Looking out of the window, on this beautiful icy landscape of the Flemish Ardennes, I am sneezing and coughing, stuck with a severe cold. But this wintersituation totally fits the introversive mood I’m in. This winter feels like the final or at least decisive round of an incarnation process, which makes me gradually sink into my body, and come home. But o my god, what a process this is. (…)
(Full English translation further below)
INCARNEREN
Snipverkouden zit ik hier, in dit zonnige, ijzige landschap van de Vlaamse Ardennen. Maar het past helemaal bij de introvertie waar ik in zit. Wat een proces, deze winter. Het lijkt wel een incarnatieproces, eindelijk aankomen in dat lijf. Man, man, hoe lang moet zo’n proces duren…? ’s Nachts passeren angsten en thema’s de revue die met incarneren te maken hebben. Oude zielenpijnen. De grote eenzaamheid, het grote trauma van ‘het afgescheiden zijn’. Gek hoe ook wereldse revoluties, zoals de strijd van de vrouwen in Iran, me met mijn neus drukken op mijn eigen verhaal, mijn eigen zielenpijn, zoals die ooit bleek uit een therapie die ik volgde; de pijn van ooit met een enthousiaste zielengroep voor incarnatie te hebben gekozen, om dan heel alleen in de menselijke incarnatie te zitten en te denken: what the fuck. Net zoals revolutionaire jongeren in Iran, aangedreven door een groot zielenvuur samen de straat opgaan, om dan uiteindelijk in een eenzame cel te belanden, of erger nog, on death row, om dan te beseffen: omg, wat heb ik gedaan?!
Vreemd hoe je ineens in jezelf die verbinding kan voelen met een thema dat een volk elders uitspeelt. Jaren geleden was ik zelf in Iran en viel het me op hoe vurig en vrouwelijk de vrouwen daar waren, heel anders dan het beeld dat ik van het land had. En nu ik me met hen verbind, merk ik hoe hun strijd resoneert, en hoe zowel het zielenvuur als de angsten worden getriggerd. In mezelf, maar ook op collectief niveau. Ook al is mijn situatie op dit moment niet te vergelijken met dat van de jongeren in Iran. Ik zit niet in een cel, ik zit in het warme huis van een lieve vriendin. En net dàt maakt een wereld van verschil. En toch word ik soms naar die cel gedreven. Omdat daar iets zit wat ook mij raakt.
Het is niet zozeer de angst voor de dood die ik voel, dacht ik gisteren nog, toen ik me verplaatste naar die cel – maar wel de angst voor die ijzige sfeer die in zo’n cel hangt, dat dogmatische, die koudheid van een ideologie, waardoor als je je ertegen verzet alles gedaan wordt om dat beetje vuur dat nog in je leeft – dat beetje vertrouwen misschien in het leven, of in de ziel, of de spirit, dat stuk in de mens dat in vele tradities als vrouwelijk wordt gezien – om net dàt in je te breken. Die vernietigende vastberadenheid om je tot in de ziel te kraken. Er is iets in de mens en in dat koude hart dat ik niet kan vatten. Dat me ontreddert. En dat ik tegelijk in mezelf probeer te vinden, om het in verbinding te brengen. Want wat niet verbonden is, blijft in de schaduw groeien.
En toch, het helpt niemand om ons te kwellen met de pijnen van een ander, zoals een Iraanse vrouw onlangs zei in een online symposium – dat helpt ons niet, én ook de vrouwen in Iran niet. Maar het helpt wél om ons met hen te verbinden, zei ze. Het helpt hen wél dat ze weten dat mensen meeleven, dat mensen zich niet afsnijden van wat er met hen gebeurt, dat mensen beseffen dat een volk een pijn op zich neemt en probeert te transformeren die we allemaal, op een of andere manier, in ons dragen. Ik zie het als de pijn van het afgescheiden zijn / worden van ons levensvuur, van het verlangen om onszelf in alle vrijheid en kleurigheid en authenticiteit in de wereld en in ons lichaam neer te mogen zetten. Mag de vrije spirit zich tonen in deze overgecontroleerde wereld? Mag de ziel incarneren op deze planeet?
Soms is de herkenning beklemmend, ik ben hier al enkele nachten na elkaar om 5u opgestaan. Maar tegelijk is het ook interessant. En het daagt me ook uit. Nu is het moment om wat we geleerd hebben in de praktijk om te zetten, appt een vriendin me, die op dit moment vastzit in de onlusten in Peru en door gelijkaardige processen gaat. En dat heb ik tijdens dit loslaatexperiment veel vaker gedacht; nu is het moment om die lessen in overgave toe te passen, Anne, om die eigen basisangsten om te zetten in een diep vertrouwen in het leven. Nu is het moment om die vrije ziel in de materie te trekken. Ook als het heel nijpend wordt. De echte initiaties gebeuren niet in inwijdingsscholen of in workshops, maar in het leven zelf.
Maar het allerbelangrijkste – zo stuurde een andere vriendin me in een boodschapje gisteren – is om dat in verbinding te doen. Om juist niét te denken dat we er alleen voorstaan, om juist niét die afgescheidenheid van de incarnatie te voelen, ook al lijkt die zo aanwezig. Maar om te weten dat daarbuiten zoveel anderen samen met ons het zielenvuur brandend houden. Te beginnen in Iran. Niet alleen vrouwen, maar ook mannen. Of zoals ik ergens las: het femenisme in actie. Eenheid in verscheidenheid, daar heb je het weer, het cliché dat nu zo aan de orde is. Of een variant ervan: verbinding in afgescheidenheid. Ook met mensen ver weg. Laat dat de leuze zijn in pijnlijke tijden. Misschien kunnen we dan eindelijk met z’n allen die oudste pijn in de mens aanpakken.
INCARNATION
Looking out of the window, on this beautiful icy landscape of the Flemish Ardennes, I am sneezing and coughing, stuck with a severe cold. But this wintersituation totally fits the introversive mood I’m in. This winter feels like the final or at least decisive round of an incarnation process, which makes me gradually sink into my body, and come home. But o my god, what a process this is.
The final round brings about fears. At night I am overwhelmed by themes related to incarnating. Old soul pains. The great loneliness of the incarnated soul. The great universal trauma of separation.
Strange how revolutions in the world, such as the struggle of the women in Iran, contribute to meeting my own story, my own soul pain, as it was once showed in a therapy session: the pain of having once chosen to jump into incarnation, together with an enthusiastic group of soul, to then realize that once you are incarnated you are all alone and separated, thinking: what the f***. It makes me think of these young activists, these revolutionary young people in Iran, who driven by a collective revolutionary spirit barricade those streets together, to finally end up in a cell, or even worse on death row, on their own, and how they must be terrified and thinking: OMG, what have I done?!
Watching this whole theme being played out in Iran (a country that I have visited a few years ago, where I was struck by the femininity and ardor of the women, not at all the picture I had of the country), I see a connection between their fight and my own soul pain. Their situation resonates deeply, triggering both the beauty of the soul – that part of us that in many traditions is called feminine and that is intrinsically free – and the fear of losing it. It is triggered in me, and I can imagine it is triggered in many more people on a collective level. Even though the situation I am in cannot be compared to that of the young people in Iran. I am not in a cell, I’m in the warm house of a dear friend. That (and exactly that) makes a world of difference. And yet at night my mind is taking me to that cell, because there is something there that affects me as well.
It is not so much the fear of death that I feel, but the fear of the cold atmosphere that surrounds such a prison cell; it is the brutality of a human being, who is prepared to do anything to break that little spark of life that still lives in you — that bit of faith in life, or in the soul; that little leftover of spirit — so that nothing remains of it. The need to kill that spark in the soul, is an aspect in the frozen heart and of humanity that I do not understand, and that upsets me. I try to find that place somewhere in myself, so that I can connect with it. Because what is not connected to the heart in our collective psyche, will keep on growing in the shadows.
And yet, it doesn’t help anyone to torment us with someone else’s pains, as an Iranian woman recently said in an online symposium—it doesn’t help us, nor does it help the women of Iran. But it does help to connect with them, she said. It does help them to know that people care, that people don’t cut themselves off from what is happening to them, that people realize that their country is taking on a burden, and trying to transform a pain that, one way or another, we are all carrying in us. And which could be exactly that pain of being cut from spirit, that wants to be expressed in freedom, colour, and authenticity in this world, and in this body. By men and women. Is our soul allowed to fully incarnate on this planet, or is it being chased back, once it tries to show itself?
These kinds of thoughts can haunt me at times, waking me up in the middle of the night. But at the same time I find them interesting. And challenging. ‘Now is the time, Anne’, I tell myself, ‘to put everything you have learned into practice.To apply those lessons of surrendering and transforming your own basic fears into a deep confidence in life. Even when it gets very dire.’ Or as a friend who is currently caught up in the unrest in Peru, texted me: now is the time to really walk our talk. The real initiations are not given in initiation schools or workshops, but in life itself. Can you really get over those deep soul anxieties? Can you really bring peace and quietness in your basic fears once they show up?
The most important thing in all this – or so another friend texted me this morning – is to do al this in connection. So that we no longer think that we are alone in this, so that we no longer feel that separateness of incarnation, even though it seems so present. Knowing that out there so many other souls keep the soul fire burning with us. In the first place in Iran. And not only women, also men. Or like I read somewhere: this is the new femenism embodied. Let’s find unity in diversity, or a variant of the so accurate cliché: let’s find connection in separation. So also with people that are far away. Perhaps this way all of us together, we will be able to tackle that oldest burden humanity is carrying.
