(Read the Dutch version underneath)
Funny how coincidence can turn into serendipity – and by doing so show us the way, if we are willing to see. Tuning into the possibilities of the day, we have the habit to draw a few cards from a card deck to inspire us. You can see it as a kind of game, inviting us to consider things that linger on a deeper level of our consciousness. The funny thing is that arriving in the Sinai – with our small group of four – we drew exactly the same combination of cards that Ton and me drew just before leaving Belgium for this trip: The Journey and The Sweat Lodge. So, interestingly enough, they must have important information for us.
The Journey (my card) tells us it sometimes is important to move ahead, to undertake action in every day life, to go on an adventure and even take some risks – a more masculine attribution. The Sweat Lodge (Ton’s card) on the contrary invites us to turn inwards, into the more hidden places of the soul, to reconnect with the ancient earth wisdom – a more feminine quality. (Read the complete meaning of the two cards underneath)
In fact we find ourselves invited to do both: to physically embark on a journey, how uncomfortable it may seem, to be able to dive deeper into ourselves. Or as Ton put it during our Egyptian breakfast this morning: we need the elements we encounter on our trips as material, as building blocks, so that we can create something new. We could not make these stories up in our minds, at home. The simple fact of deciding to go, setting ourselves in motion, physically going somewhere and meeting places, people, situations, entering the field of a country or even having dreams by sleeping under certain stars… sets things in motion, opens up the gates and brings us the actual information that leads to the bigger story.
But then, in every place we are invited to go inwards again. What does this place do with me? What exactly happens in me, or in the group, that I pick up from the field I am in? Is there a link with the history of this place? And what can I do in my own inner world, or in my own interactions, to open up or heal that part? Everyone that ever did family constellations knows the drill: by taking the time to sink into a certain field, one can transform an unbalance in the bigger constellation, by changing his own attitude. And so we heal the personal and part of the collective.
And so by moving in and out, we find ourselves on this journey, one man and three women. Ton, me, and two dear friends: Maria and Monique. Two more men felt like joining, Marcel and Marc, but they found themselves hindered – they decided to stay strongly connected from the home base. And so did more people, like Yvo, and Helma, and many many more.
None of us embarked on this journey without questioning ourselves deeply into the why’s. Why am I joining? Is it my call to do so? Is this trip really essential for me? A crucial question, especially in corona times. No-one leaves recklessly, it is a conscious choice. Feeling that some deeper voice is calling you into something. Not necessarily without risks. But because of the inner call there is a kind of overall trust in life that this path is protected, that in the end we will understand why we did it, and that it is meant for some kind of a greater good.
Yes, it is a risk to travel in corona times. All of us are very much aware of that. Even though we have undergone tests before leaving, feel alright physically, try to keep at safe distances from people and mainly live outside – arriving in the Sinai where corona is hardly present, we feel the responsibility of not contageing the bedouine people that have been kept safe so far. We are not the only visitors here, but still, we are very much aware of the harm we can cause. The images of the Spanish inflicting all kinds of deadly diseases onto the indian Americans even came into my mind.
It reminds me of the fact that we are not here to impose anything on the local inhabitants, rather we want to learn from them, receive their gifts. See how they interact with nature, understand how they live, and what the places they are keeping are willing to teach us. ‘Saint Catherine monastery is closed these times, due to corona’, Mohammed tells us, while driving us to the Bedouine Camp owned by his father. ‘But we have a key to all places,’ he says with a gentle wink, ‘so if you want, we can show you the way.’
But before we say yes to his invitation, we again question ourselves: where are we to go? Silence is crucial in all this. And silence is one of the great gifts of this wonderful area we are in. I remember a journey into the Sinai some 14 years ago, and how I was struck by the absolute silence there. Nothing but the sound of the wind to stir my ears. The same feeling strikes me when I step out of the room this morning and feel the sand blowing onto my skin. We arrived in Moussa Bedouine Camp two days ago and it took us some time to get adjusted. We had moved from the shore to a height of 1500 m in two hours time and the sun and wind had been tiring our bodies. But waking up to the third day I can feel I finally arrived here. Grounded into a complete new world.
Now, sitting in front of our cabin in the early morning sun, it strikes me how clean and clear the ether is in this part of the world, and how polluted our western ether is, not only with real sound, but also with mere mental stuff. So many thoughts. So much judgement. So many opinions and inner chit-chat all over the place. It is hard to hear your own inner voice in so much mental noice. So the Sinai puts our minds to rest, in a way opens up the symbolic sweat lodge for us, so that we can sink deeper into ourselves.
After breakfast we sit together and we share our ideas, our feelings, our insights. And by expressing what we see and experience, and by joining each piece of the puzzle, we feel deeper into the themes and building stones, so we can decide about the next step to take. As long as we don’t feel the urge to move, we rest and delve deeper. There is no yang (movement outwards) without yin (movement inwards). Even if that means staying put for days. There is no rush in the desert.
Maybe this is the meaning of the quarantaine we are collectively invited in: not to act as we have always done, in some kind of automatic mood, but to take moments of introspection, of silence, to reconnect with what we hear inside. To reconnect with a deep longing within. With a life purpose maybe, or something each of us would like to do, or even what it is that wants to be done through us. Even if it is a step out of the comfort zone.
Is in indulging in the lockdown and give ourselves the time to rest and reflect? Is it learning to master deep fears? Is it fighting for freedom and equality? Is it helping neighbours or patients, or finding new solutions to carry the community through this ordeal? What does this moment in time demand of us? And are we willing to do so? I must say that a clear ether and an empty mind is a great help in receiving these answers. As my head is generally overactivated I am quite happy that life was so wise to send me here. 😉 We’ll see what it will bring.
(To be continued)
DE WEG NAAR BUITEN EN NAAR BINNEN
Iets kan toeval lijken, maar soms zit er in een opeenstapeling van toevalligheden een wegwijzer die ons op weg kan helpen. Zo hebben we de gewoonte ontwikkeld om bij vragen een paar kaarten te trekken om ons te helpen een antwoord te formuleren. Het is een beetje een spel, iets wat ons uitnodigt om verder te kijken dan wat we spontaan zouden denken. Soms geven de kaarten weer wat in ons onderbewuste sluimert, of iets wat we wel weten, maar eigenlijk niet echt willen horen.
Het grappige is dat we bij onze komst in de Sinai met ons vieren net dezelfde kaarten trekken als dat Ton en ik voor ons vertrek uit België trokken: The Journey en The Sweat Lodge. Hm, die kaarten willen ons dan blijkbaar toch echt iets vertellen.
The Journey (mijn kaart) vertelt ons dat het soms belangrijk is om op pad te gaan, om actie te ondernemen, om op avontuur te trekken en risico’s te nemen – eerder een mannelijke kwaliteit. The Sweat Lodge (Tons kaart) nodigt dan weer uit om naar binnen te gaan, in jezelf, en de meer verborgen kanten van de ziel te verkennen, om ons weer te verbinden met oude aardekennis – eerder een vrouwelijke kwaliteit.
Eigenlijk nodigt deze reis ons uit om beide bewegingen te maken: om zowel fysiek op reis te gaan, hoe oncomfortabel het ook mag zijn, juist om dieper in onszelf te kunnen duiken. Of zoals Ton het vanmorgen bij het ontbijt verwoordde: we hebben de ervaringen die we tijdens onze reis tegenkomen nodig als bouwstenen om iets nieuws te kunnen creëren. We kunnen de verhalen die we vertellen niet zomaar vanuit onze luie zetel bedenken. Alleen al het feit dat we beslissen om te gaan zet al dingen in beweging. Als we dan ook werkelijk vertrekken, ontmoeten we plekken, mensen en situaties, en treden we het veld van een land binnen, waardoor er poorten geopend worden en we informatie krijgen die ons uiteindelijk leidt naar een groter verhaal.
Maar op elke plek worden we ook weer uitgenodigd om naar binnen te gaan. Ons af te vragen wat deze plek met ons doet. Wat gebeurt er in ons, in de groep? Wat pik ik op uit het grotere veld? Is er een verband met de geschiedenis van deze plek? En wat kan ik in mijn eigen belevingswereld en mijn eigen gedrag veranderen om dit op te lossen, om dit thema te helen? Iedereen die ooit familie- of systeemconstellaties heeft gedaan, weet hoe het werkt: door in een bepaald veld te zakken, kan je door je eigen houding te veranderen een onevenwicht herstellen in een systeem. Op deze manier kunnen we een persoonlijk én een collectief stuk helpen helen.
Hier zitten we dan, in Egypte, Ton, ik en twee dierbare vriendinnen: Monique en Maria, die zelf ook vaker dit soort reizen organiseren. Twee andere mannen, Marcel en Marc, wilden graag meereizen, maar waren fysiek belemmerd en volgen actief van thuis uit. Net als meer mensen, zoals Yvo en Helma, en vele anderen.
Niemand van ons besloot mee te gaan zonder zichzelf ernstig te bevragen: waarom vertrek ik op deze reis? Voel ik een innerlijke roep om te gaan? Is dit voor mij werkelijk een essentiële reis? Een cruciale vraag, zeker in coronatijden. Niemand vertrekt zomaar, het is een weloverwogen keuze. Omdat een stem ergens diep vanbinnen ons vraagt om dit te doen en we bereid zijn om daarvoor risico’s te nemen. Maar precies omdat de roep van zo diep komt, is er ook een soort van diep vertrouwen dat deze tocht beschermd wordt, dat we op het einde zullen begrijpen waarom we dit doen, en dat het ergens een groter plan dient.
Ja, reizen in coronatijden houdt risico’s in. Daar zijn we ons allemaal van bewust. Ook al ondergaan we alle nodige tests voor vertrek, ook al voelen we ons sterk en gezond, ook al proberen we overal een veilige afstand te bewaren en leven we vooral buiten – bij aankomst in de Sinai, waar corona vooralsnog niet woedt, voelen we de verantwoordelijkheid om het bedoeïnenvolk niet te besmetten. We zijn hier niet de enige bezoekers en toch zijn we ons bewust van de schade die we zouden kunnen aanrichten. Mijmerend over het thema zie ik zelfs beelden van de Spanjaarden die destijds allerlei enge ziekten binnenbrachten bij de indianen. Het herinnert me er ook aan die we hier niet zijn om de mensen iets te brengen, maar veeleer om iets van hen te leren, om het geschenk dat zij ons kunnen geven te ontvangen. En te zien hoe zij met de natuur omgaan, te leren hoe zij leven, en te horen wat de plekken die zij zo beschermen ons willen vertellen. ‘Het Catharinaklooster is dicht’, zegt Mohammed ons, terwijl hij ons tot aan het Sheich Moussa Bedouine Camp rijdt dat zijn vader en diens neef jaren geleden opgestart hebben. ‘Maar wij hebben de sleutel om er binnen te geraken’, knipoogt hij. ‘Dus mocht je zin hebben, dan tonen we jullie de weg.’
Maar voor we daar ja op zeggen, bevragen we ons weer. Waar moeten we zijn? Stilte is in dit alles crucial. En stilte is ook een van de geschenken die deze wonderlijke plek ons geeft. Ik herinner me mijn eerste bezoek aan de Sinaiwoestijn, veertien jaar geleden, en hoe ik toen geraakt werd door die immense stilte daar. Enkel het geluid van de wind in mijn oren. En nu ik in de vroege ochtend mijn kamer uitstap en de zand op mijn huid voel, overvalt me weer datzelfde gevoel. We zijn twee dagen geleden aangekomen in het bedoeïnenkamp en ik had enkele dagen nodig om aan te komen. We waren op twee uur tijd opgeklommen van zeeniveau tot zo’n 1500 meter hoogte en moesten aanpassen aan de hoogte- en temperatuurverschillen in de woestijn. Maar bij het opstaan op deze derde dag voel ik me eindelijk gegrond, helemaal aangekomen in een nieuwe wereld.
Zo zittend in het zonnetje, voor onze kamer, valt het me op hoe leeg en helder de ether hier is, en hoe vervuild in het westen. Niet alleen door het vele lawaai, maar ook door de veelheid aan gedachten, aan oordelen, aan meningen, geroddel en gepraat allerhande. Hoe moeilijk is het om in zoveel mentaal kabaal je eigen innerlijke stem nog te horen.
Maar hier in de woestijn komt onze geest tot rust en opent zich symbolisch de Sweat Lodge, de ruimte waarin we de stem van ons hart beter kunnen horen.
En zo zitten we na het ontbijt samen om onze gedachten, gevoelens en inzichten te delen. Waardoor de thema’s en bouwstenen van de reis helderder worden en ons duidelijker wordt wat de volgende stap is. Zolang we geen innerlijke roep voelen tot bewegen, blijven we in rusttoestand en graven we dieper – ook al betekent dat dat we dagen voor onze hut blijven zitten. De woestijn kent geen haast.
Misschien is dit de betekenis van de quarantaine waarin we collectief uitgenodigd worden, bedenk ik me: niet te handelen, zoals we gewoon zijn, bijna op automatische piloot, maar de tijd nemen om in de stilte te gaan, aan introspectie te doen en onszelf terug te verbinden met wat we daar horen. Ons weer te verbinden met een diep innerlijk verlangen, met een levensdoel misschien, iets wat we heel graag willen doen – of iets wat door ons heen wil gebeuren. Ook al betekent dat dat we uit onze comfortzone moeten stappen.
Voor de een betekent het misschien de lockdown omarmen en jezelf tijd geven voor rust en reflectie. Voor de ander betekent het misschien diepe angsten in de ogen kijken. Of vechten voor vrijheid en gelijkheid. Of buren en patiënten helpen. Of nieuwe manieren vinden om je familie, gemeenschap, doelgroep door deze uitdaging heen te loodsen. Wat vraagt deze tijd van ons? En zijn we bereid naar die roep te luisteren?
Wat brengt mij zelf hier? En kan ik daar volmondig ja tegen zeggen? Ik leg mijn hoofd neer in de overdovende stilte en vraag me af welk antwoord de wind me zal toefluisteren.
(Wordt vervolgd)
For those who want to know the full meaning of the two cards:
The Journey is an invitation to step outside the boundaries of your life as you know it. The journey is not a holiday; it is a call to be hermit-like and go on a pilgrimage into the unknown. There are no maps to the territory you will be exploring, no marked paths or road signs. The time to embark on a great journey is here. Do not linger in the port when distant shores are calling. Fearlessly draw your own navigational charts as you discover the route. When the time is right, as it is now, you will be led true, even when you are not sure of where you are going. It is the departure that is most important. If you miss the boat, a great opportunity will be lost, and another ship may not arrive for a very long time.
The Sweat Lodge represents the womb of Mother Earth. Volcanic stones are heated in a fire outside, then brought into the lodge and placed in a shallow hole in the center. Participants sit in complete darkness around the red-hot stones to sweat away old habits and beliefs, and heal disease. When you return humbly to the womb of the Mother, you are offered second chances. This is a time to journey inward into the dark and hidden places of your soul to reconnect with the ancient earth wisdom. You can also create a sacred and intimate space in the dark by lighting a candle. Observe what emerges and, without judging it, invite it to bring you its gifts. You are being offered an opportunity to shed an heal from the aspects of your life you have outgrown. Do not worry that you will be consumed by the process.
Source: Mystical Shaman Oracle, by Alberto Villoldo, Colette Baron-Reid and Marcela Lobos
