(Read the Dutch version underneath)
‘I feel like walking up the Bas Bashir mountain tomorrow. It is not the Moses mountain yet, but I see it as a training’, Ton announces. ‘Anyone coming along?’ Maria is an experienced hiker and likes the idea immediately. Monique is suffering from stomach problems, so she declines the offer. She’d rather spend the day quietly. ‘I’d rather visit the Saint Catherine Monastery’, I say thoughtfully. I wouldn’t want to miss out a group trip, but I know I have to follow my own feet when they are leading me somewhere.
We end up splitting the group in two: Maria and Ton going up the mountain, Monique and me quietly walking to the valley of the Catherine Monastery. I am happy to be back. I first visited the monastery some fourteen years ago and I remember how I loved being there. Such a powerful place. It has a big impact on me every time I go there. It seems like the place is pulling me deeper into the earth, as if the earth energy is crawling up into my body. I always leave charged and stronger than I came.
When leaning against the monastery walls with closed eyes, I see the image of a gigantic copper-colored bowl, as if the monastery were stationed in a large earthen basin, a kind of gigantic grail deeply connected to the earth. A powerful symbol of the feminine energy. I feel the color and energy of copper – and apparently there seems to be a lot of iron and copper in the ground, or so I hear in the bedouine resort a few days later. Powerful sites are usually built on geologically strong sites, connected with wells, ley lines or minerals of some sort.
Although the monastery seems to be linked to the feminine and is named after saint Catherine of Alexandria, it is the home of Greek Orthodox monks, who over the centuries have been passionately protecting the vast collection of ancient texts, preserved between its walls. The monastery happens to contain the second largest library in the world, after the Vatican. So much ancient knowledge must be kept within these walls, we have no idea. Before leaving for the Sinai Ton got the information that after the four gospels, the fifth gospel would also be revealed there soon. I wonder when it will be released, and what it will reveal. Though we have no further information on that matter… yet.
In the sphere of the monastery both Monique and me feel the presence of a dear friend of ours, Tanja Abbas. When I app her later that day, she tells me how connected she indeed is with the monastery, and with the name Catharina. Catharina means the pure one and is also related to the Cathars, a Gnostic sect that lived in the South of France in the Middle Ages – incidentally in a region that has the same grounding energy of copper and iron, and that is associated with the ancient female knowledge as well. It is striking how those areas keep calling and re-fuelling me.
A few hours after we returned in the bedouin camp, Ton and Maria finally come back from their intensive mountain hike. ‘We felt like Moses and Myriam’, Mary laughs, as they hungrily attack their dinner. ‘We always presumed Moses went up his mountain alone, but we found out that his sister Myriam played an important role in his life. Who knows, she might have gone up the mountain with him.’ Interesting idea. It puts the whole story in a different perspective. ‘Maybe it’s no coincidence that it’s the four of us that decided to undertake this journey: one man and three women’, we say, partly as a joke, partly realizing that the stories we are in, generally reveal themselves along the way. ‘Moses was indeed surrounded by three women’, Ton remembers. ‘His sister Myriam, his Israeli wife Zeppora and then another woman I can’t identify right away.’
Could it be that we are here to rewrite the story of Moses a little? How different would the well-known history of Moses have been if the role of the women had been included in the story? We wonder.
When preparing our trip to the Sinai, I must say I was pulled by the monastery, but I never so much thought about Moses. In fact I come to realize I don’t even know that much about the man. Besides that he was put in a basket on the river Nile as a baby by his sister, that he was found by a Pharaoh and allowed to grow up there at the court, and that, after many plagues, he was finally allowed to release his people, the Israelis, from slavery. Liberated he lead his tribe to the Promised Land, through the Sinai desert. During that journey I vaguely remember some story about a burning bush and the stone tables on the mountain, with 10 commandments.
And there was the story of the golden calf, when coming down the mountain. A story that I think did not end so well… It was only a few years ago, when I started to read more about the ancient Egyptian gods, goddesses and rituals, that it became clear to me that the worship of the golden calf probably referred to the cult of the goddess Hathor, who along with Isis was the main goddess in the Egyptian cult, and who was often depicted with the head of a calf or cow. Hathor and Isis were symbols of the divine feminine.
What is not so known is that upon seeing the worshippers surrounding the golden calf, Moses fell into such a frenzy because of the outdated polytheism – he wanted to introduce monotheism – that he had the Hathor priestesses brutally killed. A horrible battlefield that meant the end of the goddess cult and caused a great stir in the collective feminine field. Perhaps even up to this day.
Moses was as one of the key figures that led us into monotheism and patriarchy. He is a well-known character in the scriptures of the three monotheistic religions: Christianity, Judaism and Islam. Not only is it time for the three religions to rediscover that they have the same forefather Abraham – and for that matter also the same god – and to stop that eternal battle between religions so that we can finally deal with more urgent matters (such as the Earth). But is is also time to realize that the patriarchal, hierarchical, rational way of thinking and leading the world is running to an end and should be balanced out with a series of key feminine values. The fact that we picked up this old story and rediscovered the power of Myriam, might be a good sign. Maybe we are ready for some new ‘commandments’ or rather insights, and a new ‘divine covenant’, as our earth is going through a major crisis. Maybe it is time, after worshipping an external deity for so long, that we begin to realize that there is a divine spark in every human being, and that this spark allows us to develop a completely new and creative relationship with ourselves, with others, and with the planet?
It could as well be – and the idea of going up the Moses mountain to install a feminine path next to the masculine, suddenly seems very exciting. We can hardly wait to go.
(To be continued)
DUTCH VERSION
‘Ik ga morgen de Bas Bashir berg op’, zegt Ton beslist en kijkt ons verwachtingsvol aan. ‘Het is nog niet de Mozesberg, maar ik zie het als een oefening. Wie gaat er mee?’ Maria, ervaren wandelaarster, is meteen gewonnen. Monique heeft wat buikklachten, dus die past. ‘Ik zie me eerder naar het Catharinaklooster gaan’, zeg ik bedachtzaam. Als we met z’n allen een trip maken, wil ik er graag bij zijn, maar ik wil ook trouw blijven aan mijn eigen impulsen.
Uiteindelijk splitsen we op: Maria en Ton gaan de berg op, Monique en ik het dal van het Catharinaklooster in. Het is een blij weerzien. Veertien jaar geleden was ik er voor het eerst en ik hou er memorabele herinneringen aan over. Ik hou enorm van deze krachtige plek. Op de een of andere manier heeft het klooster elke keer als ik het bezoek een grote impact op mij. Alsof ik dieper in de aarde wordt getrokken en ook dieper in mijn lijf. ‘Een incarnatie-activatie’, grijns ik in mezelf.
Als ik geleund tegen de kloostermuren mijn ogen sluit, doemt het beeld op van een reuzengrote koperkleurige schaal, alsof het klooster in een groot aardend bekken gestationeerd is, een soort gigantische graal die diep verbonden is met de aarde. De vrouwelijke energie ten top. Ik voel de kleur en de kracht van koper, en er blijkt inderdaad veel ijzer en koper in de grond te zitten. Krachtige plekken zijn meestal gebouwd op geologisch sterke plekken, waar bronnen, leylijnen of ertsen een grote rol spelen.
Ook al lijkt het klooster energetisch erg verbonden met het vrouwelijke, en ook genoemd naar Catharina van Alexandrië, toch is het de leefplek van Grieks-Orthodoxe monniken, die door de eeuwen heen de zeer rijke collectie aan oude teksten die daar bewaard wordt hartstochtelijk hebben beschermd – het klooster bevat de tweede grootste bibliotheek ter wereld, na het Vaticaan. Je wil niet weten welke kennis hier binnen de muren ligt. Ton kreeg voor vertrek naar de Sinai overigens de informatie dat hier na de vier gospels ook het vijfde gospel gereveleerd zou worden. Maar daar krijgen we vooralsnog geen verdere inkijk in. Benieuwd wanneer die geopenbaard zal worden, en wat die te vertellen zal hebben.
Als we even onze ogen sluiten, zien Monique en ik onverwacht in onze geest eenzelfde vriendin opduiken, Tanja Abbas. Ze is blijkbaar ‘bij ons’ in dit verhaal. Als ik haar dit later laat weten, vertelt ze hoe verbonden ze zich inderdaad voelt met het klooster en ook met de naam Catharina. Catharina betekent ‘de zuivere’ en is ook verwant met de Katharen, een gnostische sekte die in de middeleeuwen in Zuid-Frankrijk woonde – overigens in een streek met diezelfde aardende koperkracht, en die ook geassocieerd wordt met de vrouwelijke oerkennis. Het treft me hoe die gebieden me altijd weer roepen.
Monique en ik zijn al een tijdje terug van onze kloostertocht, wanneer Ton en Maria hongerig maar opgetogen weer thuiskomen van hun berg. ‘We voelden ons net Mozes en Myriam’, lacht Maria als ze het avondmaal aanvallen. ‘We denken altijd dat Mozes alleen zijn berg opging, maar zijn zus Myriam speelde een belangrijke rol in zijn leven, hebben we ontdekt. Wie weet ging ze wel mee de berg op.’
‘Misschien zijn we ook niet zo toevallig met z’n vieren hier’, grinniken we. ‘Eén man en drie vrouwen.’
‘Er waren inderdaad drie vrouwen in Mozes’ leven,’ herinnert Ton zich. ‘Myriam, zijn zus, Zeppora, zijn Israëlische eerste vrouw, en dan nog een vrouw die ik niet meteen kan thuisbrengen.’ We kijken elkaar onderzoekend aan. Zou het kunnen dat we hier zijn om het verhaal van Mozes een stuk te herschrijven? ‘Hoe anders zou de bekende historie van Mozes zijn, als de rol van de vrouwen duidelijker in het verhaal was opgenomen’, vragen we ons af.
Eigenlijk weet ik niet zo heel veel over Mozes, besef ik die dagen. Behalve dat hij als baby door zijn zus in een mandje was gelegd, de Nijl op, gevonden was door een farao en daar aan het hof mocht opgroeien, en uiteindelijk na veel plagen de toestemming kreeg om zijn volk, de Israëliërs, uit de slavernij te bevrijden en naar het Beloofde Land te leiden, doorheen de Sinai-woestijn. In de tocht door de woestijn stond me ook nog iets bij van een brandende braambos en van stenen tafelen op de berg, met de 10 geboden, waarvan: ‘vader, moeder, zult gij eren’. En dan was er ook nog de verering van een gouden kalf, toen hij van de befaamde berg kwam. Dat liep niet zo goed af, denk ik.
Het is pas enkele jaren geleden, toen ik meer ging lezen over de oude Egyptische goden, godinnen en rituelen, dat me duidelijk werd dat met het vereren van het gouden kalf naar alle waarschijnlijkheid de cultus van de godin Hathor werd bedoeld, die samen met Isis de hoofdgodin was in de oude Egyptische godinnencultus, en vaak werd afgebeeld met het hoofd van een kalf of koe. Hathor en Isis waren symbolen van het goddelijke vrouwelijke.
Wat niet zo geweten is, is dat Mozes bij het aanschouwen van die verering in zo’n razernij schoot omwille van het voorbijgestreefde veelgodendom – hij wilde het monotheïsme invoeren – dat hij de Hathor-priesteressen liet ombrengen. Een afschuwelijk slachtveld dat het einde betekende van de godinnencultus en als een grote schok door het vrouwencollectief nadeinde. Misschien wel tot op de dag van vandaag.
Mozes leidde op de berg als één van de kernfiguren het monotheïsme en het patriarchaat in. Als figuur komt hij voor in de geschriften van de drie monotheïstische godsdiensten: het christendom, het jodendom en de islam. Niet alleen is het tijd dat de drie godsdiensten herontdekken dat ze dezelfde stamvader Abraham – en ook dezelfde god – hebben en die eeuwige strijdbijl neerleggen, zodat we met dringender zaken (zoals de aarde) bezig kunnen zijn, maar ook het patriarchale, hiërarchische, rationele vooruitgangsdenken heeft zijn beste tijd gehad en mag dringend weer wat uitgebalanceerd worden met een reeksje vrouwelijke waarden.
Is het toeval dat we op deze historische plek beland zijn, en dat naast de figuur van Mozes ook zijn zus Myriam plotseling in the picture komt? Zijn we misschien toe aan heel nieuwe ‘geboden’ of voorschriften, of een nieuw ‘goddelijk verbond’, nu onze aarde door een grote crisis gaat? Is het misschien tijd dat we na het vereren van een externe godheid, gaan erkennen dat er een goddelijke vonk is in elke mens, en dat we dankzij dat besef een heel nieuwe creatieve band kunnen uitbouwen met onszelf, met anderen en met de planeet?
Het zou zo maar kunnen, denken we fronsend, en de idee om met de vrouwen de Mozesberg op te gaan, krijgt plotseling een heel aantrekkelijk allure. Wanneer gaan we?
(Wordt vervolgd)
