Every river shivers before it throws itself into the ocean. A beautiful sentence I once heard that keeps coming to my mind. If even a river shivers before taking the big leap, then who wouldn’t? (…)
(read more of the English version soon)
SHIVERS (Nederlandse versie)
Every river shivers before it throws itself into the ocean. Een prachtige zin die ik ooit hoorde en die me sindsdien bijgebleven is. Als zelfs een rivier beeft voor ze de grote sprong waagt, dan wie niet? Als ik zo om me heen kijk, lijkt het alsof heel wat mensen rondom me voor een sprong staan. Iets nieuws dient zich aan, iets wat angst inboezemt, en tegelijk al zolang voorbereid is. Maar die sprong vraagt iets. Ook Ton en ik voelen dat we een drempel over moeten. Kiezen we voor het oude of voor het nieuwe? En wat is dat nieuwe dan precies? Durven we onszelf wel werkelijk vernieuwen, ook ten opzichte van elkaar? Want kan er iets nieuws buiten je ontstaan als je zelf toch maar liever de oude blijft? Durven we onszelf in dat grotere, onbekende stuk van onszelf te storten, net als die rivier?
Op 5 mei is het Maaneclips. Dan schuift de aarde tussen de zon en de maan in. De maan staat voor het verborgen vrouwelijke. De eclips geeft aan dat er een nog dieper verborgen vrouwelijke is, iets wat helemaal niet gekend is, of wat al heel lang verdonkeremaand is. De maan staat in het teken Schorpioen: het mysterie, de magie, de diepe emoties, transformatie, leven en dood. Wat is het dat zo ongekend blijft en waar we tijdens onze Waterceremonie van 5 mei juist in willen duiken? We mogen het samen ontdekken.
Het afgelopen weekend hebben we ter voorbereiding op 5 mei met een groep gewerkt op de mythe van Sedna; in de mythologie van de Inuit de vergeten godin van de Arctische oceaan. De eigenzinnige jonge vrouw die door haar vader uit de kano geduwd werd en wier vingers hij afsneedt, zodat ze niet weer aan boord kan klauteren en naar de bodem van de oceaan, de put der emotionele vergetelheid, wegzakte. Uit haar vingerkootjes ontstonden de walvissen, de dolfijnen en andere zeezoogdieren, die haar herinnering dragen. De Inuit-sjamanen eren en vrezen Sedna nog steeds, omdat ze gekend staat als een woeste godin die de wateren kan doen woelen als de mens zich tegen haar natuur keert.
Toeval wil dat er deze dagen een film uitkomt over de walvissenwereld, Whale Nation, in ons land ingesproken door Tom Waes. De dag voor ons vertrek uit Brussel wilden we de film nog gauw gaan zien, maar we waren een dag te vroeg; hij was nog niet uit. Maar Marc, een goeie vriend, appte ons vandaag dat het een prachtige film is, die ook de mythe van Sedna vernoemt. Een verhaal wil duidelijk verteld worden. Als Het Leven collectief tot ons spreekt worden de synchroniciteiten opvallend.
Tijdens de opstelling in het weekend, kwam wonderlijk genoeg een echte Sedna tot leven – een jonge vrouw met lange zwarte haren die de Sedna-thematiek in haar leven perfect herkende. De mythe vertelt dat ze moest trouwen met een Raaf, die eerst een onbekende jager en na haar huwelijk een donkere tovenaar bleek te zijn. ‘Raaf’ werd neergezet door een jonge Nederlandse man. De spanning tussen beide figuren in de opstelling was om te snijden.
Maar in onze opstelling ontpopte de donkere Raaf zich verrassend genoeg tot het verwonde mannelijke, dat zich had afgesneden van zijn emoties en van zijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Terwijl hij diep vanbinnen hongerde om door de vergeten Sedna weer in zijn kwetsbaarheid gezien en erkend te worden. Sedna, die zich de hele opstelling onverbiddelijk en wantrouwend tegenover hem had opgesteld, smolt bij de eerste blijk van oprechte kwetsbaarheid die Raaf liet zien. Gebacked door ‘het mysterie’ (waar ze naartoe gevlucht was), de Liefde, haar ondersteunende zuster en haar verenigde ouders, omarmden beiden elkaar plotseling zo liefdevol, dat we allemaal een traan wegpinkten. Een oeroude mythe werd overschreven.
In de mythe van Sedna is sprake van de dochter en de vader. De moeder is afwezig. In onze opstelling stond Sedna’s moeder lang achter het gordijn, geduldig te wachten tot ze weer dichterbij mocht komen. Het is pas toen Sedna vanuit het pijnlijke huwelijk naar ‘het mysterie’ vluchtte, into the Unknown, dat de Grote Moeder weer een stap dichterbij kon zetten, zich weer met de vader kon verbinden en zo het verhaal zich naar een heling toe ontrolde.
Het is wonderlijk om te zien hoe de grote trauma’s van de mensheid op mythologische laag verteld en geheeld kunnen worden en hoe we die heling ook in onszelf kunnen waarmaken, als deeltje van de grote puzzel. Maar de transformatie vraagt blijkbaar van het vrouwelijke (de gevoelswereld in man en vrouw) dat ze zichzelf bevrijdt uit dat stuk van zichzelf dat gekwetst is en zich verhard heeft, dat ze compassie ontwikkelt voor dat gekwetste kind dat weer omarmd wil worden, en zo een groter, onbekender en waarachtiger stuk in zichzelf durft te bevrijden. Het vraagt geduld en moed, dat hebben we in de opstelling gezien, en veel liefdevolle omarming van ondersteunende getuigen. Maar dan plots, als bij toverslag, ontdooit het bevroren hart zich en stroomt de compassie over. Magisch.
Het viel me op dat we dat magische moment niet zelf kunnen orchestreren, maar dat het plots ‘gebeurt’. Als een act of grace. Die zich voordoet, als we in het ongekende proces dicht bij ons eigen waarheid en ons eigen hart durven te blijven, all along the way.
Every river shivers before it throws itself into the ocean. Misschien kunnen we er op 5 mei al een glimp van ervaren.
(Wordt vervolgd…)
SHIVERS (English version)
‘Every river shivers before it throws itself into the ocean.’ A beautiful quote that a friend of mine once uttered during a women’s retreat and that I have remembered ever since. If even a river trembles before taking the big leap, then who would not? When I look around me, it seems like many people are about to take a kind of leap these days. A new aspect of ourselves wants to be expressed. Ton and I have to cross a threshold as well: will we choose the old or the new? And what exactly is the new about? Do we have the courage to renew ourselves, even towards one other? Do we have the courage to throw ourselves into that bigger, unknown part of ourselves, in the way that a river surrenders to the ocean? And could we expect anything really new, if we don’t?
On May 5th there will be a Lunar Eclipse; the earth will move in between the sun and the moon. The moon represents the hidden feminine, but the eclipse indicates that there is an even more deeply hidden feminine, something that is not known at all, or that we have long forgotten about the feminine, that wants to be revealed. The moon is in the sign of Scorpio, which is the area of mystery, magic, deep emotions, transformation, life and death. What is the big unknown that might reveal itself during our Water Ceremony on May 5th or the days after? We might discover it together.
Last weekend during a retreat with a group of seventeen men and women, we worked on the myth of Sedna to prepare the field. In the mythology of the Inuith Sedna is the forgotten goddess of the Arctic Sea, who as a young woman was pushed out of the canoe by her father, who cut off her fingers so that she couldn’t climb back aboard. While she sank to the bottom of the ocean, into the pit of collective oblivion, out of her fingers grew the whales, dolphins and other marine mammals that bear her memory. Inuith shamans still honor and fear Sedna, as she is known as a ferocious goddess who can stir the waters when man turns against her nature.
Coincidentally, a film about the whale world is being released these days, Whale Nation. We hoped to be able to see it the day before our departure from Brussels, but it would only be released the day after. Marc, a good friend, texted us today that it is a wonderful movie and that it even quotes the myth of Sedna! Feels like this story really wants to be told. It came to us while we were preparing our journey towards the Azores and since then we noticed everyone is talking about her. When Life speaks to us, the synchronicities become striking.
Miraculously, during the constellation we put up last weekend, we saw the embodiment of the goddess Sedna in a young Belgian woman with long black hair who perfectly recognized the Sedna theme in her own life. The myth says that Sedna was supposed to marry a Raven, a foreign hunter who, after her marriage, turned out to be a dark wizard. Raven is being embodied by a Dutch young man. The tension between the woman and the man that represented Sedna and Raven in the constellation was very palpable.
But to our surprise the dark Raven surprisingly turned out to be the wounded masculine, cut off from his emotions and from his own sense of responsibility, while nonetheless desperately hoping to be acknowledged in his vulnerability by the forgotten Sedna. Sedna, who had been implacable and suspicious of him throughout the set-up, melted immediately at Raven’s first show of genuine vulnerability. Backed by ‘the Mystery’ (to whom she had fled), the Love, her supportive sister and her united parents, Sedna and Raven suddenly embraced each other so tenderly that we all shed a tear. The ancient myth was overwritten!
In the myth of Sedna, there is a daughter and a father; the mother is absent. In our constellation, Sedna’s mother stood behind the curtain for a long time, patiently waiting for the right moment to return. It is only when Sedna fled away from the hardened masculine into the Big Unknown, that the mother could re-enter the scene and the story could be fully healed.
It is wonderful to see how the great traumas of humanity can be told and healed on a mythological level – and how by doing so, we can also heal ourselves. But, as we witnessed, this particular transformation requires that the feminine takes full responsibility for her choices, heals her own wounds and develops compassion for the wounded masculine. The masculine from his side must acknowledge his own vulnerability and his need to be seen by a feminine part he has neglected. As we have seen, this takes patience and courage – but then, all of a sudden, the frozen heart thaws and compassion overflows.
What struck me is that we cannot ourselves create that sudden switch, but that it just ‘happens’. Like an act of grace. Which can only take place if we have the courage to stick to our heart and our inner truth all along the way, facing the unknown.
Every river shivers before it throws itself into the ocean. Maybe we can experience some of that on the 5th of May.
(To be continued…)
