From the Azores, Anne and I fly back directly to the Portuguese mainland with Sata, the airline of the Azores. We get into a spacious plane with plenty of free seats. As we take off, we see the island of Sao Miguel lying below us, a green paradise with three volcanoes in a vast expanse of water, as far as the eye can see. Could this really be the remains of Atlantis? Who knows?
When I fall asleep during the flight, I dream of the dolphins that we saw during our tour at sea. They swim and jump around me and take me deeper into the ocean. It is not yet too late,’ they say. If mankind takes a good look at itself, a second Atlantis can be prevented.
Then a large whale emerges from the waves. He takes me down into the depths of the ocean, deeper and deeper into unknown troughs between the tectonic plates. There, in the very depths, lies the trident of Neptune, the ancient Greek sea god. Take it with you,’ says the whale. You will need it. Then the whale disappears and I wake up.
I am still flying over the Atlantic Ocean. I am amazed at how much water there is on earth, and that the ancient seafarers travelled all this distance by ship. What courage to go so far into the unknown, not knowing what was waiting for them on the other side of the ocean. There was a fear of falling off the face of the earth. Instead, they found a new continent, America.
After Columbus’ discovery of the New World, the Spanish and Portuguese were eager to explore and conquer South America. From 1500 onwards, Portugal began to colonise the east coast and within a few years the great Aztec and Inca empires were overthrown. A large overseas Portuguese empire emerged: Brazil. Some seven million slaves were imported from Africa to work on the plantations. Eventually, the continent severed its ties with Portugal and became independent.
The more I read, the more I am horrified by this colonial history. Portugal destroyed a culture and in its place created a many-headed monster: a country still plagued by corruption, military might, big business systematically destroying the Amazon and a policy that is increasingly pushing back the indigenous culture of the Indians.
As we are about to land, the plane circles above the old centre of Lisbon. Below me I see a large square with stately historic buildings on the banks of the River Tejo. It is here that the explorers left and returned with loads of gold, silver and other valuables from their newly conquered world. The painful history of the Indians and the slaves from Africa is hidden behind the monumental facades of old Lisbon. It seems that little attention has been paid to one’s own colonial past and the karmic burden it entails. I strongly feel that Portugal’s dormancy has to do with its colonial past in South America.
After we land, we take a taxi to our hotel, which is close to the main square, Praca de Comercio. Our room is bright, luxurious and looks out over Lisbon’s old town, or Lisboa, as the Portuguese say. After seven months of travelling around Portugal, we have finally arrived in the capital. A colourful, stately and immense city. While Anne is still asleep the next morning, I go out early. I find an old bookshop in one of the streets and go in for a browse. I ask the bookseller, who has such a strong garlic smell that the whole shop reeks of it, whether he has the book ‘The Ninth Gate’. The man looks over his glasses.
‘Ah, the Dumas Club.’ He looks into his computer.
‘Only in Portuguese, I’m afraid,’ the man says. I decide to have another look around. Somehow the bookshop reminds me of a scene from The Ninth Gate. All the books seem to tell secrets: political secrets, esoteric secrets, historical secrets. Bookshops have an irresistible attraction for me. Even if I cannot read the titles, I absorb their magic. There are also several old maps on the wall and I study them. On one of them I see the Azores and the coastline of South America. Even the coast of Antarctica is on it. Did they know that back then? I ask myself in amazement. The bookseller comes up behind me and the smell of garlic penetrates deep into me.
‘That is the map of Piri Reis. It is still a mystery how accurately he recorded the coastline of the South Pole.’
‘Why?’ I ask.
The man looks at me penetratingly and I have to make an effort not to turn my face away from the garlic smell coming my way.
‘The South Pole is completely covered in ice. You can’t see the coastline,’ he says tellingly.
Aha,’ I reply. I quickly walk on and discover a map showing Atlantis. Like a large continent, it lies between Africa, Europe and America. Before the man can start another story, I thank him and walk out of the shop. Anne meets me and we go and have breakfast together across the street, in a small lunchroom.
‘Okay, what is our purpose in Lisbon?’ she asks awake.
I’ve heard of an old cathedral at the foot of the hill on which Lisbon was founded. It’s called the Sé.’
‘No hey, not another church,’ she says. She knows my fondness for cathedrals, churches and temples. But after the umpteenth church, she has had about enough.
‘Please, just for a moment,’ I beg. ‘It’s very close.’
‘OK. Just a minute then…’
On the way there, we pass the front of another church that appeals to me. The sign next to the entrance says it’s an old synagogue, which was demolished after the massacre of the Jews and transformed into a church. Apart from the murder of the Indians, more corpses are coming out of the closet. No doubt there will have been a massacre of the Arabs, the Moors who had occupied Portugal. The history of the country seems to be written in blood.
When we arrive at the Sé, a mighty and robust façade looms up: two towers support an immense gateway that gives access to the sanctuary. The cathedral appears to be closed and I study the gate. It is actually nine gates in one. The Nineth Gate. It feels like we are approaching the centre of the labyrinth, the heart of Portugal, the essence of our journey. Both Anne and I feel the magic rising. Once we are allowed inside the majestic building, which is halfway between a castle, a church and an abbey, we walk back in time, as it were. There is a quiet, sacred and serene atmosphere in the church. The heat from outside disappears into the cool and dark vaults. Signs say that the first foundations of the cathedral date back to the Romans and Visigoths. After that, a mosque was built on the site, which had to make way for the cathedral when it was conquered by the Arabs.
Anne and I both sit down on a bench in a small alcove behind the main altar. In the middle of the niche is a coffin with a stone statue of a woman reading a book on it. The statue radiates great serenity. When I tune in, I get images of the first apostles. Could any of them have been here? Our meditation becomes deeper and deeper and finally I receive a message.
‘Shall I record it?’ asks Anne and she turns on her Iphone recorder.
The history of Portugal started with the ancient Celts, coming from the Black sea, bringing the Mother goddess Cale to these coasts. During the ages She got forgotten. The feminine got forgotten and banished, as in so many places. And yet, she was the origin, the creatrix of this continent, the Mother of Europe. During the ages of patriarchal dominance the essence was lost. Through your journey you have passed the nine gates of initiation; nine stages of going deeper into the mystery of time. It is here that the ninth gate is opened and that all wounds of the past can be healed. This is the purpose of your quest: to heal the earth and it’s people by delving deep into the layers of the matrix. Here, at the core of the labyrinth lies the key to turn the timelines from power, greed and conquering into love, compassion and wisdom. Just connect to the power of the feminine and the sacred masculine.‘
It seems that Anne and I are opening a gate, or forming together the ninth gate. As the energy becomes more and more powerful, I suddenly see the large square, Praca de Commercio. A large ship is moored at the quay and I see several Indian chiefs coming ashore. They are in full regalia, with beautiful feathered headdresses. All the Portuguese nobles and rulers are standing on the square. When the Indian chiefs stop, the Portuguese kneel down and ask forgiveness. A great silence descends on the square. The time of union, reconciliation and forgiveness has come. A wave of emotion wells up in me, washing away the pain of the past. Then the following happens in my vision; I see the Indians kneeling before their conquerors. They also ask forgiveness; for their misdeeds and for the curse they have pronounced on Portugal. The vision ends with a great gate of light opening, metres high above the city. The temple of light has been initiated, in the heart of Portugal. I see how Neptune appears with the trident. Next to him is the goddess of the sea. The curse is broken. Our work seems to be done, at least for the moment.
Anne and I look at each other. We are grateful for our journey and the sacred work we are allowed to do, even if sometimes we do not understand. It remains a great mystery how we are led and find pieces of the puzzle everywhere that lead us to the great hidden layers in human history.
Time for a coffee,” says Anne. We take each other’s hands and walk out of the cathedral.
End of part three
TON: The Ninth Gate
Vanuit de Azoren vliegen Anne en ik rechtstreeks terug naar het Portugese vasteland met de airlines van de Azoren, Sata. We stappen in een ruim vliegtuig met nog veel vrij plaatsen. Als we opstijgen zien we het eiland Sao Miguel onder ons liggen, een groen paradijs met drie vulkanen in een uitgestrekte vlakte van water, zover als het oog reikt. Zou dit inderdaad het restant zijn van Atlantis? Wie weet…
Als ik tijdens de vlucht in slaap val droom ik van de dolfijnen die we tijdens onze tour op zee gezien hebben. Ze zwemmen en springen om me heen en nemen me dieper de oceaan in. ‘Het is nog niet te laat,’ zeggen ze. ‘Als de mens de hand in eigen boezem steekt, kan een tweede Atlantis voorkomen worden.’
Dan doemt uit de golven een grote walvis op. Hij neemt me mee de diepte in van de oceaan, steeds dieper naar onbekende troggen tussen de tectonische platen in. Daar, helemaal in de diepte, ligt de drietand van Neptunus, de oude Griekse zeegod. ‘Neem hem mee,’ zegt de walvis. ‘Je zult hem nodig hebben.’ Dan verdwijnt de walvis en word ik wakker.
Ik vlieg nog steeds boven de Atlantische oceaan. Ik sta versteld hoeveel water er op aarde is, en dat de oude zeevaarders deze hele afstand per schip aflegden. Wat een moed om zover het onbekende tegemoet te treden, niet wetend wat er aan de andere kant van de oceaan op hun lag te wachten. De angst bestond om van de aardbodem af te vallen. In plaats daarvan vonden ze een nieuw continent, Amerika.
Na de ontdekking van de Nieuwe Wereld door Columbus, popelden de Spanjaarden en de Portugezen om Zuid-Amerika te verkennen en te veroveren. Vanaf 1500 begon Portugal de oostkust te koloniseren en binnen enkele jaren werden de grote Azteken en Inca rijken ten gronde gericht. Een groot overzees Portugees rijk ontstond: Brazilië. Er werden zo’n zeven miljoen slaven uit Afrika geïmporteerd om op de plantages te werken. Uiteindelijk verbrak het continent haar banden met Portugal en werd zelfstandig.
Hoe meer ik lees, hoe meer ik gruwel van deze koloniale geschiedenis. Portugal heeft een cultuur verwoest en er een veelkoppig monster voor in de plaats gezet: een land dat nog steeds geteisterd wordt door corruptie, militaire macht, grote bedrijven die de Amazone stelselmatig verwoesten en een politiek die de inheemse cultuur van de indianen steeds verder terugdringt.
Als we bijna landen maakt het vliegtuig een rondje boven het oude centrum van Lissabon. Onder me zie ik een groot plein met statige historische panden aan de oever van de rivier de Tejo. Het is hier dat de ontdekkingsreizigers vertrokken en terugkwamen met ladingen goud, zilver en andere kostbaarheden uit hun nieuw veroverde wereld. De pijnlijke geschiedenis van de indianen en de slaven uit Afrika ligt verborgen achter de monumentale voorgevels in het oude Lissabon. Het lijkt er op dat er nog weinig aandacht is voor het eigen koloniale verleden en de karmische last die het met zich meebrengt. Ik heb sterk het idee dat de slaapstand van Portugal te maken heeft met haar koloniale daderschap in Zuid Amerika.
Nadat we geland zijn nemen we een taxi naar ons hotel, dat dicht in de buurt van het grote plein ligt, Praca de Comercio. Onze kamer is licht, luxe en kijkt uit over de oude stad van Lissabon, of Lisboa, zoals de Portugezen zeggen. Na zeven maanden rondreizen door Portugal zijn we eindelijk in de hoofdstad terecht gekomen. Een kleurrijke, statige en immense stad. Als Anne de volgende ochtend nog slaapt ga ik vroeg op pad. Ik vind in een van de straten een oude boekwinkel en ga er even neuzen. Ik vraag de boekhandelaar, waar zo’n walm van knoflook vanaf komt dat de hele winkel er naar ruikt, of hij het boek ‘The Ninth Gate’ heeft. De man kijkt over zijn brilletje. ‘Ah, the Dumas Club.’ Hij kijkt in zijn computer. ‘Alleen in het Portugees, vrees ik, zegt de man. Ik besluit nog even verder te kijken. Op de een of andere manier doet de boekwinkel me denken aan een scene uit de Ninth Gate. Alle boeken lijken geheimen te vertellen: politieke geheimen, esoterische geheimen, geschiedkundige geheimen. Boekwinkels hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Zelfs als ik de titels niet kan lezen, neem ik de magie ervan in me op. Er hangen tevens diverse oude landkaarten aan de muur en ik bestudeer ze. Op een ervan zie ik de Azoren staan en de kustlijn van zuid Amerika. Zelfs de kust van Antarctica staat erop. Wisten ze dat toen al? vraag ik me verbaasd af. De boekhandelaar komt achter me staan en de knoflookgeur dringt diep in me door. ‘Dat is de kaart van Piri Reis. Het is nog steeds een mysterie hoe nauwkeurig de kustlijn van de zuidpool werd opgetekend.’
‘Hoezo?’ vraag ik.
De man kijkt me doordringend aan en ik moet moeite doen om mijn gezicht niet af te wenden van de knoflookkegel die mijn kant opkomt. ‘De Zuidpool is geheel met ijs bedekt. De kustlijn is niet te zien,’ zegt hij veelbetekenend.
‘Aha,’ antwoord ik. Ik loop gauw verder en ontdek een kaart waar Atlantis op staat afgebeeld. Als een groot continent ligt het tussen Africa, Europa en Amerika in. Voordat de man nog een verhaal kan beginnen, bedank ik hem en loop de winkel weer uit. Anne komt me tegemoet en we gaan samen een ontbijtje nemen aan de overkant van de straat, in een kleine lunchroom.
‘Okee, wat hebben we hier te doen?’ vraagt ze op gewekt.
‘Ik heb gehoord van een oude kathedraal, die aan de voet van de heuvel ligt waarop Lissabon ontstaan is. Hij heet de Sé.’
‘Nee he, niet weer een kerk,’ zegt ze. Ze kent mijn voorliefde voor kathedralen, kerken en tempels. Maar na de zoveelste kerk is de rek er een beetje uit.
’Toe, heel even,’ smeek ik. ‘Hij ligt heel dichtbij.’
‘Vooruit. Heel even dan…’
In de wandeling ernaar toe komen we langs de voorgevel van een andere kerk die me aanspreekt. Op het bordje naast de ingang staat vermeld dat het een oude synagoge is, die na een grote moordpartij op de Joden gesloopt werd en getransformeerd in een kerk. Naast de moord op de indianen komen er nog meer lijken uit de kast. Ongetwijfeld zal er een moordpartij geweest zijn op de Arabieren, de Moren die Portugal bezet hadden. De geschiedenis van het land lijkt te zijn geschreven met bloed.
Als we bij de Sé aankomen doemt een machtig en robuuste voorgevel op: twee torens schragen een immense poort die toegang geeft tot het heiligdom. De kathedraal blijkt nog dicht te zitten en ik bestudeer de poort. Het zijn eigenlijk negen poorten in elkaar. The Nineth Gate. Het voelt alsof we het midden van het labyrint naderen, het hart van Portugal, de essentie van onze reis. Zowel Anne als ik voelen de magie toenemen. Als we eenmaal het majestueuze gebouw binnen mogen, dat het midden houdt tussen een kasteel, een kerk en een abdij, wandelen we als het ware terug in de tijd. Er hangt een stille, gewijde en serene sfeer in de kerk. De hitte van buiten verdwijnt in de koele en donkere gewelven. Op borden staat dat de eerste fundamenten van de kathedraal teruggaan tot de tijd van de Romeinen en de Visigoten. Daarna werd er een moskee gebouwd op de plek, die met de verovering op de Arabieren plaats moest maken voor de kathedraal.
Anne en ik gaan beiden op een bankje zitten in een kleine nis achter het hoofdaltaar. In het midden van de nis staat een grafkist met het stenen beeld van een vrouw erop die een boek leest. Het beeld straalt een grote sereniteit uit. Als ik me afstem krijg ik beelden van de eerste apostelen. Zou een van hen hier ooit geweest zijn? Onze meditatie wordt steeds dieper en uiteindelijk krijg ik een boodschap door. ‘Zal ik het opnemen?’ vraagt Anne en ze zet de recorder van haar Iphone aan.
‘The history of Portugal started with the ancient Celts, coming from the Black sea, bringing the Mother goddess Cale to these coasts. During the ages She got forgotten. The feminine got forgotten and banished, as in so many places. And yet, she was the origin, the creatrix of this continent, the Mother of Europe. During the ages of patriarchal dominance the essence was lost. Through your journey you have passed the. nine gates of initiation; nine stages of going deeper into the mystery of time. It is here that the ninth gate is opened and that all wounds of the past can be healed. This is the purpose of your quest: to heal the earth and it’s people by delving deep into the layers of the matrix. Here, at the core of the labyrinth lies the key to turn the timelines from power, greed and conquering into love, compassion and wisdom. Just connect to the power of the feminine and the sacred masculine.’
Het lijkt erop dat Anne en ik een poort openen, of samen de negende poort zijn. Terwijl de energie steeds krachtiger wordt, zie ik opeens het grote plein voor me, Praca de Commercio. Aan de kade ligt een groot schip en ik zie diverse Indiaanse opperhoofden aan land komen. Ze zijn in vol ornaat, met prachtige verentooien op hun hoofd. Op het plein staan alle portugese nobelen en machthebbers. Als de Indiaanse opperhoofden stilhouden knielen de portugezen en vragen vergeving. Een grote stilte daalt neer op het plein. De tijd van vereniging, verzoening en vergeving is aangebroken. Een golf van emotie welt in me op, die de pijn van het verleden wegspoelt. Dan gebeurt het volgende in mijn visioen; ik zie de indianen knielen voor hun veroveraars. Ze vragen eveneens vergeving; voor hún wandaden en voor de vloek die ze over Portugal hebben uitgesproken. Het visioen eindigt met een grote poort van licht die opent, meters hoog boven de stad. De tempel van licht is geinitieerd, in het hart van Portugal. Ik zie hoe Neptunus verschijnt met de drietand. Naast hem staat de godin van de zee. De vloek is verbroken. Ons werk lijkt er op te zitten, althans voor dit moment.
Anne en ik kijken elkaar aan. We zijn dankbaar voor onze reis en het heilige werk dat we mogen doen, ook al begrijpen we er soms niets van. Het blijft een groot mysterie hoe we geleid worden en overal puzzelstukjes vinden die ons leiden naar de grote verborgen lagen in de geschiedenis van de mensheid.
‘Tijd voor een koffietje,’ zegt Anne. We pakken elkaars hand en wandelen de kathedraal uit.
Einde deel drie, reisverslag Portugal
