From Sinai to Schiehallion, travelogue part 5
(dutch text underneath/nederlandse tekst hieronder)
If you stare at a border long enough, something transforms. Not the border itself, because it remains hermetically closed to foreigners – only Israelis are allowed through for a holiday in Sinai – but within myself. I change from ‘I-want-to-get-through-the-border’, through ‘it’s-good-in-the-here-and-now’ to ‘maybe-I-should-not-go-there-at-all’. The border phenomenon evokes old memories anyway: on the other side of the Sinai is the border with Gaza. Whenever I went through it – in or out – I wondered, who shuts out who? I get the same feeling at this border. Are we left out, or are they locked up? Exactly 3,333 years ago, the Israelis fled from Egypt through the Red Sea to Israel; now the first Israeli’s are back to cross the border to Egypt. Everything is a matter of perception. Borders and boundaries have an interesting influence on your mind 🙂
I notice some more details: At the border there are three hotels: a large Western Resort, an Arabian casino hotel and a former Israeli hotel, which was built in the time when Israel conquered the Sinai. When they had to give the peninsula back to Egypt in the 1980s, this hotel was the last to be handed over. In the negotiations, one of the stumbling blocks was naked sunbathing. At last the Taba border was given back to Egypt. While the Egyptians sang the Egyptian national anthem, Israelis sang their anthem in protest. Later, a major terrorist attack took place in this hotel. In the garden of the hotel is a statue of Moses looking over the Red Sea. Would he have crossed here? Who’s to say. On the other side are Saudi Arabia and Jordan. How a frontier village of nothing can represent the entire history of the Middle East. It is apparently not for nothing that this border is heavily guarded.
Anne and I first stay in the western resort, then in the cheaper Arab hotel, and we have lunch in the expensive Israeli hotel. Everything feels surreal. All hotels are empty and deserted. When the first Israeli tourists cross the border, our Egyptian host Hosny sighs, “We have been closed for over a year. The situation is unbearable. But I hear it’s even worse in Europe. I have Egyptian colleagues in Amsterdam who are crying on the phone.”
We get along well with Hosny. He is extremely friendly and tells about his time in Holland. “Those were the best years of my life,” he says in good Dutch.
After a week of waiting, we realize that we have no chance of crossing the border. Israel is a closed fortress. We communicate daily with Meital, who is in the hospital of Jerusalem. We tune in to her situation regularly. Her blood values are weak and not improving yet.
Somehow, Meital represents the “wounded feminine”. She carries more than just her own personal illness. It is as if she carries the pain and oppression of many women in her body. I remember a story where, as a young nurse in the army, she had to inoculate a battalion of soldiers. When she got into the barracks, the door was closed and she realized she was trapped with a horde of men who hadn’t had sex for weeks. They were ready to take her, but with the help of an accomplice, she eventually managed to escape. It shows something of the macho mentality of the military that can rape the feminine.
It is a story that doesn’t stand alone. Various dictators are ruling the lands around the Red Sea: Mohamed Bin Salman in Saudi Arabia – who cut the journalist Kashoggi into pieces – Al Sisi in Egypt, who is firmly in power after the failed Arab revolution, and a little further away Assad in Syria, who has considerably thinned his own population. Between all these displays of patriarchal power lies the Red Sea like a graceful but veiled woman, who only gradually reveals her beauty and feminine power.
As we travel south from Taba, back towards Sharm El Sheich, we see how the splendor and purity of the Red Sea has been violated in many places. Everywhere are deserted or half-finished beach resorts. Our taxi driver tells us that these are lucrative places for corrupt project developers. The resort is half built, then several million more are borrowed and then the initiator disappears with the money. Some beach resorts are popular for drugs, sex and freedom. The Red Sea coast resembles somehow Sodom and Gomorrah of the 21st century where Russians, Europeans, Israelis and Egyptians meet.
Every now and then we find a pearl of a beach, a simple Bedouin resort that exudes peace and quiet. We meet with Marianna who has come all the way over from Israel to meet us and to be with her beloved Red Sea in one of these resorts. We exchange stories and wonder how we can get into Israel. In the end she returns on her own, but we give her a bedouin scarf as a sort of healing sign to Meital. Anne and me travel south to a small seaside town called Dahab.
Dahab, which used to be an idyllic Bedouin village, has grown into a New Age hippie haven. I discover that it is the place where the Jewish people lived under Moses for some time. From here there is a direct connection from the sea to Mount Sinai. The place has an undeniably powerful energy. When I arrive at our hotel by the sea I get dizzy and have to lie down. As in a movie I see a whole “past life” playing out. I see the strength and love of an Arab woman I once knew who initiated me into the mystique of feminine sensuality and sexuality. I seem to be reinitiated into the power of the womb, into the depths of the Red Sea, and into the secrets of Arabian mysticism.
Our last place on this journey, Sharm El Sheich, is the pinnacle of this sometimes bizarre journey. The entire coastline here has been transformed into a kind of Las Vegas-like seafront, with an endless series of large hotel resorts, fake Egyptian statues and empty, impoverished bazaars. Along the boulevard is a copy of an Egyptian temple with neon letters on it: Casino Sharm El Sheich. Or: how the spiritual antiquity has given way to cheap material gain. There is nothing authentic to be found. We can’t even find the old village.
We stay at the Sheraton hotel seduced by a cheap selllingtrick. On Booking.com there is a price of € 37, upon confirmation there are a few tens of euros added, and at the reception I am told that the booking is for one person only. In short; we pay the normal price.
The hotel feels too large and soulless. It is the Arab version of the Trumanshow. We find our way through the mostly empty corridors and corridors. The entrance has been converted into a hall with temple columns. We don’t know whether to laugh or cry because we ended up here. As always, we ask ourselves: What are we doing here? Is there anything we should do? In any case, it makes us aware of the great forces of capitalism, of Western consumerism, which is abusing the earth and creating so much disharmony and inequality in the world. More than ever we realize that our work is needed here: re-honoring the feminine, restoring balance and rediscovering our connection with nature.
-to be continued –
Would you like to participate in this work? From May 5 to mai 15th we organize a group that travels to the Sinai. Read more about it:
THE TIPPING POINT, a gathering in the sinai in mai
SODOM EN GOMORRA
From Sinai to Schiehallion, reisverslag deel 6
Als je maar lang genoeg naar een grens staart, dan transformeert er iets. Niet de grens zelf, want die blijft hermetisch gesloten voor buitenlanders – alleen Israeliërs mogen erdoor om vakantie te houden in de Sinai – maar in mezelf. Ik verander van ‘ik-wil-door-de-grens-heen’, via ‘het-is-goed-in-het-hier-en-nu’ tot en met ‘wellicht-moet-ik-daar-helemaal-niet-zijn.’ Het fenomeen grens roept sowieso oude herinneringen op: aan de andere kant van de Sinai ligt de grens met Gaza. Altijd als ik er doorheen ging – erin of eruit – vroeg ik me af: wie sluit wie buiten? Bij deze grens krijg ik hetzelfde gevoel. Worden wij buitengesloten, of zitten zij opgesloten? 3333 jaar geleden vluchtten de Israeliërs uit Egypte via de Rode Zee naar Israel; nu komen de eersten op de vlucht voor de strenge corona maatregelen weer de grens over naar Egypte. Alles is een questie van perceptie. Wat zes dagen met uitzicht op een border-control niet met je doet…
Er vallen me nog meer bijzonderheden op: Aan de grens zijn er drie hotels: een groot westers Resort, een Arabisch casino hotel en een voormalig Israelisch hotel, dat gebouwd is in de tijd dat Israel de Sinai had veroverd. Toen ze het schiereiland in de jaren 80 weer terug moesten geven aan Egypte, was dit hotel het laatste dat werd overgedragen. In de onderhandelingen was een van de struikelbokken het naakt zonnebaden. Terwijl de Egyptenaren het Egyptisch volkslied zongen omdat ze hun Sinai weer terug hadden gekregen, zongen Israeliërs hun volkslied als protest. Later vond er een grote terroristische aanslag plaats in dit hotel. In de tuin staat een beeld van Mozes die over de Rode Zee kijkt. Zou hij hier overgestoken zijn? Wie zal het zeggen. Aan de overkant liggen Saoedie Arabië en Jordanië. Hoe een grensdorp van niets de hele geschiedenis van het Midden Oosten kan vertegenwoordigen. Westers, Arabisch en Joods zitten op elkaars lip. Het is blijkbaar niet voor niets dat deze grens zwaar bewaakt wordt.
Anne en ik verblijven eerst in het westerse resort, dan in het goedkopere arabische hotel, en we gaan lunchen in het dure Israëlische hotel. Alles doet surreëel aan. Alle hotels zijn leeg en verlaten. Als de eerste Israëlische toeristen de grens overkomen, verzucht onze Egyptische gastheer Hosny: ‘We zijn meer dan een jaar gesloten geweest. De toestand is onhoudbaar. Maar ik hoor dat het in Europa nog erger is. Ik heb Egyptische collega’s in Amsterdam die huilend aan de telefoon zitten.’ We kunnen het goed vinden met Hosny. Hij is uiterst vriendelijk en vertelt over zijn tijd in Holland. ‘Dat waren de beste jaren van mijn leven,’ vertelt hij in goed Nederlands.
Na een week wachten beseffen we dat we geen enkele kans hebben om de grens te passeren. Israel is een gesloten fort. We communiceren dagelijks met Meital, die in het ziekenhuis van Jeruzalem ligt. We stemmen regelmatig op haar af. Haar bloedwaarden zijn zwak en verbeteren nog niet.
Op de een of andere wonderlijke manier vertegenwoordigt Meital het ‘gewonde vrouwelijke’. Ze draagt meer dan alleen maar haar eigen persoonlijke ziekte. Het is net alsof ze in haar lichaam de pijn en verdrukking van vele vrouwen draagt. Ik herinner me een verhaal waarin ze als jonge verpleegster in het leger een bataljon soldaten moest inenten. Toen ze in de barak kwam werd de deur gesloten en besefte ze dat ze zat opgesloten met een horde mannen die al weken geen sex hadden gehad. Ze stonden klaar om haar te nemen, maar met behulp van een handlanger wist ze uiteindelijk te ontsnappen. Het toont iets van de macho mentaliteit van het leger die het vrouwelijke en het kwetsbare op alle mogelijke manieren verkracht.
Het is een verhaal dat niet op zichzelf staat. Ik heb zelf de brute overmacht gezien van het Israelische leger in Gaza, maar ook in de buurlanden kunnen ze er wat van. Rondom de Rode Zee maken diverse dictators de dienst uit: Mohamed Bin Salman in Saoedie Arabië – die er niet voor terugdeinst om de kritische journalist Kashoggi in stukjes te snijden – Al Sisi in Egypte, die na de mislukte arabische revolutie de macht stevig in handen heeft, en iets verderop Assad in Syrië, die zijn eigen bevolking flink heeft uitgedund. Het zijn stuk voor stuk machtige mannelijke bolwerken, waar de revolutie nog geen verandering in heeft kunnen brengen. Tussen al deze toonbeelden van patriarchaal machtsvertoon ligt de Rode Zee als een bevallige maar gesluierde vrouw, die haar schoonheid en innerlijke kracht maar mondjesmaat prijsgeeft.
Als we van Taba naar het zuiden reizen, terug richting Sharm El Sjeich, zien we hoe de pracht en puurheid van de Rode Zee op vele plaatsen geschonden is. Overal zijn verlaten of half afgebouwde beach-resorts. Onze taxichauffeur vertelt dat het lucratieve oorden zijn voor corrupte project ontwikkelaars. Het resort wordt half opgebouwd, daarna worden er nog enkele miljoenen bijgeleend en vervolgens verdwijnt de initiatiefnemer met de noorderzon. Andere beach-resorts zijn in trek vanwege drugs, sex en vrijheid. De Rode Zee kust lijkt wel het Sodom en Gomorra van de 21ste eeuw waar Russen, Europeanen, Israeliërs en Egyptenaren elkaar vinden. En heel af en toe vinden we een parel van een strand, een eenvoudig Bedoeïenen resort dat rust en stilte uitademt.
Het kleine badplaatsje Dahab, dat vroeger een idyllisch bedoeïenendorp was, is uitgegroeid tot een New Age hippie oord. Ik ontdek dat het de plek is waar vroeger het Joodse volk onder Mozes een tijd geleefd heeft. Van hieruit is er een rechtstreekse verbinding vanaf de zee naar de berg Sinai. De plek heeft een onmiskenbare krachtige energie. Als ik aankom in ons hotel aan de zee word ik draaierig en moet ik gaan liggen. Als in een film zie ik een heel ‘vorig leven’ zich afspelen. Ik zie de kracht en liefde van een arabische vrouw die ik ooit gekend heb en die me inwijdde in de mystiek van de vrouwelijke sensualiteit en sexualiteit. Het staat in schril contrast met de oppervlakkige hippie cultus die ik in het stadje ervaar. Het lijkt of ik opnieuw wordt ingewijd in de kracht van de schoot, in de diepte van de Rode Zee en in de geheimen van de Arabische mystiek.
Ons laatste oord op deze reis, Sharm El Sjeich, vormt het toppunt van deze soms bizarre, dan weer bitterzoete woestijnreis. De hele kuststrook is hier omgetoverd tot een soort Las Vegas achtige strandboulevard, met een oneindige serie van extreem grote hotelresorts, fake Egyptische beelden en lege, verpauperde bazaars. Langs de boulevard staat een kopie van een Egyptische tempel met in neon letters erop: Casino Sharm El Sheich. Of: hoe de spirituele oudheid heeft plaatsgemaakt voor goedkoop materieel gewin. Er is niets, maar dan ook niets authentieks meer terug te vinden. We kunnen zelfs het oude dorp niet vinden.
Via een goedkope truck zijn we in het Sheraton hotel terecht gekomen. Op Booking .com staat een prijs van € 37, bij bevestiging komen daar nog enkele tientallen euro’s bij, en bij de receptie wordt me verteld dat de boeking maar voor één persoon is. Kortom; we betalen de gewone prijs.
Het hotel is groot en ontzield. Het doet denken aan de arabische variant van de Trumanshow. We zoeken onze weg door de voornamelijk lege gangen en corridors. De entree is omgebouwd tot een zaal met tempelzuilen. We weten niet of we moeten lachen of huilen om het feit dat we hier terecht zijn gekomen. Zoals altijd stellen we ons de vraag: Wat hebben we hier te zoeken? Is er iets dat we moeten doen? In ieder geval maakt het ons bewust van de grote krachten van het kapitaal, van het westers consumentisme, dat de aarde misbruikt en zoveel disharmonie en ongelijkheid creëert in de wereld. Meer dan ooit beseffen we dat ons werk hier nodig is: het opnieuw eren van het vrouwelijke, het herstellen van de balans en het hervinden van onze verbinding met de natuur.
-wordt vervolgd –
Wil je meedoen met dit werk? Vanaf 5 mei organiseren we een groep die naar de Sinai reist. Lees er meer over:
