Part 4. “On the Threshold” (FOR THE DUTCH VERSION SCROLL DOWN)
After spending a month in the Cathar region and visiting various historical sites, the urge to travel further intensifies. We have to take the step through the narrow passage through the mountains, the old route of the Bonshommes. The cry of the unknown is getting louder and louder. And the cold of the Pyrenees becomes more pervasive and intense.
When Anne and I take a trip on a sunny day, we end up in Rennes Le Chateau: The famous village perched on top of a hill and overlooking the surrounding mountains and valleys. As we stand next to the Tour de Magdala, the breathtaking landscape unfolds before our eyes. At the horizon we see the mountain ridge with white snowy peaks that still separates us from Spain. We discuss our situation in a restaurant. A QR code is not requested for the change. There is a wonderful peace and relaxation. It is as if we get a glimpse into a new world. We feel free, liberated and ready to step into the unknown.
We talk about an image we saw a few days earlier in Foix: a naked woman sitting in a gate, carrying the globe in her hands. It is reminiscent of Mary Magdalene, but also of Mother Earth. The nudity indicates the innocence that we sometimes miss so much in today’s world, where more and more control and digital pressure is exerted. Perhaps it is time to create our own world, our own community. More and more people think the same; find your own community. In an attunement to the woman in the gate, we hear: ‘You are in a gate, but it’s a gate of time. A gate is also like a barrier. You have to overcome the barrier, but it’s an inner barrier. It’s your own fears, your own demons or giants in your mind that block your view, so you cannot see the horizon in the future. That horizon is brightly shining. There’s a lot of light and color and beauty waiting for you. But your view is blocked by your own projected difficulties.
So when you open the heart, you will see the way through the mountain range. It is like the road of the Moon, it’s an initiation through darkness, through difficulties, through letting go of all security and all known things. Falling into the unknown. Are you ready to make a jump, not knowing where it will bring you?
So take these days and take this time here to stay in the gate. To observe the past, the present and the future. But don’t stay too long or you won’t get out of the freeze. You take one step in and at a certain time take one step out. Otherwise you will get stuck in the gate.
Mother Earth is waiting to hold you, to nourish you, to comfort you and to create this bright new future. Create a new Matri Mandir, the temple of the Mother. Make it shine so people can tune in to it and have a beacon of light that inspires them and guides them through this difficult time, to their new future. Create the Matri Mandir, the temple of the Mother.”
In my work over the past 30 years, Amsterdam gave me a certain anonymity and security. I was able to do my job without anyone looking over my shoulders or commenting. That was very crucial, especially in the beginning, because in the 1990s men’s work and spirituality were still out of the question. “In therapy?” are you crazy. The economy was booming and everyone was earning mountains of gold. Only a few foreshadowed the global crisis that was coming. We partied happily on the top deck of the Titanic. But with the corona crisis, no one could avoid it; all the abuses that existed were suddenly magnified exponentially. The allowance affair exposed the subtle power of our government. The unilateral push through of vaccines and the concealment of natural resistance and health exposed the imbalance in health care. Regular, not alternative. The knives were sharpened and the discord in society became more grotesque. The endless printing of money to absorb all the costs of the crisis exposed the vulnerability of our money system. The Coronapas brought the increased power of technology and social pressure to the surface. More and more it seemed that one dominant truth was being forced down his throat. Away with debate, gone for fundamental rights, gone for the right to self-determination in one’s own body. You will and must obey. Whether that was wise or correct was no longer questioned. Alternative opinions were brushed aside. People like Maurice de Hond, the Belgian health expert Sam Bokken or the CDA politician Monica Keizer were suddenly persona non grata.
Wasn’t the crusade against the Cathars once the same? First with councils, then punitive measures and edicts, and finally the Inquisition and the pyre? I felt less and less free to express my own opinion. I didn’t know t more who stood where and what you can or cannot say, both in the regular camp and in the spiritual community. I had been burned out a year earlier for criticizing the Qanon theory. I became careful again, as I was at the beginning of my work. For thirty years I had been able to do my work and write my opinion in relative freedom, even though I had been relegated to the fringes of society at the time. I took the price I paid for my freedom and my work. “Nobody said it would be easy.”
But gradually the tide seems to be turning. I am happy that others jump on the barricades, but I myself choose to be able to continue doing my work in a little more relative peace. On television I saw an interview with Ai Wei Wei, the Chinese artist who moved to Portugal to save his life. Are we going there? A western China? A digital technocracy defined by big companies like Google, Facebook, Big Pharma and the powerful gun lobby? A dictatorship of the majority instead of a democracy?
If a demonstration for freedom and human rights is organized in Brussels on January 23, I am immediately interested, but also cautious. Before you know it you will be joining the dutch ultra right groups, that advocate ‘Democracy and Freedom’. And I know what that means: the kind of freedom and democracy that I don’t support. Nice words to say that foreigners, Muslims or dissenters are not welcome. A democracy where common sense, science, culture and human rights are excluded. It feels like Scylla and Charybdis, the danger of the extremes. How can you keep walking a path in between?
Anne and I decide to do a meditation for a hundred people to give a spiritual background about the place where the demonstration takes place: the Cinquantenaire Park in Brussels. In recent years we have discovered that the kabbalah was built in the park. That provides a nice handle to look at the whole event in a different, more neutral way. To emphasize the strength and unity of Europe and not to fall into strife, undirected anger and unrest. It is also a beautiful way to explain the spiritual meaning of the tree of life and to connect it with current affairs.
While we have meanwhile taken the mountain pass over the Pyrenees and ended up in Salamanca in Spain, we tune in to Brussels. We feel the intense connection with many people and the beautiful insights that arise. Be in the world, but not of the world.
We have taken the step, the threshold from the old world to the new world within ourselves. We don’t know yet what it will bring us. Three days after Salamanca we spend the night on the border of Spain and Portugal. What will the new land look like? And what will our new role be?
- To be continued –
**************************
DUTCH VERSION
Na een maand in het Katharengebied te hebben verbleven en diverse historische plekken bezocht te hebben, wordt de drang om verder te reizen groter. We moeten de stap wagen door de smalle doorgang door de bergen, de oude route van de Bonshommes. De roep van het onbekende klinkt luider en luider. En de kou van de Pyreneeën wordt doordringender en intenser.
Als Anne en ik op een zonnige dag een tochtje maken komen we in Rennes Le Chateau terecht: Het beroemde dorpje dat boven op een heuvel ligt en uitkijkt over de omliggende bergen en dalen. Terwijl we naast de Tour de Magdala staan ontvouwt het adembenemende landschap zich voor onze ogen. Aan de einder zien we de bergrug met wit besneeuwde bergtoppen die ons nog scheidt van Spanje. In een restaurantje bespreken we onze situatie. Een QR code wordt voor de verandering niet gevraagd. Er heerst een heerlijke rust en ontspanning. Het is alsof we een doorkijkje krijgen in een nieuwe wereld. We voelen ons vrij, bevrijd en klaar voor de stap in het onbekende.
We praten over een beeld dat we enkele dagen eerder in Foix zagen: een naakte vrouw die in een poort zit en de aardbol in haar handen draagt. Het doet denken aan Maria Magdalena, maar ook aan Moeder Aarde. De naaktheid geeft de onschuld aan, datgene dat we soms zo missen in de huidige wereld, waar steeds meer controle en digitale druk wordt uitgeoefend. Wellicht wordt het tijd om onze eigen wereld te scheppen, onze eigen community. Steeds meer mensen denken er hetzelfde over; zoek je eigen gemeenschap. In een afstemming op de vrouw in de poort horen we: ’You are in a gate, but it’s a gate of time. A gate is also like a barrier. You have to overcome the barrier, but it’s an inner barrier. It’s your own fears, your own demons or giants in your mind that block your view, so you cannot see the horizon in the future. That horizon is brightly shining. There’s a lot of light and colour and beauty waiting for you. But your view is blocked by your own projected difficulties.
So when you open the heart, you will see the way through the mountain range. It is like the road of the Moon, it’s an initiation through darkness, through difficulties, through letting go of all security and all known things. Falling into the unknown. Are you ready to make a jump, not knowing where it will bring you?
So take these days and take this time here to stay in the gate. To observe the past, the present and the future. But don’t stay too long or you will not get out of the freeze. You take one step in and at a certain time take one step out. Otherwise you will get stuck in the gate.
Mother Earth is waiting to hold you, to nourish you, to comfort you and to create this bright new future. Create a new Matri Mandir, the temple of the Mother. Make it shine so people can tune in to it and have a beacon of light that inspires them and guides them through this difficult time, to their new future.
Create the Matri Mandir, the temple of the Mother.”
In mijn werk van de afgelopen 30 jaar gaf Amsterdam mij een zekere anonimiteit en veiligheid. Ik kon mijn werk doen zonder dat iemand over mijn schouders meekeek of commentaar gaf. Dat was vooral in het begin erg cruciaal, omdat mannenwerk en bewustzijnsgroei in de jaren negentig nog onbespreekbaar waren. ‘In therapie?’ ben je gek. De wereld ging nog goed, de economie tierde welig en iedereen verdiende gouden bergen. Slechts een enkeling voorvoelde de crisis die er wereldwijd zat aan te komen. We feestten destijds heerlijk door op het bovenste dek van de Titanic. Maar met de coronacrisis kan niemand er meer omheen; alle misstanden die er waren worden opeens exponentieel uitvergroot. De toeslagenaffaire legt de subtiele macht van onze regering bloot. Het eenzijdig doordrukken van vaccins en het verzwijgen van natuurlijke gezondheid legt de onbalans bloot in de gezondheidszorg: Wel regulier, niet alternatief. De messen worden geslepen en de tweespalt in de samenleving wordt grotesker. Het eindeloos bijdrukken van geld om alle kosten van de crisis op te vangen legt de kwetsbaarheid van ons geldsysteem bloot. De Coronapas brengt de toegenomen macht van de techniek en sociale druk aan de oppervlakte. Steeds meer lijkt het erop dat één dominante waarheid door de strot wordt geduwd. Weg debat, weg grondrechten, weg zelfbestemmingsrecht op eigen lichaam. Je zult en moet gehoorzamen. Of dat verstandig is, of juist, wordt niet meer in vraag gesteld. Alternatieve meningen worden afgeserveerd. Mensen als Maurice de Hond, de Belgische gezondheidsexpert Sam Brokken of de CDA politica Monica Keizer zijn opeens persona non grata.
Was zo ook niet ooit de kruistocht tegen de Katharen begonnen? Eerst met concilies, daarna strafmaatregelen en edicten, en uiteindelijk de inquisitie en de brandstapel? Ik voelde me steeds minder vrij worden in het uiten van mijn eigen mening. Ik wist niet meer wie waar stond en wat je wel of niet kan zeggen, zowel in het reguliere kamp als in de spirituele gemeenschap. Ik was een jaar eerder nog afgebrand omdat ik de Qanon-theorie bekritiseerde. Ik werd weer voorzichtig, zoals ik in het begin van mijn werk was. Dertig jaar lang had ik in relatieve vrijheid mijn werk kunnen doen en mijn mening kunnen neerschrijven, ook al was ik destijds naar de rand van de samenleving verbannen. De prijs die ik voor mijn vrijheid en mijn werk betaalde nam ik op de koop toe. ‘Nobody said it would be easy.’
Maar langzamerhand lijkt het tij te keren. Ik ben blij dat anderen op de barricades springen, maar zelf kies ik er voor om in iets meer relatieve rust mijn werk te kunnen blijven doen. Op televisie zag ik een interview met Ai Wei Wei, de Chinese kunstenaar die in Portugal is gaan wonen om het vege lijf te redden. Gaan we daar heen? Een westers China? Een digitale technocratie die bepaald wordt door grote bedrijven als Google, Facebook, Big Pharma en de machtige wapenlobby? Een dictatuur van de meerderheid in plaats van een democratie?
Als op 23 januari een demonstratie voor vrijheid en mensenrechten in Brussel wordt georganiseerd ben ik direct geïnteresseerd, maar ook voorzichtig. Voordat je het weet loop je mee met Forum voor Democratie of Partij voor de Vrijheid. En ik weet wat dat inhoudt: het soort vrijheid en democratie waar ik geen voorstander van ben. Mooie woorden om te zeggen dat buitenlanders, moslims of andersdenkenden niet welkom zijn. Een democratie waar gezond verstand, wetenschap, cultuur en mensenrechten worden buitengesloten. Het voelt als Scylla en Charybdis, het gevaar van de extremen. Hoe kun je een weg er tussenin blijven bewandelen?
Anne en ik besluiten een meditatie te doen voor een honderdtal mensen om een spirituele achtergrond te geven over de plek waar de demonstratie plaatsvindt: het Jubelpark in Brussel. In de afgelopen jaren hebben we ontdekt dat de kabbala in het park is aangelegd. Dat geeft een mooi handvat om op een andere, neutralere manier naar het hele gebeuren te kijken. Om de kracht en eenheid van Europa te benadrukken en niet te vervallen in strijd, ongerichte woede en onlust. Het is tevens een mooie manier om de spirituele betekenis van de levensboom uit de doeken te doen en te verbinden met actuele zaken.
Terwijl wij inmiddels de bergpas over de Pyreneeën genomen hebben en in het Spaanse Salamanca terecht zijn gekomen, stemmen we af op Brussel. We voelen de intense verbinding met vele mensen en de mooie inzichten die er ontstaan. ‘Wees in de wereld, maar niet van de wereld.’
We hebben de stap genomen, de drempel van de oude wereld naar de nieuwe wereld in onszelf. Wat die ons brengt weten we nog niet. Drie dagen na Salamanca overnachten we op de grens van Spanje en Portugal. Hoe zal het nieuwe land eruit zien? En wat wordt onze nieuwe rol?
- Wordt vervolgd –
- Kijk naar de video ‘De verborgen blauwdruk van Brussel.’
- Lees ‘What on Earth is happening’, over het onderzoek van de afgelopen 20 jaar in België
- Meld je hier aan voor de nieuwsbrief om op de hoogte blijven.
- Het meeste werk dat we doen is op basis van donaties. Mocht je ons werk financieel willen steunen, heel graag! Klik hier voor meer info.
