‘Ik ben de Zwarte Madonna, de Notre Dame, de wilde vrouw. Datgene wat lange tijd niet gezien of gehoord mocht worden. Dat onderdrukt is. Dat elke spontaniteit, elke levensimpuls, elke sensualiteit verdrongen heeft. Het wordt tijd dat ik weer gehoord word, en geëerd, zodat de strijd kan stoppen. De oorlogen en de slachtingen. Want als mannen niet gedragen worden door de Grote Moeder, hakken ze elkaars koppen eraf. Dan raken ze ontwricht en ontheemd en zijn ze niet meer thuis in het hart van de Moeder.
Door jullie werk vanmiddag kon ik opnieuw in het licht treden, kon ik gevoeld en gehoord worden, en kan langzamerhand de sluier verdwijnen die over mij heen is geworpen. Jullie zijn als het ware de wegbereiders, die deze last mede dragen en kunnen transformeren, waardoor datgene wat niet gevoeld is opnieuw in het bewustzijn kan worden gebracht. De pijn, het verdriet, de angst, de eenzaamheid, schaamte, angst om jezelf te laten zien, om je impulsen te volgen. Wees niet bang om te voelen, wat het ook is: liefde, haat, aantrekking, afstoting, alles mag er zijn, alles mag zijn plek krijgen. Daardoor kan het zich transformeren.
Dank jullie wel voor het werk van vandaag. Neem de tijd om te delen en te verbinden. Zodat alle puzzelstukjes, de individuele puzzelstukjes, aan elkaar kunnen komen en het grotere plaatje helder wordt.’
(23/12/2011)
