vious blogs. In fact I don’t know that neither, but historical acurateness is not at all what my story is about. (…)
(Read the English version underneath)
OVER MYTHES EN GODEN
“Ik weet niet of wat je schrijft historisch waar is”, schrijft een vrouw me, naar aanleiding van een van mijn vorige blogs waarin ik beelden omschrijf die ik ontving. Goh, ik ook niet, bedenk ik dan meteen. En daar gaat het me ook niet om. Jaren geleden besefte ik dat ik meer dan gemiddeld – of zo vertelde me toch de therapeut waar ik bij ging – contact kon maken met archetypische velden, met wat Jung het collectief onbewuste zou noemen. Dat toont zich in archetypische beelden, die overigens heel anders aanvoelen dan fantasiebeelden. Je roept ze namelijk niet op, ze komen vanzelf tot je. Ze verrassen je zelfs. En ze dragen een inhoud die niet alleen over jezelf gaat, maar die tot het collectief spreekt.
Archetypische beelden en verhalen zijn als sjablonen of patronen die de mensheid steeds weer herhaalt, in allerlei persoonlijke levensverhalen, die in details verschillen maar in essentie hetzelfde zijn. Zo kunnen waargebeurde levensverhalen van koningen, krijgers, heiligen of zelfs gewone mensen historisch ooit gebeurd zijn, maar uiteindelijk mythes worden, omdat het archetypische verhaal dat die mens beleefde en de collectieve boodschap die erachter ligt belangrijker is voor de overlevering, dan het persoonlijke verhaal.
Hoe langer hoe meer begrijp ik dat in die mythologie – die we in verschillende culturen meekrijgen in godenverhalen – kernen van waarheid zitten over hoe wij de wereld zien, hoe wij met het leven en de dualiteit en elkaar omgaan, en hoe wij dat samenleven vormgeven. We maken allemaal verhalen mee van leven en dood, groei, strijd, lafheid, heldendom, jaloezie, schoonheid, ondergang… Als je in iets wat je meemaakt in je gewone leven die mythologische laag kan zien en daar verandering in aanbrengt – als je dus bewust reactie omzet in procreatie – help je als het ware het oeroude sjabloon te veranderen waarop we ons met z’n allen al millennia richten en waarin we onze dagelijkse handelingen enten. Oorlog, dood, verraad, competitie, eerzucht… we zien ze nu steeds grotesker in de wereldse praktijk, en ze lijken De Onherroepelijke Realiteit, maar dat is geen wonder: ze zitten in onze goddelijke sjablonen vastgebeiteld. En we blijven ze ook maar herhalen, als een leeuw in een kooi, waar we maar niet uit lijken te kunnen breken.
Ooit, toen we in Egypte werkten op de Eyptische goden en archetypes, hoorde ik de boodschap: “Til ons op naar een volgend niveau.” Het verraste me enigszins, maar tegelijk leek het ook logisch: als de mensheid toe is aan een grote shift, aan radikale vernieuwing, dan ook de psychische archetypes die die mensheid als sinds mensenheugnis vormen. Tijdens onze reizen openen zich door op bepaalde plekken te komen die archetypische lagen makkelijker dan in ons gewone leven thuis. Net zoals iedereen op verplaatsing of vakantie heftiger droomt, net zo spreekt het onbewuste dan actiever tot ons. En al zeker in oceanisch gebied, waar we letterlijk en figuurlijk kunnen duiken in de oerwateren – daar waar we ooit vandaan kwamen – en in de wateren van de vergeten emoties.
Dus is iets historisch waar of niet? Waarschijnlijk niet en toch ook weer wel. Niet precies zoals het verteld wordt, maar in essentie speelden in verschillende tijden waarin een beschaving bedreigd werd waarschijnlijk wel dezelfde elementen. Zoals het thema van mannelijke en vrouwelijke verhoudingen – of van polen en polariteiten die in exces gingen en die zich opnieuw en anders tot elkaar wilden verhouden. Of het verhaal van disconnectie met de aarde of de oorsprong of de harmonie waar we ooit vandaan kwamen – en een verlangen naar vernieuwde connectie met een essentie die ons vertelt wie we in wezen zijn.
In alle eerlijkheid heb ik geen idee of er werkelijk oude beschavingen geweest zijn die onze mensheid gevormd hebben. Zoals de oude beschaving van Atlantis, die als mannelijk gepercipieerd wordt en waarin doorgedreven technologische ijver ons tot de ondergang zou hebben geleid. Of het tijdperk daarvoor: Lemurië, een eerder vrouwelijke beschaving die ooit de wereld in een yin-yang-balans hield. Of de beschaving van de Hyperboreeërs die daar nog aan voorafging en waar we heel weinig over weten… Ik heb erover gelezen in de Geheime Leer van Helena Blavatsky, en er zijn meer auteurs die erover schrijven, maar wie zal het zeggen…? Al wat ik weet is dat ik beelden zie van dingen die heel oud lijken, en al wat we weten is dat bij heel wat mensen herinneringen opborrelen die we aan die mythische tijden toeschrijven. Belangrijkste in dit alles is niet of het historisch waar is of niet, maar dat er blijkbaar een boodschap is die herinnerd en gehoord wil worden. Misschien wel omdat hij van groot belang is in deze tijden van crisis en verandering.
Wat mij tijdens onze reis in de Azoren vooral boeit is: wat heeft dat aardekristal ons te vertellen dat zo aanwezig is in de beelden die zich aan me opdrongen? En wat heeft het met de call van de 1000 vrouwen op de berg te maken? “Come together in the Azores before you come to Sinai,” had onze overleden vriend Jos ons gevraagd, “to lay the foundation, to do the inner work before the outer work.” Wat is dat innerlijke werk?
(wordt vervolgd)
OF MYTHS AND GOD
“I don’t know if what you write is historically true,” a woman writes to me, as a reaction to one of my previous blogs. In fact I don’t know that neither, but historical acurateness is not at all what my story is about. Years ago I found out that I could easily connect with archetypal fields, i.e. what Jung would call the collective unconscious. This means I easily get archetypal images, which – by the way – are very different from fantasy. Fantasy is something that you actively evoke, but not these images – they just come to you, automatically, or sometimes even really catch you by surprise. And they hold information that speaks to the collective.
Archetypal images and stories are like templates or patterns that people repeat over and over again in their actions and behaviour, they are reflected in all kinds of personal life stories, which differ in details but are essentially the same. For example, true life stories of kings, warriors, saints or even common people may have happened historically, but eventually become myths, because the archetypal story that that person experienced and the collective message that lies behind it is more important for the human tradition than the personal story.
In mythology, which translates in all kinds of stories of gods in Greek, Indian, Egyptian, African, Sout American stories – there are kernels of truth about how we see the world, how we deal with life and duality and each other, and how we shape communities. We all experience stories of life and death, growth, struggle, cowardice, heroism, jealousy, beauty, demise… If you can recognise that mythological layer in something that happens to you in your life and if you can transform it – so if you consciously convert reaction into procreation – you change, as it were, the ancient template that moulded us for millennia. War, death, betrayal, competition, ambition… we now see them more than ever in worldly practice, but no wonder: because they are engraved in our divine templates. And we keep on repeating them, like a lion in a cage, unable to break the bars.
Once, when we were working in Egypt on the Eyptian gods and archetypes, I heard the message: “Take us to the next level.” It surprised me somewhat, but at the same time it also seemed logical: if humanity is ready for a major shift and for radical renewal, then so are the psychic archetypes that have formed humanity since time immemorial. During our travels, by getting to certain places, those archetypal layers open up more easily than in our ordinary life at home. Just as everyone dreams more intensely while on the move or on holiday, the unconscious then speaks to us more actively. And certainly in oceanic areas, where we can literally and figuratively dive into the primeval waters – the place we once came from – and into the waters of hidden emotions.
So is something historically true or not? Probably not, and yet again. Not exactly as told, but the patterns I saw in the images most probably played out in other eras when a civilization was under threat. For instance the theme of male and female relationships – or of poles and polarities that get out of balance and that need to reconnect in a different way. Or the story of disconnecting from the earth, or the origin of life, or the harmony we once came from – and a longing for renewed connection with an essence that tells us who we really are.
I for one do not know whether there actually was a civilisation like Atlantis, a society perceived as masculine, in which extreme technological zeal is said to have finally ruined us. Nor whether there was an era before that: Lemuria, a more feminine civilization that once held the world in a yin-yang balance. Or even the Hyperborean civilization that preceded it and about which we know very little… I read about these eras of evolution in the old scriptures of Helena Blavatsky, and more writers refer to them, and even Plato, but who will say. All I know is that I easily access to those images that reveal deeper information and all we know is that these kinds of memories bubble up in a lot of people nowadays. So there definitely is a story that wants to be told or remembered. Maybe because it is of extreme importance to learn from the past in these times of transition. A past we might have forgotten, unless we want to remember. Do we want to keep on repeating the same mistakes…?
But what triggers me most in all of this, is: what does that earth crystal that I saw in the images want to tell us? And what does it have to do with the call of the 1000 women on the mountain? “Come together in the Azores before you come to Sinai,” our late friend Jos had asked us, “to lay the foundation, to do the inner work before the outer work.” But what exactly is that inner work?
(to be continued)
