Als je je hoofd een beetje durft te lossen en meer afstemt op je hart, kom je in een soort van mythische, archetypische laag van het leven terecht, die zich laat lezen doorheen signalen, symboliek en intuïtieve ingevingen. De befaamde synchroniciteiten.
Zo verzamelen we al sinds onze aankomst in Portugal signalen die verwijzen naar het paradijs. The Garden of Eden. Alsof we gevraagd worden daar iets mee te doen. Nu speelt het paradijs of de paradise matrix al vele jaren een rol in onze omzwervingen. Meermaals kwamen we al in gebieden – van de Simien Mountains in Ethiopië tot de Kumgangsan in Noord-Korea – wonderlijke natuurplekken waar zo’n magisch evenwicht heerst dat het herinnert aan oude tijden waarin mens en natuur meer in balans leefden. Iedereen zal er zijn eigen interpretatie van hebben, maar in mijn beleving verwijst de paradise matrix naar the web of life, een levend web dat energetisch alles op aarde met elkaar verbindt tot een florerend ecosysteem zoals God of de natuur of de creatiekrachten – welke ze ook zijn – het oorspronkelijk bedoeld hebben.
Op prachtige natuurplekken of in natuurdocumentaires krijgen we nog steeds glimpen van dat paradijs te zien. Plekken waar de natuur nog zindert, het water nog helder is, de lucht nog zuiver, de dieren hun plek innemen en de mens weer in zijn natuurlijke staat komt waardoor hij deel wordt van dit ecosysteem. Een systeem waaruit hij ooit verdreven werd toen hij at van de boom van kennis en een mentaal wezen werd. Sindsdien voegde hij aan dit systeem zijn mentale kracht toe, waardoor hij in dat natuurlijk geheel dingen kon veranderen, soms ook verstoren, of juist verbeteren en herstellen, maar altijd met beperkt inzicht. Zo is de paradise matrix, zoals ik het zie, in de menselijke evolutie een stuk vervangen door een mental matrix, die een sterke invloed heeft gehad op de wereld en die langzaam maar wel verglijdt in the internet of things of de digital matrix, de artificiële evenknie van het levende web.
Op de plekken waar we neerstrijken, lijkt echter de Garden of Eden niet ver weg. Alleen al door de mooie natuur, de stilte en de rust, heerst in Portugal op vele plekken een paradijslijke sfeer. Met tijden voelen Ton en ik ons zelfs een beetje als Adam en Eva, en snuiven we beaat de bloesemgeuren, de zon en de sfeer op. Wat een heerlijkheid hier. Er leeft op het domein waar we meestal vertoeven ook een grote zwarte slang en er is ook een fruitboom waarvan ons gevraagd werd niet al te veel te plukken. Grappig hoe de symbolen van een heersend thema zich reveleren.
Het feit dat we zelf ‘te gast’ zijn in het eigendom van iemand anders, helpt ons er ook aan herinneren dat het paradijs, of de aarde, een gift is, niet ons eigendom, en dat we er vooral van mogen genieten, zonder hem te gaan beheersen. Een belangrijke reminder voor ons, mensen op aarde, die alles op deze planeet tot eigendom en geld willen maken, alsof de aarde ons bezit is. Niet dus, in tegendeel, en dat wordt steeds duidelijker: we krijgen hem te leen van onze (achterklein-)kinderen.
Dat er op afstand een verre eigenares is, herinnert mij – de Eva van dienst – er ook aan dat er in het paradijs nog een verre vergeten zuster is, Lilith, die het paradijs oorspronkelijk creëerde. In de Joodse en Arabische verhalen (want ‘weggeschreven’ uit de Bijbel) heerste zij als eerste vrouw in het paradijs en ging ze in de clinch met Adam omdat ze niet onder, maar boven hem wilde liggen. Toen Adam dat niet wilde, werd ze uit het paradijs verjaagd en construeerde God uit Adams rib een nieuwe vrouw, Eva, zodat hij een aangepaste vrouw had met wie hij de wereld in kon. Het patriarchaat was geboren.
Waar in het paradijs alles vrij geschonken werd en mannelijk en vrouwelijk in balans werden gehouden in het holistische moederweb, werd later het vrouwelijke omhullende door het (onder)scheidende mannelijke weggeconcureerd en ontstond het individueel bewustzijn, lineair denken, maatschappelijke structuur, hiërarchie, eigendom en een economie die uiteindelijk zo floreerde dat hij zijn schaduw niet meer kon zien: namelijk dat de aarde uitgebuit werd en wordt, en de mens zelf ook. Onze verbinding met de paradise matrix is inmiddels zo dun geworden dat zelfs vele dier-, boom- en plantensoorten met uitsterven bedreigd zijn. Het natuurlijk evenwicht wordt door ons mentaal ingrijpen telkens weer verstoord, wat tot crisissen leidt die de mens in paniek naar zijn hoofd en computer doet grijpen om oplossingen te bedenken. Waarbij we ons de vraag kunnen stellen of dat werkelijk is wat we wensen: dat onze falende mentale matrix overgenomen worden door een berekende, ontmenselijkte digitale matrix. Of leeft er in onze menselijke natuur nog een andere oplossing en kunnen we evolueren naar een supramentale mensheid die bewust in verbinding gaat met dat paradijslijke web? Gaan we voor het dode of het levende web? That’s the question.
Maar wat is dan zo eigen aan dat paradijslijke veld dat we er nu weer zo acuut op gewezen worden? Zoals ik het te zien kreeg via een plantenmedicijn, werd ooit het aards paradijs gecreëerd vanuit een enorm liefdesveld. Gul, vrij, compleet, niemands bezit, maar bedoeld om alles en iedereen te laten gedijen en weer te verdwijnen, volgens een natuurlijke cyclus van geboren worden, sterven en weer geboren worden in een andere vorm.
In die mentaaloverstijgende ervaring werd me het verschil getoond tussen onze imperfecte creaties ontstaan vanuit ons denken, en de holistische creaties ontstaan vanuit harts- of liefdesenergie. Holistisch in de zin dat het een ingenieus geheel vormt waarin alles op alles inspeelt en er voor alles gezorgd is. Zo werd me ook getoond dat als het hart iets creëert, in die creatie ook inherent het medicijn aanwezig is voor de schaduw. Zo kunnen we bijvoorbeeld in het Amazonenwoud medicijnen vinden voor de ziektes die we kunnen krijgen; voor het herstel van elk orgaan zijn vruchten en planten gecreëerd. Met andere woorden: in het paradijs is het herstel van een onevenwicht automatisch ingecalculeerd. In de mentale matrix is die vanzelfsprekendheid verstoord. Daar creëren we meestal zonder nog maar te denken aan de mogelijke schaduw die onze creatie teweegbrengt en laten we ons er meestal totaal onvoorbereid door verrassen.
“Herinner je de paradise matrix”, is een uitnodiging die we telkens opnieuw horen. “Herinner je de wetten van eenheid. Herinner je het grote moederlijke eenheidsveld dat alles in zich droeg, alles omhulde, licht en donker, creatie en schaduw. Herinner je het oorspronkelijke vrouwelijke bewustzijn, die Moeder Aarde wàs.” Blijkbaar zijn er in dat eenheidsveld dat we ooit als mensheid ervoeren, principes die ons nu opnieuw zouden kunnen dienen.
Het doet me denken aan het pleidooi van Charles Eisenstein in zijn boek Sacred Economicsom de aarde weer als sacraal te zien, een gulle moeder die alles geeft wat we nodig hebben, waardoor we weer leren denken in termen van overvloed in plaats van tekort, en we een Gift Economy kunnen ontwikkelen die de basis zou kunnen zijn van een heel andere samenleving. Een samenleving waarin we vanuit het hart vrij schenken en vrij ontvangen, in plaats van dat eeuwige rekenen en tellen en graaien vanuit angst voor tekort. Ook hier in Portugal klinkt die vraag telkens weer. Kiss my soul awake. Herinner je Lilith en haar oorspronkelijke intentie.
Als Eva van dienst voel ik hoe belangrijk het is om telkens weer uit te reiken naar die vergeten zuster, ook in mezelf, die ooit vanuit liefde en gulheid creëerde, maar later in de competitie ging en in de duisternis en eenzaamheid verviel, waardoor er een woede in haar ontvlamde die vele vormen kreeg. Voor Eva haar Lilith weer kan omarmen of Lilith haar Eva, en ze zich op een nieuwe manier met Adam en diens vergeten maangod kunnen verenigen, moeten ze onherroepelijk die diepe kwetsuur en de uitingen daarvan onder ogen zien. En dat is een heel eigen verhaal… (wordt vervolgd)
The English version will follow soon…
