(Lees de Nederlandse versie hieronder)
‘It is no coincidence that I ended up here’, the Dutch girl says. ‘Only a few days ago I was still in Cairo, but I felt like urged to come up here, in the Bedouin Camp. And now I meet you, guys, I know we are up to something together.’ Anthe is traveling with a few friends, Fouad and Menut (two Egyptians that got to know each other in Spain), and Farid from Columbia (an intriguing young man who looks like Mehdi Dehdi, the actor playing the main character in the Netflix serial Messiah). A remarkable quartet that immediately attracted our attention.
When they hear we plan to visit Saint Catharine’s Monastery and the burning bush in the morning, they immediately feel like joining us. So off we go. Gathering on the rocks outside the monastery we find ourselves doing a spontaneous ritual, in which we express our dreams for a new world. The youngsters inspire me. While we, boomers and X-ers, reluctantly grant ourselves some freedom in these crazy times, for them traveling seems an obvious thing to do. ‘It is maddening to see how Europe chooses to tackle this coronaproblem’, Fouad says. ‘As if one could control a virus. In Egypt we just live with the virus. Yes, some people get sick, and yes, some people might also die. But that is life as it always was, isn’t it? We must grant ourselves this freedom, we must be able to move around, to be with each other, to help each other out physically. If we don’t, that’s where life stops.’ The blunt way they are putting it makes me wonder about the future. Is the clash of opinions we encounter just a matter of different world views clashing – or is it mainly a generation gap?
‘Moses roamed through the desert for 40 years, the duration of two generations, and eventually did not reach the Promised Land himself’, our Israeli friend Meital tells us later that week. ‘I know there are many theories about why he was not allowed in Israel, but the most important idea is that the older generations still had this imprint of slavery, of imprisonment and obedience, in them, which unabled them to enter the Promised Land. The Promised Land is a symbol for the new world, a new era, a dream that could be realized. To be able to do that, new generations had to be born and the old had to let go.’
And again I realize how many younger people already incarnate the new, whereas older generations still need to transform old patterns and heal their wounds, so as to be able to help the youngsters out.
That’s one of the reasons why we decide to climb Mount Moses the next night: to actively install the feminine on this symbolical spot. It happens to be Pesach that day, the exact day the Jews celebrate the exodus and the freeing of the Israeli people from slavery. So it is a very auspicious day to do a ceremony up there. When reaching the mountain top after a few hours of climbing, we witness the full moon sinking beneath the horizon behind us, and a radiant sun rising in a golden glow in front of us. As if the moon goddess is finally leaving and making room for the sun goddess to arise. The feminine wisdom – that went undercover for eons – may finally be seen and heard again.
The next day Maria and Monique are heading home again, but Ton and I decide to stay another day in the Bedouin Camp. ‘I forgot something’, Ton says. ‘When we were climbing the mountain we were so focussed on the feminine that I have forgotten the masculine. I have to go back on my own, this time at sunset.’ And so he does. Arriving at the top of the mountain, honouring the masculine, he witnesses the opposite of the day before: the sun god is setting, while the moon god is arising.
‘The roles are being reversed’, Ton tells me upon returning at the camp. ‘What was hidden will become visible, and what was celebrated will find its shadow. The masculine will have to face its vulnerability and make room for the feminine to arise.’ In other words: our urge for ratio, science, technology, control, growth, success… will have to give in and we will have to rediscover the power and necessity of intuition, nature, gnosticism, surrender, sustainability and healing… A transition we have witnessed on several occasions during our journeys the past few years. The feminine will turn towards heaven and receive the inspiration and insights, while the masculine will focus on the earth and implement her insights in the form. Funnily enough, googling on the internet Ton discovers that the word ‘sin’ means moon, so the Sinai desert is probably a soil that was formerly dedicated to a moon diety. No wonder that we must be here to awaken that forgotten force.
Upon arrival at their hotel near the airport, Monique and Maria send us a message. They found out who the third woman was at Moses’s side. It was Tharbis, the Nubian – or according to some sources, Ethiopian – second wife of Moses, a woman less known and visible, perhaps even forgotten. The Nubians, long considered inferior in Egypt, are known to have had high feminine knowledge in ancient times. It is time to fully honor that southern womb power again.
And so the different roles in the Moses constellation become obvious. Suddenly we understand why Monique, plagued by stomach cramps and painful knees, stayed in her room for a day and could not go with us up the mountain. Even so that Ton forgot to mention her in one of his public messages. Repeating history, the Nubian woman was left out of the story again. And now we grasp why the Nubian cook of the Bedouin Camp immediately developed a soft spot for her. ‘I miss Monica’, he sweetly whispered to Ton and me, the day she left. ‘She has such a Nubian heart.’ Crazy how we didn’t grasp his hints right away. But we are happy we found this missing piece of the puzzle, so that we can consciously add the strength of the ancient Nubian matriarchal lineage into the Moses constellation.
While Ton climbed Mountain Moses, I tuned into the ritual of the golden calf, wondering what had happened there that such a slaughter could have taken place. Here are the words that came to me:
‘There was a discord among the women who stayed downstairs. The Hathor cult was falling apart. The pure connection with the goddess was no longer – little by little appearances took over. The Hathor cult as it had become, needed revision. The sacredness was lost. A kind of vanity had descended on the women, and some of the sisters were uncomfortable about that. They sensed the drama that was about to happen and tried to stop the celebration. They stayed though, and were killed along with the others, because unity was sacred to them. They would never have betrayed sisterhood. But in the end they were drawn into this unfortunate story by some of their fellow sisters. Yet this story was written in the stars, they knew that it was to happen. The matriarchal era would come to an end.
The pain inflicted on the sisters was immense. It has been haunting them for many lives. And still now, they keep themselves smaller than they actually are. The sisters who had gone astray were tormented by their shame, the sisters who were still attuned were tormented by the deep sorrow for having foreseen this disaster and the anger it brought about.
So the drama of the golden calf is not only about the supremacy of male dogmatic thinking, but also about female division and the lost sacredness, which at the end of matriarchy was gradually replaced by external ritual and was no longer felt and experienced.
So the story of the three women shows the fragmentation in womanhood. Don’t take it too personally, in fact any of the three women could have been the three women. It is the purity of your intention that brings the feminine back together, first and foremost within yourself: the trinity of the white, red and black power in one. But you are also connected in your hearts as sisters. Blessed are the women who are able to unite this trinity again, for they bear the knowledge of the new covenant. The man who can receive these three women is blessed and will be crowned as the new king. He too will be manifold and will consist of many.’
And so every story comes to an end. Off went Tharbis and Myriam, leaving Moses and Zeppora, his Israeli wife, in the camp. Not that I feel so connected to that historic woman, I hardly even knew about her. But funnily enough Ton and me are indeed heading for the Israeli border. Not only Moses longed to enter the Promised Land, we too have been waiting for months now to get to Jerusalem, to be able to help our dear friend Meital.
(To be continued)
EEN NIEUWE GENERATIE
‘Het is geen toeval dat ik hier ben’, zegt de jonge Nederlandse vrouw die we ontmoeten in het Bedouin Camp. ‘Net was ik nog in Cairo, maar ik voelde prompt dat ik hier naartoe moest komen. Nu ik jullie ontmoet, weet ik dat we samen iets moeten doen.’
Anthe, want zo heet ze, is hier samen met enkele vrienden: de Egyptische Fouad en Menut, die elkaar in Spanje hebben leren kennen en samen workshops geven, en de Colombiaanse Farid, een prachtige jongeman die verdacht veel lijkt op Mehdi Dehdi, de intrigerende hoofdrolspeler van de bekende Netflix-serie Messiah. Een opvallend viertal dat meteen onze aandacht trekt.
Als we hen zeggen dat we de volgende dag het Catharinaklooster en de zogenaamde brandende braambos gaan bezoeken, willen ze onmiddellijk met ons mee. Het is even aftoetsen of dat wel gaat, want Mohamed had ons een uitzonderlijke toegang verleend tot het klooster dat in deze coronatijden gesloten blijkt. Maar na wat onderhandelen lukt het ons allemaal binnen te komen.
Weer buiten op de rotsen rondom het klooster belanden we als vanzelf in een soort ritueel, waarin we uitspreken hoe wij ons de nieuwe tijd dromen. Het doet deugd om deze jonge mensen te ontmoeten en aan het woord te horen. Terwijl wij nog een zekere schroom vertonen naar de vrijheden die we onszelf gunnen in deze gekke tijden, vinden zij hun levenskeuzes een evidentie. ‘Hoe Europa de crisis aanpakt,’ zegt Fouad verbaasd. ‘Alsof een virus gecontroleerd kan worden. In Egypte wordt gewoon met het virus geleefd. Ja, er zijn zieken, en ja, er zijn ook doden, maar is het leven dan ooit zoveel anders geweest? We moeten vrij kunnen zijn en bewegen, elkaar ontmoeten en bijstaan, anders is er geen leven meer.’ Ze brengen het als zo’n evidentie dat ik me afvraag hoe het verder moet met deze wereld. Is de clash tussen meningen die we tegenwoordig ervaren vooral een kwestie van levensvisie, wereldbeelden die elkaar niet begrijpen? Of is het meer een kwestie van generaties?
‘Mozes moest met zijn clan 40 jaar de woestijn in, de duur van twee generaties, en geraakte uiteindelijk zelf niet in het Beloofde Land’, vertelt Meital, onze dierbare Israëlische vriendin met wie we al die tijd intensief verbonden zijn via whatsapp. ‘Waarom Mozes er uiteindelijk niet in kon, daar bestaan veel theorieën over, maar de belangrijkste is dat in de oudere generaties de imprint van de slavernij, de verknechting, nog té aanwezig was om het Beloofde Land in te kunnen. Het Beloofde Land staat symbool voor de nieuwe wereld, een nieuw era, een droom die gerealiseerd wil worden. Daarvoor moest eerst een nieuwe generatie opstaan, en moesten de ouderen gaan.’
Ik bedenk hoe onze generatie Boomers en X-ers nog heling nodig heeft, terwijl de jongere generaties de verandering al meer geïntegreerd lijken te hebben. En toch klopt het ook dat onze generatie nog actief een aantal zaken ombuigt ten voordele van het nageslacht. Daarom klimmen we de nacht na het ritueel de Mozesberg op om bewust het vrouwelijke te gaan bekrachtigen. Niet dat we het op voorhand zo berekend hadden, maar als we de berg beklimmen is het Pesach – de dag dat de joden de uittocht uit Egypte vieren –, een bijzonder moment in de tijd, dat zich vertaalt in een uitzonderlijke windstille en heldere nacht en een stralend heldere ochtend. Als we bij het ochtendgloren op de top belanden, zien we achter ons een grote volle maan ondergaan, en voor ons de zon in een oranje gloed opstaan. Het lijkt alsof de maangodin wijkt voor de zonnegodin: de vrouwelijke kennis die millennialang ondergronds is gegaan, mag weer gezien en gehoord worden.
De volgende dag vertrekken Maria en Monique weer naar huis, en Ton en ik besluiten onverwacht nog een dag langer in het bedoeïnenkamp te blijven. ‘Ik ben iets vergeten’, zegt Ton. ‘We waren met het beklimmen van de Mozesberg zodanig bezig met het vrouwelijke, dat ik het mannelijke ben vergeten. Ik moet alleen terug, en bij avondval ditmaal.’
Boven op de top is het nog stiller dan de nacht daarvoor. Er valt geen mens te bespeuren, als hij een offerritueeltje doet op het offerblok tussen het kerkje en de moskee in. Tijdens dat ritueel is hij getuige van het omgekeerde van wat er met het vrouwelijke gebeurde: de zonnegod gaat onder, en de maangod staat op.
‘De rollen worden omgedraaid’, vertelt Ton me bij thuiskomst. ‘Wat maan was wordt zon, en wat zon was wordt maan. Het mannelijke gaat een kwetsbare periode in en trekt zich terug, het vrouwelijke is aan zet.’ Met andere woorden: we gaan onze gehechtheid aan ratio, wetenschap, technologie, controle, groei, succes… een stuk op moeten geven en we gaan het belang weer mogen erkennen van de natuur, duurzaamheid, overgave, intuïtie, gnostiek en heling… Zoals we in wel meer rituelen hebben zien gebeuren de laatste jaren, zal het vrouwelijke zich ook meer richten naar de hemel en mag zij de inzichten of stenen tafelen ontvangen, terwijl het mannelijke zich meer zal richten naar de aarde en haar inzichten in de vorm gaat implementeren. Niet toevallig ontdekt Ton nog dat het woord ‘sin’ maan betekent, en dat de Sinai wellicht het gebied was waar van oudsher een maangodheid werd vereerd.
Als Maria en Monique in het hotel bij de vlieghaven zijn aangekomen, sturen ze ons nog een bericht: dat ze ontdekt hebben wie de derde vrouw rond Mozes was. Het was Tharbis, de Nubische of volgens sommige bronnen Ethiopische tweede vrouw van Mozes, een vrouw die minder bekend en minder gezien was, misschien zelfs vergeten – en dringend weer de nodige erkenning mag krijgen. Het is geweten dat de Nubiërs die lang als minderwaardig werden gezien in Egypte, in oude tijden hoogstaande kennis droegen. Tijd om die zuidelijke vrouwelijke bekkenkracht weer volop te eren.
En zo krijgt iedereen in de constellatie haar eigen rol. Opeens begrijpen we waarom Monique door buikkrampen en pijnlijke knieën geteisterd een dag in haar kamer bleef en ook niet mee de berg op kon, waardoor Ton haar in een boodschap zelfs vergat te vernoemen. En waarom de Nubische kok van het bedoeïnenkamp vrijwel onmiddellijk een zwak voor haar ontwikkelde. ‘Monica’, fluisterde hij mij en Ton verliefd toe, toen ze alweer naar huis vertrokken was. ‘I miss her, she has such a Nubian heart.’ Hij zei het ons zelfs letterlijk! Gek hoe je de hints soms niet meteen kan vatten. Maar wel essentieel dat haar rol als inspiratrice uit oude matriarchale tijden weer zijn plek krijgt binnen de Mozes-constellatie.
Toen Ton de tweede maal de Mozesberg beklom, stemde ik me in het thuiskamp af op het Hathorritueel bij het gouden kalf. Wat was daar destijds gebeurd, dat er zo’n slachting kon plaatsvinden? De volgende woorden kwamen als vanzelf uit mijn pen gerold:
‘Er was ook verdeeldheid bij de vrouwen die beneden bleven. Ook de Hathorcultus was aan het uiteenvallen. Er was niet langer die diepe serene verbinding met de godin, die er eertijds was. Er was ook uiterlijk vertoon, dat beetje bij beetje de overhand nam. Ook de Hathorcultus zoals hij was geworden, vroeg dus om herziening; het sacrale stuk was verloren gegaan. Er was een soort verwaandheid over de vrouwen neergedaald, en sommige zusters waren daar zelf ongemakkelijk over. Ze voorvoelden het drama dat zou geschieden en probeerden het feest tegen te houden. Ze zijn toch gebleven en werden mee vermoord, want de eenheid was hen heilig. Nooit zouden ze het zusterschap verraden. Maar uiteindelijk werden zij door een deel van de vrouwen meegesleurd in een zeer ongelukkig verhaal.
Toch was dit verhaal in de sterren geschreven, ook dat wisten ze. Er zou een eind komen aan het matriarchale tijdperk. De pijn in de zusters is immens geweest. Het heeft hen vele levens parten gespeeld. Nu nog houden ze zich kleiner dan ze eigenlijk zijn. De zusters die afgedwaald waren, werden gekweld door hun schaamte, en de zusters die nog afgestemd waren, werden gekweld door het diepe verdriet van dit te hebben voorzien en de kwaadheid die het teweegbracht.
Het drama van het gouden kalf gaat dus niet alleen over de overmacht van het mannelijke dogmatische denken over het vrouwelijke, maar ook over de vrouwelijke verdeeldheid en het verloren gegane sacrale, dat op het einde van het matriarchaat stilaan vervangen werd door uiterlijk ritueel en niet meer door het puur doorvoelen.
Het verhaal van de drie vrouwen toont de versplintering in het vrouw-zijn. Neem het niet te persoonlijk, eigenlijk had elk van de drie vrouwen de drie vrouwen kunnen zijn. Het is de puurheid van jullie intentie die het vrouwelijke weer bijeenbrengt, eerst en vooral in jullie zelf: de drie-eenheid van wit, rood en zwart in een. Maar ook in jullie harten zijn jullie met elkaar verbonden. Zalig zijn de vrouwen die deze drie-eenheid weer weten te verenigen, want zij dragen de kennis van het nieuwe verbond. De man die deze drie vrouwen kan ontvangen is gezegend en wordt gekroond als nieuwe koning. Ook die zal veelvuldig zijn en bestaat uit velen.’
Maar aan elk verhaal komt een einde. Exit dus Myriam en Tharbis. Blijven nog over in het kamp: Mozes en Zeppora, zijn Israëlische vrouw. Niet dat ik me zozeer met deze vrouw kan vereenzelvigen, ik ken haar niet en ook Israël is vrij nieuw terrein voor me. Maar het toeval wil wel dat onze volgende stap op het programma onze overtocht naar Israël is. Want niet alleen Mozes wilde destijds het Beloofde Land bereiken, ook wij proberen al sinds de herfst in Jeruzalem te geraken, waar we zo graag aan het ziekenbed hopen te kunnen staan van onze dierbare vriendin Meital.
(Wordt vervolgd)
