(Lees de Nederlandse versie onderaan)
So here we are, residing in a hotel in Taba – the last Egyptian town, some 30 meters from the Israeli border. We can see the customs from our room; it is a pedestrian border post, you cannot pass it by car. After closing for a full year, it has been opened again for a few days. Every day 300 (vaccinated) Israelis are now allowed through. Campaigners have been suing the government for months now, asking that they should be allowed to cross the border during the Passover holiday, to take a few days off in their beloved Sinai desert.
Meital – our dear friend whom we would so much like to assist in Jerusalem – is used to go there a few times a year as well. ‘Oh, I looove the Sinai’, she enthusiastically texts us from her hospital bed, when seeing our pictures.
For the time being, as foreigners, we are not allowed to cross the border. Perhaps the rules will change on Sunday, the hotel owner Hosni tells us; he is in close contact with the border guards. So we consider waiting a few more days, in this peculiar place, this empty casino hotel with pool, surrounded by guards and police. Strangely enough, the many beach parcs that are thickly strewn along the Red Sea coast and that the Israelis love, do not interest us that much at this point. We are not here on holiday, we can feel that so clearly; it is something completely different that brings us here. It is about a deeper story, an inner story that – just like the border – seems stuck and wants to be opened.
That day even Meital seems to have reached her limits. Otherwise so gentle, so supportive and even humourous in her messages, she sounds discouraged. She has been in hospital for weeks now, but her blood values are not improving. So she cannot do anything but wait, wait for the immunotherapy to do its work, forever patient.
‘I am so tired,’ we hear her soft voice say, in one of the daily messages we exchange. ‘I really don’t know what to do anymore. I’ve worked so hard on myself emotionally and energetically, I turned all the stories in my life upside down, but if my body doesn’t want to improve, I am nowhere.’ Now, you just do the rest of the work, she surrendered herself to the god up there. Now it’s up to you to do something, if you want me to stay here. Because frankly, I don’t know it anymore.
And as we are referring to the Moses story in the Sinai these days: escaping from Egypt and ending up at the coast of the Red Sea, he must have felt stuck as well. ‘What the heck,’ he must have thought, knowing the guards of the pharao were approaching, ‘how do we get through this sea?’ And so it seems we all reached some kind of limit. A point that holds us back, stuck in the mud, leaving us puzzled about the way out. Even our dear friends and family members at home seem to have had it. ‘Another extension of the corona measures, another lockdown! When will this ever end? I’ve had it, I quit!’
If only we could solve the situation with a snap, like Moses split the Red Sea in two. ‘But do you know that according to the Hebrew scriptures Moses did not open up the sea?’, Meital tells us. ‘Do you know he and his tribe and animals had to go into the sea, up to their noses, in full trust that they would be saved, like God had told them?’ And they were miraculously saved indeed, while the Egyptian army was drowned in the waves behind them. Was it a matter of low tide and high tide? Who’s to say… Trust is not a magic trick, but a great act of surrender.
By the way, according to our friend, this time of the year is the exact time to commemorate this story of surrender. Even more, the Moses story is said to have taken place exactly 3,333 years ago. ‘2021 will be a very important year,’ Dvora, another dear Israeli friend and elder, told us last year. We honestly had forgottten about that. So good that Meital is reminding us of this. She absolutely is our Muse in this whole journey, keeping us on the ball over and over again. So these days are an ideal time to leave behind any old form of slavery or attachment that no longer serves us, and open the way to the new.
In the meantime we secretly hope that the border post may open for us. If not, we may have reached our limits as well. Or who knows, this may open up other paths that we had never considered. What else is possible that you would never ever have thought of? A wonderful phrase from Active Consciousness that a good friend once gave me, and that really does the trick energetically, or so I can feel (you should give it a try, when feeling stuck, it really helps). So I consider that sentence over and over again this morning. Just wondering what wants to be revealed. We so often get stuck because of our thoughts, our plans, our assumptions. And we do need plans to get some direction, but the trick is to let all the preconceived ideas go at every crossroad, to be able to see what change might show around the corner. Could be a complete other way.
As you go along, the road will show, we read on the card we drew this morning. If we can’t get through the border, we will have to walk back. Back into Egypt and into the Sinai.
Wait a minute, could there be another piece of the puzzle there, that we have been overlooking?
(To be continued)
GRENZEN
Hier zitten we dan, in een hotel in het laatste Egyptische stadje Taba, op 30 meter van de grens met Israël. Vanuit onze kamer kunnen we de douanepost zien. Deze grens met Egypte, in het onderste tipje van Israël, is een wandelgrenspost. Je kan er niet door met de auto. Na een jaar dicht te zijn geweest, is de douanepost sinds enkele dagen weer open. Per dag mogen er nu 300 (gevaccineerde) Israëliërs door. Actievoerders hebben er maandenlang voor geijverd – dat ze tijdens de Pesach-vakantie de grens over zouden mogen om enkele dagen vakantie te nemen in hun geliefde Sinai-woestijn. Ook Meital, onze dierbare vriendin die we zo graag willen bijstaan in Jeruzalem, gaat er enkele keren per jaar met vakantie. ‘Oh, I looove the Sinai’, appt ze ons enthousiast vanuit haar ziekenhuisbed, als we haar een paar foto’s sturen.
Wij mogen als buitenlanders vooralsnog de grens niet over. Misschien veranderen de regels zondag, zeggen de mannen achter de balie van het hotel, die hun connecties hebben met de grenswachters. Dus overwegen we om nog enkele dagen af te wachten, in een vreemd leeg casinohotel met direct uitzicht op de douane. Gek genoeg interesseren de vele strandhutjes die dik bezaaid zijn langs de Rode Zeekust en waar de Israëliërs gek op zijn, ons niet zo. We zijn hier niet met vakantie, gek hoe je dat zo duidelijk kan voelen. Het is iets heel anders wat ons hier brengt, voelen we. Het gaat om een dieper verhaal, een innerlijk verhaal, dat – net als de grens – vast zit en geopend wil worden.
Ook Meital – anders immer zachtmoedig, ondersteunend en zelfs humoristisch – laat ons weten dat ze een grens bereikt heeft. Ze ligt inmiddels al wekenlang in het ziekenhuis waar ze immuuntherapie tegen beenmergkanker ondergaat, maar haar bloedwaarden worden maar niet beter. Dus kan ze niet anders dan wachten, eeuwig geduldig. ‘Ik kan niet meer’, spreekt ze ons in, in één van de dagelijkse boodschappen die we uitwisselen. ‘Ik weet niet meer wat ik nog kan doen. Ik heb emotioneel al zo hard aan mezelf gewerkt, heb alle verhalen uit mijn leven om- en omgedraaid, maar als mijn lichaam niet mee wil, ben ik nergens.’ Doe jij nu maar de rest van het werk, gaf ze zich vandaag over aan the god up there. Nu is het aan jou om iets te doen, als je wil dat ik hier blijf, want ik weet het eerlijk gezegd niet meer.
En nu we toch met het Mozesverhaal bezig zijn, hier in de Sinai: ook Mozes kwam na zijn vlucht uit Egypte aan de rand van de Rode Zee klem te zitten en dacht wellicht: what the heck, hoe geraken we hier door? En zo lijkt het of we allemaal wel aan een of andere grens zijn beland. Een punt waar we niet verder kunnen, en toch door moeten zien te geraken. Alsof voor velen een limiet is bereikt. Ook mensen thuis hebben het gehad. ‘Wéér een verlenging van de coronamaatregelen! En dan dat weer… Ik kan niet meer. Hier stopt het voor mij.’
Konden we de vastgelopen situatie maar met een vingerknip oplossen, zoals Mozes de Rode Zee in tweeën splijtte, denken we dan. Tot Meital ons laat weten dat volgens joodse geschriften Mozes helemaal geen zee opende, maar letterlijk de zee in moest, met heel zijn gevolg, dieren en al, in goddelijk vertrouwen dat ze het zouden halen. Hij moest daarvoor tot aan zijn kin het water in, vol overgave – en werd dan inderdaad met zijn hele clan als bij mirakel door de zee getrokken, terwijl het Egyptische leger achter hen in de baren verdronk. Laagtij, hoogtij? Wie zal het zeggen. Vertrouwen is geen magische truc, maar een enorme daad van overgave.
Volgens onze vriendin is deze periode trouwens hét moment om dit verhaal van overgave te herdenken. Meer nog: het Mozesverhaal zou precies 3333 jaar geleden plaats hebben gevonden. Als dat geen mooi getal is. ‘2021 wordt een heel belangrijk jaar’, zei ook Dvora, een andere dierbare Israëlische vriendin en elder, vorig jaar nog. We waren haar woorden inmiddels eerlijk gezegd al vergeten. Goed dus dat Meital ons eraan herinnert – onze wijze muze op de weg, die ons telkens weer bij de les houdt.
Deze dagen zijn dus een ideaal moment om elke oude vorm van slavernij of hechting die ons niet meer dient achter ons te laten en de toegang te openen naar het nieuwe. En wij hopen stilletjes dat de grenspost ook voor ons mag opengaan. Zo niet hebben we wellicht ook onze grens bereikt. Of wie weet openen zich daardoor andere wegen waar we niet eens aan gedacht zouden hebben. What else is possible that you wouldn’t even have thought of? Een wonderlijke zin uit Action Consciousness die een goeie vriendin me ooit meegaf. Ik laat de zin vandaag in alle toonaarden door mijn hoofd dansen. Gek genoeg lijkt deze oefening energetisch inderdaad poorten te openen (je moet het eens proberen als je ergens vast komt te zitten). We zetten ons zo vaak vast met onze gedachten, met plannen, met veronderstellingen. Je hebt ze nodig, om een bepaalde weg uit te kunnen gaan, maar de kunst is om ze op elk kruispunt weer los te durven laten om te zien wat zich vervolgens weer wil tonen. Could be a complete other way.
Al gaande toont de weg zich, zegt het kaartje dat we vanmorgen trekken. Als we de grens niet doorkunnen, lopen onze stappen terug. Terug Egypte en de Sinai in. Zit hier misschien nog een stuk van de puzzel dat we over het hoofd hebben gezien?
(Wordt vervolgd)
