TRAVELLOGUE PART 4 – (nederlandse versie hieronder!)
I decide to climb the mountain of Moses for the second time. The first time was to honor the feminine, together with the three women. They discovered that Moses had actually three women in his life: Zippora, his wife from Midian, Myriam, his sister, and a 3rd women, who turned out to be a Nubian or Ethiopian princess called Tharbis. We made an altar with the statue of Mary Magdalene on top of Mount Sinai, to honor the women in all cultures…
This second time up the mountain it is to heal the wounded masculine. It is a central theme in all of my life. I’ve struggled so long with the side effects of an absent father, and the generational wounds of two wars. It has made me think about the essence of masculinity and about being a man? What does it really mean? And how can we avoid a toxic masculinity? How can we shed light on our blind spots, open up to a more healthy masculinity, one that is more in touch with nature, with the Earth and in balance with the feminine?
The walk starts though with looking at my own blind spots….
As I set out, I have good energy, and the bedouin guide asks me if I need a camel.
I nod, ‘No, I’m on a pilgrimage.’
Suddenly I see the smiling face of my friend Jos, who has just passed away. ‘Why don’t you take the camel? Why are you always so hard on yourself? You can also do it the easy way. The most important thing is that you do the ceremony on the top. Do you need to suffer for that?’
It takes me half an hour of climbing and debating with myself before I surrender. The guide calls on his cellphone, and one of the cameldrivers is coming.
I mount the camel, and suddenly my perspective changes. As a king I ride for two hours climbing up, enjoying the silence of the mountains, leaving all my worried thoughts behind.
More and more I realize that what we need – or what I need- is not so much suffering or sacrifice, but joy, laughter and lightness. We live in a chaotic, tense time of crises, and the only way to get out of it to smile, to follow our heart, to face the fear and do it anyway.
The camel brings me to a small crevice in the mountain, where I descend. The last 3/4 hour is a steep climb up to the top, walking a stone stairways to heaven. When we arrive just under the top, the guide leaves me to chat with his friend who has a bedouin teahouse. The last steps to the top of the mountain are on my own. I put my music on, and suddenly the whole landscape around me changes into a major panoramic theatre, an opera of gigantic proportions. The sun is already low and shining an orange light on the mountaintops of the Sinai. What an amazing sight!
When I reach the top the spectacle becomes even more thrilling. I am the only one up there, in the middle of incredible mountaintops, deserts and blue sky. Normally there are ten’s or hundreds of tourists on the top of mount Sinai, but due to Corona I have the place for myself. There is a little mosque for muslims, and a church for christians. In between is a rock, which I dedicate to Judaism.
I can do my ceremony completely free from spectators. I am grateful, because normally I’m a bit shy and reluctant to perform a ritual when other people are around. But bless me, the mountain is completely mine for an hour.
I bow down and pray towards the mosque, honoring all the men of islam. During all my travels in the Middle East I started to like their easy way of living, their friendliness, and the intimacy they share among men. It is completely normal to call someone ‘habibi’, ‘dear friend, beloved’.
Then I turn towards the church. It is shining in the light. I think about my Catholic upbringing, and the richness and depth of mysticism I learned from the stories of the Bible. I remember the story of Moses walking up the mountain. I wonder if he sung and danced like me? The energy on top of the mountain is so clear, pure and sacred that I become happy like a child. I realize that western, christian men have to give up something of their supremacy and arrogance to come down from their mountain to connect with their muslim and jewish brothers. White men have been on top for a very long time, and actually it makes us lonely, fragile and disconnected. It is time we unite with everyone.
After I have paid my hommage to both Islam and Christianity, I suddenly see two figures appearing. From the mosque appears Layla, the divine feminine of the islam, beautiful as the night. From the church I see Mary Magdalene proceeding. They are both radiant and honoring the masculine. They bow down to the stone altar in the middle, the place of Judaism. The music on my Iphone suddenly changes and becomes dramatic and intens. I light up the rose incense that I brought, put some yellow flowers on the stone altar, and sprinkle water on the stone. Water, fire, flowers, a little boeddha, a rosequartz stone, and the setting sun. I don’t understand what is happening, but somehow I feel how Christianity, Islam and Judaism are united again. Judaism, as the oldest brother of the three religions, is the key. The altar changes into a bridalchamber for the sacred marriage between the feminine and the masculine. The era of patriarchy is over. It is time to let go, and start a new cycle. Everything happens in a joyful, beautiful and playful way.
When the sun is down, my bedouin guide comes to take me. We drink some coffee with his friend in the little cabin just beneath the stone stairway. His name is Youssef. He tells me everything he knwos about the Sinai. “From time immemorial, Sinai has been one of the world’s important crossroads. Sinai provided the Egyptian empire with Turquoise, gold and copper. There is a dedicated to Hathor, Goddess of Love, Music and Beauty. She was called the ‘Lady of Turqoise,’ and the desert was called the Land of Turquoise. But the name Sinai comes from another deity. The origin of the word Sinai comes from Sin, the moon god worshiped by the original inhabitants of the desert.”
I’m amazed to hear his story. I never realized the meaning of the word Sinai. Youssef proceeds his talk: “The moon-god Sin was found in every Semitic land, and he was the father of the great gods, the Lord of Heaven. He was the most prominent object of cult everywhere, but that has all been forgotten.’
I suddenly realize how we connected the feminine yesterday to the sun, (we turned the little statue of Mary Magdalene towards the rising sun) and today I learn that the original male deity of the Sinai is the Moon God Sin. Maybe it is time for us men to turn our face to the moon: to our emotions, to the tides of our feelings, to the element of water.
As I walk down in the dark, I see more and more stars appearing above me: the Great Bear, Sirius, Orion, the Pleiades… I’m sorry about what Youssef said. Could it be that the crescent moon of Islam is a remnant of the same moon god? Just as Christianity and Christ are more associated with the sun, so Islam is more associated with the moon. Perhaps that is why they often feel in the shadow of the Western Christian world. Judaism, on the other hand, is associated with the six-pointed Star of David. Here come sun and moon, male and female, heaven and earth, together: Holy marriage.
Moses is the ancestor and prophet of all three, but perhaps most important to the Jewish tradition. Can we honor the stories of the past, but at the same time add a new story? A story in which the three brotherly religions embrace each other again, in which we start to see the value of each road, no longer mess each other up and in which the female weather is next to the male? The grail of Myriam next to Moses’ cup?
As we walk further through the darkness, my guide points to the dark horizon: a large, red moon rises. The moon god Sin.
To be continued…
DUTCH VERSION
DE BERG VAN DE MAAN, deel 4
Ik besluit voor de tweede keer de berg van Mozes te beklimmen. De eerste keer was om het vrouwelijke te eren, samen met de drie vrouwen. We ontdekten dat Mozes ook drie vrouwen in zijn leven had: Zippora, zijn vrouw uit Midian, Myriam, zijn zus en een derde vrouw, die een Nubische of Ethiopische prinses bleek te zijn, genaamd Tharbis. We hebben een altaar gemaakt met het beeld van Maria Magdalena op de top van de berg Sinaï, om de vrouwen in alle culturen te eren…
Deze tweede keer ga ik de berg op om het gewonde mannelijke te genezen. Het is een centraal thema in mijn hele leven. Ik heb lang geworsteld met de gevolgen van een afwezige vader en de generatiewonden van twee oorlogen. Het heeft me aan het denken gezet over de essentie van mannelijkheid. Wat betekent man-zijn eigenlijk? Hoe kunnen we licht werpen op onze blinde vlekken, ons openstellen voor een gezonde mannelijkheid, een die meer in contact staat met de natuur, met de aarde en in balans is met het vrouwelijke?
De wandeling begint echter met het kijken naar mijn eigen blinde vlekken….
Terwijl ik vertrek, heb ik goede energie en de bedoeïenengids vraagt me of ik een kameel nodig heb.
Ik knik ontkennend: ‘No, I’m on a pelgrimage.’
Opeens zie ik het glimlachende gezicht van mijn vriend Jos, die net is overleden. ‘Waarom neem je de kameel niet? Waarom ben je altijd zo streng voor jezelf? Je kunt het ook op de gemakkelijke manier doen. Het belangrijkste is dat je de ceremonie bovenaan doet. Moet je daarvoor lijden?’
Het kost me een half uur klimmen en debatteren met mezelf voordat ik me overgeef. De gids belt met zijn mobiel en een van de cameldrivers komt eraan. Ik beklim de kameel en plotseling verandert mijn perspectief. Als een koning rijd ik twee uur lang naar boven, genietend van de stilte van de bergen en laat ik al mijn bezorgde gedachten achter me.
Ik realiseer me steeds meer dat wat we nodig hebben – of wat ik nodig heb – niet zozeer lijden of opoffering is, maar vreugde, humor en lichtheid. We leven in een chaotische, spannende tijd van crises, en de enige manier om eruit te komen is door te glimlachen, ons hart te volgen, de angst onder ogen te zien en toch onze weg te vervolgen. Precies zoals het Joodse volk deed in hun tocht door de woestijn. Ik hoop alleen dat ik hier niet 40 jaar rond hoef te sjokken…
De kameel brengt me tot aan een nauwe doorgang in de berg, waar ik afstijg. Het laatste 3/4 uur is een steile klim naar de top, via een stenen trap naar de hemel. Als we net onder de top aankomen, laat de gids me alleen om te kletsen met zijn vriend die een bedoeïenen theehuis heeft. De laatste stappen naar de top van de berg maak ik in mijn eentje. Ik zet mijn muziek op en plotseling verandert het hele landschap om me heen in een groot panoramisch theater, een opera van gigantische proporties. De zon staat al laag en schijnt een oranje licht op de bergtoppen van de Sinaï. Wat een geweldig gezicht!
Als ik de top bereik, wordt het spektakel nog spannender. Ik ben de enige levende ziel daarboven, temidden van ongelooflijke bergtoppen, woestijnen en blauwe lucht. Normaal zijn er tientallen of honderden toeristen op de top van de berg Sinaï, maar dankzij Corona heb ik de plek voor mezelf. Er is een kleine moskee voor moslims en een kerk voor christenen. Daartussenin ligt een klein rotsblok, dat ik opdraag aan het jodendom.
Ik kan mijn ceremonie geheel vrij van toeschouwers doen. Ik ben dankbaar, want normaal ben ik een beetje terughoudend om een ritueel uit te voeren als er andere mensen in de buurt zijn. Maar gelukkig, de berg is een uur lang helemaal verlaten.
Ik buig neer en bid in de richting van de moskee, waarbij ik alle mannen van de islam eer. Tijdens al mijn reizen in het Midden Oosten heb ik hun ontspannen manier van leven, hun vriendelijkheid en de intimiteit die ze onder mannen delen, leren waarderen. Het is volkomen normaal om iemand ‘Habibi’ – ‘beste vriend, liefje’ – te noemen.
Dan draai ik me naar de kerk. De kleine kapel baadt in het licht. Ik denk aan mijn katholieke opvoeding en de rijkdom en diepte van mystiek die ik leerde uit de verhalen van de Bijbel. Ik herinner me het verhaal van Mozes die de berg opliep. Ik vraag me af of hij zong en danste zoals ik? De energie op de top van de berg is zo helder, puur en heilig dat ik zo gelukkig ben als een kind. Ik realiseer me dat westerse, christelijke mannen iets van hun suprematie en arrogantie moeten opgeven om van hun berg af te komen om contact te maken met hun moslim- en joodse broeders. Blanke mannen staan al heel lang bovenaan, en het maakt ons eigenlijk eenzaam en kwetsbaar. Het wordt tijd dat we ons met iedereen verenigen.
Nadat ik mijn eerbetoon aan zowel de islam als het christendom heb betuigd, zie ik ineens twee figuren verschijnen. Vanuit de moskee verschijnt Layla, het ‘goddelijke vrouwelijke’ van de islam, zo mooi als de nacht. Vanuit de kerk zie ik Maria Magdalena verschijnen. Ze stralen allebei en eren het mannelijke. Ze buigen zich neer voor het stenen altaar in het midden, de plaats van het jodendom. De muziek op mijn iPhone verandert plotseling en wordt dramatisch en intens. Ik steek de rozenwierook aan die ik heb meegebracht, leg wat gele mimosabloemen op het stenen altaar en sprenkel water op de steen. Water, vuur, bloemen, een rozenkwartssteen en de ondergaande zon. Ik begrijp niet wat er gebeurt, maar op de een of andere manier voel ik hoe christendom, islam en jodendom weer verbonden worden. Het jodendom is, als de oudste broer van de drie religies, de sleutel. Het altaar verandert in een bruidskamer voor het heilige huwelijk tussen het vrouwelijke en het mannelijke. Het tijdperk van het patriarchaat is voorbij. Het is tijd om los te laten en een nieuwe cyclus te beginnen. Alles gebeurt op een vrolijke, mooie en speelse manier.
Als de zon onder is, komt mijn bedoeïenengids me halen. We drinken koffie met zijn vriend in het huisje net onder de stenen trap. Zijn naam is Youssef. Hij vertelt me alles wat hij weet over de Sinaï. “Sinds oude tijden is de Sinaï een van de belangrijkste kruispunten van de wereld geweest. De Sinaï voorzag het Egyptische rijk van turkoois, goud en koper. Er is een tempel toegewijd aan Hathor, de godin van liefde, muziek en schoonheid. Ze heette de ‘Vrouwe van Turkoois’ en de woestijn heette het Land van Turkoois. Maar de naam Sinai komt van een andere godheid. De oorsprong van het woord komt van Sin, de maangod die werd aanbeden door de oorspronkelijke bewoners van de woestijn.”
Ik ben verbaasd over wat hij vertelt. Ik heb me nooit de betekenis van het woord Sinai gerealiseerd. Youssef vervolgt zijn verhaal: “De maangod Sin werd in elk Semitisch land geëerd en hij was de Heer van de Hemel. Hij was de meest prominente mannelijke godheid, maar dat is allemaal vergeten. ‘
Ik realiseer me plotseling hoe we gisteren het vrouwelijke ‘in het zonnetje’ hebben gezet (we hebben het beeldje van Maria Magdalena naar de rijzende zon gedraaid) en vandaag leer ik dat de oorspronkelijke mannelijke godheid van de Sinaï de maangod Sin is. Misschien wordt het tijd dat wij mannen ons gezicht naar de maan keren: naar onze emoties, naar de getijden van onze gevoelens, naar het element water en naar de schaduw.
Als ik in het donker naar beneden loop, zie ik steeds meer sterren boven me verschijnen: de Grote Beer, Sirius, Orion, de Pleiaden… Ik mijmer over wat Youssef vertelde. Zou het kunnen dat de maansikkel van de islam een overblijfsel is van dezelfde maangod? Zoals het Christendom en Christus meer met de zon worden geassocieerd, zo wordt de Islam meer met de maan in verband gebracht. Wellicht is dat de reden dat ze zich vaak in de schaduw van de westerse, christelijke wereld voelen staan. Het Jodendom wordt daarentegen geassocieerd met de zespuntige Davidsster. Hier komen zon en maan, mannelijk en vrouwelijk, hemel en aarde, samen: Het heilige huwelijk.
Mozes is de voorvader en profeet van alledrie, maar wellicht het meest belangrijk voor de Joodse traditie. Kunnen we de verhalen uit het verleden eren, maar tegelijkertijd een nieuw verhaal toevoegen? Een verhaal waarin de drie broedergodsdiensten elkaar weer omarmen, waarin we de waarde van iedere weg gaan zien, elkaar niet langer verketteren en waarin het vrouwelijke weer naast het mannelijke komt te staan? De graal van Myriam naast de beker van Mozes?
Terwijl we verder door de duisternis lopen wijst mijn gids naar de donkere horizon: een grote, rode maan komt op. De maangod Sin.
Wordt vervolgd…
NB. WIL JE DIT DELEN? klik hieronder om dit artikel te delen op Facebook, whatsapp of andere social media.
