When you think you will be twelve and turn out to be thirteen – and the thirteenth leaves the group on Good Friday – you kind of know that you are on a special mission. Especially if the gathering takes place in between the day of the Last Supper and Easter Sunday. Four holy days, during which four women and nine men met in Tomar, the Portuguese capital of the Templars, the order that was founded in the 12th Century by the nine initial grail knights to revive an old tradition that went back to King Solomon in Jerusalem – to put it to service to the world. When planning this retreat we were not even consciously aware of the fact that the death and resurrection rite is a central theme in this order. There is no such thing as a coincidence.
(read the Dutch version underneath)
And a special mission it was indeed. One we couldn’t have thought up, and that manifested step by step, as if it was manifested by a Great Director that pulled the strings behind the screens. A mission that invited us all to open our hearts and discover the archetypal grail knight in ourselves. In all its possible forms. The one that is courageous enough to face the symbolism and power of the tree of life, the dragon, the egg, the sword, the grail, the water, the stag and the heart… The one that does not refrain from seeing the wounded masculine or the manipulating feminine. The one that can see the shadow and the Judas in the other and in himself and lifts both light and dark on his horse. The one that doesn’t lose track in the big initiation where temptation, illusion and delusion try to distract you from the right path to the Crown. The one that bows for the feminine inside himself and accepts the crack in the shell, so that the ego can break and the soul can reveal itself. We all went through our own initiation and by allowing our own ‘crack’ we opened the path for the others to experience the same. Or as one of the men said: “I am not the only wounded warrior here, we all are.” The brotherhood was definitely activated.
And so in us we met the elder who wanted to pass on the knowledge and tradition, but learned that this could not happen by willpower, but by surrendering to the feminine. We met the adventurer who wanted to discover the world, but discovered that the true journey is about the path and not the destination. We faced the warrior who was fatally wounded and thought he lost the battle, losing the connection with the Great Mother, but who found back the courage to honor Her and Life. We kneeled for the righteous knight that could recognize the Judas, the traitor, the shadow in himself and lifted him on his horse, to go through the last initiation. We recognized the king who first resisted the higher calling and his assignment, but nonetheless bowed his head and pledged he’s take up his sword, his scepter and mission. We cherished the pure and sensitive child that feels all the pains of the world going through its veins, mirroring them in the hope that they could be seen and healed. We heard the Lady of the Lake who called a halt to all misuse of the sword, but decided to take up the sword again to bless the king. And through all this we honored the sacred feminine who silently felt and carried everything that was seen and not seen, and never held back to rightfully reunite the masculine with the feminine.
It is magical to see how every sacred place reveals its initiation rites to the true seeker. It is magical to witness how every time and again the right themes show up, when you don’t want to control the process, but let the intelligence of the group and the flow of Life itself speak. In this case bringing the Templar initiations: opening the heart, surrendering to the feminine, integrating the shadows, breaking the ego, finding back the courage and taking up the sword to “defend till the end the worthwhile”, your own personal mission. After which you receive the blessing of the Great Mother, the One who protects the pure of hearts. It was like stepping into a fairy tale, a mythological movie in which we were all given a part. But all through this magic we also weaved humor, and laughter, and fun, and cake, and pizza, and we put up with the never-ending rain… Which appeared to be a blessing in disguise. Because we came to understand that in this world of increasing fire and conflict and war, it will be the cleaning, healing and creative waters of life that will have the final word.
RIDDERLIJKHEDEN
Als je denkt dat je een groep van twaalf vormt, maar je plotseling met dertienen blijkt te zijn – en die geliefde dertiende ook nog eens de groep verlaat op Goede Vrijdag – dan weet je dat je op een bijzondere missie bent. Zeker als je samenkomt de dag voor Het Laatste Avondmaal en uit elkaar gaat de middag van de Verrijzenis. Vier ‘heilige dagen’ waren het, waarop we met vier vrouwen en maar liefst negen mannen samenkwamen, in de hoofdstad van de Tempeliers, de orde die ooit in de 12e eeuw door de negen oorspronkelijke graalridders in het leven was geroepen om een oude sacrale traditie – die terugging tot koning Salomon in Jeruzalem – weer vorm te geven om dienstbaar te zijn aan de wereld. Bij het plannen van deze dagen hadden we er niet bij stilgestaan dat precies het dood-en-verrijzenis-ritueel van Pasen centraal stond in deze ridderorde. Toeval is een wonderlijk iets.
En het werd inderdaad een bijzondere missie. Een queeste die we nooit hadden kunnen bedenken, maar die zich stap voor stap aan ons ontrolde, alsof een grote regisseur achter de schermen elke stap uitgetekend had. Een queeste waarin we allemaal uitgenodigd werden om ons hart te openen en het archetype van de Tempelier in onszelf te ontdekken. In de veelheid van wat dat begrip allemaal kan inhouden. Hij die niet terugdeinst voor de symboliek en kracht van de levensboom, de draak, het ei, het zwaard, de kelk, het water, het hert en het hart… Hij die niet te beroerd is om het gewonde mannelijke en het dwingende vrouwelijke te benoemen. Hij die de schaduw en de judas in de ander en zichzelf kan zien en licht en donker op zijn paard tilt. Hij die de weg niet verliest in de grote initiatie van de zinsbegoocheling en het pad vindt naar de kroon. Hij die buigt voor het vrouwelijke in hemzelf en de crack in the shell toelaat, waardoor het ego breekt en de ziel doorbreekt. En zo ontvingen we tijdens die vier dagen allemaal onze eigen initiatie en via elkaar openden we het collectief. Of zoals een van de mannen het zei: “Ik ben niet de enige gewonde krijger hier, dat zijn we allemaal.” Het broederschap was voelbaar.
Zo herkenden we allemaal in onszelf de leraar in ons, de elder die de traditie en kennis wil doorgeven, maar die leert dat dat niet met mannelijke wilskracht kan gebeuren, maar door overgave aan het vrouwelijke. Of de jonge avonturier in ons, die enthousiast op weg gaat om de wereld te ontdekken, maar gaandeweg inziet dat het niet gaat om de bestemming maar om de weg. En ook de gewonde krijger die de fatale slag krijgt, denkt de strijd te hebben verloren, maar toch de moed vindt om weer op te staan. Hij die treurt om de verloren gegane Moeder, maar ondanks het overspoelende en verlammende verdriet de passie voelt om haar te eren. Of de rechtschapen ridder die de judas, de verrader, de schaduw in zichzelf kan (h)erkennen en licht en donker mee op zijn paard tilt om door de laatste initiatie te gaan. De koning die weerstand biedt tegen zijn opdracht en de machtiging die hij krijgt, maar uiteindelijk toch dienstbaar het hoofd buigt en zijn zwaard en scepter opneemt. Maar ook het pure kind dat alle pijnen van de wereld door zich heen laat gaan en spiegelt, in de hoop dat ze gezien en geheeld kunnen worden. En de Lady of the Lake die een ferme halt toeroept aan alle wangebruik van wapens, maar het zwaard hanteert om de ware koning in te wijden. En door dit alles heen voelden we het sacrale vrouwelijke dat alles doorvoelt wat gezien en niet gezien wordt, en geen gelegenheid voorbij laat gaan om het mannelijke en het vrouwelijke weer eervol met elkaar te verbinden.
Het is wonderlijk hoe vanzelfsprekend een krachtplek zijn initiaties prijsgeeft aan de eerlijke zoeker. Hoe, als je de intelligentie van de groep en de kracht van het leven zelf laat spreken, je vanzelf die thema’s aanboort die aan de orde zijn. De initiaties van de Tempeliers: het openen van het hart, het buigen voor het vrouwelijke, het integreren van de schaduw, het sterven van een stuk ego, het vinden van de moed en het opnemen van het zwaard, om datgene te beschermen waar jij voor staat: je persoonlijke missie. De rite van dood en verrijzenis, in zijn vele kleine en grote vormen gebracht. Waarna je de zegen ontvangt van de Cale, de Grote Moeder die over leven en dood heerst. We hadden het zelf niet kunnen bedenken. Het was alsof we een sprookje of een mythologische film instapten en elk een rol toebedeeld kregen.
Maar doorheen al die ernst was er gelukkig ook veel humor, en Netflix, en verjaardagstaart, en pizza, en het kunnen lachen om die aanhoudende regen… Die uiteindelijk een zegen in vermomming bleek. Omdat we steeds beter gingen begrijpen dat, ondanks al het vuur, het conflict en het oorlogsgekletter in de wereld, … het uiteindelijk het zuiverende, helende en creatieve levenswater zal zijn dat het laatste woord zal krijgen.
