If we ever hop on another Azore island than Sao Miguel, it will be Flores, the island on the far left of the archipelago – also called the pirate island. Since we have been in the Azores, the pirate theme has been very present. (…) (Read more of the English version underneath)
PIRATENEILAND
“Vroeg of laat wil ik naar het eiland Flores”, zeg ik, verwijzend naar het eiland uiterst links van de archipel. “Het wordt ook wel het pirateneiland genoemd.” Sinds we op de Azoren zijn, is het piratenthema heel aanwezig. We zien ze hier en daar ook letterlijk op het eiland, stevige zeelui die zich niet kunnen veroorloven om dromerig het water te trotseren. Al die willen te kaap’ren varen, moeten mannen met baarden zijn. Sommige bonken van kerels proberen op dit eiland nog staande te blijven, ze geven er een ruw kantje aan. Maar anderen zien er ziek uit en hebben zich overgegeven aan de drank. We zullen de piraten van vandaag elders moeten gaan zoeken, in een kracht en vastberadenheid eigen aan deze tijd. Enkele jaren geleden las ik stukken uit het boek Be More Pirate van Sam Conniff Allende – en ik neem me voor het weer ter hand te nemen. De kennis van de oceaan en haar zeevaarders wil zich prijsgeven, en iets in me popelt om dat oerverhaal te lezen. Something definitely wants to be revealed.
Maar first things first. Voor we straks misschien andere eilanden gaan verkennen, zitten we eerst op Sao Miguel, het eiland van aartsengel Michael, de engel met het zwaard. In de kerk in het havenstadje en oorspronkelijke hoofdstad Vila Franca di Campo staat achter het altaar geen Jezus of Maria, maar een groot beeld van Michael. Vrij ongebruikelijk. En tegelijk wel passend in deze piratenwereld, bedenk ik. Dit eiland lijkt te staan voor mannelijke kracht, maar dan van de vrije soort. De voorbije eeuwen werden hier misdadigers naartoe gestuurd en het eiland trok ook vrijdenkers allerhande aan.
Stilaan begin ik te vatten waarom ik naar de Azoren getrokken werd: om mijn kracht terug te winnen en mijn zwaard op te nemen. Niet om daarmee wild om me heen te slaan, maar om vastberaden te doen wat me te doen staat. Het zwaard is een energie die je volledig verankert in jezelf. In je bekken, je benen, je lijf. En in de aarde zelf.
“Ik moet dieper vertrouwen op die vertikale as en kracht in mezelf”, zegt ook Stijn, een vriend die ons hier lastminute is komen opzoeken, samen met twee andere vrienden Peter en Mirjam. “We zijn het zo gewend om onze energie op een horizontale manier te gaan halen, bij elkaar en uit de wereld rondom ons. Maar onze ware kracht zit in onze connectie met boven en beneden, met hemel en aarde. Als we ons daarmee vertikaal verbinden, én met ons hart, ontstaat als vanzelf een horizontale uitwisseling met de wereld.” Wat de zeevaarders natuurlijk al langer instinctief wisten. Er zijn weinigen die zich zo moesten verbinden met het aard- of wateroppervlak en de sterren als zij.
Als we de volgende dag een boottocht maken om waterdieren te spotten, zwemt een bende dolfijnen speels met onze boot mee. Mijn hart springt open. “Vanmorgen bleven ze op een afstand, maar nu willen ze blijkbaar echt bij ons zijn”, zegt de zeebiologe, een van de jonge vrouwen die de boottocht enthousiast en met een groot hart voor de dieren begeleiden. En we hebben geluk, want we zien niet alleen verschillende soorten dolfijnen, maar ook een haai die opvallend lang rond de boot blijft zwemmen, en een walvis die ons met zijn enorme staart goeiedag zwaait. “We were very lucky today”, zeggen de vrouwen nog.
Mijn gedachten blijven bij de walvissen hangen. “Geen vissen, maar zoogdieren”, herinneren de zee-biologen ons eraan. De grote moeders en hoeders van de zee. “De Azoren zijn de verzamelplek van de walvissen”, had Agnes, een vriendin van Ton, ons nog verteld voor we vertrokken. Ik sluit mijn ogen en maak verbinding met hen. Algauw merk ik dat ze een boodschap willen meegeven:
“Wij dragen het geheugen van de aarde. Wij gaan als soort de aarde verlaten en daarom moeten we dat geheugen overhevelen naar de mens. Open je dus voor onze bibliotheek. Als je je het verleden, het ontstaan van de aarde, niet kan herinneren, kan je ook niet weten waar je naartoe gaat. Daarom is het belangrijk je met ons te verbinden. Begrijp ook dat wat je ons en de zeeën aandoet, je ook jezelf als mensheid aandoet. Als je onze kennis niet kan ontvangen, vernietig je jezelf met ons mee. Maak dus verbinding met ons netwerk, onze wijsheid, ons oergeheugen. We zijn met vele waterwezens die deze kennis dragen, maar we worden steeds minder. Wees dus paraat.”
Ik voel hoe een grootmoederlijk veld aangesloten is op die walvisenergie. The Grandmothers. De oude wijze moeders, overal ter wereld, worden de nieuwe dragers van deze informatie. Een netwerk waar ik al vaker bij heb mogen aansluiten, vooral toen we reisden in Afrika. Telkens als ik hen voel, merk ik hoe ze de krijgster in me wekken. Het lukt me nog niet om die energie permanent vast te houden, maar ik hoop vurig dat die verbinding steeds sterker mag worden. En dit is een goede plek daarvoor. Er is een oerkracht in het diepst van het water die zit te wachten tot we onze lichamen ervoor openen.
“Je moet eerst door de waterpoort voor je door de vuurpoort kan”, hoor ik weer. Misschien moeten we inderdaad de wateren van de oceanen induiken om daar een oerkracht te deblokkeren die we nodig hebben om te doen wat ons te doen staat. Of anders bekeken: misschien moeten we ons met z’n allen eerst overgeven aan onze diepste emoties, voor we ons ware vuur kunnen voelen. De Michael in ons.
Mijmerend over de voorbije dag, zie ik hoe mijn eigen kleine waterervaring een veel groter verhaal aanraakt. Een verhaal dat door velen van ons verteld wordt. Op het internet lees ik dat eind dit jaar ook de nieuwe Avatar-film uitkomt – je weet wel, die film met de blauwe wezens van Pandora die zo dicht bij de natuur leven dat ze er de magie nog van kennen. En waarin Jack Sully, veteraan bij de Amerikaanse marine, langzaam maar wel één van hen wordt, waardoor hij in plaats van de planeet te gaan koloniseren, haar juist krachtig gaat beschermen.
In december komt dus de nieuwe Avatar-film uit, The Way of Water, die zich afspeelt in de waterwereld. En ik vermoed dat ook zij een soortgelijk verhaal willen vertellen. Tappend uit een wereld en een natuurelement dat van ongeziene waarde is voor het leven op aarde. En dat we met z’n allen bedreigen, omdat we er niet meer mee geconnecteerd zijn. Ikzelf in de eerste plaats. Want hier zit ik dan, would-be piraat, met mijn teen in een oceaan waar ik nog niet voluit durf in te springen. Te bang voor wat het in me teweeg zou brengen, te bang voor de grootsheid van het gebeuren.
“Voel je eigen onvermogen om je echt diep met de aarde en haar boodschap te verbinden”, kreeg ik een tijd geleden nog te horen, “het zal je zachter en begripvoller maken naar het onvermogen van de leiders om dat ook te doen.” Alles begint altijd bij jezelf.
(wordt vervolgd)
BE MORE PIRATE
If after San Miguel we ever hop on another Azore island, it will be Flores, the island on the far left of the archipelago – also called the pirate island. Since we have been in the Azores, the pirate theme has been very present. Even on the main island we can see remains of them here and there; some sturdy men are still standing, giving the island a rough edge. But others look ill and have surrendered to the power of alcohol. We will have to look for the modern pirates elsewhere. Some years ago, I read parts of Sam Conniff Allende’s book Be More Pirate – and being here makes me want to read it again. There is a knowledge of the ocean and its seafarers that wants to be revealed, and something in me is eager to read that old and powerful story.
But first things first. Before we hop to other islands, we first have to fully explore Sao Miguel, the island of archangel Michael: the one with the sword. In the church of the old capital of the island, Vila Franca di Campo, there is no statue of Jesus or Mary behind the altar, but a large statue of Michael. Which is quite unusual – and at the same time quite fitting in this pirate world. This island stands for masculine power, but then power of the free kind. They used to send liberated crooks and free spirits here, to inhabit these far away isles.
Gradually I am grasping why I was drawn to the Azores: to regain my strength and to pick up my sword. Not to fight with it, but to find the determination to finally do what I have to do. The sword energy is grounding stabilizing energy, strongly connecting you the earth and aligning you with your destination.
“I have to rely more deeply on that vertical axis and power in myself”, says Stijn, a friend of ours who came to join us on the island – together with two other friends, Peter and Mirjam. “We are so used to absorbing energy in a horizontal way, taking all we need from each other and from the world around us. But our true strength lies in our connection with above and below, with heaven and earth. If we connect with our vertical alignment, and with our hearts, a horizontal exchange with the world naturally arises. Something the seafarers instinctively knew; they had to strongly connect to the earth and stars to navigate through the seas.
The next day we decide to go on a boat trip to spot aquatic animals. Soon a pod of dolphins swims along with our boat. My heart leaps open. “On our morning trip they stayed at a distance, but now they really want to be with us,” says the marine biologist, one of the young women who heartfully lead the boat trip. We are extremely lucky that day, for apart from different kinds of dolphins, we also see a shark that keeps swimming around the boat for a remarkably long time, and a whale that waves us goodbye with his of her enormous tail.
Sitting on the deck I stare at the waves, pondering on the whales, these great mammals and mothers of the sea. “The Azores are the gathering place of the whales”, Agnes, a friend of Ton’s, had told us before we left. I connect with them and hear their message:
“We carry the memory of the earth. As a species we are going to leave the earth and therefore we have to transfer that memory to humans. So open yourself to our library. If you cannot remember the past, the origin of the earth, you cannot know where you are going. That is why it is important to connect with us. Also understand that what you do to us and to the seas, you also do to yourself as human beings. If you cannot receive our knowledge, you will destroy yourself along with us. So connect to our network, our wisdom, our primal memory. There are many of us water beings who carry this knowledge, but we are becoming fewer and fewer. So be ready.”
I feel how a grandmotherly field is connected to that whale energy. The Grandmothers. The old wise crones, everywhere in the world, are and will be the new carriers of this information – a network I have been able to join before, especially when we travelled in Africa. Every time I feel them, I notice how they wake up the warrior in me. I cannot hold on to that energy permanently, but I sincerely hope that this connection may become stronger and stronger. And the Azores are a good place for that; for there is a primal force in the depths of this water that we are invited to open up to.
“You have to go through the water gate before you can go through the fire gate.” I remember the words I heard when arriving on the island. It may be we will have to dive into the waters of the oceans to unblock a primal force that we need to have to take our stand. Or to put it another way: maybe we’ll have to surrender to our deepest emotions before we can feel that radiant inner fire. The Michael in us.
At night, reflecting on the day, I understand how my own little water experience is connected to a much bigger story – a story told by many of us. The internet tells me that at the end of the year the new Avatar film will be released – you know, that science fiction film with the blue inhabitants of Pandora that live so close to nature that they still know its magic. That film in which Jack Sully, a veteran of the American marine force, slowly becomes one of them and instead of colonizing the planet starts to protect it.
So in December, the new Avatar film will be released, called The Way of Water. And somehow I suppose that they will tell a similar story. Tapping into a world and an element of nature that is of unseen value to life on earth. An element that we are all threatening because we are no longer connected to it. Me in the first place. Because look at me, would-be pirate, dipping my toe in an ocean that I am afraid to fully embrace. Too scared of what it might bring about, too scared of the grandeur of it all.
“Feel your own inability to connect deeply with the earth and its message,” I was told some time ago, “it will make you milder and more compassionate towards the leaders’ inability to do the same.” And indeed, as always: everything starts with yourself.
(to be continued)
