I don’t know what’s happening, but as soon as we set foot on Pico, in the port town of Madalena, I am in shock. The harbor town is covered by threatening rain clouds and a cold wind is raging. On top of that, the hotel that we booked on the internet has such an unfriendly and cold atmosphere, the kind of place you want to leave immediately when entering. (…)
(read more of the English translation underneath)
VERGETEN HERINNERINGEN
‘Ik weet niet wat er gebeurt, maar ik ben in shock’, stamel ik, zodra we voet aan land hebben gezet op Pico, in het havenstadje Madalena. In de herfst van vorig jaar bezochten we dit stadje met de boot, toen we een week logeerden op het tegenoverliggende eiland Sao Jorge, en vond ik dit een best leuk stadje. Vooral de Madalenakerk met de zes vrouwelijke beelden die er de boventoon voeren, troffen me, en het zonnige stadje liep gezellig vol met mensen. Maar nu treffen we het havenstadje aan onder dreigende regenwolken en woedt er een koude wind. De straten zijn verlaten en we vinden nauwelijks een cafeetje waar we even tot rust kunnen komen. Bovendien is het hotel dat we via het internet hebben vastgelegd van een ongezelligheid, dat je onmiddellijk rechtsomkeer zou maken.
‘Maak je geen zorgen voor de groep, alles komt goed’, zegt Ton rustig, die weet dat ik meestal bezorgder ben voor anderen dan voor mezelf.
‘Nee, dat is het niet, ik denk niet eens aan de groep’, zeg ik, voor me uitstarend. ‘Ik voel niks, ik ben niet eens meer hier…’
Ik ril, heb het koud, denk en voel niks en staar een hele tijd wezenloos voor me uit. Ik ken mijn eigen gemoedstoestanden goed genoeg om van op een afstand vaagweg waar te nemen dat ik in een dissociatie ben beland. De grauwheid, hardheid, troosteloosheid en ontzieling van de plek jagen mijn ziel uit mijn lijf. Het is pas als ik ga slapen en de ochtend daarop opsta, dat ik weer in mijn normale doen ben. Later begrijp ik dat ik bij aankomst in dit troosteloze gebied een oude incarnatie- en geboortepijn heb ervaren; de herhaling van ergens hoopvol naartoe te trekken en dan geconfronteerd te worden met een koude, harde realiteit die me blijkbaar zo choqueert/de dat het een blijvend litteken in mijn ziel heeft achtergelaten.
Als de dagen daarna de groepsleden een voor een aankomen, ben ik de shock te boven en kan ik weer lachen en het grotere plaatje zien. Hoe langer we ter plekke zijn, hoe meer het tot me doordringt dat deze plek oeroude herinneringen in me wakker maakt, en wellicht niet alleen in mij. Ik kan ze relateren aan geboortepijn, maar ook aan het grotere mythische verhaal van Atlantis, dat vertelt hoe een gouden beschaving waarin nog een krachtige zielsverbinding ervaren werd, ten onder is gegaan – en hoe we daar een trauma van meedragen dat diep in ons collectieve onderbewuste weggeduwd is geweest. Vanuit de gedachte: never again. De pijn van het verloren gaan van een ‘paradijs’ maakt dat we niet eens meer in de mogelijkheid ervan durven te geloven en iedereen die ons eraan herinnert uit de weg willen ruimen.
Ik blijf graag in het heden en wil mezelf niet verliezen in mythische tijden, en toch. Ik voel dat hier een essentie van mijn eigen weemoed en onvermogen om dieper te incarneren en me volop aan het leven over te geven, wordt aangeraakt. Ook bij andere mensen in de groep wordt spontaan een oud verhaal gewekt, zo blijkt de daaropvolgende dagen. Een van de mannen voelt een krachtige herinnering aan een oude beschaving en een tempel die verloren ging en die hij tot de laatste snik probeerde te beschermen, maar uiteindelijk toch moest opgeven. Als laatste poortwachter van de tempel voelt hij letterlijk de pijn en het schuldgevoel om iets zo kostbaars niet te hebben kunnen vrijwaren van de ondergang. Andere vrouwen voelen dan weer het diepe verdriet van verlies en de heimwee naar tijden waarin er nog een krachtige eenheidservaring was en verbinding tussen verschillende werelden. Een vergevingsritueel dringt zich op.
De eerste dagen, in Madalena en het stadje Sao Roque – waar de walvissen tot 1987 nog door de eilandbewoners aan land werden getrokken en verwerkt in de walvissenindustrie – is het weer nog steeds troosteloos, nat, winderig en koud, en blijft de vulkaan Pico die zo tekenend is voor het eiland, in een dikke mist verpakt. Als we allemaal door en door nat zijn van een wandeling naar het restaurant, herinner ik me het verhaal weer dat een vrouw me ooit vertelde over de eindtijden van Atlantis: hoe het in die tijden van verval maanden en maanden aan een stuk geregend zou hebben waardoor er overal mos groeide, zelfs op de huid van de mensen, en er een zodanige troosteloosheid woedde dat mensen er depressief van werden en sommigen zelfs kozen om het leven te laten. Waarna het land uiteindelijk weggespoeld werd door een zondvloed. Het lijkt wel of we met z’n allen in die waterige depressie getrokken worden.
Op 5 mei, 17u, het moment dat de groep bijeenkwam in Madalena, tijdens de maaneclips in Schorpioen, verzamelden heel wat groepen over de hele wereld zich voor een waterceremonie, om ons collectief te verbinden met de (woelige) waterwereld in en buiten ons. Maar bij het afstemmen tijdens de eclips beseften we meteen dat onze waterceremonie niet een paar uur maar een hele week zou duren. En inderdaad… afstemmend voelen we die week hoe onze ziel steeds dieper naar de bodem van de oceanen afdaalt, alsof het zich iets belangrijks uit ons collectief onbewuste wil herinneren. We duiken met z’n allen een verhaal in, spartelen ons er gezamenlijk een hele week door, en komen na afloop weer boven water. Geraakt en dooreengeschud door de woelige diepzee, maar ook een stuk gelouterd. (wordt vervolgd)
Lees het vervolg: https://connecting-the-dots.eu/anne-58-of-water-fire/
LOST AND FOUND
As soon as we set foot on the island of Pico, in the port town of Madalena, I am in shock.
Last year, when staying on the opposite island of Sao Jorge, we shortly visited this place and in my recollection it was a pretty little town. I was particularly touched by the Madalena Church with its six feminine statues, and the sunny town was bustling with people. But today the harbor town is covered by threatening rain clouds and a cold wind is raging. The streets are deserted and we hardly find a bar to warm ourselves with a cup of tea. On top of that the hotel that we booked on the internet, where the group will be staying for two days, is not particularly welcoming; the kind of place you would want to leave immediately when entering.
‘Don’t worry about the group, everything will be fine’, Ton tries to soothe me. He knows that I am usually more concerned for others than for myself.
‘No, that’s not it, I’m not even thinking about the group,’ I say, staring into nothingness. ‘Actually I am not feeling anything at all, I am not even here…’
I feel shivers running down my spine, I am freezing and my mind is going blank, thinking and feeling nothing. I know my own states of mind well enough to know that I am in a state of dissociation. The greyness, harshness, desolation and soullessness of the place have chased my soul out of my body.
I decide to go to sleep, knowing this is the best way to soothe and relax me and get me back on track. The next day I understand that upon arrival in this desolate area I experienced an old incarnation and birth pain; the recollection of traveling hopefully towards a new destination and then being confronted with a cold, harsh reality that apparently shocks me so much that it has left a permanent scar on my soul.
As the group members arrive one by one over the next days, I have surpassed the shock and can again see the bigger picture. The longer we are on the island, the more I realize that this place awakens ancient memories. I can relate them personally to birth pain, but also to the larger mythical story of Atlantis, which tells how a golden civilization has fallen – and how we collectively still carry a trauma from that downfall. Though it is massively forgotten and in fact we do not want to remember it – because it is too painful. The horrible pain of losing ‘paradise’ makes we do not even dare to believe in its possibility anymore – and we want to silence anyone who is trying to remind us of it.
I don’t want to lose myself in mythical times, and yet I feel that an essence of my own melancholy and inability to incarnate more deeply and fully surrender to life is being touched here. And the following days it turns out that the old story is also being awakened in other people in the group. One of the men recalls a strong memory of an ancient civilization and temple that he tried to protect to the very end, but had to give up. As one of the last gatekeepers of the temple, he literally feels and expresses the pain, sorrow and guilt of not having been able to save something so precious from destruction. While some women in the group are struck by an enormous sadness of having lost a connection that was so dear to them. And others react to the arrogance and hubris of the mind that reigned in these days and caused part of the downfall.
The first days, in Madalena and in the town of Sao Roque (where the whales were still hunted and processed by the islanders until 1987) are extremely rainy, windy and cold, and the Pico volcano is wrapped in a thick fog. The weather and atmosphere it creates make me remember a story I once heard about the end times of Atlantis, which says that in those times of decay it didn’t stop raining for months on end, and the atmosphere was so moist that moss grew everywhere, even on people’s skin, and people got depressed and even suicidal, before the whole continent was washed away by a deluge. Could it be the endless rain helps us remember these long forgotten times of rainy despair?
On May 5th, 5pm, when the group first gathered in Madalena, during the lunar eclipse in Scorpio, many groups around the world held a water ceremony, to connect us with the water world inside and outside of us. Tuning in during the eclipse, we immediately realized that our water ceremony would not last a few hours, but a whole week. And so it did. During the week after the eclipse we sank deeper and deeper to the bottom of the ocean, to remember and heal something important that was lost in our collective unconscious. …
(to be continued)
Read more: https://connecting-the-dots.eu/anne-58-of-water-fire/
