- Voor Nederlandse versie scroll naar beneden
From Mont St. Michel we continue to the imposing megaliths of Carnac, a little further south along the Breton coast. We find a hotel in a small village, Locmariaker, right next to the church. Just like Mariupol is on the Black Sea, this Maria village with its little church is on the water, one of the coves of the French coast. Often Mary or Mary Magdalene is connected with water. It gives a wonderfully calming atmosphere. The sea blows everything clean, the water heals and the entire landscape exudes harmony, tranquility and connection. We end up staying there for three days, to allow all travel impressions to sink in and to be able to write. Sometimes our lives seem like an endless vacation, but it doesn’t always feel that way. The impressions are sometimes intense, the energetic fields dark or confusing, and the art is to distinguish personal emotions from collective energies. It takes quite an art to stay alert and to be able to follow the signals. But here in Locmariaker I have a real feeling of vacation for the first time in ages. Both Anne and I come home completely. “Suppose we have to start a community here, that sounds like something to me,” says Anne. “This has exactly the right ratio of nature, sea, houses, shops and cafes. It’s amazing that our culture has ended up in a rat race of bigger, faster, better and more expensive, and that the simplicity of life still exists here.’
Two days later, when we visit the Carnac stone rows near the village, we are puzzled over their possible function or meaning. A cosmic code, an agenda or time indication, or perhaps a travel story set in stone? Why would our ancestors have placed these stones thousands of years ago? We can’t figure it out.
When we stroll around in the accompanying museum, I notice a book: ‘Blood of the Celts.’ It tells about the origin of the Celts on the basis of DNA. When I leaf through it, I see a special card. The origin of all Celtic peoples lies at… the Black Sea. That was the first great Indo-European civilization.
I think back to the message from Baba Yaga, a few weeks earlier: ‘I created a paradise near the sweet waters of the sea that you now call the Black Sea. But it my time it was called the Source, the source of life. It was the beginning of civilization. It was the cradle of humankind and from here people went into Europe, Asia, the Middle East. This high civilization was under my protection.’
After the great flood, as described in the story of Noah, the nations spread over the earth. Several of these peoples migrated to the West and settled on the coasts of Portugal, Spain, France and later England and Ireland. Through the water they could trade and sail to other areas. The megaliths left them as a reminder, perhaps of their long journey from the Black Sea to the West.
The village of LocMariaKer is therefore originally a Celtic village… I imagine something like the village of Asterix and Obelix. Now I understand the peace and harmony that prevails there. Somehow they have managed to keep the old character and not go with the modern flow of the times.
This is what Anne and I are looking for. A society that has not yet turned a blind eye with all kinds of digital and technical gadgets, megalomaniac multinationals and absurd ways of control. We still pay for the baguette for breakfast in cash.
From here I coordinate with a group of people – digitally, that is – to the people who are underground in Mariupol. It seems that by going back in time, we can trace certain flaws in collective history in order to fix them, so that further damage and pain can be spared.
When we leave the sympathetic village after three days and get back on the highway, I feel homesick, sadness and unrest. The weather also changes quickly: from blue sky with sun to wind, clouds and rain. Somewhere along the way a downpour breaks. On the side of the road I see a sign that says: ‘SORTIE ATLANTIS.’ Wonderful synchronicity.
When we stop the next night in the port city of La Rochelle, I feel miserable and displaced. What a bizarre plan to start a community in Portugal. Perhaps it is all no more than an illusion, or a spiritual delusion. Then I suddenly feel the presence of Meital very close by, the Israeli girlfriend who died last year of bone marrow cancer. I can hear her voice loud and clear and feel her energy in my stomach. ‘Do not be afraid. Don’t be afraid to take your part and listen to me. I’m here. I’m giving you direction. I know where you are moving, but I can only show it through signs and emotions. By following the signs you will find the way to the place. Do not hesitate. Continue on your way.’
- to be continued –
WARRIORS OF THE HEART
Deel 4, Het Dorp van de Kelten
Van Mont St. Michel trekken we verder naar de imposante megalieten van Carnac, iets zuidelijker langs de Bretonse kust. We vinden een hotelletje in een klein dorpje, Locmariaker, vlak naast de kerk. Net zoals Mariupol aan de Zwarte Zee ligt, ligt dit Maria dorpje met zijn kerkje aan het water, een van de inhammen van de franse kust. Vaak is Maria of Maria Magdalena verbonden met water. Het geeft een heerlijk rustgevende sfeer. De zee blaast alles schoon, het water heelt en het hele landschap ademt harmonie, rust en verbondenheid uit. We verblijven er uiteindelijk drie dagen, om alle reisindrukken te laten inzinken en te kunnen schrijven. Soms lijkt ons leven op een oneindige vakantie, maar zo voelt het niet altijd. De indrukken zijn soms intens, de energetische velden donker of verwarrend, en het is de kunst om persoonlijke emoties te kunnen onderscheiden van collectieve energieën. Het vergt een hele kunst om alert te blijven en de signalen te kunnen volgen. Maar hier in Locmariaker heb ik voor het eerst in tijden een echt gevoel van vakantie. Zowel Anne als ik komen helemaal thuis. ‘Stel nu dat we hier een community moeten beginnen, dat lijkt me wel wat,’ zegt Anne. ‘Dit heeft precies de juiste verhouding van natuur, zee, huizen, winkeltjes en cafees. Wonderlijk dat onze cultuur zo in een ratrace terecht is gekomen van groter, sneller, beter en duurder, en dat hier de eenvoud van het leven nog bestaat.’
Als we twee dagen later in de buurt van het dorp de steenrijen van Carnac opzoeken breken we ons hoofd over de mogelijke functie of betekenis ervan. Een kosmische code, een agenda of tijdsaanduiding, of wellicht een reisverhaal in steen neergezet? Waarom zouden onze voorouders duizenden jaren geleden deze stenen hebben geplaatst? We komen er niet uit.
Als we in het bijbehorende museum rondslenteren valt mijn oog op een boek: ‘Blood of the Celts.’ Het vertelt over de afkomst van de Kelten aan de hand van DNA. Als ik er in blader zie ik een bijzonder kaartje. De oorsprong van alle Keltische volkeren ligt aan… de Zwarte Zee. Dat was de eerste grote Indo-Europese beschaving.
Ik denk terug aan de boodschap van Baba Yaga, enkele weken eerder: ‘I created a paradise near the sweet waters of the sea that you now call the Black Sea. But it my time it was called the Source, the source of life. It was the beginning of civilization. It was the cradle of humankind and from here people went into Europe, Asia, the Middle East. This high civilization was under my protection.’
Na de grote vloed, zoals beschreven in het verhaal van Noach, verspreiden de volkeren zich over de aarde. Diverse van deze volkeren trekken naar het Westen en vestigen zich aan de kusten van Portugal, Spanje, Frankrijk en later Engeland en Ierland. Via het water konden ze handel drijven en naar andere gebieden varen. De megalieten lieten ze achter als herinnering, misschien wel aan hun lange reis van de Zwarte Zee naar het Westen.
Het dorpje LocMariaKer is dus oorspronkelijk een Keltisch dorp… Ik stel me zoiets voor als het dorp van Asterix en Obelix. Nu snap ik de rust en harmonie die er heerst. Op de een of andere manier hebben ze het oude karakter weten te bewaren en zijn ze niet meegegaan in de moderne stroom van de tijd.
Dit is waar Anne en ik naar op zoek zijn. Een samenleving die nog niet uit de bocht is gevlogen met allerlei digitale en technische snufjes, megalomane multinationals en absurde manieren van controle. Het stokbrood bij de bakker rekenen we nog gewoon cash af.
Van hieruit stem ik met een groep mensen af – digitaal, dat dan weer wel – op de mensen die in Mariupol onder de grond zitten. Het lijkt alsof we door terug te gaan in de tijd, bepaalde weeffouten in de collectieve geschiedenis kunnen opsporen om ze te herstellen, zodat verdere schade en pijn bespaard kan blijven.
Als we het sympathieke dorpje na drie dagen verlaten en ons weer op de snelweg begeven voel ik heimwee, verdriet en onrust. Het weer slaat ook accuut om: van blauwe lucht met zon naar wind, wolken en regen. Ergens onderweg breekt een hoosbui los. Door de regen zie ik net nog een bordje dat zegt: ’SORTIE ATLANTIS.’ Wonderlijke synchroniciteit.
Als we de volgende nacht stoppen in de havenstad La Rochelle voel ik me ellendig en ontheemd. Wat een bizar plan om een community in Portugal te willen beginnen. Misschien is het allemaal niet meer dan een illusie, of spiritueel waanbeeld. Dan voel ik opeens de aanwezigheid van Meital heel dichtbij, de Israelische vriendin die vorig jaar overleed aan beenmergkanker.
Ik kan haar stem luid en duidelijk horen en haar energie in mijn buik voelen. ‘Wees niet bang. Wees niet bang om je rol op te nemen en naar mij te luisteren. Ik ben er. Ik geef je de richting aan. Ik weet waar je naar toe beweegt, maar ik kan dat alleen maar door middel van tekens en emoties tonen. Door de tekens te volgen vind je de weg naar de plek. Aarzel niet. Vervolg je weg.‘
- wordt vervolgd –
