‘On the east side of the island of Pico I feel an obstruction, like a rock or boulder that just won’t give way and that obstructs the flow,’ I share in one of our morning circles. ‘I’d like to go to that point of the island this afternoon.’ (…)
(Read the English translation below)
WEERSTAND
‘Aan de oostkant van het eiland voel ik een zwaarte, een soort rotsblok die maar niet wil wijken en die de doorstroming tegenhoudt’, zeg ik tijdens een van onze deelcirkels. ‘Ik zou vanmiddag naar dat punt van het eiland toe willen.’
Een paar andere mensen uit de groep willen graag mee en dus trekken we er samen op uit. Aan de oostkant van het eiland staat een vuurtoren. Net als overal op Pico bestaat de kust ook daar uit grote zwarte lavarotsblokken die bij elke golf met krachtig oceaanwater overspoeld worden. We lopen zo ver we kunnen naar de oceaanrand en zetten ons neer om in te voelen wat dit punt ons wil vertellen.
‘Als ik mijn ogen sluit zie ik het beeld van een vrouw die in de woestheid van een aardbeving of watermassa wordt meegesleurd’, zeg ik. ‘Ik houd haar hand nog vast, met alle kracht die ik heb, maar er is niks aan te doen, ik kan haar niet houden, ze wordt meegesleurd door de golven. Ik voel een grote wanhoop.’
Ik krijg vaak archetypische beelden; de vrouw stelt wellicht iets voor wat verloren is gegaan. En het zou me niet verbazen als precies datgene wat verloren is gegaan, maakt dat velen van ons zich ook verloren voelen. ‘Wat doe ik hier?’ is een vraag die velen van de groep zich tijdens deze dagen gesteld hebben. En ook breder: ‘Wat doe ik hier eigenlijk op deze planeet? Wat is mijn missie?’
Ik grijp naar mijn linkerbekken en eierstok, die plotseling opspeelt. Mijn vrouwelijke kant. ‘Met dit verlies is de oorspronkelijke vrouwelijke creatiekracht verloren gegaan’, flitst door me heen.
‘Ik voel hoe onherroepelijk de ondergang was’, zegt een van de twee vrouwen die met me mee gewandeld is, haar blik op de golven gericht. ‘Als je ziet met wat een kracht het water hier op de rotsen slaat, besef je pas dat als de natuur het voor het zeggen heeft een mens zich alleen maar kan overgeven. Resistance is futile…’
Plotseling tast ze in haar tas.
‘Ik draag een kristallen hart met me mee’, zegt ze. ‘En die moet ik hier achterlaten, als heling.’ Ze twijfelt nog even, omdat het kristal haar dierbaar is, maar dan stapt ze resoluut naar de rand en in een eigen klein ceremonieel laat ze het hart tussen de lavastenen verdwijnen. De vrouw is een grote Disney-fan en haar gebaar doet me denken aan het verhaal van Vaiana, het jonge meisje dat vergeten was dat ze uit een zeevaardersfamilie kwam en die besluit weer de woeste wateren op te gaan met als doel de woedende vulkaan-spirit te trotseren en haar haar hart terug te geven. Vulkanen, oceanen, zeevaarders, het hart… alle ingrediënten van het verhaal lijken ook in ons verhaal aanwezig.
Alleen de vulkaan woedt hier niet langer, maar de emotie die hij in zich droeg, lijkt versteend te zijn achtergebleven. Door de tijden vastgezet en onbeweeglijk geworden – zelfs onverzettelijk. Alsof de energie zich niet meer gewonnen wil geven. Ik pik een dikke rotsige steen op en neem die mee. Als symbool voor wat hier nog ligt en de doorstroming van de energie blokkeert.
Die avond leggen we met groene en blauwe doeken het eiland Pico in het midden van de cirkel neer. Op de plaats van Madalena (westen), Sao Roque (noorden), Aldeia de Fonte (zuiden) en de vuurtoren (oosten) leggen we symbolen neer die de thema’s van de plekken vertegenwoordigen. In het midden van het eiland plaatsen we nog een dikke kaars, als symbool van de vulkaanberg Pico, die het eiland overheerst, en verderop in de westelijke wateren plaatsen we nog een cirkel kaarsen voor de oude tempel van Atlantis die ooit ten onder is gegaan op de plek waar de drie aardplaten elkaar ontmoeten (zie vorige blog).
We stemmen ons af op het eiland en voelen hier en daar iets wat verplaatst wil worden.
‘Wat me opvalt is dat de kaars van de berg Pico aangestoken is, terwijl de berg zich nog nauwelijks aan ons heeft laten zien. Ik heb de neiging om de kaars nog even uit te blazen tot de betekenis van de berg zich aan ons reveleert’, zeg ik, en met de instemming van de groep blaas ik de kaars uit.
‘Bij het uitdoven van de berg word ik opnieuw overspoeld door verdriet’, zegt de weemoedige vrouw meteen en grijpt naar haar hart.
‘Mijn aandacht wordt getrokken door de donkere lavasteen in het oosten’, zegt de jonge Hongaarse vrouw in de groep. ‘Als ik de steen invoel, dan zie ik het dramatische beeld van een vrouw die verloren gaat in de golven, en als ik me zou laten gaan in dat gevoel zou ik razend worden van woede.’ Ik kijk verrast op, want zonder het te weten verwoordt ze precies wat ik die middag met ons groepje aan de lichttoren heb gedeeld.
De vrouw met het verdriet neemt de rotsblok op en legt hem in haar schoot, en de vrouw van het zonlicht plaats een sierlijke vrouwelijke steen in de plaats. Ik voel meteen de verlichting in mijn bekken.
Plots wordt de aandacht van de groep getrokken naar een Nederlandse vrouw in de cirkel, moeder van twee jonge tienerkinderen, die met haar gezin op het tegenoverliggende eiland Faial is komen wonen. Net voor covid was ze met haar man en dochters op een zeilschip vertrokken voor een grote wereldreis op de wateren, maar de epidemie had de wind uit de zeilen gehaald en hen op de Azoren laten stranden. De ogen gesloten begint ze dieper en dieper te ademen.
‘Ik weet niet wat er gebeurt, maar mijn hele lijf begint te tintelen en ik voel me zo vreemd. Er brandt een vuur in mijn maagstreek’, zegt ze verward. Ik ga achter haar zitten en terwijl ze een soort van rebirthing ondergaat, legt ze zich in mijn armen neer. Ook andere vrouwen komen rond haar zitten, alsof we samen één grote moederschoot vormen. Rondom staan de mannen als bewakers van het gebeuren.
‘Geef je maar over, vertrouw de wijsheid van je lichaam’, fluister ik, als haar hoofd er telkens tussen wil komen, vol verontschuldigingen omdat ze zoveel plaats en aandacht opeist, en oordelen omdat ze niet echt kan vatten wat haar overvalt.
‘Je kanaliseert iets van het groepsgebeuren, de energie komt er via jouw lichaam uit, dus geef jezelf alle ruimte en tijd om dat te laten gebeuren…’ spreek ik haar toe. Ik voel hoe haar schoot iets wil baren wat in het oosten van het eiland vastzat en eindelijk wordt vrijgegeven. Tegelijk perst ze ook een eigen pijn uit haar lijf, de pijn van het moederschap dat in haar familielijn loopt. Wat het precies is, maakt niet uit, als het celgeheugen het maar kan lossen. In haar en in het collectief. Hoe minder het hoofd tussenbeide komt in het verwerkingsproces, hoe beter.
Ondertussen verzamelen enkele anderen van de groep zich, als tempelbewakers’ rond de cirkel kaarsen die de verzonken Atlantis-tempel vertegenwoordigen, en voelen ze hoe daar door het hele gebeuren een energie geactiveerd wordt. We begrijpen niet honderd procent wat er gebeurt, maar dat er iets gebeurt, daar kunnen we niet omheen.
‘Het was een enorme oefening in het loslaten van mijn hoofd’, zegt de Nederlandse vrouw achteraf, als ze probeert te begrijpen wat ze doormaakte. ‘Om me beter te kunnen afstemmen op de energie van het eiland vroeg ik mijn ziel om in mijn lichaam in te dalen’, vertelt ze, ‘en toen zette dit hele proces zich in gang.’
‘Misschien moest een oude pijn je lichaam verlaten zodat er meer ruimte kon komen voor je zielsinhoud’, antwoord ik.
‘Hoe toevallig, ik liep vanmiddag op het domein van het hotel en werd geraakt door een Mariabeeldje dat er staat zonder hoofd, onder een plastic stolp’, vertelt een andere vrouw. ‘Het beeld blijft me de hele tijd bij; het loslaten van ons hoofd en ons overgeven aan ons lichaam lijkt hier echt wel een thema te zijn…’
‘Ik baarde ook iets nieuws’, gaat de Nederlandse zeilster verder. ‘Het leek wel of ik een grote transparante bol in mijn handen vasthield.’
‘De nieuwe aarde, je baarde de nieuwe aarde.’
Verrast kijken we elkaar aan, omdat het gebeuren ons overstijgt – de geest probeert ook maar te begrijpen wat het lichaam weet.
‘The mountain knows’, zegt de stille vrouw nog, als we de kaars van de berg weer aansteken.
(Wordt vervolgd)
RESISTANCE IS FUTILE
‘On the east side of the island of Pico I feel an obstruction, like a rock or boulder that just won’t give way and that obstructs the flow,’ I share in one of our morning circles. ‘I’d like to go to that point of the island this afternoon.’
A few other people from the group feel like joining as well, so off we go. There is a lighthouse on the east side of the island. Like everywhere else on this island, the east coast consists of black lava rocks, constantly and powerfully flooded with ocean water. We walk as far as we can to the edge and sit down near the water to feel what this place wants to tell us.
‘When I tune into this place, I see the image of a woman being swept away in the ferocity of an earthquake or of water’, I say. ‘I try to hold her hand, with all the strength I have, but there’s nothing I can do about it. I can’t hold her, she’s being swept away by the waves. I feel great despair.’
I often get archetypal images; the woman may represent something that has been lost. And I wouldn’t be surprised if the very thing that was lost is exactly what makes many of us feel lost in this world, as well. Some of the people of the group have been asking themselves what they were doing here, in this group, and also in a larger sense: what they were doing on this planet.
Tuning in to the woman I had to let go, I feel a sudden pain in my left pelvis and ovary, the feminine side of my body.
‘With this loss, the original female creative power has gone lost’, is what flashes through my mind.
‘I feel how irrevocable this downfall was’, says the other women who walked with me to this very end of the island, looking at the violent waves. ‘When I see the force with which the water hits the rocks here, I realize that when nature is in charge, humanity can do nothing but surrender. Resistance is futile …’
Suddenly she reaches into her bag.
‘I carry a crystal heart with me,’ she says. ‘And I feel I must leave it here, as a kind of healing.’
Hesitating for a moment, as the crystal is dear to her, she then resolutely steps to the edge of the rocks and in her own little ceremonial she drops the heart between the lava stones. The woman is a huge Disney fan and her gesture reminds me of the story of Vaiana, the young girl who forgot she came from a seafaring family and who decides to sail out again on the big ocean in order to face the angry volcano spirit and give her back her heart. Volcanoes, oceans, seafarers, the heart… all the ingredients of the story seem to be present in our Pico story. Two of the women present even come from seafaring tribes.
Only in our actual version of the story the volcano no longer rages, but the emotion it carried seems to have petrified. Something is stuck and doesn’t want to give way.
I pick up a rocky stone and take it with me, symbolizing that which blocks the flow of energy.
That evening with green and blue cloths we create a replica of the island of Pico in the center of the circle. At the place of Madalena (west), Sao Roque (north), Aldeia de Fonte (south) and the lighthouse (east), we place symbols representing the themes we can feel in every place. In the center of the island we put a large candle, symbolizing the volcano Mount Pico, which dominates the island, and further in the western waters we put a small circle of candles to represent the ancient temple of Atlantis that once perished on the place where the three tectonic plates meet (see previous blog).
We tune in to the island and feel in together whether something wants to be moved or changed.
‘What strikes me is that the candle of Mount Pico has been lit, while the mountain has barely shown itself to us. I have a tendency to blow out the candle until the meaning of the mountain reveals itself to us more specifically,’ I say, and with the group’s agreement I blow out the candle.
‘Blowing out the candle again overwhelms me with grief’, the grieving woman immediately remarks, reaching for her heart.
‘My attention is drawn to the dark lava rock in the east’, says the young Hungarian woman in the group. ‘When I feel into the stone, I see the dramatic image of a woman lost in the waves, and if I ‘d go deeper into that feeling, I would go mad with rage.’ I look up, surprised, as without knowing she puts into words exactly what I have been sharing with our small group at the light tower that afternoon.
The grieving woman takes up the boulder and lays it in her lap, and the woman that embodied the power of the sun puts a graceful female stone in its place. I immediately feel the relief in my pelvis.
Suddenly the group’s attention is drawn to a Dutch woman in the circle, mother of two young teenage children, who has come to live with her family on Faial, the opposite island of Pico. Just before covid, she had set out on a sailing ship with her husband and daughters for a great world tour on the waters, but the epidemic had taken the wind out of their sails and left them stranded in the Azores.
Eyes closed, she begins to breathe heavily.
‘I don’t know what’s happening, but my whole body starts to tingle and I feel so strange. There’s a fire burning in my stomach’, she says. I sit behind her and while she undergoes some kind of rebirthing, she lays down in my arms. More women start gathering around her, and itogether we form one big womb. The men stand around us as guardians.
‘Surrender, trust the wisdom of your body’, I whisper, when I see that her brains want to intervene (she starts apologizing for claiming so much space and feels clumsy because she doesn’t understand what she is going through.
‘You are channeling the group energy, something wants to be freed through your body, so give yourself all the space and time you need to let that happen…’ I explain her. I feel her womb is trying to give birth to something trapped in the east of the island so that it can finally be released. At the same time, she squeezes out a personal pain, the pain of motherhood that runs in her family line. It doesn’t matter what it is exactly, as long as it can be released in the cell memory of her body and of the collective body. The less the head intervenes in the process, the better.
In the meantime, some others of the group, as temple guardians, gather around the circle of candles representing the sunken Atlantis temple, and feel an energy activated there by the whole thing. We do not fully understand what is happening, but we cannot ignore that something is definitely being released in our midst.
‘It was a huge exercise in letting go of my mind’, the Dutch woman says afterwards, trying to understand what she was going through. ‘In order to better attune myself to the energy of the island, I asked my soul to descend into my body,’ she recalls, ‘and then this whole process started.’
‘Maybe an old pain had to leave your body so that more space could be made for your soul content,’ I reply.
‘This is so funny, I was walking on the garden of the hotel this afternoon and I was hit by a beheaded statue of Mary, under a plastic bottle’, another woman adds. ‘The image stays with me all the time; letting go of our heads and surrendering to our bodies seems to be a general theme here…’
‘I feel in the process I gave birth to something new’, the Dutch woman continues. ‘At a certain moment it was as if I was holding a large transparent sphere in my hands.’
‘The New Earth, you gave birth to the New Earth.’
We look at each other, surprised. What happened surpassed our understanding. Our mind tries to understand what only the body can grasp.
‘The mountain knows’ , the silent woman says, as we decide to re-light the mountain’s candle.
(To be continued)
