The journey into the depths goes deeper and deeper. At Porto we leave the car behind and take the plane towards the Azores. The journey to ‘Atlantis’ has begun. Before our group arrives, however, we still have a few days to take care of business. Prior to the trip, I had a lot of trouble arranging hotels and other logistics, and there are still some loose ends. Two hotels we have never seen inside. A risk when staying there with a group of seventeen people.
When we arrive in the evening on the island of Pico, the island with the big volcano, and arrive at our hotel in Madalena, Anne almost gets a shock. The hotel is soulless, empty and the promised groupspace turns out to be occupied. Great…not. I still have a positive working attitude, but I see Anne sink further and further into some sort of dissociation, until she feels almost nothing and stares at me blankly. This is clearly not going well, and I suspect many deeper layers are being touched. Fortunately, we still have a few days before the group comes, so we can watch our own process.
Could Anne’s pain and dissociation have to do with the lost Atlantis, the loss of a culture that went down to pride, loss of connection to the soul? As always, we try to look under and behind the “personal,” but that’s damn hard sometimes. On top of that, in two days we will have the lunar eclipse in Scorpio, in which the deepest layers will be touched, and that process already seems palpable. Is that what we are being prepared for: to face our deepest fears and demons? Both individually and collectively?
The hotel doesn’t get any better, but everything gets used. In any case, they have a full breakfast buffet, and the next morning Anne has recovered. We discuss how we want to shape the beginning of our program, which coincides with the lunar eclipse on May 5. As we tune in, we get a clear and obvious hunch. We start the week in the church of Mary Magdalene, exactly at the time when the sun, moon, scorpion and bull align. What we don’t know yet is that that is also exactly on the line of 10 volcanoes…
When the group has arrived, we silently set up in the church, each in his or her own place. Behind the altar we see an immense gate of gold with the statue of Madalena behind it. And behind it the volcano Pico, the peak. When the eclipse has begun, it seems as if a great portal also opens energetically: the moon, Madalena, Scorpion Sedna and the ocean melt into one mystery, in which that which has not been seen or acknowledged becomes palpable. The pain of the suppression of the feminine is also tangible here.
People all over the world are tuning in to the Global Water Ceremony to reconnect with the wisdom of water. While the old fossilized institutions and agencies still struggle to play their old game, we invoke the power of water. ’Water is stronger than stone.’ It is time for the tidal waves of the new to wash away that which is old and stuck. I feel the power of the deep sea, of the whales, of the Inuit goddess Sedna, the queen of Atlantis. It seems as if she has guided us all these months to reach our final destination.
But before that happens, a lot of water has to flow through the river. Our group has only just begun, and the ceremony on May 5 is only the beginning of a process that will take more than a week.
After the first meeting and exploration where we split the group into five groups – the whales, the dolphins, the octopuses, the sharks and the mermaids – we head toward the north side of the island, Sao Roque. Here is a big whale factory, where whales were pulled onto land, chopped up and steamed into cod liver oil, etc. in big black kettles. Not a cozy place, but a good place to do a forgiveness ritual.
The weather reflects our state of mind: it is raining and storming harder and harder, and we see nothing of the island except clouds, downpours and darkness. Even the planes no longer land because of the strong northwesterly winds. The Azores are clearly not tropical islands, but rather a rough pirate haven where the weather gods rule. We have no choice but to turn inward and face our own process, each for himself. All kinds of things pass by: sadness, feeling lost, pain, conflict, pride, arrogance, resistance, projections and breaking up into various little clubs. How do we hold it all together and bring healing to the darkness? We are aware that we are working for the collective, like accupuncture for the earth, but that does not make it easier. Everything may be felt through and transformed, and the power of the group becomes palpable. ‘We have a group of powerful healers together,’ says Anne.
We travel to the east of the island, and the skies clear up somewhat. When we finally have sunshine after six days and the wind has died down, we look out on the vast ocean. The day of the whale tour on the water has arrived, just at the right time.
Our group divides into two boats that bounce across the water at breakneck speed in search of whales, dolphins and sharks. Relieved that we are through the darkest part, I overconfidently sit on the front seat of the boat, not realizing that’s where you catch the waves the hardest. What begins as a fun and exciting ride on the water soon becomes the opposite. My back, lungs and knees start to ache and I cramp up more and more. We catch some glimpses of the whales, then all the boats speed toward them, but it does me less and less. This time I am the one dissociating. I feel less and less, and get the feeling that this whale tour is nothing but the water version of ‘watching monkeys’. The contact I felt with the whales during the meditations is far away. The night before our tour I dreamed that I was sailing above a group of whales, one of which came out of the water, turning into a woman I was dancing with. The reality is much less romantic.
As our young guide explains how whales, turtles and dolphins are tagged with transmitters for scientific research, I feel increasingly ambivalent about this whole exercise. Nice how people are trying to protect whales and logical that this requires research, but what stresses me out is the human and scientific arrogance involved. ‘We know what’s good for you.’ What would it be like if other beings tagged us, followed us and investigated us? Our habits, our social structure, our travel behavior, our mating behavior? ‘Fuck off,’ I think. It’s like the white missionaries who studied indigenous tribes in Africa and South America. Well intentioned, but ultimately shameful.
Fortunately, I am not the only one in the group who feels this way. The Belgian woman who most strongly represents Sedna’s energy comes off the boat seasick. ‘This was not nice,’ she says. ‘Like vultures with boats flying towards the animals to take some pictures. What a tourist circus! I feel the pain in my heart.’
One man in the group, however, skipped of the water adventure. He was the only one to go up the volcano and is waiting for us back on the quay when we come ashore. ‘I experienced a tremendous stillness,’ he tells us. ‘I was alone on the flank of the volcano, connecting the four directions: west, east, north and south. Then I saw the mountain open up and saw a whole library of knowledge enclosed in the mountain. It is truly a sacred place.’
When we get back to our hotel in the evening and do a meditation, I suddenly feel the Shiva power flowing through me: the energy of the mountain. I pick up an egg-shaped lava stone that has been on our altar all week and take it in my lap. I raise the stone and feel what was first a burden now transform into a shiva lingam, the phallus of Shiva.
The woman representing Sedna carries another lava stone. It seems that everything that is petrified is slowly becoming animated, being transformed. Another participant is going through a whole process of rebirthing. The secrets of the deep sea are beginning to reveal themselves. Everything that was hidden in the depths of the ocean, of the collective memory, comes to the surface. Each participant of the group takes up his or her task, contributing a part. From the Netherlands and Belgium, people tune in. The alchemical process can only take place when many hearts connect, even if sometimes we do not understand what we are going through. ‘Everything that happens is the right thing to happen…’
Both Anne and a Belgian friend of hers, feel the great crystal of Atlantis being healed and the temple restored.
We receive the following message:
“Greetings, we are from the council of Atlantis. It is not a name we used for our country, but you remember it as such. It became a myth, a story of time long forgotten. But let me tell you: we were a reality, far back intime. Through the work you do, opening up the portal between your time and our time – we are able to speak and share our wisdom. We were a civilization that worked through telepathy. We had a high level of spiritual development. The earthly manifestation of our civilization became more and more important. We got entangled in the matter of things. We got trapped in the material world. In the continent called Gaia, the Mother. In a way, we were smothered, and we lost our source. We lost our connection to where we came from, from the stars. We were fascinated by this planet where you can create on a physical level, plants and animals, and living beings. We could name them. We could play with creation. Slowly we became enchanted by our own creation. Thus we became more and more dense. Our bodies became more physical.
Till at a certain moment our civilisation through hubris went down into the waves of the ocean. We couldn’t stop it, even if we tried to. We were caught in our creation more and more. Now with you coming here the circle is round. We connect again. We are your ancestors. We are you as well. We live on through you and in you.
Time is an illusion. You think you live your live within time and space, but your soul is not. Your soul is beyond time and space, and that is where we are. So the more you become transparant and you can let go of your ego and personality, of your clinging to material things, the more you will connect to your soul again. Basically the whole process is from being lost to being soul. While we went down, you go up. It is a reversed process and in this way a healing process. Do you understand by delving deeper into yourself into your personal story, you enter into this collective story, this collective memory. You can only do that together, as a group. Opening the door between the dimensions.
We invite you in the coming days to delve deeper into the ocean, connect with the water. Connect with the whales, because they are the living libraries of the earth. They are your soul brothers and sisters. Don’t be deluded by the outer form, but look deeper. Look with you heart and you will recognise each other as the same beings in a different manifestation.
By healing yourself you release us from our downfall. Because we are you, and you are us…”
WORDT VERVOLGD
ATLANTIS REVISITED
De reis de diepte in gaat steeds verder, steeds dieper. Bij Porto laten we de auto achter en nemen we het vliegtuig richting de Azoren. De reis naar Atlantis is begonnen. Voordat onze groep aankomt hebben we echter nog enkele dagen om zaken te regelen. Voorafgaand aan de reis had ik veel moeite met het regelen van hotels en andere logistieke zaken, en er zijn nog een aantal losse eindjes. Twee hotels hebben we weliswaar geboekt, maar nog nooit van binnen gezien. Een risico als je er met een groep van zeventien mensen verblijft.
Als we in de avond aankomen op het eiland Pico, het eiland met de grote vulkaan, en bij ons hotel arriveren in Madalena, krijgt Anne zowat een shock. Het hotel is zielloos, leeg, ongezellig en de beloofde groepsruimte blijkt bezet. Fijn, het begint al goed. Ik heb nog steeds een positieve werkinstelling, maar ik zie Anne steeds verder wegzakken in een dissociatie, totdat ze bijna niets meer voelt en me blanco aanstaart. Dit gaat duidelijk niet goed, en ik vermoed dat er veel diepere lagen worden aangeraakt. Gelukkig hebben we nog enkele dagen voor de groep komt, zodat we ons eigen proces kunnen aankijken. Zou Anne’s pijn en dissociatie met het verloren Atlantis te maken hebben, het verlies van een cultuur die ten onder ging aan hoogmoed, verlies aan verbinding met de ziel? Zoals altijd trachten we onder en achter het ‘persoonlijke’ te kijken, maar dat is soms verdomd moeilijk. Daar komt bij dat we over twee dagen de maaneclips in Schorpioen hebben, waarin de diepste lagen worden aangeraakt, en dat proces lijkt al duidelijk voelbaar. Is dat waarop we voorbereid worden: om onze diepste angsten en demonen aan te kijken? Zowel individueel als collectief?
Het hotel wordt er niet beter op, maar alles went. In ieder geval hebben ze een uitgebreid ontbijt buffet, en de volgende ochtend is Anne weer wat bekomen. We overleggen hoe we het begin van ons programma willen vormgeven, dat samenvalt met de maaneclips op 5 mei. Als we afstemmen krijgen we een heldere en voor de hand liggende ingeving. We starten de week in de kerk van Maria Magdalena, precies op het moment dat de zon, maan, schorpioen en stier op één lijn liggen. Wat we nog niet weten is dat dat ook precies op de lijn is van 10 vulkanen: Pico, Fayal en acht kleinere vulkaantjes, die nog steeds actief zijn.
Als de groep gearriveerd is, zetten we ons in stilte in de kerk, ieder op zijn of haar eigen plek. Achter het altaar zien we een immense poort van bladgoud met daarachter het beeld van Madalena. En daarachter de vulkaan Pico, de piek. Als de eclips is begonnen lijkt het alsof er ook energetisch een grote poort opengaat: de maan, Madalena, Schorpioen Sedna en de oceaan smelten tot één mysterie, waarin datgene dat niet gezien is of erkend is voelbaar wordt. De pijn van de onderdrukking van het vrouwelijke is ook hier tastbaar.
Overal ter wereld stemmen mensen mee af op de Wereldwijde Water Ceremonie om ons opnieuw te verbinden met de wijsheid van het water. Terwijl de oude versteende instituties en instanties nog moeite doen om hun oude spel te spelen, roepen we de kracht van water aan. ‘Water is sterker dan steen.’ Het is tijd dat de vloedgolven van het nieuwe datgene dat oud en vastgeroest is wegspoelen. Ik voel de kracht van de diepzee, van de walvissen, van de Inuit godin Sedna, de koningin van Atlantis. Het lijkt alsof zij ons al deze maanden geleid heeft om onze eindbestemming te bereiken.
Maar voordat het zover is moet er nog heel wat water door de rivier stromen. Onze groep is nog maar net begonnen en de ceremonie op 5 mei is slechts het begin van een proces dat meer dan een week gaat duren.
Na de eerste ontmoeting en verkenning waarbij we de groep in vijf groepjes opsplitsen – de walvissen, de dolfijnen, de octopussen, de haaien en de zeemeerminnen – gaan we als groep richting de noordkant van het eiland, Sao Roque. Hier bevindt zich de grote walvisfabriek, waarbij walvissen op land werden getrokken, in stukjes gehakt en in grote zwarte ketels werden gestoomd tot levertraan, olie etc. Geen gezellige plek, maar een goede plek om een vergevingsritueel te doen.
Het weer weerspiegelt onze gemoedstoestand: het regent en stormt steeds harder en we zien niets van het eiland behalve wolken, regenbuien en duisternis. Zelfs de vliegtuigen landen niet meer door de harde noord westenwind. De Azoren zijn duidelijk geen tropische eilanden, maar eerder een ruig piratenoord, waar de weergoden heer en meester zijn. We kunnen niet anders dan naar binnen keren en ons eigen proces aangaan, ieder voor zich. Vanalles komt voorbij: verdriet, verloren voelen, pijn, conflict, hoogmoed, arrogantie, weerstand, projecties en het uiteenvallen in diverse clubjes. Hoe houden we alles bij elkaar en kunnen we heling brengen in de duisternis? We zijn ons er van bewust dat we werken voor het collectief, als een soort accupunctuur voor de aarde, maar dat maakt het niet gemakkelijker. Alles mag doorvoeld en getransformeerd worden, en de kracht van de groep wordt voelbaar. ‘We hebben een groep krachtige healers bij elkaar,’ zegt Anne.
We reizen naar het oosten van het eiland, en de lucht klaart enigszins op. Als we na zes dagen eindelijk zon hebben en de wind is gaan liggen, kijken we uit op de grote oceaan. De dag van de walvistour op het water is aangebroken, precies op het goede moment.
Onze groep verdeelt zich over twee boten die met rotvaart over het water stuiteren, op zoek naar walvissen, dolfijnen en haaien. Omdat ik opgelucht ben dat we door het meest duistere stuk heen zijn, ga ik overmoedig op het voorste stoeltje van de boot zitten, niet beseffend dat je daar het hardst de golven opvangt. Wat begint als een leuke en spannende kermisattractie op het water wordt al gauw het tegenovergestelde. Ik krijg last van mijn rug, longen en knieën en verkramp steeds meer. We vangen wat glimpen op van de walvissen, waarna alle bootjes er in sneltreinvaart op af varen, maar het doet me steeds minder. Dit keer ben ik degene die dissocieert. Ik voel weinig meer, en krijg het gevoel dat deze walvistoer niets anders is dan de watervariant van ‘aapjes’ kijken. Het contact dat ik tijdens de meditaties voelde met de walvissen is ver te zoeken. In de nacht voor onze toer droomde ik dat ik vaarde boven een groep walvissen, waarvan er één uit het water kwam, die veranderde in een vrouw waar ik mee danste. De realiteit is veel minder romantisch.
Als onze jonge gids uitlegt hoe walvissen, schildpadden en dolfijnen worden getagd met zenders voor wetenschappelijk onderzoek voel ik me steeds tweeslachtiger over deze hele exercitie. Mooi hoe mensen proberen de walvissen te beschermen en logisch dat daarvoor onderzoek nodig is, maar wat me beklemt is de menselijke en wetenschappelijke arrogantie die erin schuilt. ‘Wij weten wat goed voor je is.’ Hoe zou het zijn als andere wezens ons zouden taggen, volgen en onderzoeken? Onze gewoontes, onze sociale structuur, ons reisgedrag, ons paargedrag? ‘Rot ff op,’ denk ik. Het lijkt op de blanke missionarissen die inheemse stammen in Afrika en Zuid Amerika bestudeerden. Goed bedoeld, maar uiteindelijk beschamend.
Gelukkig ben ik niet de enige in de groep die dat voelt. De Belgische vrouw die het sterkst de energie van Sedna vertegenwoordigt komt zeeziek van de boot. ‘Dit was niet fijn,’ zegt ze. ‘Als aasgieren met bootjes op de dieren afvliegen om wat foto’s te nemen. Wat een toeristisch circus! Ik voel de pijn in mijn hart.’
Éen man van de groep heeft zich echter onttrokken aan het waterfestijn. Hij is als enige de vulkaan op gegaan en wacht ons op de kade weer op als we aan land komen. ‘Ik heb een enorme verstilling ervaren,’ vertelt hij. ‘Ik was alleen op de flank van de vulkaan, en verbond de vier windrichtingen: west, oost, noord en zuid. Toen zag ik de berg opengaan en zag ik een hele bibliotheek van kennis die in de berg besloten ligt. Het is werkelijk een heilige plek.’
Als we ‘s avonds terug in ons hotel zijn en een meditatie doen voel ik opeens hoe de Shiva kracht door me heen stroomt: de energie van de berg. Ik pak een eivormige lavasteen die al de hele week op ons altaar ligt en neem hem in mijn schoot. Ik richt de steen op en voel wat eerst een last was, nu verandert in een shiva lingam, de phallus van Shiva.
De vrouw die Sedna vertegenwoordigt draagt een andere lavasteen. Het lijkt erop dat alles dat versteend is langzaamaan bezield wordt, getransformeerd wordt. Een andere deelneemster gaat door een heel proces van rebirthing. De geheimen van de diepzee beginnen zich te tonen. Alles wat verborgen was in de diepte van de oceaan, van het collectieve geheugen, komt naar de oppervlakte. Iedere deelnemer van de groep neemt zijn of haar taak op zich, en draagt een steentje bij. Vanuit Nederland en België stemmen mensen mee af. Het alchemistisch proces kan alleen maar plaatsvinden als vele harten zich verbinden, ook al snappen we soms niet waar we doorheen gaan. ‘Everything that happens is the right thing to happen..’
Zowel Anne als Dirk, een goede Belgische vriend van haar, voelen hoe het grote kristal van Atlantis geheeld wordt en de tempel in ere hersteld.
We krijgen de volgende boodschap door:
“Greetings, we are from the council of Atlantis. It is not a name we used for our country, but you remember it as such. It became a myth, a story of time long forgotten. But let me tell you: we were a reality, far back intime. Through the work you do, opening up the portal between your time and our time – we are able to speak and share our wisdom. We were a civilisation that worked through telepathy. We had a high level of spiritual development. The earthly manifestation of our civilisation became more and more important. We got entangled in the matter of things. We got trapped in the material world. In the continent called Gaia, the Mother. In a way, we were smothered, and we lost our source. We lost our connection to where we came from, from the stars. We were fascinated by this planet where you can create on a physical level, plants and animals, and living beings. We could name them. We could play with creation. Slowly we became enchanted by our own creation. Thus we became more and more dense. Our bodies became more physical.
Till at a certain moment our civilisation through hubris went down into the waves of the ocean. We couldn’t stop it, even if we tried to. We were caught in our creation more and more. Now with you coming here the circle is round. We connect again. We are your ancestors. We are you as well. We live on through you and in you.
Time is an illusion. You think you live your live within time and space, but your soul is not. Your soul is beyond time and space, and that is where we are. So the more you become transparant and you can let go of your ego and personality, of your clinging to material things, the more you will connect to your soul again. Basically the whole process is from being lost to being soul. While we went down, you go up. It is a reversed process and in this way a healing process. Do you understand by delving deeper into yourself into your personal story, you enter into this collective story, this collective memory. You can only do that together, as a group. Opening the door between the dimensions. We invite you in the coming days to delve deeper into the ocean, connect with the water. Connect with the whales, because they are the living libraries of the earth. They are your soul brothers and sisters. Don’t be deluded by the outer form, but look deeper. Look with you heart and you will recognise each other as the same beings in a different manifestation. By healing yourself you release us from our downfall. Because we are you, and you are us…”
WORDT VERVOLGD
