(English version follows soon)
Vorig jaar vroegen we de bekende astroloog Kaypacha naar de betekenis van 11 november 2021, de dag waarop we een wereldmeditatie organiseerden met vele groepen. Hij vertelde ons dat de dag een diepere mystieke betekenis had, die werd gekoppeld aan een bepaalde symbolische tekst. De tekst luidde als volgt: “A woman is pushing aside two dark curtains that are hanging in front of the entrance to a secret pathway.” A secret path? Dat klonk fascinerend en geheimzinnig! De tekst ging verder: “It asks courage to go through the darkness that confuses the mind, to go beyond the trusted and traditional, and to step into the Unknown.” Een pad naar het Onbekende.
Rondom 11 november staarden we naar de hemel en zagen het sterrenbeeld Cygnus aan de horizon, maar hoe we ook keken, we konden geen geheim pad ontdekken. Enkele dagen later keerden we terug uit Schotland en voeren per boot terug naar Nederland. Back to normal. Maar in plaats daarvan werd het helemaal geen terug nar normaal. We kwamen in een boshuisje terecht vlak buiten Zutphen, waar we de eerste twee weken acclimatiseerden na onze lange reis door het Verenigde Koninkrijk. Maar het voelde vreemd om weer te settelen in Nederland of België.
Door onze lange reis waren Anne en ik beiden wat vervreemd van onze thuislanden. We besloten dat we wellicht de winter door konden brengen in de Pyreneeën om te kunnen schrijven. Hier zouden we ons opnieuw kunnen oriënteren op de volgende stap. Zo gezegd, zo gedaan. In plaats van terug het normale leven in te stappen, reisden we verder naar het zuiden.
Vreemd genoeg volgden ons helden in de televisie series die we kleken hetzelfde pad. Jamie en Claire uit Outlander belandden opeens in Jamaica en begonnen daarna een community in Amerika, en Lyra en Will uit His Dark Materials belandden in een verlaten mediterrane stad. Doordat ze door het Noorderlicht stappen komen ze terecht in een totaal andere wereld. Van het hoge noorden naar het warme zuiden. Enkele vrienden hadden ons uitgenodigd om naar Portugal te komen, en de Pyreneeën leek een goede tussenstop.
Zo verlieten we België, reden via Orval naar de Auvergne, om te overnachten bij een vriendin van Anne. De tocht was lang en mistig. Zo mooi en helder als het was geweest in Engeland en Schotland, zo bedekt en somber was het op het Europese platteland. Het leek alsof de pandemie een grote sluier over het land had gelegd en de bevolking in een diepe collectieve depressie had gebracht. Een soort slaapstand. De economie stond stil en we stevenden opnieuw af op een volgende lockdown, een vierde golf en een nieuwe winter met slechte vooruitzichten. Het leek ons daarom beter om in de beschutting van de Pyreneeën te zitten, ver weg van de drukke gebieden.
We konden reizen door af en toe een test te doen, maar langzaam voelden we hoe het was om uitgesloten te worden. Toen we bij een Frans koffiebarretje een coffee-to-go bestelden werd de Franse barvrouw razend. ‘Dehors,’ brieste ze. ‘Naar buiten! Daar zal ik je de koffie geven.’
De onverholen agressie deed ons schrikken. De angst voor het virus was omgeslagen in razernij en uitsluiting. Dat werd nog erger toen de Franse president Macron er een schepje bovenop deed: ‘J’ai envie de emmerder les non-vaccinés. Les gens qui sont irresponsables ne sont pas des citoyens.’ (Ik heb zin om de niet-gevaccineerden te treiteren. Mensen die onverantwoordelijk zijn, zijn geen burgers meer.) Straffe woorden voor een president, die olie op het vuur gooiden van een samenleving die toch al verdeeld was.
Toen in Nederland diverse rellen uitbraken in Rotterdam schreef ik een opiniestuk voor de krant, met de oproep om geen zondebok te zoeken of verdeeldheid te creëren, maar om in verbinding te blijven. Van de hoofdredactrice van de opiniepagina van Trouw kreeg ik een mailtje terug: ‘De oproep tot verbinden is niet onze prioriteit.’ Ik stond versteld. Het land stond in brand, overal braken rellen uit, de kranten stonden bol van de hetze en verdeeldheid, en notabene Trouw schreef dat ze geen rol zagen om te verbinden. ‘We richten ons eerder op een artikel dat een stevig debat aanzwengelt.’
Aha, dus dat was nog steeds de onderliggende agenda: dualiteit en strijd voeden. Ik werd er boos van en verdrietig. Onze westerse wereld leek ten onder te gaan in onderlinge verdeeldheid, extremen en tegenstellingen. De pandemie was probleem één, de manier waarop we ermee omgingen leek echter veel erger. Er leek maar één in beton gegoten oplossing te zijn: VACCINS. Nu ben ik niet per definitie tegen vaccins, maar de manier waarop dit werd uitgerold over de gehele bevolking maakte me argwanend. Ik vermoedde dat de farmaceutische industrie een wel erg grote vinger in de pap had bij dit zo winstgevende model, dat ze al jaren op de plank hadden liggen.
Ik wist dat er miljarden werden verdiend in deze industrie, de twee na grootste industrie na de wapenindustrie. Dan is een zekere argwaan gepast, zeker als deze zelfde bedrijven hun onderzoek naar virussen en vaccins hadden verplaatst naar China. Obama had het gevaarlijke ‘Gain of Function’-onderzoek in 2014 verboden en bedrijven als Pfizer vonden een nieuwe veilige haven voor hun risicovolle onderzoek: Wuhan. De rest is geschiedenis…
Op onze reis naar het zuiden rijden we langs Rocamadour, de plek waar een van de belangrijkste Madonna’s van Frankrijk staat: La Vierge Noir de Rocamadour. Als we in het pittoreske stadje aankomen is alles leeg en verlaten. Geen miljoenen toeristen, maar een stille stad. We klimmen de treden omhoog naar de kleine mystieke kapel en knielen in stilte neer voor het kleine beeldje. Om haar heen hangen diverse houten modelschepen aan het plafond. De zeelui hadden tot haar gebeden in tijden van nood en storm en uit dank een replica van hun schip geschonken. Ook Anne en ik bidden voor een veilige doortocht, zowel over land als door deze roerige tijd. Als we stil vallen hoor ik haar stem, en luisteren we naar de boodschap die doorkomt:
“Don’t be alarmed, my children, when the storm comes. There will be a big upheaval on one part of the planet which will upset many people, but don’t you be worried. It is only a distraction in the greater plan. Of course when things happen, this is tragic, but you have to keep your focus on the light and do your work. Open your hearts and connect to eternity. Encompass all of humanity in your own heart, so that the suffering becomes less. These coming three years, 2022, 23 and 24, you will become more visible to the public, but know that this is a transpersonal role. It is not you but what you embody, what you symbolize, that is important for people to hold on to, as an anchor in a stormy sea. Ground yourself.” (16/12/2021)
WORDT VERVOLGD
