Travelogue, part 3
We have long deliberated and weighed whether we can make the trip to Sinai. Is it safe or not? Are we at risk of getting sick? Is it allowed at all: traveling in corona time? Traveling is prohibited for Belgians, not recommended for the Dutch. But the main question is: Is it an essential journey? Because traveling for work, that’s okay.
I ask myself: if I worked for a multinational company and had to go to Sinai to drill for oil, would I go? Is it because we are doing lightwork that it is different? And what does our family and friends think about it? Do they accept that it is OK to travel or do they see it as a holiday in disguise?
After much deliberation, we come to the conclusion that we can only follow our own heart. Own responsibility is crucial. We are not against measures, but choose to follow our own path and do our own work. It is the great balance of our time.
As soon as we hear about the cardiac arrest of Jos, my very dear friend from Nijnsel, the journey is largely determined by his situation. If we had left two days later, as planned at first, I probably wouldn’t have traveled. But something told me to leave before the weekend. On Saturday he suffered a cardiac arrest. He was resuscitated, but over the course of the week it becomes clear that his brain has been badly damaged. On Wednesday night, at 01.11, he takes his last breath, with Eric, his partner, and Annelies, his best friend, by his side. A great soul has passed away. I regularly call Eric and Annelies and follow developments from here. It is strange to be so far away, while a story is taking place there that is so grand and intimate at the same time, and with which I feel so deeply connected.
Our journey is also beginning to take on strange proportions. We go deeper into the story of Moses, and as it goes on these journeys, ordinary reality and mythical reality gradually start to merge. It feels like we are in a big setup. I travel with Anne, Monique, and Maria, and we read that there were also three women in Moses’ life: Myriam, his sister, Zipporah, his Midianite wife, and a third Nubian woman. That third woman remains a mystery for a long time. When the Nubian cook from our Bedouin camp falls head over heels in love with Monique, the roles seem clear. In sign language he makes it clear: Monique has a Nubian heart. But the Nubians are also often underestimated, not seen, denied, and that is a theme that Monique knows so well from her own life.
Maria feels at home in the role of Myriam, Mozes’ sister. We hike up a mountain together one of the first days, and it feels like we are brother and sister. We both come from the Jordaan, a neighbourhood in Amsterdam (she was born there and I’m import), we have the same Amsterdam humor, and get along well.
Anne is my partner, as Zippora is Moses’ wife. We are soul mates who both have a strong sense of service to our task.
The question remains: what’s my connection with Moses? And, what is my connection with the Israeli people? I try to avoid the question the first few days, because I find everything quite bizarre, and the farewell from Jos absorbs me. In a meditation I feel him close to me and he tells me that part of his soul passes into me. “It shouldn’t get any crazier,” he would say, but I’m also a little confused. Sometimes I get the feeling that others understand why I am here better than I do.
I draw a card to clarify my role, and draw the card “Cosmic heart, cosmic Christ.”
It says: “Christ consciousness is an expression of divine love that comes straight from the universal heart. It triggers a transmutation, an evolution so absolute that we are irrevocably changed. This process takes lifetimes to complete. As you proceed, there will be many blessings but also tests. These give the spirit a chance to develop mastery. “I think of Jos, because I don’t know anyone who has a bigger heart than him. Is that the aspect I can learn from him?
In relation to the three women, it is clear that it is important to honor the feminine. When Moses came down with the Ten Commandments at the time, and saw the dance around the golden calf, he became enraged. The ritual was done in honor of the fertility goddess Hathor, and Moses wanted to get rid of all Egyptian “idolatry”. He advocated monotheism, one god the Father in heaven. Nothing no rituals, dances, golden calves or priestesses. He had the Hathor worshipers all killed, sealing the power of the patriarchy forever. Judaism, Christianity and Islam would label the feminine as second-class for centuries. Women were subordinate to men.
When we go up the mountain of Moses at the end of the week, this is an important theme: the rehabilitation of the feminine, so that the Christ heart, in which the masculine and feminine come together, can be given shape again. Monique tunes in at the Bedouin camp. She “carries” and “anchors” the field. Maria, Anne and I leave at 1:00 am to get to the top of the mountain in time for sunrise. Maria has brought a black cup that Monique once brought from Ethiopia. This “grail cup” represents simplicity, mystery, healing and love.
When the women do their ritual to honor the feminine again next to the masculine, I am somewhat disconcerted. I take pictures, watch the sunrise and am recovering from the enormous climb up the mountain. The desert is beautiful, but I’m still not sure what I’m doing here. All well and good, but aren’t we going a bit too far? Is it all still realistic? I learned from my teacher Robert Bly that you can connect with an archetype, but you should never think you will actually become it. Before you know it you think you are Mary Magdalene, or in my case Moses or Yeshua. Lately I have become a bit wary of spiritual trotting, because I also see how people can get completely lost in it. I think a critical self-reflection is necessary to ensure that spirituality does not turn into a kind of psychosis or delusion. Before you know it, you are creating a new religion with new rules, new dogmas, new enemies and a new messiah. The Amsterdam humor that I share with Maria helps enormously. Let’s just stay normal, huh.
When I go down the mountain I still have the feeling that I have forgotten something crucial. It is true that the feminine has been restored, but as a man I find it somewhat useless. The night creates clarity. I forgot to honor the masculine! I face my own doubts and fears and hear Jos in my mind: “Stand in your greatness. Take on your role and let go of your resistance. Next to the “divine feminine,” there is the “sacred masculine.” The time is now.”
I decide to go up the mountain for the second time, this time alone. Just like Moses …
(NEDERLANDSE VERSIE)
Reisverslag, deel 3
We hebben lang gewikt en gewogen of we de reis naar Sinai kunnen maken. Is het wel of niet veilig? Lopen we kans om ziek te worden? Mag het überhaupt: reizen in coronatijd? Voor Belgen is reizen verboden, voor Nederlanders afgeraden, of wellicht ook verboden. Ik kan de regels niet altijd goed meer volgen. Maar de hoofdvraag is: Is het een essentiële reis? Want reizen voor je werk, dat mag dan weer wel.
Ik stel mezelf de vraag: als ik voor een multinational zou werken en naar de Sinai moet gaan om olie te boren, zou ik dan gaan? Is het omdat we lichtwerk doen, dat het anders is, of niet? En hoe denkt onze omgeving erover? Accepteren zij dat het OK is om op reis te gaan of zien ze dat als een verkapte vakantie of snoepreis?
Na lang beraad komen we tot de conclusie dat we alleen maar ons eigen hart kunnen volgen. Eigen verantwoordelijkheid is cruciaal. We zijn niet tegen maatregelen, maar kiezen er toch voor om onze eigen pad te volgen en ons eigen werk te doen. Het is de grote balans van deze tijd.
Zodra we horen van de hartstilstand van Jos, mijn zeer dierbare vriend uit Nijnsel, wordt de reis grotendeels bepaald door zijn situatie. Als we twee dagen later waren vertrokken, zoals eerst het plan was, was ik waarschijnlijk niet op reis gegaan. Maar iets zei me dat we voor het weekend moesten weggaan. Op zaterdag kreeg hij zijn hartstilstand. Hij werd gereanimeerd, maar in de loop van de week wordt duidelijk dat zijn hersens zwaar beschadigd zijn. Op woensdagnacht, om 01.11 blaast hij zijn laatste adem uit, met Eric, zijn partner, en Annelies, zijn beste vriendin, aan zijn zijde. Een grote ziel is heen gegaan. Ik bel regelmatig met Eric en Annelies en volg de ontwikkelingen van hieruit. Vreemd om zo ver weg te zijn, terwijl zich daar een verhaal afspeelt dat zo groots en intiem tegelijk is, en waar ik me zo intens mee verbonden voel.
Onze reis begint ook vreemde proporties aan te nemen. We zakken dieper in het verhaal van Mozes, en zoals dat gaat op deze reizen begint de gewone werkelijkheid en de mythische werkelijkheid langzamerhand door elkaar heen te lopen. Het voelt alsof we in een grote opstelling zitten. Ik reis samen met Anne, Monique en Maria, en we lezen dat er ook drie vrouwen in het leven van Mozes waren: Myriam, zijn zus, Zippora, zijn Midianitische vrouw, en een derde Nubische vrouw. Die derde vrouw blijft lang een mysterie. Als de Nubische kok uit ons Bedoeienkamp halsoverkop verliefd wordt op Monique, lijken de rollen verdeeld. In gebarentaal maakt hij duidelijk: Monique heeft een Nubisch hart. Maar de Nubiërs worden ook vaak onderschat, niet gezien, ontkend, en dat is een thema dat Monique zo goed kent uit haar eigen leven.
Maria voelt zich thuis in de rol van Myriam, de zus. We wandelen samen een van de eerste dagen een berg op, en het voelt alsof we broer en zus zijn. We komen allebei uit de Jordaan, (zij is er geboren en ik ben import), we hebben dezelfde Amsterdamse humor, en kunnen goed met elkaar overweg.
Anne is mijn partner, zoals Zippora de vrouw is van Mozes. We zijn zielenmaatjes die beiden een sterk gevoel van dienstbaarheid hebben aan onze taak.
Blijft de vraag wat ik met Mozes heb. En sterker nog: wat ik met het Israelische volk heb? Ik probeer de vraag een beetje te ontwijken de eerste dagen, omdat ik alles redelijk bizar vind, en het afscheid van Jos me aangrijpt. In een meditatie voel ik hem dichtbij me en hij vertelt dat een deel van zijn ziel in mij overgaat. ‘Het mot niet gekker worden,’ zou hijzelf zeggen, maar ik sta er ook wat beduusd bij. Soms krijg ik het gevoel dat anderen beter snappen waarom ik hier ben, dan ikzelf. Ik trek een kaart om helderheid te krijgen over mijn rol, en trek de kaart ‘Cosmic heart, cosmic Christ.’
Er staat: ‘Christ consciousness is an expression of divine love that comes straight from the universal heart. It triggers a transmutation, an evolution so absolute that we are irrevocably changed. This process takes lifetimes to complete. As you proceed, there will be many blessings but also tests. These give the spirit a chance to develop mastery.’ Ik moet aan Jos denken, omdat ik niemand ken die een groter hart heeft dan hij. Is dat het aspect dat ik van hem mag leren?
In verband met de drie vrouwen is het duidelijk dat het belangrijk is om het vrouwelijke te eren. Toen Mozes destijds met de Tien Geboden naar beneden kwam, en de dans rond het gouden kalf zag, werd hij woedend. Het ritueel werd gedaan ter ere van de vruchtbaarheidsgodin Hathor, en Mozes wilde af van alle Egyptische ’afgoderij’. Hij was een voorstander van het monotheïsme, van één god de Vader in de hemel. Niets geen rituelen, dansen, gouden kalveren of priesteressen. Hij liet de Hathor aanbidders allemaal ombrengen, en daarmee werd de macht van het patriarchaat voorgoed bezegeld. Zowel het jodendom, het christendom als de Islam zou het vrouwelijke eeuwenlang tot tweederangs element bestempelen. Vrouwen werden ondergeschikt aan mannen.
Als we aan het einde van de week de berg van Mozes opgaan is dit een belangrijk thema: het eerherstel van het vrouwelijke, zodat het Christus hart, waarin mannelijk en vrouwelijk samen komen, opnieuw gestalte kan krijgen. Monique stemt beneden in het bedoeïnenkamp af. Zij ‘draagt’ en ‘ankert’ het veld, net zoals de drie mannen die thuis in Nederland mee afstemmen. Maria, Anne en ik vertrekken om één uur in de nacht om op tijd voor zonsopgang boven op de berg te zijn. Maria heeft een zwarte beker mee, die Monique ooit uit Ethiopië heeft meegenomen. Deze ‘graalbeker’ staat voor eenvoud, mysterie, heling en liefde.
Als de vrouwen hun ritueel doen om het vrouwelijke opnieuw naast het mannelijke te zetten, zit ik er wat onthand bij. Ik maak foto’s, kijk naar de zonsopgang en ben aan het bijkomen van de enorme klim de berg op. De woestijn is prachtig, maar ik weet nog steeds niet goed wat ik hier doe. Allemaal goed en wel, maar zijn we niet een beetje aan het doorschieten? Is het allemaal nog wel realistisch? Van mijn leraar Robert Bly heb ik geleerd dat je je mag verbínden met een archetype, maar nooit moet denken dat je het daadwerkelijk wórdt. Voordat je het weet denk je dat je Maria Magdalena bént, of in mijn geval Mozes of Yeshua. Ik ben de laatste tijd wat huiverig geworden voor spirituele hoogdraverij, omdat ik ook zie hoe mensen er totaal in kunnen verdwalen. Een kritische zelfreflectie lijkt me noodzakelijk, om te zorgen dat spiritualiteit niet doorslaat in een soort psychose of waan. Voordat je het weet ben je een nieuwe religie aan het creëren met nieuwe regels, nieuwe dogma’s, nieuwe vijanden en een nieuwe messias. De Jordanese humor die ik met Maria deel helpt daarbij enorm. Laten we wel een beetje normaal blijven, he.
Als ik de berg afloop heb ik toch het gevoel dat ik iets cruciaals vergeten ben. Het vrouwelijke is weliswaar in ere hersteld, maar als man loop ik er wat nutteloos bij. De nacht schept helderheid. Ik ben vergeten het mannelijke te eren. Ik zie mijn eigen twijfels en angsten onder ogen en hoor Jos in gedachten zeggen: ‘Ga in je grootsheids staan. Neem je rol op je en laat je weerstand los. Naast het ‘goddelijke vrouwelijke’ hoort het ‘sacrale mannelijke.’ Het is geen tijd om de kantjes er af te lopen. The time is now.’
Ik besluit om voor de tweede keer de berg op te gaan, dit keer alleen. Net als Mozes…
WORDT VERVOLGD
