(Read the Dutch version underneath / Nederlandse versie onderaan)
‘We have to go back to Egypt with a group to finish the work,’ Ton says and I can feel he is right. Yet my inner voice tells me that I will not join them this time. I can feel I need grounding, stabilisation and inner peace at this moment. I need time to integrate what our journey through the Sinai has done to me these last few weeks. I need this rest to be able to prepare our further passage to Scotland.
So our ways part. While Ton travels through the desert again with a group of twelve and finally enters Israel after that, I am invited into the home of an acquaintance in Bierbeek, in Belgium, who left for a two weeks holiday. Her house is just lovely, an ecological bungalow, with large windows surrounded by trees and nature, which makes me feel as if I am living in a forest.
Whilst Ton is in Egypt, I delve deeper into what I experienced in the Sinai. The feminine part of our story. Feeling into the Grail or what that concept means to me and how the desert made me experience it. Being near Saint Catherine Monastery I could experience the earth but also my body as a receptive vessel for the divine inspiration, the cosmic seed. Creating the opening to receive these energies from above, from heaven, and creating the opening the receive energies from deep down in the earth as well. Connecting with a deep source of earth energy, the inner fire, the inner passion. Feeling how I am part of the Earth as a body and a consciousness, part of that large ecosystem. Reconnecting with my own nature. Feeling my body vibrate with life. Stand firmer on my two feet. And by this reclaiming my birth right, reclaiming my inner authority, acknowledging my place and task on this earth. So this story in the Sinai to me was about incarnating deeper, sinking deeper into body, earth and identity.
And with this inner energy regained we can move to Scotland and take up our swords and stand for that which we came to do in this world. And this goes for all of us. First we develop the art of surrendering to what life asks of us, and reconnect with the life force, the courage, the heart, the determination. And then we see the vision, we set the goal, in which we can invest this energy. After the Thy Will Be Done, we pronounce the Yes, I Will.
As soon as I arrive at the house in Bierbeek, I can feel a deep grounding and I feel my energetic field expanding, as if embracing the whole neighbourhood. Wow, I don’t often experience that so automatically. ‘Some people told me there is a large Lemurian crystal underneath my garden’, Greet, the owner of the house, told me before leaving. ‘I wonder what you will be experiencing here.’
I am not so very familiar with crystals myself, and at that point I cannot really sense the rose quartz in the soil, but I cannot deny the immediate effect the house and the trees have on me, and who am I to say one is not related to the other…? One way or another I can indeed sense that the Lemurian field is very activated here, or at least how I have come to experience that field. Lemuria is a civilization on earth that would have existed before the Atlantean times, so before our known civilisation, and that had a very feminine touch. As if the whole world was embraced by a feminine all-encompassing presence, a great feminine consciousness embracing, being and manifesting the whole earth.
During the Women’s Council that I have been hosting weekly since november last year, we experienced the desire to ‘do’ less and ‘be’ more. And since we have been sinking into that collective ‘being’, we have noticed how the group of women is becoming more and more of ‘one field’, ‘one woman’ who recognizes herself in myriads of different aspects of herself. An experience that completely seems to fit that Lemurian field. As if at that time there was one female field of consciousness that held everything together. The country of MU. The Kingdom of the Mother, or the Great Earthean Queen. It’s great tapping into that field here. It helps me to better understand what it could possibly mean.
‘A little-known aspect of the feminine is to absorb, receive and embrace everything’, Ton once told me in a transmission. ‘That aspect of the feminine is so needed in these times.’
I can now better understand the message. It seems to be about opening your heart and womb so widely and let it be so filled with love that everything is welcomed home in it. Not only the beauty, but also all hard and painful and cruel and difficult things in life. All is absorbed in a kind of neutral love field where everything finds its place. And precisely by embracing everything in that field, one way or another it can all be balanced out and calmed down and refind harmony. Just like an angry or sad child automatically calms down in the arms of a loving mother – if she can contain that inner peace despite the thrashing or screeching or great injustice that just happened.
The more I come home to that place I am in, the more deeply I can feel that this is the Earth consciousness. And how – in spite of our floundering attempts to attack, exhaust, drain and thus weaken her – she holds us in her arms and continues to feed us.
Until the milk threatens to run out, and she becomes exhausted from the sleepless nights, because we want to keep on drinking from her breast like infants for far too long, and ask more and more of her without giving back. Because we continue to act like greedy children, despite the increasingly louder call to grow up as a humanity, and start to consciously co-create with her, not as teenagers, but as adults. Not as conquerers, but as masters.
‘All I ask for now is to connect with me’, I hear the Earth say, when I ask her what she needs from us. ‘Try to understand that we are one. We are not separate. You are not visitors on this planet, you are an intrinsic part of me. You are my braincells, you are my awareness, you are the divine aspect of my being that can interconnect with all species and all dimensions. Please remember who you are and remember our unity. Let’s work together, let’s unite and move and dance together, as one interdependent ecosystem.’
I feel how I have to call upon the women to reconnect us with that earth. In preparation for what we will be doing together, men and women, this fall in Scotland. And so I invoke an Earth Council. Gathering women online every 6th of the month. Ton and I will gather men and women every 11th of the month, from September on – to culminate into one big call to massively connect with each other and the Earth on 11.11.2021, at 11 am GMT. All united in a silent focus for one hour: #oneday #onehumanity #oneplanet
But before One Day I can feel women – or the feminine energy in us – first have to activate that memory very consciously. Letting go of our heads – which thinks we are all separate – and sinking into our hearts, which knows better. Because our heart can feel our unity. Our heart can feel the connection and interdependence, beyond the differences, beyond the boundaries. Our heart knows that we have to do this work together, and only together we will succeed. It is not a matter of two groups, of those who are going to make it and those who are not. ‘We won’t give up until the last soul has joined‘, I hear something whispering deep inside of me. Inclusiveness means everything, everybody, our planetary survival includes the consent of every single soul, also the reluctant minority that really tries to stick to the old feeling of separateness and rivalry and survival of the fittest. A mother does not leave the ship until all her children are with her.
This all requires that deep and profound feminine embodying, which Sinai stands for. That solid grounding, like a rock. That inner authority to be exactly who you are. It requires the reconnection with that deeper source, a deep earth force, the inner earth fire, a source of life energy that fuels the earth’s surface and all its inhabitants with courage, vitality, clarity, love and vision.
‘This place brought you to a next phase of your evolution‘ the inner voice tells me when I am leaving the house again. ‘The creative power has been opened.’
It is with regret but also enormous gratitude that I hand over the key to the owner again. Ton is coming back from Israel and I am look forward to hearing his stories. Because I know I have been holding space for his work here, protecting the energies in a warm embrace and a field of harmony. So I am thrilled to hear what he experienced in that field.
(To be continued)
DE GROTE MOEDER MU
‘We moeten met een groep terug naar Egypte om het werk af te maken’, zegt Ton en ik kan voelen dat hij gelijk heeft. En toch zegt een stemmetje in me ook dat ik niet met hen mee zal gaan deze keer. Ik heb me te stabiliseren. Ik heb rust en aarding te vinden. Ik heb in me te integreren wat de tocht door de Sinai de afgelopen weken met me gedaan heeft. En op die manier kan ik onze verdere doortocht naar Schotland beter voorbereiden. Dat zegt het stemmetje in mij.
Dus scheiden onze wegen zich. Terwijl Ton opnieuw de woestijn (en daarna eindelijk Israël) in trekt, kan ik terecht in het huis van een kennis in Bierbeek, die net twee weken met vakantie is. Een heerlijke bungalow van leem, met grote deurramen voorin en achterin waardoor ik zelfs binnen het gevoel heb in een bos te zitten.
Terwijl Ton in Egypte zit, verdiep ik me in wat Egypte me gebracht heeft. Het vrouwelijke stuk van ons verhaal. De graal. Het lichaam / de aarde als ontvangststation voor de goddelijke inspiratie, het kosmisch zaad. De opening creëren om te ontvangen van bovenuit. Maar ook de opening creëren om te ontvangen van onderuit: het connecteren met een diepe bron van aarde-energie, het innerlijke vuur, de passie van het zijn, de energetisering van het lichaam via het aardevuur. Voelen hoe je deel uitmaakt van het Aardewezen, van dat grotere ecosysteem. Me weer verbinden met mijn eigen natuur. Mijn lichaam meer voelen zinderen. Steviger op mijn benen staan. En daardoor meer bestaansrecht voelen, meer zelfbeschikkingsrecht, en een innerlijke autoriteit ontwikkelen. Dat is waar Egypte voor mij voor staat.
Om dan vanuit die herwonnen soevereiniteit straks in Schotland het zwaard op te nemen en te gaan staan in de wereld waarvoor je gekomen bent. Eerst ontwikkel je de kunst om je over te geven aan wat het leven van je vraagt, maar ook de draagkracht for whatever comes, de moed, de energie, de levensdrift… En dan toont zich het doel, de richting, waarvoor je die energie kan aanwenden. Het Thy Will Be Done, en het Yes, I Will.
Zodra ik in het huis in Bierbeek aangekomen ben, voel ik de expansie waar ik al maanden, nee eigenlijk al jaren op gewacht heb. Ik hoef het huis nog maar binnen te komen of ik zak in een soort van aarding en voel mezelf tientallen metersbreed worden. Alsof ik met mijn energieveld de hele buurt opneem. ‘Volgens mensen die het kunnen voelen zit onderin de tuin een groot Lemurisch kristal’, zei Greet, de bewoonster me nog voor vertrek. ‘Ik ben benieuwd wat jij hier gaat ervaren.’
Nu ben ik zelf niet zo heel erg thuis in kristallen. Heel occasioneel kan ik onder de grond een grote energiebron voelen, die zich aan mijn geestesoog inderdaad soms toont als een of ander kristal. Op dat moment kan ik de rozekwarts onder de grond ook niet echt voelen, maar wel het onmiddellijke effect dat het huis en de bomen eromheen op me hebben. En misschien sluit het een wel op het andere aan.
Op een of andere gekke manier voel ik het Lemurische veld ook sterk geactiveerd daar. Lemurië is een beschaving die op aarde zou hebben bestaan, nog voor het Atlantische tijdperk, en zou een heel vrouwelijke inslag hebben gehad. Ik val ter plekke inderdaad ook samen met een soort groot vrouwelijk bewustzijn dat de hele aarde lijkt te omvatten. Tijdens ons Vrouwenberaad – waarin we samen al 7 maanden uitwisselen over ons verlangen om minder te moéten ‘doen’ en vooral onszelf te mogen ‘zijn’ – merken steeds meer vrouwen op hoe we samen hoe langer hoe meer één veld aan het worden zijn, één vrouw die zich herkent in verschillende deelaspecten van zichzelf. Een ervaring die wat mij betreft helemaal bij dat Lemurische veld past. Alsof er in die tijd één vrouwelijk bewustzijnsveld of wezen was dat alles bij elkaar hield. Het land van MU. Het koninkrijk van de Moeder. Het is heerlijk intappen op dat veld hier. Het helpt me om aan den lijve beter te begrijpen wat daarmee bedoeld wordt.
‘Een weinig bekend aspect van het vrouwelijke is om alles in zich op te nemen, te ontvangen en te omvatten’, zei Ton me eens in een doorgave. ‘Maar dat aspect is heel nodig in deze tijden.’ Ik kan nu beter vatten wat daarmee gezegd werd. Je hart en bekken zodanig opensperren en vol liefde laten lopen dat alles erin thuiskomt. Ook de harde en pijnlijke en wrede en moeilijke dingen van het leven. In een soort neutraal liefdesveld vindt alles zijn plaats. En juist door alles te omarmen in dat liefdesveld wordt alles mee doordrongen van harmonie. Waardoor het als vanzelf tot rust komt en weer balans vindt. Maar daarvoor is er eerst het opbouwen van dat veld nodig, en die grote omarming. Zoals een kwaad of verdrietig kind weer na een tijdje kalmeert in de armen van een liefdevolle moeder – die ondanks het spartelen of krijsen of grote onrecht dat gebeurd is in diepe rust kan blijven.
Hoe meer ik thuiskom op die plek, hoe dieper ik kan voelen dat dit het aardebewustzijn is. Hoe zij ons, ondanks onze spartelende pogingen om haar aan te vallen, uit te putten, leeg te zuigen en dus te verzwakken, in haar armen houdt en ons blijft voeden. Tot de melk dreigt op te geraken, en ze doodmoe is van de slapeloze nachten, omdat we ons veel te lang als zuigelingen aan haar borst willen laven en steeds meer van haar vragen zonder nog terug te geven. Omdat we ons als kleine hebberige kinderen blijven gedragen, ondanks de steeds luider klinkende oproep om als mensheid volwassen te worden en met haar in cocreatie te gaan.
‘All I ask for now is to connect with me’, hoor ik, als ik me op een dag op haar afstem met de vraag wat ze van ons nodig heeft. ‘Try to understand that we are one. We are not separate. You are not visitors on this planet, you àre an intrinsic part of me. You are my braincells, you are my awareness, you are the divine aspect of my being that can interconnect with all species and all dimensions. Please remember who you are and remember our unity. Let’s work together, let’s unite and move and dance together, as one interdependent ecosystem.’
Ik voel hoe ik de vrouwen op te roepen heb om ons samen met die aarde te verbinden. Als voorbereiding op wat we straks gezamenlijk, mannen en vrouwen, in Schotland zullen doen. En dus roep ik een Aardeberaad in het leven. Samenkomen online op elke 6e van de maand. Ton en ik roepen vanaf september internationaal mannen en vrouwen bijeen op elke 11e van de maand, om te culmineren in één grote oproep om ons massaal te verbinden op 11/11/2021, om 11u local time. Samen één uur bewust focussen op onze eenheid met elkaar, en op onze verbondenheid met de planeet. #oneday #onehumanity #oneplanet
Maar als vrouwen, of als feminiene energie, hebben we die herinnering eerst heel bewust te activeren. Hebben we ons hoofd – dat in afgescheidenheid denkt – even los te laten om te denken vanuit ons hart, een hart dat beter weet. Een hart dat eenheid kan voelen. Een hart dat verbinding kan voelen, voorbij de verschillen, voorbij de grenzen, voorbij de zintuigen en het bekende waarneembare. Een hart dat ook kan voelen dat we dit werk samen te doen hebben, want dat het alleen samen kan lukken. Het is geen kwestie van twee groepen, zij die het gaan halen en zij die het niet gaan halen. ‘We won’t give up until the last soul has joined’, hoor ik diep vanbinnen. Inclusiveness houdt alles in, ook het consent van de misschien weerbarstige laatste minderheid die zo graag het oude behoudt. Een moeder verlaat het schip niet voor al haar kinderen mee zijn.
Dat vraagt die staankracht, die diepe aarding waar de Sinai voor staat. Dat rostvaste recht staan, die autoriteit die je voelt om te zijn wie je bent, om te gaan staan voor waar je voor staat. Dat vraagt reconnectie met die diepere bron, een diepe aardekracht, het innerlijk aardevuur, met een diepe bron van levensenergie die het aardoppervlak en al haar bewoners weer fuelt met hart, moed, levensdrift, helderheid, visie – om te gaan staan voor datgene waarin we geloven.
‘This place brought you to a next phase of your evolution’, krijg ik bij het verlaten van dit heerlijke huis te horen. ‘The creative power has been opened.’
Het is met spijt in het hart maar ook een enorme dankbaarheid dat ik de sleutel weer overdraag aan haar bewoonster. Inmiddels staat Ton in Israël weer klaar om huiswaarts te keren en ik kijk ernaar uit om onze ervaringen weer samen te leggen. Want al die tijd heb ik het veld opengehouden voor zijn werk, voel ik. We waren bijna dagelijks in verbinding, soms losser, soms zeer intens. En ik ben benieuwd om live van hem te horen wat hij in dat veld dan precies allemaal ervaren heeft.
(Wordt vervolgd)
