“I just received a strong message,” says Ton, while walking through Fatima – you know, that city in Portugal where in 1917 three children saw an apparition of Mary and a gigantic church has been built for the many pilgrims who have since wanted to visit this place-of-miracles. (…)
(Read more of the English version underneath)
1000 VROUWEN
“Ik kreeg net een sterke boodschap”, zegt Ton als we een middag doorbrengen in Fatima. Je weet wel, die stad in Portugal waar drie herderskinderen in 1917 Maria zagen verschijnen en waar een gigantische kerk is gebouwd voor de vele pelgrims die sindsdien de plek-der-wonderen willen bezoeken. Mijn moeder herinnert zich dat ze er jaren geleden was en dat het haar weinig deed, en eerlijk gezegd voel ik hetzelfde. Ik vind de plek weinig inspirerend, de moderne kerk en infrastructuur lijken puur aangelegd voor een pausbezoek met grote opkomst en hebben voor mij weinig mystieks meer. In het winkeltje liggen in plastic vacuum getrokken Jezusjes en Maria’s in een rij op het schap te wachten en kan je wassen levers, harten, oren of andere organen kopen om, met een wens tot herstel, te offeren bij de kaarsenstand. “Ze hadden beter de natuur behouden zoals die toen was”, zeg ik. “Dan had ik hier meer ervaren.”
“En toch kan ik hier een kracht voelen”, zegt Ton. “Ik hoor ook een oproep die met onze tocht naar Sinaï te maken heeft.” Al een tijdje plannen we op de volle maan van 8 november een nachtwake op de Mozesberg met een kleine groep.
“Wat is die oproep dan?” vraag ik.
“Als 1000 vrouwen op de Mozesberg samenkomen, ben ik in hun midden.”
Ik kijk verrast op.
“Wow, 1000 vrouwen…”, herhaal ik langzaam, “dàt is veel.”
“Ik kan het ook niet helpen”, zegt Ton bijna verontschuldigend. Hij is vaak even verrast over de opdrachten die hij hoort als ik. “Al hoor ik dat 999 ook wel genoeg zal zijn.”
We schieten in de lach, en de stad uitrijdend laten we het plan alweer los.
Maar zoals met alle oproepen die we horen – en het liefst van al willen negeren – laat ook deze call ons de weken daarna niet los. 1000 vrouwen op een berg, my god, wat een vraag. Hoe krijgen we dat georganiseerd? Of moeten we het niet allemaal zelf organiseren? En waarom? Dat zijn weer duizend vliegtickets erbij, waar is dat goed voor? Wat hebben we daar te doen? En hoe moet het dan met de mannen?
“Bekijk het grotere plaatje, de diepere betekenis àchter de vraag”, krijgen we elke keer te horen, als we ons blindstaren op concrete practicalities. Als we enkel naar praktische haalbaarheden zouden kijken, zouden we niks ondernemen, weten we inmiddels. Het is zaak om steeds in te voelen wat de grotere bedoeling achter een oproep is en die bedoeling in het hart te blijven voeden. Het gaat niet om het organiseren, het gaat om de intentie neerzetten en vasthouden tot het zover is. Dat is al werk genoeg. Of er uiteindelijk duizend vrouwen zullen komen opdagen, of een delegatie van tien, is niet aan ons.
We zoomen een paar keer met een groepje van zeven om de opdracht helder te krijgen: drie mannen en vier vrouwen uit Nederland, België en Israël die door de oproep geraakt worden. We voelen ons geroepen en tegelijk zijn er nog veel vragen. En terwijl de mannen in de praktische organisatie schieten, gaan de vrouwen de oproep doorvoelen. En alweer zie ik (zie een vorige blog) de boogschutter- en de stierenerie aan het werk: de pijl die de wereld in geschoten wordt, en de diepe aarde-energie die zich begint voor te bereiden. Het vooruitdenken, en het aanwezig blijven bij wat er is. Het iets willen teweegbrengen, en het ons overgeven aan wat wil ontstaan. Twee ritmes. Twee lagen van voorbereiding.
Gedurende de 68 vrouwenberaden die ik tot nu toe hield met een open groep van vrouwen, evolueerden we geleidelijk aan van ‘iets willen doen’, naar ‘ons overgeven aan zijn’. Om uiteindelijk tijdens onze laatste meeting voor de zomerstop te belanden in dat grote moederveld. Dat grote vruchtbare veld dat vrouwen neerzetten wanneer ze zich aansluiten, hun hart openen en zich openstellen voor datgene wat door hen heen wil gebeuren. Steeds duidelijker kan ik voelen hoe krachtig zo’n veld kan zijn, hoe magisch het werkt, en ook hoe moeilijk het is om niet te interfereren, om niet toch een intentie neer te zetten, of iets te doén, iets in vorm te gieten. Het samenzijn, hoofd leegmaken en hart en schoot openen, is het enige wat nodig is om een krachtig vrouwenveld neer te zetten dat dienstbaar is aan wat wil gebeuren en dat onzichtbare bewegingen in gang zet. De rest ontvouwt zich – en kunnen we pas achteraf (soms) een beetje duiden.
Terwijl de mannen onderling zoomen en plannen, bevoelen de vrouwen zichzelf en het veld. De mannen hebben al eerder samengewerkt, de vrouwen niet en dat vraagt afstemming. Het vraagt ook diepe eerlijkheid in het beantwoorden van de vraag: wat heb ik in dit alles te doen? Waar heb ik energie voor? En wat doen we samen?
Tijdens onze vrouwenzoom belandt Monique met haar laptopje in de tuin. Ze zit er nog maar nauwelijks of onze conversatie wordt overstemd door een groep kraaien, die naast haar oor beginnen te krijsen. Onophoudelijk. We krijgen er geen speld tussen. Als vanzelf verstommen we, de vele vragen die in ons hoofd tekeergaan, loslatend.
We glimlachen. “De kraaien willen ons iets vertellen.”
We sluiten onze ogen om hun boodschap te horen, en belanden in het dierenrijk. En prompt horen we niet alleen maar kraaien roepen, maar ook kikkers kwaken, en wilde paarden hinniken, en een zwerm bijen zoemen, en apen krijsen…, een orkest aan dieren die oproepen. Stuk voor stuk ambassadeurs van de aarde.
“Verstil, drukke mens, en luister naar ons. Dan weet je wat je te doen staat.”
We worden er stil van.
“Wow,” fluistert Noa, “ik krijg van slag inspiratie om een filmpje te maken!”
“Ik help je erbij”, valt Nicole enthousiast in.
“Ik begin aan een landing page”, antwoord ik.
“En ik flow verder tussen de dieren”, knikt Monique.
“We zullen wel zien wat er ontstaat. Zolang we dicht bij onszelf blijven en ons hart en de dieren ons leiden, komt het goed.”
De kraaien verstillen. Ze hebben hun werk gedaan. De boodschap is begrepen.
(wordt vervolgd)
Ook geraakt door de oproep? lees hier meer over
ONE THOUSAND WOMEN
“I just received a strong message,” says Ton, while walking through Fatima – you know, that city in Portugal where in 1917 three children saw an apparition of Mother Mary and a gigantic church has been built for the many pilgrims who have since then wanted to visit this place-of-miracles. My mom remembers being there years ago and not being enchanted by the spot at all, and honestly I feel the same. I find the place uninspiring, the modern church and infrastructure seem mainly designed for a pope visit and took away every mystic feeling I would have expected there. In the shop, a row of vacuum-sealed Jesus’s and Mary’s are waiting on the shelf to be bought and you can buy wax livers, hearts, ears or other organs to offer at the candle stand with a wish for recovery. “They should have kept nature as it was then,” I say. “I would probably have experienced more here.”
“And yet I can feel a power in this place,” says Ton, closing his eyes. “I also hear a call, connected to our journey to Sinai.” For some time now we have been planning a night vigil on the Moses Mountain on the full moon of November 8 with a small group.
“What are you hearing?” I ask.
“When a 1000 women gather on the mountain, I will be in their midst.”
I look up, surprised.
“Wow, a 1000 women…”, I whisper slowly, “that’s a lot.”
“I can’t help it,” Ton says, almost apologetically. The callings he is hearing mostly surprise him as much as they surprise me. “Although she says that 999 will do as well.”
We burst out laughing, and driving out of town we let go of the plan and try to forget about it all.
But as with all callings we hear – and would prefer to ignore – this call won’t let go of us in the weeks that follow. One 1000 women on a mountain, my god , how can we ever get that organized? Or should we not organize it all and just let it unfold? So many people, that probably means so many extra flight tickets, how could that help out the planet? And why all these women on one spot? What are we supposed to do there? And what about the men? Hundreds of questions pop up in our heads.
But every time we get tangled up in practical questions, we get the same message: “Look at the bigger picture, the higher intention behind the calling.” During the years we have learned that if we would only look at practical feasibility, in the end we would do nothing. It is important to sense the greater purpose behind a call and to continue to feed that purpose in our hearts. It’s not about organizing, it’s about setting the intention and holding space for it until it happens. That’s work enough. Whether a thousand women will eventually show up, or a delegation of ten, is not up to us.
We zoom a few times with a group of seven to clarify the assignment: three men and four women from the Netherlands, Belgium and Israel who are touched by the call. And as the men start firing on the practical organization, the women start to feel deeper into the appeal. And again, as in so many occasions these last two years, I can see how the Sagittarius and the Taurus energies are working together and complement each other: how the arrow is being shot into the world, while the earth energy takes time to get prepared. How some are thinking ahead, while others stay present with what is in the moment. How on one hand we are starting to plan, and on the other hand we surrender to what wants to arise. Two rhythms. Two layers of preparation.
During the 68 women’s councils that I held so far with an open group of women, we gradually evolved from ‘wanting to do something’, to ‘surrender to being’. To eventually end up in that big mother field, that great fertile field that women create when they connect, open their hearts and open to what wants to happen through them. More and more clearly I can feel how powerful such a field can be, how magically it works, and also how difficult it is not to interfere, not to set an intention, or to do something, to mold something into shape. Being together, emptying our heads and opening our hearts and wombs is all it takes to create a powerful field of feminine energy in service of what wants to happen, setting invisible movements in motion. The rest unfolds and can mostly only be explained or understood afterwards.
While the men are planning ahead in their smaller group, the women give themselves the time necessary to feel into their own bodies and the field. The three men have been working together on former occasions, while the four women have not, and that requires coordination. It also requires deep honesty in answering the question: what is my role in all this? And what do we do together?
During our women’s zoom, Monique ends up in the garden with her laptop. Quite immediately our conversation is interrupted by a group of crows, who start to squawk next to her ear. Unceasingly. We cannot hear ourselves anymore. So we shut up, leaving all questions that haunt out heads behind to be silent. Smiling.
“I think the crows want to tell us something.”
We close our eyes to hear their message, and end up in the animal kingdom. Suddenly we hear not only crows calling, but also frogs croaking, wild horses neighing, a swarm of bees buzzing, and monkeys screaming…, an orchestra of animals calling out. All of them ambassadors of the earth.
“Be quiet and listen to us” they say. “Then you will automatically know what to do.”
“Wow,” Noa whispers, “I get inspired to make a little movie to call the women!”
“I’ll help you with that”, Nicole adds enthusiastically.
“I will be making a landing page”, I answer.
“And I keep on flowing with the animals”, Monique says.
“We’ll see what happens. As long as we stay close to ourselves and our hearts and as long as the animals guide us, we’ll be fine.”
The crows suddenly shut ip. They have done their job; the message has been heard.
(to be continued)
Intrigued by the call? Read more here
