(English version will follow soon)
We verblijven een volle maand in het centrum aan de voet van de Pyreneeën, genaamd “Les Contes”, van Pete en Anaiya. Het centrum ligt op een steenworp afstand van de Montségur, de Katharenburcht, met de rug naar de bergen. Achter het gebouw ontspringt een grote waterbron uit de bergwand. Ijskoud en helder water, van de hoger gelegen plateaus, komt hier uit de bergwand. De bron stroomt over in een kleine beek die vanaf de hoogste berg, de Soularac, afkomstig is. Als we aan komen rijden zien we dat de Soularac en andere bergtoppen in sneeuw gehuld zijn. Dit is de eerste keer dat we in de winter in de Pyreneeën zijn.
We hebben ons voorbereid met veel warme kleren, dubbele onderbroeken, truien, bergschoenen en mutsen. Anaiya heeft in de maanden sinds ons verblijf in de zomer de gevel van het gebouw opnieuw laten schilderen: van zomersgeel met bordeauxrode luiken, naar een witte gevel met lichtblauwe luiken. We noemen het al gauw ‘Het IJspaleis’, omdat het er van buiten zo uitziet, maar tevens omdat het gebouw van binnen ijskoud is. Onze kamer, die in het hart van gebouw ligt, heeft een kleine elektrische heater, maar verder is het bijna niet warm te krijgen.
‘If the cold is too challenging’, zegt Anaiya bij aankomst, ‘we understand that completely.’ Het wordt een maand waarin de kou een soort initiatie wordt. Als stadsjongen hou ik helemaal niet van kou, maar na een week is mijn lichaam wonderwel gewend geraakt aan de bijtende temperatuur. Wim Hof is er niets bij, denk ik. Maar af en toe werkt het op mijn gemoed en moet ik me vermannen.
’s Morgens om 7 uur begeleidt Anaiya een uur yoga in een koude, donkere ruimte. Het doet me denken aan de monniken die vroeger in dezelfde omstandigheden in het Katharenkasteel wakker werden. Het zorgt ervoor dat je niet anders kan dan met je aandacht naar binnen gaan. De vakkundige en speelse begeleiding van Anaiya zorgt er echter voor dat ik de kou helemaal vergeet en iedere ochtend prachtige ervaringen heb. Terwijl ik mijn bewegingen op de koude houten vloer maak, stijgt mijn geest uit boven de bergen, boven de Soularac, en ik kijk uit over Frankrijk en Europa. Als de dansende god Shiva zie ik mezelf boven op de bergtoppen balanceren.
Dan word ik me gewaar van een donkere, sluimerende kracht onder het gesteente: een vuurkracht die onder de bergen ligt. Het is Pyrene, godin van de Pyreneeën.
De mythe verhaalt over een Keltische prinses, Pyrene, die verliefd wordt op de Griekse god Heracles. Als ze na hun gemeenschap een reuzenslang baart sterft ze echter. Uit verdriet om haar dood creeërt Heracles een berg stenen om haar te begraven: De Pyreneeën. Pyrene’s voorganger is de Griekse godin Pyrrha, de Rode Vuurgodin. Als ik naar een plattegrond van de Pyreneeën kijk zie ik dat het de vorm van een vulva heeft, als een grote vrouwelijke aardekracht die hier onder de grond ligt. Blijkbaar schuilt achter en onder de kou een heel andere kracht: vuurkracht. Ik denk terug aan het begin van onze reis, in het boshuisje bij Roelien de Lange, die het boek De Vuurgodin schreef.
Als we het er met elkaar over hebben bij het ontbijt vragen we ons af hoe we Pyrene weer kunnen wekken: het innerlijke vuur, het vuur in het gebouw en het vuur in de wereld. Sinds de pandemie lijkt er in de wereld een soort kou te zijn gekomen: mensen mogen elkaar niet meer aanraken, omhelzen of knuffelen. De maatregelen worden steeds ‘kouder’, afstandelijker, ijziger. Oude mensen sterven alleen, zonder hun familie of geliefden om hen heen. 15% meer jongeren plegen zelfmoord. Horeca en cultuur moet sluiten. De klinische oplossingen die we bedenken voor het virus lijken een steeds grotere sociale schade met zich mee te brengen. Waar is ons hart gebleven?
In Frankrijk lijkt het vuur van de passie en de vreugde ook sinds lange tijd gedoofd te zijn. De Katharen zijn op de brandstapel gezet, de hoofse cultuur van de troubadours, de minstreels en de tempeliers verdween door de hardvochtige onderdrukking van de kerk, en het rijke Occitanië dompelde zich onder in een eeuwen durende depressie. Het berggebied loopt sinds meer dan honderd jaar leeg. Dorpen worden verlaten en de jeugd trekt weg naar grote steden. Wat is er nodig om in de kou van het hart opnieuw wat warmte te brengen? Het wordt het thema van onze wintermaand in ‘Les Contes.’
Als na nieuwjaar ook nog de elektriciteit uitvalt en de gasflessen leeg zijn, lijkt het alsof we het dieptepunt bereikt hebben. Maar tussen ons allen, Pete en Anaiya, Anne en ik, en Dinah, de moeder van Anaiya, ontstaat een warme en hechte band. Wij vormen tezamen het innerlijke vuur dat ons warm houdt, tezamen met de 5 geiten, 2 varkens, 2 honden en 20 kippen. ’s Avonds gaan we bij moeder Dinah film kijken, met zelfgemaakte cake en thee, en we dopen haar appartement om tot ‘The Red Rose Cafe.’ Sinds Dinah’s man – Anaiya’s vader – vorig jaar is overleden, woont ze hier bij haar dochter. Ze mist Engeland vreselijk, maar tegelijk is dit de beste plek voor haar om te zijn.
Als we een keer afstemmen bij de open haard krijg ik de stem van Pyrene door:
‘I am the voice of fire. I am the voice of creation and destruction. I am Pyrene, the name that was given to this area. France is about the sacred feminine and the sacred heart. If the sacred feminine isn’t honored, the heart dies and becomes a barren desert, an empty shell. Only through the honoring of La Dame au Feu, the Lady of Fire, that sacred fire can be brought back into the heart: The Sacré Coeur. Deep underneath the mountains there is this power which is about deep transformation in the earth. In ancient times people came here to the mountains to get in touch with the sacred power of the fire. They did their rituals to honor the fire. So fire became creative instead of destructive. You need this creative fire at the moment, to let go of pain and trauma and karma. But the fire hasn’t been honored for a long time and that’s why things turn out to be nasty, destructive. Instead of evolution people create revolution. People start burning each other. You start destroying your own creation. Like in the time of the Cathars, the pure ones – they got destroyed in the fire, while they were creating a new cycle in history, going back to the source of spirituality. So if there is anything you can do, it is to feel the sacred fire burning in your own heart, and then bring it from your heart into your home, into your community, and into the land. Now it is not for nothing that the sacred heart of Paris burned out, that the Notre Dame was engulfed by flames. Because it needed to be destroyed, so a new fire can start to burn. But at the moment things go down…’
Terwijl ik channel zie ik de figuur van Gandalf opeens voor me, de tovenaar uit Midden Aarde die strijdt met het vuurwezen uit de diepte, de Balrog. Om het kwade wezen tegen te houden vernietigt Gandalf met zijn staf de brug waar ze beiden op staan: “Thou shall not pass.” Ik voel hoe in deze tijd ook het duister weer groeit, de krachten van haat, strijd en verdeeldheid. Hoe kunnen we daar mee omgaan? vraag ik me in stilte af. De stem van het vuur antwoordt:
“Don’t be afraid of the negativity or the hatred, nor the darkness. These are like ashes from the fire, they need to be there. But don’t focus on it, focus on the light that the fire gives, and the warmth and the change. To stop the ultimate darkness from rising, you need space holders. Space holders that are holding hands and hearts, connected around the sacred heart – au coeur du sacré coeur – to hold the space for this process of transformation, of destruction and creation, which will last for the coming three years, and has already started. You will be in the midst of it, in the thick of it. So create this circle of hearts. Awake the sacred heart.” (09/01/2022)
WORDT VERVOLGD
