Since my arrival on the mainland in Portugal I have been longing to dive into the ocean waters. Knowing that I would find something there. Which is quite surprising, as I have never been a water person. I know women who are absolute water creatures, swimming, diving, visiting sources, living at the sea… Not me. (…)
(Read more of the English version underneath)
DE WATERPROEF
“Laat me hier nog maar een paar weken dobberen”, denk ik als ik de oceaanlucht opsnuif in Porte Delgada, de hoofdstad van San Miguel op de Azoren. Al maanden zie ik mezelf het ruime water in duiken om op de bodem van de oceaan informatie op te halen. Alsof de oceaan mijn natuurlijke biotoop is. Het verrast me, want ik ben nooit zo’n waterheld geweest. Er zijn vrouwen in mijn omgeving die niet van het water te wijken zijn, die zwemmen, duiken, aan de kust wonen, bronnen bezoeken… Ik niet zozeer. Ik herinner me vele jaren geleden zelfs een snorkelsessie in de Rode Zee waarbij ik van op de boot het water in moest springen en ik bevangen werd door pure paniek. Een grote angst voor het water en de onderwaterwereld overviel me. Het was een soort regressie-ervaring, vermoed ik, want zo’n waterpaniek was me nooit eerder overkomen.
Verscheidene ervaringen in mijn leven wijzen er nochtans op dat water een onveilige plek voor me is, én tegelijk een thuishaven. Een vreemde paradox.
Misschien moet ik het niet zo ver zoeken en verwijst water gewoon naar de oerzee van de baarmoeder, waar ik als pril wezen een grote eenzaamheid en zelfs depressiviteit ervaren heb. Wat me eraan doet denken… Net voor ik naar de Azoren trok, ging ik door een diep dal, en belandde ik na enkele dagen lichte Omicron-symptomen in een diepe, onbestemde duisternis. “Je bent depressief he?” zei mijn moeder, die me al enkele dagen in de gaten hield. Ze was met ons mee op reis en ik verbleef daarna nog enkele dagen in haar huis. “Hmm, mama, nee, ik ben gewoon heel moe…”, wimpelde ik het weg, maar ze wist wel beter. “Ik heb het ook gehad na Corona; een paar heel duistere dagen”, zei ze. “Ik herken waar je in zit.”
Mijn moeder kent het deprigevoel nog beter dan ik; we dragen beiden al generaties lang via de moederlijn een sterke weemoed mee. “Ach, ik geef me er aan over”, dacht ik gelaten en bleef gewoon dagen in bed liggen, ook al was de kille duisternis die ik voelde best akelig.
Na twee weken kwam ik er inderdaad als herboren weer uit. De andere kant van de tunnel. Alsof de deur naar iets heel nieuws was opengezet.
“Je moet eerst door de waterproef voor je door de vuurproef kan”, zegt een stemmetje in mij, als ik op de Azoren langs de kust wandel. In Griekse, Egyptische, Indiase en andere culturen, moesten leerlingen in mysteriescholen van traditie uit door twee grote initiaties: de water- en de vuurproef. Beide proeven kunnen veel betekenissen hebben, maar uit een goed boek over het onderwerp herinner ik me dat je bij de waterproef moest bewijzen dat je de krachten bemeesterde die je verworven had. Bij de vuurproef moest je bewijzen dat je die krachten niet eigengereid en voor egogewin zou gebruiken, maar ten dienste van het hogere goed. In deze tijden bestaan er geen mysteriescholen meer maar is het leven zelf de mysterieschool. Aan ons dus om de proeven te herkennen en te doorstaan.
Nu we op de Azoren beland zijn, kan ik er niet omheen: dit is waarom ik hier ben. Om heel dicht bij die waterwereld te komen en die krachten terug te vinden die ik daar ooit verloren ben. In die waterwereld schuilt namelijk een enorme power.
Ik moet denken aan de woorden die een therapeut me ooit zei: “Depressie is geïmplodeerde woede.” Achter depressie zit een enorme kracht die niet kon worden ingezet. Maar dit is niet alleen mijn verhaal. Hoeveel mensen zijn niet depressief deze dagen…? Tegen 2020 zou depressie dé ziekte nummer één worden, zei de Wereldgezondheidsorganisatie al in de jaren 90. Hoeveel kracht zit er in onze collectieve depressiviteit verscholen? Hoeveel meer zouden we kunnen doen als we die enorme voorraad aan energie zouden bevrijden…? Als we vanuit dat verlammende gevoel van onmacht zouden schakelen naar een bewustzijn van vrijheid en kracht?
Wat is toch die ‘vrije vlottende angst’ die we – dixit Desmet – met z’n allen voelen? Die neerslachtigheid en tristesse die ons verlamt, en die met name in Portugal zo voelbaar is; de befaamde saudade. Zou het kunnen dat die diepe weemoed een veel oudere oorsprong heeft dan het huidige wereldgebeuren? En dat hij daarom zo vaag en onbestemd aanvoelt? Zou het kunnen dat juist dit tijdperk-van-verval oude verdrongen herinneringen aanraakt aan een soortgelijk verhaal waar we niét goed uitgekomen zijn? Een spiritueel en technologisch hoogstaande beschaving die genadeloos aan onze hoogmoed – en andere symptomen die ons nu massaal parten spelen – verloren is gegaan? In de Atlantische oceaan komt het mythologische Atlantis plots heel dichtbij.
Ton verdiept zich inmiddels helemaal in het Atlantisverhaal en gaat op zoek naar Griekse bronnen die naar de verzonken beschaving verwijzen. Steeds meer raakt hij ervan overtuigd dat dit wel eens de plek zou kunnen zijn waar het verloren continent effectief lag. Ook ik heb in vroegere opleidingen veel over dit tijdperk gehoord, ook al belicht elke bron weer andere aspecten van het verhaal. Ik pin me zelf niet graag vast aan verhalen die ik niet zelf kan doorvoelen, maar ik sluit niets uit. Het is ook niet de eerste keer in mijn leven dat er een link wordt gelegd tussen mijn tristesse en deze vergeten beschaving.
“Jouw persoonlijke evolutie loopt enorm parallel met die van de aarde”, wist een medium me ooit te vertellen, en dat verklaart misschien waarom ik vaak tegelijk bewegingen in én buiten mezelf ervaar. Wat is van mij? Wat is van het collectief? En wat is van de aarde? Ik vraag het me vaak af. En ik lang niet alleen. En dat is ook niet zo gek. Want als we als mens intrinsiek deel van de aarde zijn, lijkt het me maar logisch dat we de bewegingen waar de aarde doorgaat ook mee voelen en ervaren.
Terwijl Ton weer stevig aan het schrijven gaat, breng ik mijn week op Sao Miguel vooral voelend en scannend door. In een poging te begrijpen wat ik gewaar word. Als ik me bij de drie kratermeren die we bezoeken afstem op de vulkanen en de oceaan rondom, voel ik dat diep in het water een oerkracht schuilt. Een enorme bron van energie. De hele archipel scannend zie ik vooral links van de eilandengroep Graciosa, Sao Jorge en Faial een enorme draaikolk van kracht. Alleen lijkt het alsof er een deksel op zit; iets belet het nog om open te gaan.
Misschien willen er emoties vrijkomen in mijn psyche, willen er archieven geopend worden in ons collectief bewustzijn en wil er ook letterlijk geologisch iets verschuiven of opengaan op de bodem van de oceaan, is mijn voorlopige conclusie. De Azoren liggen niet voor niets bovenop grote aardebreuklijnen. Bereidt de aarde zich geologisch op iets voor? En zijn haar bewegingen nodig om eindelijk iets in onszelf open te breken…?
(wordt vervolgd)
WATER INITIATION
Since my arrival on the mainland in Portugal I have been dreaming of me diving into the ocean waters. Knowing that I would find something there. Which is quite surprising, as I have never been a water person. I know women who are absolute water creatures, swimming, diving, visiting sources, living at the sea… Not me. I even recall a snorkling experience in which I had to dive into the sea from a boat and was overcome by sheer panic. An enormous fear of the water and the waterworld overwhelmed me. No idea where it came from. Since then I had a few more experiences that made me realise that the water world is not a safe place for me, and at the same time it feels like my home. Quite contradictory.
Come to think of it, it might just be a recollection of the primal waters of the womb, when my mother was pregnant of me. A womb experience that made me absord the feelings of depression she had at that time and that engendered feelings of danger, solitude and fear in my foetal psyche.
Funnily enough just before leaving for the Azores I had some quite depressive days. I had suffered a few days of mild Omicron symptoms, after which I sank into a very dark mood.
“You are depressed, aren’t you?” my mother said, silently watching me. I stayed a few days at her house after her stay in Portugal with us.
“Hmm, no mum, I guess I am just tired…”, I replied vaguely. But she knew better.
“I had some depressive days too after Corona”, she said. “I recognise what you’re in.”
My mother knows the feeling of depression even better than I do; both of us have inherited this melancholy through the maternal line. I have known down moods in my life, but this version was darker and colder than I had ever known before. Still I surrendered to it, knowing it was part of the process – and indeed, a few days later I came out of the tunnel renewed. As if a door to a new source of energy had been opened.
“You have to pass the water initiation before you can pass the fire initiation”, a voice inside me whispers when walking on the Azore island. So the dark feelings were a kind of test? In Greek, Egyptian, Indian and other cultures, students in mystery schools traditionally had to go through two major initiations: the initiation by water and by fire. Both initiation can be interpreted in many ways, I guess, but an interesting book on the subject described the water test as proving that you mastered the powers you had acquired. And the fire test as proving that you would not use those powers for ego gain, but only in service of the greater good. Today there are no mystery schools anymore; life itself is the mystery school. So it is up to us to recognise and pass the tests.
Now that we have come to the Azores, I can see that this is the reason why I am here: to reconnect with the water world and regain the powers that I once lost there. Despite – or maybe connected to – this vague fear of the depth of the sea, I can feel an enormous power in the ocean waters. Which reminds me of the quote: your greatest power lies in your greatest fear.
A therapist once told me that depression is imploded anger; the source of depression is an enormous power that could not be harnessed. And I am sure this is not my story only. So many people are depressed these days… The World Health Organisation said a long time ago that by 2020 depression would become the number one disease. So much power lies hidden in our collective depression! We could do so much more if we could liberate that paralysing feeling of powerlessness and disconnection, and step into a new consciousness of freedom and empowerment.
I wonder what that collective depression is about. It is a feeling that haunts the whole western world, but that has a special flavour in Portugal, an additional feeling of melancholy that recalls a paradise lost, and that even has a name: the Portugese saudade. Now that we are on the islands in the Atlantic ocean the mythology of Atlantis opens up, making me wonder: could it be that this melancholy has much older origins than today’s world events? Could it be that our actual world crisis is re-awakening old memories of a similar story that caused the downfall of a high and ancient civilisation? Could it be that that civilisation fell because of our human hubris and other similar symptoms that we see negatively affecting our world today?
Since we are on the island Ton is actively researching on the Atlantis story, looking for Greek sources that refer to the sunken civilisation. More and more he is convinced that the Azores could very well be the place where the lost continent actually lay. I have heard many interesting tales related to this mythical civilisation as well, although each source highlights different aspects of the story. Mostly I don’t like to adhere to other people’s stories if I cannot feel anything about it myself. But in this case it is definitely not the first time that I feel a kind of link between a vague sadness in my psyche and older times forgotten.
But what is my own story, and what is our collective past? While scanning certain places I can often feel things in my own body, ànd in the earth at the same time as well. Which often confuses me.
“Your personal evolution runs very parallel to that of humanity, and that of the earth”, a medium once told me, which might explain why I often experience movements inside myself, that reflect on the outside. And I guess I am not alone in this. As we, humans, are intrinsically part of the Earth, it seems only logical that we also feel and experience the movements the earth goes through.
While Ton is writing down his findings, I spend most of my week on Sao Miguel scanning myself and my surroundings, in an attempt to understand what I am sensing. When I tune in to the volcanoes and the ocean around the three crater lakes we visit, I feel how a strong primal force is lurking deep in the waters. An enormous source of energy wants to open up. I can feel the strongest energy pulse on the left side of the islands of Graciosa, Sao Jorge and Faial. But strangely enough the power seems inhibited, as if there is a lid on it; something is still preventing it from flowing.
Connecting the dots, it looks like some strong emotions want to be released in my psyche, archives want to be opened in our collective consciousness, ànd a firy earth energy wants to break out at the bottom of the ocean… Could that be? I can see on the map that the Azores archipelago lies on top of major earth fault lines. Is the earth preparing some moves? And might it be those moves will break open the dikes in our own psyche and collective memory as well…?
I sincerely hope not, of course – but then, this might of course explain the fear I am supposed to overcome…
(to be continued)
