkt wel of we de mythe van Sedna aan den lijve beleven’, zegt Ton die wakker geworden is en me vasthoudt in mijn verdriet. Ook hij heeft die dagen eenzelfde soort emoties gehad. En wellicht meerderen van ons.
‘Voor mij staat het bootje van de vader voor onze patriarchale wereld, die het vrouwelijke fundamenteel afwijst’, mijmert Ton. ‘De meeste mensen proberen zich nog aan het bootje vast te houden door nog min of meer mee te doen, maar jouw vingers zijn letterlijk afgesneden. Je hebt alle houvast losgelaten en bent in die diepe poel van niet-weten gezakt… Vandaar die diepe emoties van ontreddering.’
Ik slik en zucht, maar binnen de poel van onzekerheid vind ik die nacht plotseling houvast in een mythe. Een mythe die me vertelt dat mijn verhaal een eigentijdse versie is van een oud verhaal en dat diezelfde wanhoop waarschijnlijk door zoveel vrouwen – en mannen – op de een of andere manier, en vaak nog schrijnender, gevoeld wordt.
De dagen daarna laat de mythe van de verminkte zeegodin me niet los. Tot mijn verrassing blijkt Sedna niet alleen een mythisch personage te zijn, maar ook een planetoïde, een geïsoleerde en ijzige dwergplaneet ontdekt in 2003, aan het verre uiteinde van ons zonnestelsel, veel verder nog dan Neptunus en Pluto. De kleine ijskoude planeet heeft een lange, ellipsvormige baan van maar liefst 11.400 jaar rond onze zon, en haar verre, ongewone baan laat astronomen vermoeden dat ze eigenlijk uit een ander sterrenstelsel komt – of in de onze is ontstaan, maar naar een ander sterrenstelsel wordt getrokken. Maar het welk?
Sedna werd verliefd op een hond, zo zegt het verhaal. De ster die bekend staat als de hond-ster, the dog star, is Sirius. Ook wel eens de tweede zon genoemd. En volgens sommige spirituele bronnen zijn ook de walvissen en dolfijnen ambassadeurs van Sirius.
Nu ligt Sirius heel ver weg van ons zonnestelsel, en astronomisch kan ik de link tussen Sedna en Sirius niet vinden, maar het wekt wel mijn interesse. Want waarschijnlijk verwijst de mythe (zoals wel vaker) naar planetaire bewegingen en inhouden, en het boeit me om te achterhalen wat Sedna als godin van de Arctische ijszeeën ons wil vertellen over onze herkomst.
Opvallend feit is ook dat Sedna na een verre tocht van vele millennia nu weer dichterbij komt en zich over vijftig jaar het dichtst bij onze zon zal bevinden. Net zoals 11.400 jaar geleden, toen er overigens op onze aarde een ijstijd woedde. Misschien is het geen toeval dat juist de Inuït haar verhaal bewaard hebben. Is er iets uit die verre ijstijden wat weer herinnerd wil worden?
Wie zal het zeggen. Maar een oud verhaal komt dus stilaan weer tot leven.
Zelf krijg ik al jaren via healers de informatie dat mijn baarmoeder en creatiekracht bevroren is en wacht op de juiste tijd om te kunnen ontdooien en haar inhoud prijs te geven. Ik zag het zelf ook in beelden, ik voelde het vaak ook aan den lijve, en tegelijk bleef het thema een mysterie – ook voor mezelf. Waarom was mijn creatiekracht bevroren? Hoe en wanneer zou dit ‘ijs’ dan ooit smelten? En wat zou het dan brengen? Ik werd er soms moedeloos van, omdat het een deel van mij verborgen hield, niet allen voor de buitenwereld, maar ook voor mezelf.
Maar er is hoop aan de horizon, ontdek ik deze dagen. Want dwergplaneet Sedna – die sinds juni 1966 in het teken Stier stond (toevallig mijn geboortejaar én mijn teken) verschuift vanaf juni 2023 naar Tweelingen, het teken van beweging, reizen, communicatie, … Wat na 57 jaar eindelijk een gevoel van bevrijding zal geven voor wie het thema in zich draagt, zo zeggen astrologen. Eindelijk komen de gevoelens die Sedna vasthield in beweging en willen ze ervaren, geuit en verhaald worden.
Maar wat zegt een spirit die al 10.000 jaar (of nog langer) op de bodem van de oceaan heeft gezwegen…?
(wordt vervolgd)
ENGLISH TRANSLATION:
SEDNA
‘I can’t seem to reach an agreement with the hotels on Pico’, Ton sighs, sitting behind his laptop. We are trying to organize our group trip to the Azores, but the communication with the hotels is not working out well. They do not respond, or only days later, and when they do they don’t give us the information we need. This miscommunication has been going on for several weeks now.
‘Could it mean that we should stay elsewhere?’ I ask. ‘Or that we shouldn’t start our stay in Sao Roque, but in Madalena?’
‘I can feel some disturbing forces,’ says Ton and I feel them too.
To help us understand the forces at hand, we decide to set up a constellation of the island, marking the different spots we want to visit on Pico with a few objects on the carpet on the floor.
‘Here at the eastside of the island I can feel some heavy energies’, Ton notes.
We close our eyes and both hear the word Neptune, the god of the sea.
‘Seems like we are overlooking some important energy here’, I say, ‘I also hear the name Sedna, Sedna….’
I vaguely remember the name from some story I read years ago, I think in the book of Clarissa Pinkola-Estés, but more I cannot remember. And yet, a voice from my deep unconscious is being awakened.
Sedna appears to be a mythical sea goddess from the Inuit culture. There are several variations of her myths, but the main story is that the young girl did not want to marry the man her father had chosen for her, but that she married a ‘dog’. Her father, furious at the disgrace she had brought upon the family, kidnapped her and took her on a canoe. Then he pushed her out of the boat into the water. When Sedna grabbed the edge of the boat to climb back aboard, the father cut off her fingers. Bleeding, Sedna sank into the deep water to the bottom of the Arctic sea. From her fingers sprang the whales, dolphins, seals and other marine mammals. Since then, Sedna, the goddess of the sea, seems to have sunk deep into our collective unconscious. Frozen, mutilated, reviled, forgotten.
The more I read about her, the more amazed I am. Because the myth of Sedna seems to bring together some of the puzzle pieces of my current life. Like the two previous winters, this winter I am going through a feeling of rock bottom. Since I left my home and job three years ago, I was told to let go of my attachments and sink to the bottom of myself. Every time I thought I was there, I heard: no, go even deeper. In the last few days, that process of letting go brought me to an intense feeling of emptiness, loneliness and sadness, but also to an unexpected sense of meaninglessness, of rejection, the feeling of not being wanted and of not being important in this world.
That night after the ‘constellation’, I wake up at three in the morning and I find myself lying in a pool of tears. Overwhelmed by those same feelings of not mattering; the painful realization that this hard, greedy end materialistic world doesn’t want the information I carry within me. More so: that it doesn’t even want to hear them at all. Too hard, too tricky, too far-out.
‘If my message is not wanted on this earth, why was I even born?’ goes through me in despair. Beneath the despair lies not only sadness, but also tremendous anger.
Suddenly I feel myself getting heavy and unwieldy, sinking into the ocean – like a huge sea creature.
‘I’m a whale’, is what comes up in my mind. How strange this is. I do feel like a giant whale. And I can feel how my own grief connects to the sadness of the whale. Where on earth is all this coming from?
‘It seems as if we are living the myth of Sedna first-hand’, says Ton, who has woken up and is holding me in my grief. He too experienced similar emotions those days. And perhaps several of us.
To me, the boat of the father represents our patriarchal world, which fundamentally rejects the feminine,’ Ton muses. ‘Most people are still trying to hold on to the boat by participating one way or another, but your fingers are literally cut off. You have let go of all hold and sank into that deep pool of not-knowing… Hence the deep emotions of distress.’
I sigh in recognition, but within the pool of uncertainty that night I suddenly find support in a myth. A myth that tells me that my story is a contemporary version of an old story and that this same despair is probably felt by so many women – and men – in one way or another, and often even more poignantly.
In the following days the myth of the mutilated sea goddess keeps on haunting me. To my surprise, Sedna turns out not only to be a mythical character, but also an asteroid, an isolated and icy dwarf planet discovered in 2003, at the far end of our solar system, far beyond Neptune and Pluto. The tiny icy planet has a long, elliptical orbit around our sun spanning 11,400 years, and its distant, unusual orbit leads astronomers to believe it actually comes from another galaxy — or originated in ours, but is being drawn to another galaxy. But which one?
Sedna fell in love with a dog, so the story goes. The star known as the dog star is Sirius – also called the second sun. And according to some spiritual sources, the whales and dolphins are also ambassadors of Sirius.
Now Sirius is very far away from our solar system, and astronomically I cannot find the link between Sedna and Sirius, but it does pique my interest. Because (as it often does) the myth probably refers to planetary movements and contents, and I am fascinated to find out what Sedna, as the goddess of the Arctic seas, wants to reveal about our origins.
Another striking fact is that after a long journey of many millennia, Sedna is now approaching again and will be closest to our sun in fifty years. Just like 11,400 years ago, when incidentally our earth had sunk into an ice age. Perhaps it is no coincidence that the Inuit in particular have preserved this story. Could it be something from those distant ice ages wants to be remembered again?
Who knows. But an old story seems to be gradually coming back to life.
For years healers have been giving me the information that my womb and creative power is frozen and waiting for the right time to thaw and reveal its content. I recognized this indeed in images I saw and I often felt it in person, but at the same time the theme remained a mystery – also to me. Why was my creative power frozen? How and when would this ‘ice’ ever melt? And if so, what would it bring about? It made me desperate at times, because it kept a part of me hidden, not only from the outside world, but also from myself.
But there is hope on the horizon, or so I discover these days. Because dwarf planet Sedna – which has been in the sign of Taurus since June 1966 (coincidentally my year of birth and my sign) will shift from June 2023 into Gemini, the sign of movement, travel, communication, … Which after 57 years will finally give a sense of liberation for who hold the theme, astrologers say. At last, the feelings that Sedna was holding, are being released and want to be experienced, expressed and narrated.
But what does a spirit say that has languished at the bottom of the ocean for 10,000 years – or even more…?
(to be continued)
