As soon as the five of us are together – Peter, Mirjam, Stijn, Anne and myself – a rollercoaster of events, synchronicities and coincidences begins. We booked a hotel on the north coast of the island. There wasn’t much choice as prices on the island were skyrocketing due to the busy tourist season. It seems like suddenly a lot of people go to the Azores. Tourism has increased by 60% after Corona,’ says our taxi driver Arthur. Everything is full. But at ‘Solar Do Conde’ there is still a room available. We book for the first night.
Solar do Conde turns out to be an old stately mansion, the Count’s mansion, with all sorts of small, picturesque houses in the garden. A beautiful complex, situated at the foot of a volcano. During the week that we are on the Azores, it becomes our base of operations. Every night, we book an extra night and it turns out that there is still a place available. It’s funny, Anne says, ‘in Belgium we work in Bois le Comte, the forest of the Count, and here we work in the Count’s country house’.
Peter and Mirjam have booked a hotel that is the direct neighbour of Solar Do Conde. Amazing; the island is 70 kilometres long and we are 5 minutes apart. Stijn has a night delay. He missed his connection from Porto to Ponta Degalda, the capital of the Azores. After a night in Porto, he joins us and sleeps on an extra bed in the living room of the cottage.
When the five of us are having coffee, we look at each other laughing. Who would have thought that we would suddenly find ourselves on the Azores? The Azores sounds like a tropical island in the holiday guides, an expensive and luxurious location with white beaches and palm trees. And suddenly we are there. In the middle of the Atlantic Ocean. But what do we actually know about it?
It is a place of high energy,‘ Agnes had said. All kinds of ley lines run through the Azores. The power of the five elements is strongly present there. If the energy is harmonised there, a lot can change. It is the place where the whales meet.
On internet we find additional information. The Azores appear to consist of nine inhabited islands, lie 1400 kilometres from Lisbon and were discovered by the Portuguese in the 15th century. The islands were uninhabited, but were soon used as trading posts, bases for ships sailing to America or for war purposes. It also became a popular place for criminals, vagabonds, pirates and other freebooters. Its history is one of conquests, revolts, attacks and gradual development.
Was there nothing before the 15th century? ‘Only an uninhabited island?’
Anne answers, ‘The story goes that the islands are the remains of Atlantis, but there’s no proof of that.
‘What do we know about Atlantis?’ asks Peter.
‘The only concrete information we have comes from Plato,’ I tell him. ‘I did some research on the plane. Plato wrote about it in two dialogues – Timaeus and Critias – in 360 BC. He wrote that he had received information about a lost continent from one of the seven Greek wise men, Solon. Solon had lived in Egypt for ten years and had heard about a lost continent from Egyptian priests. He described Atlantis as an Eden-like environment with natural resources, mountains and exotic fruit. The island was also depicted as home to an array of plants and animals, including elephants. Plato described Atlantis as an advanced society, possessing high technological knowledge, but which fell victim to corruption, pride and misconduct.
‘The crux, of course, is: Where is it? Is there any information about this?’ asks Miriam.
‘According to Plato, seen from Athens, Atlantis lay beyond the Pillars of Hercules, the present street of Gibraltar,’ I continue. So it must be in the Atlantic Ocean.’
‘That sounds logical,’ says Stijn. ‘Atlantis is in the Atlantic Ocean.’
In history and science there is hardly anything to be found about it, but if you delve into mythology you will find fascinating connections. According to mythology, Atlantis was founded by Poseidon, the Greek god of the seas. He appointed his son Atlas as king of the island. Atlantis in Greek means: island of Atlas. But even in Greek times there was great disagreement about Atlantis: had the continent really existed or had Plato made the island up to tell an allegorical story about good and evil?
Another Greek, Proclus, firmly believed in its existence. He writes:
‘That an island of such a nature and size once existed, is evident from what certain authors have said who have investigated things around the outer sea. For, according to them, in their time there were seven islands in that sea, dedicated to Persephone, and also three others of enormous size, one of which was dedicated to Hades, another to Ammon, and one between them to Poseidon, with a length of a thousand stadia. Its inhabitants – they add – preserved the memory of their ancestors of the immense island of Atlantis, which had really existed there and had ruled over all the islands in the Atlantic for centuries, and which itself had also been dedicated to Poseidon. Marcellus wrote these things in his Aethiopica.
I have a book about the map of Piri Reis, an old Turkish sea chart,’ says Stijn. All kinds of islands are drawn on it: The seven Canary Islands, Madeira, Ilhas Selvagens, Cape Verde and the Azores. They are all part of Macaronesia. It seems that Marcellus described exactly these islands…’.
‘Perhaps we can go and explore our island,’ Peter suggests. We have hired a car which can take five people. The only problem is that the volcano we are close to is not accessible. Apparently there is a big concert where thousands of people come.
When the lady from Solar do Conde comes to our table to ask if we would like a drink, I ask her about the concert. She answers enthusiastically: ‘Yes, I have a ticket for tonight. Unfortunately, it is completely sold out. Everyone on the island is going. There are going to be great artists.’
Can we find it somewhere on the internet?
Yes, she replies. It’s called ‘Atlantis, concert for the Earth’.
Our mouths drop open. Here we are, the five of us, looking for Atlantis, at the foot of the volcano, and in the middle of the volcano a concert is taking place called Atlantis….! When we look at the website, we find the following text:
“Atlantis Concert for Earth is a global celebration which uses the power of music to flip the current narrative of climate from blame, anger, and doom to positivity and hope. We need to get back in balance with our planet. It’s time to stop telling everyone how we are all going to die, but instead show them how we’re all going to live.”
TO BE FOLLOWED
TON45: THE CONCERT FOR THE EARTH (DUTCH VERSION)
Zodra we met vijven bijeen zijn – Peter, Mirjam, Stijn, Anne en ikzelf – start een rollercoaster van gebeurtenissen, synchroniciteiten en toevalligheden. We hebben op goed geluk een hotel geboekt aan de noordkust van het eiland. Er was niet veel keus want de prijzen op het eiland vlogen de lucht in door het drukke toeristenseizoen. Het lijkt of opeens heel veel mensen naar de Azoren gaan.
‘Het toerisme is na Corona met 60% toegenomen,’ vertelt onze taxichauffeur Arthur. ‘Alles zit vol.’ Maar op ‘Solar Do Conde’ is nog een kamer vrij. We boeken voor de eerste nacht.
Solar do Conde blijkt een oud statig landhuis te zijn, het landhuis van de Graaf, met allemaal kleine, pittoreske huizen in de tuin. Een prachtig complex, dat aan de voet van een vulkaan ligt. In de week dat we op de Azoren zitten wordt het onze uitvalsbasis. Iedere nacht boeken we weer een nacht bij en blijkt er toch nog een plekje te zijn. ‘Grappig, zegt Anne, ‘in Belgie werken we in Bois le Comte, het bos van de Graaf, en hier werken we in het landhuis van de Graaf.’
Peter en Mirjam hebben een hotel geboekt dat de directe buurman is van Solar Do Conde. Wonderlijk; het eiland is 70 kilometer lang en we zitten op 5 minuten afstand van elkaar. Stijn heeft een nacht vertraging. Hij heeft zijn aansluiting van Porto naar Ponta Degalda, de hoofdstad van de Azoren, gemist. Na een nacht in Porto sluit hij alsnog aan en slaapt bij ons op een extra bed in de woonkamer van het huisje. Als we met vijf aan de koffie zitten kijken we elkaar lachend aan. Wie had ooit kunnen denken dat we opeens op de Azoren zouden zitten?
De Azoren klinkt als een tropisch eiland uit de vakantiegidsen, een dure en luxe locatie met witte stranden en palmbomen. En opeens zitten we er. In het midden van de Atlantische oceaan. Maar wat weten we er eigenlijk van?
‘Het is een plek van hoge energie,’ had Agnes gezegd. ‘Allerlei leylijnen lopen door de Azoren. De kracht van de vijf elementen is daar sterk aanwezig. Als daar de energie in harmonie wordt gebracht kan er veel veranderen. Het is de plek waar de walvissen samenkomen.’
Op internet vinden we aanvullende informatie. De Azoren blijken uit negen bewoonde eilanden te bestaan, 1400 kilometer van Lissabon af te liggen en in de 15e eeuw ontdekt te zijn door de Portugezen. De eilanden waren onbewoond, maar al snel werden ze gebruikt als handelspost, uitvalsbasis voor schepen die naar Amerika voeren of voor oorlogsdoeleinden. Het werd ook een geliefde plek voor criminelen, vagebonden, piraten en andere vrijbuiters. De geschiedenis is er een van veroveringen, opstanden, aanvallen en geleidelijke ontwikkeling.
‘Was er voor 15e eeuw niets?’ vraagt Stijn. ‘Alleen een onbewoond eiland?’
‘Dat is te zeggen…’ antwoord Anne, ‘Het verhaal gaat dat de eilanden de overblijfselen van Atlantis zijn, maar er is geen enkel bewijs voor.’
‘Wat weten we van Atlantis?’ vraagt Peter.
‘De enige concrete informatie die we hebben komt van Plato,’ vertel ik. ‘Ik heb in het vliegtuig al wat onderzoekswerk gedaan. Plato schreef erover in twee dialogen – Timaeus en Critias – in 360 voor Christus. Hij schreef dat hij van een de zeven Griekse wijzen, Solon, informatie had gekregen over een verloren continent. Solon had tien jaar in Egypte gewoond en van Egyptische priesters had gehoord over een verloren continent. Hij beschreef Atlantis als een Eden-achtige omgeving met natuurlijke hulpbronnen, bergen en exotisch fruit. Het eiland werd ook afgeschilderd als de thuisbasis van een scala aan planten en dieren, waaronder olifanten. Plato beschreef Atlantis als een vergevorderde samenleving, die hoge technologische kennis bezat, maar die door corruptie, hoogmoed en wangedrag ten onder ging.’
‘De crux is natuurlijk: Waar ligt het? Is daar informatie over?’ vraagt Mirjam.
‘Volgens Plato lag Atlantis vanuit Athene gezien voorbij de Zuilen van Hercules, de huidige straat van Gibraltar,’ vertel ik verder. ‘Dus dat moet in de Atlantische Oceaan zijn.’ ‘Dat klinkt logisch,’ zegt Stijn. ‘Atlantis ligt in de Atlantische Oceaan.’ ‘Vanuit de geschiedenis en de wetenschap is er nauwelijks iets over te vinden, maar als je in de mythologie duikt vind je fascinerende verbanden. Atlantis werd volgens de mythologie gesticht door Poseidon, de Griekse god van de zeeën. Hij benoemde zijn zoon Atlas tot koning van het eiland. Atlantis betekent in het Grieks: eiland van Atlas. Maar ook in de tijd van de Grieken was er al een groot meningsverschil over Atlantis: Had het continent écht bestaan of had Plato het eiland verzonnen om een allegorisch verhaal te vertellen over goed en kwaad?’
Een andere Griek, Proclus, gelooft stellig in het bestaan ervan. Hij schrijft: ‘Dat er ooit een eiland van zo’n aard en omvang bestond, blijkt uit wat bepaalde auteurs hebben gezegd die de dingen rond de buitenzee hebben onderzocht. Want volgens hen waren er in hun tijd zeven eilanden in die zee, toegewijd aan Persephone, en ook drie andere van enorme omvang, waarvan er één toegewijd was aan Hades, een andere aan Ammon en een tussen hen in aan Poseidon, met een lengte van duizend stadia. De bewoners ervan – voegen ze eraan toe – bewaarden de herinnering van hun voorouders aan het onmetelijk grote eiland Atlantis dat daar echt had bestaan en dat eeuwenlang over alle eilanden in de Atlantische zee had geheerst en dat zelf eveneens gewijd was geweest aan Poseidon. Deze dingen heeft Marcellus in zijn Aethiopica geschreven.’
‘Ik heb een boek over de kaart van Piri Reis, een oude Turkse zeekaart,’ vertelt Stijn. Daar staan ook allerlei eilanden op getekend: De zeven Canarische eilanden, Madeira, Ilhas Selvagens, KaapVerdië en de Azoren. Ze maken allemaal deel uit van Macaronesië. Het lijkt erop dat Marcellus precies deze eilanden heeft beschreven…’
‘Misschien kunnen we ons eiland eens gaan onderzoeken,’ stelt Peter voor. ‘We hebben een auto gehuurd waar we met zijn vijven in kunnen. Het enige probleem is dat de vulkaan waar we vlakbij zitten niet toegankelijk is. Er schijnt een groot concert te zijn waar duizenden mensen heen komen.’
Als de dame van Solar do Conde aan onze tafel komt om te vragen of we wat willen drinken, vraag ik haar over het concert. Ze antwoordt enthousiast: ‘Ja, ik heb een kaartje voor vanavond. Het is helaas helemaal uitverkocht. Iedereen van het eiland gaat erheen. Er komen grote artiesten.’
’Kunnen we het ergens vinden op internet?’ vraag ik.
‘Ja hoor, antwoordt ze. ‘Het heet ‘Atlantis, concert for the Earth.’
Onze mond zakt open. Hier zitten we met zijn vijven, op zoek naar Atlantis, aan de voet van de vulkaan, en midden in de vulkaan vind een concert plaats met als titel Atlantis….! Als we op de website kijken vinden we de volgende tekst: “Atlantis Concert for Earth is a global celebration which uses the power of music to flip the current narrative of climate from blame, anger, and doom to positivity and hope. We need to get back in balance with our planet. It’s time to stop telling everyone how we are all going to die, but instead show them how we’re all going to live.”
WORDT VERVOLGD
