On our exploration of Portugal, we end up in Mertola, a town in the south of the country. We have arrived in the Algarve, and have almost reached the sea. Mertola is slightly inland on the Guadiana River, which separates Spain and Portugal. I think about how we have traveled from the far northwest, A Coruna, to the far southeast: on the Tree of Life from “Keter,” the crown to “Malchut,” the kingdom.
Four days before our arrival, Mertola had been transformed into an Arab town, including old Arab gates, a soukh, Arab music, food and other things. There are still some remnants of the Arab festival hanging around and we are like enchanted by the beauty and magic of the town. Atop the town, a castle towers over the river valley, like a sentinel on the threshold. The castle is sand-colored; the rest of the town is white, with bright blue and yellow around the window frames, the typical Portuguese style.
It turns out that in earlier times Mertola was an important Arab center for river trade, the connection to the Mediterranean and therefore to the Middle East. When I sit down in the main church, the Igreja Matriz, I immediately notice that the church is actually an Arab mesquita, a mosque that they converted into a Christian church. Add a few statues of saints and put in an altar, and the place is transformed.
I have come to really love Arab culture through my work in the Middle East. There is so much beauty, nuance and mysticism in it.
When I walk to the excavations and remains of some Arab houses next door after visiting the church, I suddenly imagine myself in another time. I recognize the floor plan of the house, with its entrance, the open center court, the adjacent rooms, the latrine, the kitchen; I hear the sounds of the residents and guests, I remember the colorful clothing, the intimacy of the building, the refined togetherness.
It is as if I am walking around in a past life. Then I recognize a woman with whom I had an intimate relationship. ‘I was your wife,’ she says. ‘We loved each other intensely. Our life was good, but you left. You went on a crusade to the Holy Land. You vowed to come back, but you didn’t. We were of different origins; you were Christian and I was Arab. Our ideal was to transcend the differences and create a world of connection, inspiration and true love. But the war was stronger. The Crusades broke down everything we had built. Unity was broken and my life ended in a painful way. Being an old muslim woman, I was cast out and killed. I waited for you endlessly because you had vowed to come back. Although I knew you were already dead, I still kept believing. And now you are here…You came back.’
An intense feeling of melancholy and sadness overwhelms me as I look at the remains of the house from behind a fence. ‘Is this why I have always felt so connected to Arab culture?’
Anne joins me and I tell her the story. ‘It is perhaps the reason we came here. To remind you of your soul mission. You’ve always felt like connecting Judaism, Christianity and Islam. Like that once happened here…’
As we continue walking toward the castle, we muse further on the vision we have: to found a community in Portugal where all religions, all cultures are welcome: indeed, where we make a conscious effort to transcend borders. To reconcile Christianity, Islam and Judaism.
When I look at the state of the world today, this is no easy task. In Iran, women are killed if they do not wear a headscarf, Syria is completely destroyed by a devastating civil war. Israel is waging a veritable Jewish-nationalist reign of terror against the Palestinians. Egypt has become a military dictatorship, etc etc. Our image of Islam, as well as Judaism, is colored by egocentric male rulers and potentates, terrorist attacks and endless destructive wars. Not exactly something to be cheerful about. (Not to mention our own blind spots and misdeeds.) And yet … beneath all these horrors are people, people like us, who live their lives, raise their children, have their fears and their dreams. How easy is it to dismiss a people or religion as “the other,” or “the enemy”? Isn’t the challenge then precisely to reach out, to connect, to seek unity in diversity?
In my travels I have always noticed how, over time, one comes to love a people, another culture, and that this in fact works in a complementary way. Judaism and Islam have given me a much more complete picture of Christianity. Like putting three puzzle pieces together and only then is the puzzle complete. Head, heart and hips. Keter, Tifferet, Malchut.
But the most important and simple thing was: I came to love people, beyond religion and culture, and I came to see that we are all essentially the same. The same vices, the same desires, the same ideals. Could we ever overcome all our resistances and separateness? Or will we fall back into a war between Communism and Capitalism, between Muslims and Hindus, between Israelis and Palestinians, between Western and Eastern? Between rich and poor?
Later, when I tune into it with Anne, I get the following message from my guides:
“There was a time when Arab culture, jewish culture and western, christian culture came together. The Guadiana had an important role to play. It was the River of Life: the connection between the sea, the cultures from the Mediterranean and Africa, and the Celtic cultures from the North of the Iberian island. It all mixed: the Phoenicians, the Visigoths, the Greeks, the Romans, in all these centuries the mixture of religions and cultures created the future of Europe. It brought life, activity and creation of wisdom, knowledge of architecture, science, food and wine. Everything came from this melting pot.
Now you are in a time of congestion. Again it is important to bring these cultures together consciously, so they can melt into a new from, which is desperately needed. A from that acknowledges the Great Mother, that acknowledges nature, the animal kingdom, the water and the sea. A form that has the wisdom of the heart at its center. From there everything unfolds. It is the power of love that sets the future in motion.
What you are to do is to create this circle of people from all kinds of background, to come together and create a sacred space, or open space. It doesn’t need to be big. It will just grow organically. People will recognise the energy that brings life, freedom and insight. It is for you to hold the space, to initiate the temple, so a new era can begin.
We are with you in this endeavour, in this process that is unfolding step by step, just by connecting the dots. Following the path of the stars, camino Estrela. You are activating a new Tree of Life and the heart will be its centerpoint.
Don’t despair if things look troubled or vague. From our side your path is as clear as crystal, leading from one point to another. It can only manifest beyond your wildest dreams.
Be humble, be wise and yet rejoice and celebrate: you have reached the river of life, Guadiana.”
TO BE CONTINUED
NOTE: Should you feel like exploring this process with us, please check this website for upcoming gatherings: in the land of the Cathars from July 22-29, and a men and women’s retreat in Sinai, October 21 – 28. At the retreat in the Ardennes from Sept. 13-17, we will delve deeper into the philosophy of the Kabbalah, the Tree of Life.
Www.connecting-the-dots.eu
THE RIVER OF LIFE
Op onze ontdekkingstocht door Portugal belanden we in Mertola, een stadje in het zuiden van het land. We zijn aangekomen in de Algarve, en hebben bijna de zee bereikt. Mertola ligt iets landinwaarts aan de rivier de Guadiana, die Spanje en Portugal scheidt. Ik bedenk me hoe we van het uiterste noordwesten, A Coruna, tot het uiterste zuid oosten zijn gereisd: op de Tree of Life van ‘Keter’, de kroon tot ‘Malchut’, het koninkrijk.
Vier dagen voor onze komst was Mertola omgetoverd tot een Arabisch stadje, inclusief oude arabische poorten, een soukh, arabische muziek, eten en andere zaken. Er hangen nog enkele overblijfselen van het arabische festival en we zijn als betoverd door de schoonheid en magie van het stadje. Bovenop de stad torent een kasteel over de riviervallei uit, als een wachter op de drempel. Het kasteel is zandkleurig, de rest van het stadje is wit, met knalblauw en geel rond de raamkozijnen, de typische portugese stijl.
Het blijkt dat Mertola in vroeger tijden een belangrijk arabisch centrum was voor de handel aan de rivier, de verbinding met de middellandse zee en daardoor met het Midden Oosten. Als ik in de grote kerk ga zitten, de Igreja Matriz, valt me direct op dat de kerk eigenlijk een arabische mesquita is, een moskee die ze hebben omgebouwd tot christelijke kerk. Zet er een paar heiligenbeelden in en een altaar, en je bent al gauw klaar.
Ik ben door mijn werk in het midden oosten erg gaan houden van de arabische cultuur. Er zit zoveel schoonheid, nuance en mystiek in.
Als ik na mijn bezoek aan de kerk naar de opgravingen en restanten van enkele arabische huizen loop, die ernaast liggen, waan ik me opeens in een andere tijd. Ik herken de plattegrond van het huis, met zijn entree, het open middenhof, de aanliggende kamers, de latrine, de keuken; ik hoor de geluiden van de bewoners en gasten, ik herinner me de kleurrijke kleding, de intimiteit van het gebouw, het verfijnde samenzijn.
Het lijkt alsof ik rondloop in een vorig leven. Dan herken ik een vrouw met wie ik een innige relatie had. ‘Ik was je echtgenote,’ zegt ze. ‘We hielden intens veel van elkaar. Ons leven was goed, maar je vertrok. Je ging op kruistocht naar het Heilige Land. Je zwoor dat je terug zou komen, maar dat gebeurde niet. We waren van verschillende afkomst; jij was christelijk en ik arabisch. Ons ideaal was om de verschillen te overstijgen en een wereld te creëren van verbinding, bezieling en ware liefde. Maar de strijd was sterker. De kruistochten braken alles af wat we hadden opgebouwd. De eenheid werd verbroken en mijn leven eindigde op een pijnlijke manier. Ik was al een oude vrouw, en werd als arabische verstoten en vermoord. Ik heb eindeloos op je gewacht, omdat je gezworen had terug te komen. Hoewel ik wist dat je al dood was, bleef ik toch geloven. En nu ben je hier…’
Een intens gevoel van weemoed en verdriet overvalt me terwijl ik vanachter een hek naar de restanten van het huis kijk. ‘Is dit waarom ik me altijd zo verbonden heb gevoeld met de arabische cultuur?’
Anne komt er bij staan en ik vertel haar het verhaal. ‘Het is misschien de reden dat we hier gekomen zijn. Om je te herinneren aan je taak. Je hebt altijd het gevoel gehad om Jodendom, Christendom en Islam met elkaar te verbinden. Dat is hier ooit gebeurd…’
Als we verder lopen naar het kasteel mijmeren we verder over de visie die we hebben: een community in Portugal stichten waar alle religies, alle culturen welkom zijn: sterker nog, waar we bewust moeite doen om de grenzen te overstijgen. Om Christendom, Islam en Jodendom te verzoenen. Als ik naar de toestand in de huidige wereld kijk is dat geen sinecure. In Iran worden vrouwen gedood als ze geen hoofddoek dragen, Syrië is volledig kapot door een verwoestende burgeroorlog. Israel voert een waar joods-nationalistisch schrikbewind tegen de Palestijnen. Egypte is een militaire dictatuur geworden, etc etc. Ons beeld van de Islam, maar ook van het Jodendom wordt gekleurd door idiote machthebbers en potentaten, terroristische aanslagen en eindeloze vernietigende oorlogen. Niet bepaald iets om vrolijk van te worden. (Om maar niet te spreken van onze eigen blinde vlekken en wandaden.) En toch… onder al die verschrikkingen gaan mensen schuil, mensen zoals wij, die hun leven leiden, hun kinderen opvoeden, hun angsten en hun dromen hebben. Hoe makkelijk is het om een volk of religie weg te zetten als ‘de ander’, of ‘de vijand’? Is het dan juist niet de taak om uit te reiken, te verbinden, eenheid te zoeken in de verscheidenheid?
Op mijn reizen heb ik altijd gemerkt hoe je na verloop van tijd gaat houden van een volk, van een andere cultuur, en dat dat juist aanvullend werkt. Door het Jodendom en de Islam heb ik een veel completer beeld gekregen van het Christendom. Alsof je drie puzzelstukjes aan elkaar legt en de puzzel dan pas compleet is. Hoofd, hart en heupen. Keter, Tifferet, Malchut.
Maar het belangrijkste en meest simpele was: ik ging van mensen houden, voorbij geloof en cultuur en ik ging inzien dat we in essentie allemaal hetzelfde zijn. Dezelfde onhebbelijkheden, dezelfde verlangens, dezelfde idealen. Zou het kunnen dat we ooit al onze weerstanden en afgescheidenheid overwinnen? Of vervallen we terug in een oorlog tussen Communisme en Kapitalisme, tussen Moslims en Hindoes, tussen Israelis en Palestijnen, tussen Westers en Oosters? Tussen rijk en arm?
Als ik er later met Anne op afstem krijg ik de volgende boodschap door van mijn gidsen:
“There was a time when Arab culture, jewish culture and western, christian culture came together. The Guadiana had an important role to play. It was the River of Life: the connection between the sea, the cultures from the Mediterranean and Africa, and the Celtic cultures from the North of the Iberian island. It all mixed: the Phoenicians, the Visigoths, the Greeks, the Romans, in all these centuries the mixture of religions and cultures created the future of Europe. It brought life, activity and creation of wisdom, knowledge of architecture, science, food and wine. Everything came from this melting pot.
Now you are in a time of congestion. Again it is important to bring these cultures together consciously, so they can melt into a new from, which is desperately needed. A from that acknowledges the Great Mother, that acknowledges nature, the animal kingdom, the water and the sea. A form that has the wisdom of the heart at its center. From there everything unfolds. It is the power of love that sets the future in motion.
What you are to do is to create this circle of people from all kinds of background, to come together and create a sacred space, or open space. It doesn’t need to be big. It will just grow organically. People will recognise the energy that brings life, freedom and insight. It is for you to hold the space, to initiate the temple, so a new era can begin.
We are with you in this endeavour, in this process that is unfolding step by step, just by connecting the dots. Following the path of the stars, camino Estrela. You are activating a new Tree of Life and the heart will be its centerpoint.
Don’t despair if things look troubled or vague. From our side your path is as clear as crystal, leading from one point to another. It can only manifest beyond your wildest dreams.
Be humble, be wise and yet rejoice and celebrate: you have reached the river of life, Guadiana.”
WORDT VERVOLGD
NB. Mocht je zin hebben om dit proces mee te verkennen, kijk dan op onze website voor de komende bijeenkomsten: in het land van de Katharen van 22-29 juli, en een mannen en vrouwenretreat in de Sinai, 21 – 28 oktober. Op de retreat in de Ardennen van 13-17 september zullen we dieper ingaan op de filosofie van de Kabbala, de Tree of Life.
Www.connecting-the-dots.eu
