(VOOR NEDERLANDSE VERSIE, SCROLL NAAR BENEDEN)
From Santiago we take the route again along the sea. Once we leave the religious city, our sense of depression and oppression disappears. We thus feel the difference between the lovely culture of the Celts and the oppressive power of the Christian church. That becomes even clearer when we cross the border into Portugal. Spain and Portugal seem like two opposites: Spain as a land of fire and earth, of paternal power and church; Portugal as a land of water and air, of maternal strength and vulnerability. The traffic on the highways has suddenly disappeared. It seems like we are going back 50 years in time. Portugal exudes great simplicity and silence.
Our first stop in Portugal is the northern port city of Porto, but before we visit the city we decide to spend the night in a seaside town near the mouth of the river. The next morning I find myself in a rather intense personal process that takes up most of the day. Where Anne was more troubled by the oppressive father in Spain, I am bothered by the manipulative mother in Portugal. It’s amazing how every place and every country evokes its own reaction and emotions. In the end, a walk on the beach does wonders. I relax and rediscover my own strength.
For the first time we are on the coast. The ocean is like a great mother who gives and takes. A statue of crying mothers tells the story of a storm that killed dozens of fishermen. But at the same time, the sea gives life: fish, water, ports and the possibility for transport. However, it seems to hold even more mysteries, but we don’t know what. That will eventually be revealed to us when we visit Porto later in the day. It will be a festive day, not least because it is Anne’s birthday.
To me, the name Porto is nothing more than a sherry or an airport you fly to to visit Portugal. But nothing turns out to be less true. The city is a living work of art, made from colours, old houses and alleys, quays and stairs, bridges and antique trams, which together form a colorful and pituresque city on the Douro River. Porto turns out to be one of the oldest cities in Europe, along with Lisbon. There was already a settlement here about eight thousand years before Christ.
The city overwhelms us and we make our way through the alleys, overwhelmed by beauty. Just like in the Celtic village of Loc Maria Ker in Brittany, we feel right at home here. When we have finished walking we look for a small restaurant on the quay and order fish, vegetables and a glass of red wine.
We don’t quite know what to think of the sudden splendor and the many layers of history we dwell in. Porto seems to be a kind of kaleidoscope of impressions, colors and cultures and yet possesses a wonderful unity. If the first inhabitants were here for eight thousand years, then there has been a continuous culture of about ten thousand years. I decide to tune in to my guide to gain more insight. I see the image of the two-tailed mermaid and hear: ‘You have found the pearl in the shell. This used to be the capital of the whole country of Gal. Porto-Gal. The Celtic people, based on the goddess Galliciana or Caelliach. She was a goddess coming from the sea, from the ocean, bringing life to this continent, bringing culture that wasn’t here before. The high civilization coming from the Black Sea had its offspring here. A new era started. Many people came by boat and found this harbour, this river. From here they started to populate the whole country, the whole coast of Portugal. It is a point of origin, a starting point for a new beginning, and this where you are, my dears, as well: a new point to start from. Don’t despair, don’t try to control or grasp what we are trying to tell you. This is also the way the Celts were led by the goddess. They trusted the elements, the wind and the sea to bring them to the right place. This is where they ended up. Follow your path, go down south, follow the water and the next step will reveal itself.’
Anne and I are silent. What a wonderful message. The Calliach thus turns out to be the goddess who gave her name not only to the Celts and the Gallliers, but also to the country of Portugal. When I search on Google, the channeling is confirmed: Porto used to be called Cale or Caelliach. When the Romans built a port, the name was changed to Porto Cale. That became the basis for the name Portugal. But I read even more that puts me in a complete state of euphoria.
On the other side of the river, the city has another name: Terra Nova de Gaia. It could be a New Age name for a spiritual community, but that is not the case here. The name also comes from ancient times. And then the penny drops: the Cailleach, whom we came to know as the old, wise, but ugly witch north, turns out to be the same as the Great Mother Goddess Gaia. Suddenly the witch shows her true face: she is Mother Earth, just as Baba Yaga said at the beginning of our journey: ‘I haven’t always been like this. I became the wrathful crone when humankind strayed from paradise. But when times were young, I was the goddess of the Earth. I was sleeping and dancing and playing in the Garden of Eden.”
All the puzzle pieces of the past two weeks suddenly fit together: my mother’s pain; the basement of her parental home where there was a key for our healing; the city of Mariupol where people sit underground; the Black Sea; the Black Madonna of Mont Saint Michel; the fact that Ka (from Kali, Caelliach, Cal, Gallicie, and Gaia) means black or obscure; the village of the Celts in LocMaria ker; the message of the ocean, over which the Celts sailed from the Black Sea via the Mediterranean towards Portugal (and later England and Ireland); the port city of Porto Cale and the opposite bank: Terra Nova di Gaia: the new earth of the Mother Goddess. It feels like we have found the origin of European culture. The Celts were none other than the grandchildren of Noah, Enoch, Methuselah, and Adam and Eve, who, after leaving the Euphrates and Tigris region, settled around the Black Sea. They took their mother goddess Gaia with them when their culture was submerged by a flood and found new land in Europe. Not only are the Jews descendants of Adam and Eve, but the Celts – and therefore we – are too. History shows us a deep insight. It’s like we found gold at the bottom of the ocean. The whole trip has taken us to Gaia; A new earth. Would it also lead us to a new place of residence in Portugal?
- To be continued –
WARRIORS OF THE HEART
Deel 6, ‘Een nieuwe aarde’
Vanuit Santiago nemen we opnieuw de route langs de zee. Zodra we de religieuze stad verlaten verdwijnt ons gevoel van depressie en onderdrukking. We voelen zo het onderscheid tussen de lieflijke cultuur van de Kelten en de onderdrukkende macht van de Christelijke kerk. Dat wordt nog duidelijker als we de grens met Portugal oversteken. Spanje en Portugal lijken wel twee tegengestelden: Spanje als land van vuur en aarde, van vaderlijke macht en kerk; Portugal als land van water en lucht, van moederlijke kracht en kwetsbaarheid. De drukte op de snelwegen is plotsklaps verdwenen. Het lijkt alsof we 50 jaar teruggaan in de tijd. Portugal straalt een grote eenvoud en stilte uit.
Onze eerste stopplaats in Portugal is de noordelijke havenstad Porto, maar voor we de stad bezoeken besluiten we te overnachten in een buitenstadje aan zee, dichtbij de monding van de rivier. De volgende ochtend beland ik in een nogal heftig persoonlijk proces en dat neemt het grootste deel van de dag in beslag. Waar Anne meer last had van de onderdrukkende vader in Spanje, zo heb ik last van de manipulerende moeder in Portugal. Wonderlijk hoe iedere plek en ieder land zijn eigen reactie en emoties oproept. Uiteindelijk doet een wandeling aan het strand wonderen. Ik kom tot rust en hervind mijn eigen kracht.
Voor het eerst zijn we aan de kust. De oceaan is als een grote moeder, die geeft en neemt. Een standbeeld van schreiende moeders vertelt het verhaal van een storm waarin tientallen vissers omkwamen. Maar tegelijkertijd geeft de zee leven: vis, water, havens en de mogelijkheid voor transport. Het lijkt echter nog meer mysteriëen te herbergen, maar we weten niet wat. Dat wordt ons uiteindelijk geopenbaard als we later op de dag Porto bezoeken. Het wordt een feestelijke dag, niet in de laatste plaats omdat Anne jarig is.
Voor mij is de naam Porto niet meer dan een sherry of een vliegveld waar je naar toe vliegt om Portugal te bezoeken. Maar niets blijkt minder waar. De stad is een levend kunstwerk van kleuren, oude huizen en steegjes, kades en trappen, bruggen en antieke trams, die samen een bont geheel vormen aan de rivier Douro. Porto blijkt een van de oudste steden van Europa te zijn, samen met Lissabon. Zo’n achtduizend jaar voor Christus was hier al een nederzetting.
De stad overrompelt ons en we zoeken ons een weg door de stegen, overdonderd door schoonheid. Net als in het Keltisch dorp Loc Maria Ker in Bretagne voelen we ons hier direct thuis. Als we uitgewandeld zijn zoeken we een klein restaurant aan de kade op en bestellen vis, groenten, en een glas rode wijn.
We weten niet zo goed wat te denken van de plotselinge pracht en de vele lagen van geschiedenis waar we in ronddolen. Porto lijkt een soort kaleidoscoop van impressies, kleuren en culturen te zijn en toch een wonderlijke eenheid te bezitten. Als de eerste bewoners hier achtduizend jaren gevestigd waren, dan is er een onafgebroken cultuur geweest van zo’n tienduizend jaar. Ik besluit af te stemmen op mijn gids om meer inzicht te krijgen. Ik zie het beeld van de tweestaartige zeemeermin en hoor: ‘You have found the pearl in the shell. This used to be the capital of the whole country of Gal. Porto-Gal. Built by the Celtic people, based on the goddess Galliciana or Caelliach. She was a goddess coming from the sea, from the ocean, bringing life to this continent, bringing culture that wasn’t here before. The high civilisation coming from the Black Sea had its offspring here. A new era started. Many people came by boat and found this harbour, this river. From here they started to populate the whole land, the whole coast of Portugal. It is a point of origin, a starting point for a new beginning, and this where you are, my dears, as well: a new point to start from. Don’t despair, don’t try to control or grasp what we are trying to tell you. This is also the way the Celts were led by the goddess. They trusted the elements, the wind and the sea to bring them to the right place. This is where they ended up. Follow your path, go down south, follow the water and the next step will reveal itself.’
Anne en ik zijn er stil van. Wat een wonderlijk bericht. De Calliach blijkt dus de godin te zijn die niet alleen haar naam heeft gegeven aan de Kelten en de Gallliërs, maar ook aan het land Portugal. Als ik op Google zoek wordt de channeling bevestigt: Porto heette in vroeger tijden Cale of Caelliach. Toen de Romeinen een haven aanlegden werd de naam veranderd in Porto Cale. Dat werd de basis voor de naam Portugal. Maar ik lees nog meer dat me in een complete staat van euforie brengt.
Aan de overkant van de rivier heeft de stad namelijk een andere naam: Terra Nova de Gaia. Het zou een New Age benaming kunnen zijn van een spirituele community, maar dat is niet het geval. De naam komt eveneens uit oude tijden. En dan valt het kwartje: de Cailleach, die we leerden kennen als de oude, wijze, maar lelijke heks uit het noorden, blijkt dezelfde te zijn als de Grote Moedergodin Gaia. Opeens toont de heks haar ware gezicht: ze ís Moeder Aarde, precies zoals Baba Yaga zei aan het begin van onze reis: ‘I haven’t always been like this. I became the wrathful crone when humankind strayed from paradise. But when times were young, I was the goddess of the Earth. I was sleeping and dancing and playing in the Garden of Eden.’
Alle puzzelstukjes van de afgelopen twee weken passen opeens in elkaar: de pijn van mijn moeder; de kelder van haar ouderlijke huis waar een sleutel lag voor onze heling; de stad Mariupol waar mensen onder de grond zitten; de Zwarte Zee; de Zwarte Madonna van Mont Saint Michel; het feit dat Ka (van Kali, Caelliach, Cal, Gallicië en Gaia) zwart of duister betekent; het dorpje van de Kelten in LocMaria ker; de boodschap van de oceaan, waarover de Kelten vanuit de Zwarte Zee via de Middellandse Zee richting Portugal (en later Engeland en Ierland) zijn gevaren; de havenstad Porto Cale en de tegenoverliggende oever: Terra Nova di Gaia: de nieuwe aarde van de Moedergodin. Het voelt alsof we de oorsprong van de Europese cultuur hebben gevonden. De Kelten waren niemand anders dan de kleinkinderen van Noach, Enoch, Methusalem en Adam en Eva, die nadat ze het gebied van de Eufraat en de Tigris verlaten hadden, zich vestigden rondom de Zwarte Zee. Ze namen hun moedergodin Gaia mee toen hun cultuur onder water verdween door een zondvloed en vonden nieuw land in Europa. Niet alleen de Joden zijn afstammelingen van Adam en Eva, maar de Kelten – en dus wij – ook. De geschiedenis toont ons een diepe inkijk. Het is alsof we goud op de bodem van de oceaan hebben gevonden. De hele reis heeft ons naar Gaia gebracht; Een nieuwe aarde. Zou het ons ook naar een nieuwe woonplaats leiden in Portugal?
EINDE
VOORAANKONDIGING: In de zomer van 23 – 30 juli organiseren we een retreat in Portugal voor mensen die mogelijk geinteresseerd zijn in het idee van een community. Informatie volgt.
