When we return from a whale-watching tour, I see the island with its three volcanoes in full width. On the left, the volcano where we saw the ‘concert for the Earth’, in the middle Fogos, the highest volcano shrouded in clouds, and the right one, Furnas, the furthest away. In some way, they symbolise the process we are in with the Earth. Past, present, future. At Cete Cidades, it was about a joyful gathering with music in which people come together out of concern for the earth.
Fogos – fire – is of a completely different nature. I think of the images of all the forest fires I saw on the news; it seems as if the whole of southern Europe is on fire. Greta Thunberg wrote the book ‘Our house is on fire’, but in Portugal we were able to experience what that literally means: large areas that are burning down, fear of fire and the loss of houses, firefighters and land. The great conflagration swallows up everything.
What the future will bring – Furnas, the cooker – is unknown, but can be guessed. Or, as our Israeli friend last said: ‘Something is cooking, and we better make it smell good.’
We say goodbye to Peter and Mirjam who have to return home, and Stijn, Anne and I continue our journey to volcano two. We try to find a hotel at the foot of the mountain, in the former capital of the Azores, Vila Franco di Campo, but everything seems full. The only thing we can get is a flat at a far too high price. When we arrive, our courage sinks into our boots. The bedroom is on a busy road, there is no window and it smells of mould and moisture. Stijn calls it ‘the Mausoleum’.
When we take a stroll through the town, we see another side of the Azores. A rough and shabby fishing life, a history of heavy religion with more than ten churches, an earthquake that wiped the entire town off the map and the memory of the dangerous whaling industry. Men who risked their lives at sea in small boats with harpoons to slaughter, cut up and process the immense animals. Whalehunting has now turned into whale watching for tourists.
The only thing that brings a little light to the town is a little chapel that towers over the town and is dedicated to Notre Signora della Paz. Our Lady of Peace.
When we return to the Mausoleum, Stijn decides that we cannot stay there any longer. He has seen a hotel on the way and calls to see if there is any room left. And sure enough, if you go outside Booking.com, it turns out that there are still some places available. We pack our bags again and move on. We settle down with a view on the small harbour where the whale tours leave from.
The next day Stijn decides to explore the small pirate island off the coast and Anne and I visit the largest church on the town square, dedicated to St Michael. On the altar in the main church there is no statue of Christ or Mary, but a large statue of Michael holding a sword.
When we tune in, I get the following message:
It is all about the wound of the masculine. This is what you are exploring. What you are here to do is to come back to the original divine masculine, protector of the earth, guardian of the sacred paradise which is earth. it is exactly this energy that is needed at this time; the awakening of the masculine, to protect what is yours: your house, your home, your planet.
Somehow the masculine has been wounded so much that it doesn’t act anymore. It disappears into oblivion, paralyzed, frozen, cynical, not taking things very seriously, even distorting reality, telling lies about the truth which is out there, which says: you are in a terrible situation, the downfall of nature is needed to wake you up. Nature goes down and the animals go extinct to help yóu go to the next phase of evolution. Without a crisis you wouldn’t make that step. Wake up from your sleep. Wake up from your slumber. See the reality and act. Take things very seriously, and jump in for the 100% like a warrior that goes full into battle, unafraid of death, but ready to live, fully!’
The sword of the masculine can fight, wound and destroy, but the sword can also be raised to lift the veils and create clarity. Perhaps that is what St Michael stands for here. It is clear that this archangel is connected not only with the city, but also with the volcano of fire and of the whole island, which is called Sao Miquel. Saint Michael is the protector of places of power.
When we have dinner in a restaurant at the harbour, we have to wait a long time before we get a seat. We are very hungry, but when an over-tired and grumpy waiter takes us to a table, a man who smokes, drinks and roars sits next to us. He looks wide-eyed, and after every bite or sip he bursts into a coughing fit, spitting over the whole table. His fat belly shakes. Later, when I am lying in bed next to Anne, she says: ‘It seemed as if all the pollution of the world was stored in that man. When he coughed, I could see the whole ocean of plastic, rubbish and dead animals coming out of his stomach and throat.’
If this was the second volcano, fire and purgatory, what would be the third?
- TO BE CONTINUED –
TON 45: DE TWEEDE VULKAAN
Als we van een walvistour terugkomen zie ik het eiland met de drie vulkanen erop in zijn volle breedte liggen. Links de vulkaan waar we het ‘concert voor de aarde’ zagen, in het midden Fogos, de hoogste vulkaan in wolken gehuld, en de rechter, Furnas, het verste weg. Op de een of andere manier staan ze symbool voor het proces waarin we met de aarde verkeren. Verleden, heden, toekomst. Op Cete Cidades ging het over een vrolijk samenzijn met muziek waarin mensen samenkomen uit zorg voor de aarde.
Fogos – vuur – is van een heel andere aard. Ik denk aan de beelden van alle bosbranden die ik op het nieuws zag; het lijkt wel of heel zuid Europa in brand staat. Greta Thunberg schreef het boek ‘Ons huis staat in brand’, maar in Portugal hebben we kunnen ervaren wat dat letterlijk betekent: Grote gebieden die afbranden, angst voor vuur en voor het verlies van huizen, brandweermannen en land. De grote vuurzee verzwelgt alles.
Wat de toekomst gaat brengen – Furnas, het fornuis – is onbekend, maar laat zich een beetje raden. ‘Something is cooking’, zoals onze Israelische vriend onlangs nog zei, ‘and we better make it smell good.’
We nemen afscheid van Peter en Mirjam die weer terug naar huis moeten, en Stijn, Anne en ik gaan door naar vulkaan twee. We proberen een hotel te vinden aan de voet van de berg, in de voormalige hoofdstad van de Azoren, Vila Franco di Campo, maar alles lijkt vol. Het enige wat we kunnen krijgen is een appartement tegen een veel te hoge prijs. Als we er aankomen zinkt de moed ons in de schoenen. De slaapkamer ligt aan een drukke weg, er zit geen raam in en het ruikt naar schimmel en vocht. Stijn noemt het ‘het Mausoleum.’
Als we een wandelingetje door de stad maken zien we een andere kant van de Azoren. Een ruig en armoedig vissersbestaan, een geschiedenis van zware religie met meer dan tien kerken, een aardbeving die het hele stadje van de kaart veegde en de herinnering aan de gevaarlijke walvisjacht. Mannen die hun leven waagden op zee, in kleine bootjes met harpoenen, om vervolgens de immense dieren te slachten, in stukjes te snijden en te verwerken. De walvisjacht is inmiddels veranderd in walvistours voor toeristen.
Het enige dat een beetje licht brengt in het stadje is een kapelletje dat over de stad uittorent en dat is toegewijd aan Notre Signora della Paz. Onze lieve vrouwe van de Vrede.
Als we terugkomen in ons Mausoleum besluit Stijn dat we er niet langer kunnen verblijven. Hij heeft onderweg een hotel gezien en belt of er nog plek is. En warempel; als je buiten booking.com om gaat blijkt er toch nog het een en ander te vinden te zijn. We pakken onze koffer weer in en verkassen. We installeren ons met uitzicht op de kleine haven waar vandaan de walvistours vertrekken.
De volgende dag besluit Stijn het kleine pirateneiland te verkennen dat voor de kust ligt, en Anne en ik brengen een bezoek aan de grootste kerk op het plein in het stadje, toegewijd aan Sint Michael. Op het altaar in de hoofdkerk staat geen beeld van Christus of Maria, maar een groot beeld van Michael die een zwaard heft.
Als we erop afstemmen krijg ik de volgende boodschap door:
‘It is all about the wound of the masculine. This is what you are exploring. What you are here to do is to come back to the original divine masculine, protector of the earth, guardian of the sacred paradise which is earth. It is exactly this energy that is needed at this time; the awakening of the masculine, to protect what is yours: your house, your home, your planet.
Somehow the masculine has been wounded so much that it doesn’t act anymore. It disappears into oblivion, paralyzed, frozen, cynical, not taken things very seriously, even distorting reality, telling lies about the truth which is out there, which says: you are in a terrible situation, the downfall of nature is needed to wake you up. Nature goes down and the animals go extinct to help yóu go to the next phase of evolution. Without a crisis you wouldn’t make that step. Wake up from your sleep. Wake up from your slumber. See the reality and act. Take things very seriously, and jump in for the 100% like a warrior that goes full into battle, unafraid of death, but ready to live, fully!’
Het zwaard van het mannelijke kan strijden, verwonden en vernietigen, maar het zwaard kan ook worden opgeheven om de sluiers op te heffen en helderheid te creëren. Wellicht is dat waar Sint Michael hier voor staat. Het is duidelijk dat deze aartsengel niet alleen verbonden is met de stad, maar ook met de vulkaan van vuur en van het hele eiland, dat Sao Miguel heet. Sint Michael is de beschermer van krachtplekken.
Als we ’s avonds gaan eten in een restaurantje aan de haven, moeten we lang wachten voordat we een plek krijgen. We hebben reuzehonger, maar als we eenmaal door een oververmoeide en sjacherijnige ober naar een tafeltje worden gebracht, komt er naast ons een man zitten, die rookt, drinkt en rochelt. Hij kijkt lodderig uit zijn ogen, en na iedere hap of slok barst hij uit in hoestpartij, waarbij hij de hele tafel onderrochtelt. Zijn dikke buik schudt ervan. Als ik later naast Anne in bed lig, zegt ze: ‘Het leek wel of alle vervuiling van de wereld in die man zat opgeslagen. Als hij hoestte zag ik de hele oceaan aan plastic, vuilnis en dode dieren uit zijn buik en keel komen.’
Als dit de tweede vulkaan was, het vagevuur, wat zou dan de derde vulkaan zijn?
- WORDT VERVOLGD –
