“I finally stepped out of the field of the Azores”, Ton said this morning, after his first quiet night since we left the islands. Over the past few days he has been coughing his lungs out, so intensively that it started worrying me.
“I was totally absorbed by Pico’s energy”, he explained. Pico is the name of the old volcano and its island that lies right across the island of Faial, where we stayed. “That mountain carries such a powerful Shiva energy. One morning while doing yoga the mountain and me merged into one, for a moment I felt like I was the mountain. What a power!”
It is not the first time that Ton mentioned that Shiva energy. As if that great masculine force was trying to enter or connect to his system.
“Could it be that you are coughing out all the emotional blockages that are still keeping you from embodying that energy?”
Could be. It is not always easy to understand what exactly happens in our bodies when we travel. Since the lunar and solar eclipses in March and April, I too have been going through all kinds of processes; birth pains and death fears welling up within me, to be acknowledged and transformed.
“Let us clear you out”, the waters messaged me during the first meditation we held in the Atlantic Ocean last week. That seemed appropriate, so I let it happen. And so old themes were touched upon once again: the frustration of being stuck. The sorrow for the loss of something very dear. The pain of disconnection. Similar themes were also touched upon in other members of the group. The broken trust. The wounded or hardened heart… We all walked into the labyrinth to meet the monster within ourselves; that which still bothers us and prevents us from reaching a deeper strength. Whatever name we want to give it. For some, it is Shiva power. For others it is the earth or soul power. For me, the energy that is trying to stabilize in my system is that of the green Tara. The green emerald energy. A strong grounding heart force that I experienced when I was called to North Korea in 2016 (one day I will tell that story).
“We have to return the heart to Mount Pico tomorrow”, Ton said one night, when we were in the Azores, halfway through our week. We had to heal the sacred masculine, he said. All others agreed. His sudden decision shocked me a little, because I could not hear the call of the mountain yet. So I decided to stay on the island of Faial and tune in to the waters and to a deeper part of myself. Which turned out to be a great healing. Ton had left for Pico that morning with a heavy heart, wondering whether he had been too hasty and should have waited for the feminine approval.
“Whatever happens is the right thing to happen”, I replied. “If you feel like healing the male heart, it is not surprising that you leave with a heavy heart. I guess all is as it is meant to be.”
So off they went, while I had my own healing ritual. That afternoon the group found a sacred valley near the mountain Pico, where they held a ritual and returned the black heart stone, that had been on our altar since last year, to the mountain. And in doing so they were all touched deeply, each in their own way.
Little by little we came to realize that not only Pico was a sacred mountain, but that the entire island and the waters around it were one big temple – and that this complete power spot needed activation. We decided that the best way to do that was to sail around the island and honor each cardinal point. A beautiful way to ceremonially end our week together. This time I could hear the call as well; I was ready to do my share.
When we got up to go, I felt great. Ton, on the other hand, felt physically bad. And one of the other participants, a sensitive woman – in my eyes a true high priestess – was too ill to come with us. But she decided to stay home and do her part of the ritual. A very important sacred and maybe even secret part that she had to perform on her own, or so it felt to me.
The Pico mountain may carry the masculine Shiva energy, but gliding over the waters around the Pico island I could only feel feminine energy. In each of the four directions a different goddess appeared to me: in the east the white Tara, in the south the red goddess Lakshmi, in the west the green Tara and in the north the black Kali, she who rules over darkness, winter and death. Strangely enough, we sailed counterclockwise around the island: from the west, across the south, to the east and north and back west and home.
“To me the island is like a keyhole and while sailing around it we are turning the key to unlock the place”, Ton remarked. I fully agreed and at some point I could even feel the click.
In the beginning of the trip, on the southern side, I died a kind of death – I literally almost fainted on the bottom of the boat, with a stabbing pain at the back of my heart. But at the end of the trip, on the northern side, I felt increasingly lighter and more playful. When the key was turned in the lock towards the end of the trip, we all felt like young dolphins playfully diving in and out of the water, and I saw how the dark northern goddess was reborn as a playful young being. When racing back to our own island covered with dark threatening clouds, the evening sun broke through the clouds and in a ray of light set our boat ablaze. We looked at each other with astonishment. What magic and symbolism! However dark it might become in the world, the new had ritually risen in us. The paradise matrix activated.
“The transformation was about reconnecting the masculine and the feminine,” said the woman who had stayed on Faial, as re-united we were trying to put words to what we had experienced.
“The mountain is like a Shiva lingam and the waters around it represent the yoni in which the lingam rests”, Ton nodded, referring to the well-known Indian symbol for the male Shiva power and the female Shakti power. “Not only the mountain is a sanctuary, but the entire island and the waters around it as well: the masculine and the feminine.”
“Feels like we have been able to reopen the temple that was once lost here,” I smiled, remembering our first stay and experience on the island, when we could feel the old lost temple of Atlantis.
Later on I heard other women confirm that through the collective effort of many water ceremonies in these same days, a key had been turned in the lock. And that an almost atomic force of energy had been released.
“Yes, that is indeed what it felt like, an atomic force,” Ton nodded. The force of Pico released?
The power of Pico is a force we had experienced a year earlier, when visiting Pico with a group. In those days we had noticed how much energy it required to control that energy so that it would not explode. Enormous energies must be canalized very consciously and precisely, with many. So that it can be held by many bodies.
But how can one carry so much power in the body? It requires deep healing – and all that does not resonate with that energy has to leave the system. It is a long process. You can experience the force for a short moment and lose it again. Every ceremony helps us and the collective to gain a little more access to it. Every dive into a field helps us integrate a little more of that field. And so we did, once again. With many many people on the two days after.
“But once you have been in the temple, you must always consciously leave it again,” a shaman once taught me. Sometimes it takes a few days.
“But now I’m finally out of the field,” Ton repeated that morning, as he got out of bed to start a new day. And with a wave of the blankets I too chased the last bits of the Azores out of my field. On to the next story.
DE KRACHT VAN PICO
“Ik heb het gevoel dat ik nu pas uit het veld ben gestapt”, zegt Ton vanmorgen bij het opstaan. Hij heeft eindelijk een rustige nacht achter de rug. De afgelopen dagen hoestte hij zich de longen uit het lijf. Ik maakte me zorgen. “Hij neemt te veel op,” dacht ik bezorgd, wetende dat het er in de wereld steeds roeriger aan toe zal gaan, “dat gaat zijn lijf niet veel langer redden.” Maar ik weet dat het vergeefse moeite is om hem daar steeds op te wijzen. Al sinds jonge leeftijd neemt hij energieën op om ze te transformeren en dat krijg je op zijn hoge leeftijd niet meer zomaar verleerd. 😉
“Ik ben op de Azoren enorm opgegaan in de energie van Pico, ik denk dat het daaraan ligt”, duidt hij. “Die berg draagt zo’n krachtige Shiva-energie. Op een ochtend vielen de berg en ik een moment lang samen. Ik ben er nog steeds niet goed van.”
Het is niet de eerste keer dat ik Ton over die Shiva-kracht hoor praten. Het lijkt wel of die krachtige mannelijke energie doorgang wil krijgen tot zijn systeem. Maar dat vraagt wat.
“Misschien heb je de afgelopen dagen alles uit je lijf en longen gehoest wat die energie nog in de weg staat”, bedenk ik.
Het is altijd zoeken om echt te begrijpen wat er met ons gebeurt tijdens onze reizen. Zelf ga ik sinds de maan- en de zonne-eclips in maart en april ook door allerlei loslaatprocessen. Het houdt maar niet op. Geboortepijnen en doodsangsten wellen met vlagen in me op om gezien en getransformeerd te worden.
“Let us clear you out”, zeiden de wateren me tijdens de eerste meditatie die ik vorige week in de Atlantische Oceaan hield. Dat leek me aan de orde, dus liet ik maar gebeuren. Oude thema’s werden nog maar eens aangeraakt: de frustratie van het vastzitten. Oud verdriet om het verloren gaan van iets heel dierbaars. De pijn van het afgescheiden zijn. Ook in andere leden van de groep werden gelijkaardige thema’s aangeraakt. Het geschonden vertrouwen. Het verwonde of verharde hart… We liepen allemaal het labyrint in om het monster in onszelf te ontmoeten; dat wat nog wringt en ons belet om bij onze diepere kracht te komen. Hoe we die ook willen noemen. Voor de één is dat Shivakracht. Voor de andere aarde- of zielenkracht. Bij mij is de energie die aansluiting zoekt die van de groene Tara. De groene smagard-energie. Een gigantisch aardende en stabiliserende hartenkracht die ik heb mogen ervaren toen ik in 2016 naar Noord-Korea werd geroepen – een heel verhaal op zich, dat vertel ik later nog wel eens.
“We moeten morgen het hart terugbrengen naar de Picoberg”, zei Ton halverwege vorige week op de Azoren. Hij voelde hoe in die beweging het sacrale mannelijke geheeld mocht worden. Ik schrok een beetje om die plotselinge beslissing, want voor mij was de roep naar de berg nog niet voelbaar. Dus bleef ik thuis, om me met muziek op de oren verder af te stemmen op het water. En op een dieper stuk in mezelf. Een enorm helende ervaring. Ton was met pijn in het hart vertrokken, zich afvragend of hij te voortvarend was geweest en op het fiat van het vrouwelijke had moeten wachten.
“Whatever happens is the right thing to happen. Als je het mannelijke hart wilt helen, is het niet zo gek dat je met een bezeerd of bezwaard hart vertrekt…”, begreep ik en liet hen met een gerust gemoed gaan. En inderdaad, die middag vond de groep op de flank van de berg een sacrale vallei waar ze ruimte maakten voor een ritueel en de hartsteen die al sinds vorig jaar op ons altaar lag weer aan de berg teruggaven. In allen werd iets geraakt dat de dagen daarna nog doorwerkte. Twee van hen werden ziek en mochten de transformatie nog dieper in het lijf verteren.
Beetje bij beetje gingen we beseffen dat Pico niet alleen een heilige berg was, maar dat het hele eiland en de wateren errond één grote tempel waren. Een krachtplek die in zijn totaliteit weer mocht worden gezien en geactiveerd. De beste manier om dat te doen, leek ons om rond het eiland te varen en elke windstreek te eren. We besloten de laatste dag van onze week samen de tocht te wagen. Deze keer voelde ik me wél geroepen om Pico te benaderen. Ik was klaar om mijn deel van het werk te doen. Toen we opstonden om te gaan, voelde ik me kiplekker. Ton daarentegen voelde zich beroerd. En een van de andere deelnemers, een fijngevoelige vrouw, in mijn ogen een ware hogepriesteres, was te ziek om met ons mee te gaan.
“Ik blijf hier wel”, zei ze. “Ik zal op Faial mijn eigen ritueel uitvoeren.”
“Ja, het lijkt wel of wij de aandacht wat gaan afleiden op onze motorboot, zodat jij hier heimelijk de kers op de taart kunt zetten”, knikte ik.
Pico mocht dan de Shiva-energie dragen, glijdend over de wateren rondom de berg en het eiland voelde ik alleen maar vrouwelijke energie. In elk van de vier windstreken doemde een andere godin in me op: in het oosten de witte Tara, in het zuiden de rode godin Lakshmi, in het westen de groene Tara en in het noorden de zwarte Kali, zij die de donkerte, winter en dood beheerst. Gek genoeg vaarden we tegen de klok in rond het eiland: van het westen, over het zuiden, naar het oosten en het noorden en weer west- en huiswaarts.
“Het lijkt ook alsof het eiland een sleutelgat is en we met onze beweging de sleutel in het slot mogen opendraaien”, merkte Ton op.
Ook voor mij voelde het zo aan. Op een gegeven moment voelde ik de klik. Want waar ik in het begin van de tocht een soort dood leek te sterven, letterlijk bijna flauw vallend op de bodem van de boot met een stekende pijn aan de achterkant van mijn hart, voelde ik me op het eind van de tocht steeds lichter en speelser worden. Toen tegen het einde van de tocht de sleutel in het slot was omgedraaid, voelden we ons als jonge dolfijnen die speels in en uit het water doken en leek de donkere godin van het noorden te zijn herboren als een licht en jong, nieuw wezen. En toen we full speed weer richting ons eigen eiland Faial raceten, een donker dreigend wolkendek tegemoet, brak de avondzon door de donkere wolken heen en zette precies ons bootje in lichterlaaie. We keken elkaar breedlachend aan. Wat een magie en symboliek. Hoe donker het in de wereld ook mocht worden, in ons was ritueelmatig het nieuwe opgestaan.
Activatie van de paradise matrix, ging er als een flits door me heen.
“De transformatie had ook te maken met het weer laten samenwerken van het mannelijke en het vrouwelijke”, zei de vrouw die achtergebleven was, toen we ’s avonds rond een kaars probeerden woorden te geven aan wat we hadden ervaren.
“De berg is als een Shiva-lingam en de wateren errond vertegenwoordigen de yoni waarin de lingam rust”, knikte Ton, refererend naar het Indiase symbool voor de mannelijke Shiva-kracht en de vrouwelijke Shakti-kracht. “Niet alleen de berg is een heiligdom, maar het hele eiland en de wateren errond. Het mannelijke en het vrouwelijke.”
“En zo hebben we de tempel die hier ooit verloren is gegaan, weer mogen openen”, glimlachte ik.
Later hoorde ik andere vrouwen die die dagen afgestemd hadden spontaan vertellen dat er door de collectieve inspanning van iedereen een sleutel in het slot was omgedraaid. En dat hierbij een bijna atomaire kracht aan energie was vrijgekomen.
“Ja, zo voelde het inderdaad, een atomaire kracht”, knikte Ton.
Ook tijdens onze vorige reis op Pico hadden we die enorme kracht ervaren, en ook hoeveel energie het vroeg om die energie te bemeesteren en niet te laten ontploffen. Hoe leer je zoveel kracht in je lichaam en wezen te dragen? Dat vraagt diepe heling. Want alles wat die energie niet draagt, moet eraan geloven. Je mag het even aanraken en dan ben je het weer kwijt. Het is een werkje van lange adem. En elke ceremonie helpt ons en het collectief om er weer een stukje meer toegang toe te krijgen. Elke duik in een veld helpt ons weer een stukje meer van dat veld te integreren.
“Maar als je in de tempel bent geweest, moet je er altijd bewust weer uitstappen”, leerde een sjamane me ooit.
“Ik ben er eindelijk weer uit, gelukkig”, herhaalt Ton, die ochtend, terwijl hij uit bed stapt en de badkamer inloopt. En met een zwaai van het donsdeken jaag ook ik de laatste flarden van de Azoren uit mijn systeem. Op naar het volgende verhaal.
