(English version underneath)
Ondertussen is de oorlog tussen Rusland en Oekraïne losgebarsten en is de wereld in rep en roer. Toen we half december in Frankrijk aankwamen, bezochten we de Zwarte Madonna van Rocamadour.
“Don’t be alarmed, my children, when the storm comes”, sprak ze ons toen al toe. “There will be a big upheaval on one part of the planet which will upset many people, but don’t you be worried. It is only a distraction in the greater plan. Of course when things happen, this is tragic, but you have to keep your focus on the light and do your work. Open your hearts and connect to eternity. Encompass all of humanity in your own heart, so that the suffering becomes less.” (Tvdk, 16/12/21)
Nu de oorlog is uitgebroken is het vrij duidelijk dat de woorden daarnaar verwezen. We proberen ons inderdaad niet te laten afleiden, ook al checken we af en toe onze news-apps om bij te houden wat er in de wereld gebeurt. Bij de oplopende nieuwsberichten houden we ons hart vast, want we zien de escalatie al aankomen. Er moet niet veel misgaan of een reeks dominoblokjes vallen om. Zoals in deze globalistische wereld alles met alles verbonden is, heeft één beslissing in het ene domein van het leven een onherroepelijk effect op vele andere. Als een vlinderslag een ware tsoenami teweeg kan brengen, wat kan een oorlog dan niet veroorzaken? In en buiten ons. Want we zijn niet alleen met iedereen geconnecteerd, ‘we zijn ook elkaar’. Of zoals Charles Eisenstein het verwoordt: “It is not only about interconnectedness, but about interbeingness.” Wat we anderen aandoen doen we ook onszelf aan. En wat buiten ons in het groot gebeurt, gebeurt ook in het klein. Deze dagen woeden er ook weer heel wat kleine oorlogen in ons eigen gemoed. Onzekerheid, angst, veroordeling, eenzijdig denken, schuldigen aanwijzen, worst case scenario’s bedenken, willen wegvluchten uit het mijnenveld… op een of andere manier doen we het allemaal.
“Encompass all of humanity in your heart.” Dat is dus de boodschap, en als Ton en ik de vredesmeditatie voorbereiden die we op 3/3 houden, omarm ik in de geest het hele veld. Ik weet inmiddels dat in elk conflict elke partij een stuk waarachtig verhaal heeft, een stuk kwetsuur dat erkend moet worden, een stuk eigen illusie, een stuk manipulatie, een stuk projectie… Het eenzijdig wij-zij-denken of het opdelen in goeden en slechten is iets waar ik zelf niets mee kan. Het is begrijpelijk dat we complexe zaken willen vereenvoudigen om ze hanteerbaar te maken, maar juist daardoor blijven we volgens mij hangen in een eeuwige strijd.
Als ik bij onze meditatie-opname afstem op de wereld ben ik benieuwd waar ik naartoe word geleid. Het verschilt van het ene moment op het andere, merk ik later bij een volgende meditatie. Alsof de verschillende partijen in mezelf belicht willen worden. De eerste keer word ik tot mijn verrassing naar Amerika geleid, naar Biden, die ik bijna bewegingloos zie staan als een soort wassen beeld uit het museum van Madame Tussaud. Waar ik emoties verwacht had – een strijdvaardigheid, of een arrogantie, of op z’n minst een bezorgdheid of stress – ontmoet ik in de man een enorme leegte. Alsof zijn lichaam ontzield is. Verlaten.
Onmiddellijk daarna word ik geleid naar Kamala Harris. Ze staat groots in beeld, en terwijl Biden leeg was, is zij vol. Bijna archetypisch vol. Een soort grote moeder waar alle ogen op rusten. Maar ineens wordt ze mens. Gewone mens zoals jij en ik, met de grote uitdaging van vandaag: blijf ik in mijn integriteit staan of niet? Spreek ik mijn diepste waarheid of niet? “Ik weet dat er een grote taak op me rust,” zegt ze, zuchtend, “en eerlijk, ik weet niet of ik het kan.” Ik zie hoe ik achter haar ga staan, mijn handen op haar schouders. En ineens zie ik allerlei vrouwen naast en rond haar staan. Steeds meer vrouwen. Vrouwen die ik ken, van dichtbij en verder af, maar ook vrouwen die ik niet ken, en mannen, veel mannen. Opeens zijn alle ogen op haar gericht. Alsof het vrouwelijke wereldwijd moet gaan spreken. En massaal stop moet zeggen aan de veelzijdige waanzin waarin we als wereld, door een oud beleid en een voorbijgestreefde wereldvisie, terecht zijn gekomen.
Het beeld laat me de dagen daarna niet los.
Ton voelt zich de dagen na de meditatie niet zo goed. Hij ademt moeilijk en de symptomen van long covid lijken na lang afwezig te zijn geweest weer op te duiken. Is het onze voeding? De te grote afwisseling van warmte en koude? Zijn het eigen processen? Of is het het wereldgebeuren? Het is moeilijk in te schatten. Als we samen afstemmen, voelen we dat Ton nog niet teruggekeerd is uit de collectieve meditatievelden die we met een groep geopend hebben, en als we nagaan waar hij zit, komen we alle twee in Siberië terecht. Daar zit iets vast, gekneveld, dat onze aandacht vraagt. Het lijkt alsof Rusland ons nog iets te vertellen heeft…
We komen er die avond niet helemaal uit, dus bevraag ik de situatie de volgende ochtend tijdens mijn meditatie. “Door in Monsanto de Baba Jaga te ontmoeten, werd je geconnecteerd met Rusland en met het brede spectrum van wijsheid dat daar klaar ligt om weer ontdekt te worden”, krijg ik te horen. Ik kijk verrast op. Een aantal dagen geleden ontmoette ik bij het kasteel van Monsanto inderdaad een archetypische oude vrouw, die me de kracht van de beer meegaf (zie mijn vorige blog). Dat was dus blijkbaar de Baba Jaga, een soort ‘heks’ of oude crone uit de Russische mythologie. Hm, dat zou best kunnen, want de beer is inderdaad het krachtdier van Rusland. “Rusland is als een gigantische graanschuur die de wereld zou kunnen voeden, energetisch”, gaat het bericht verder. “Dat is waarom het land ook Mother Russia wordt genoemd. Het is in wezen diep geconnecteerd met dit matriarchale sjamanistische veld van wijsheid, heling en voeding.
Gisteren werd je naar Siberië geleid, het gebied in Rusland waar gevangenen naartoe werden en nog steeds worden gebracht, omwille van de kou, de hardheid, de desolaatheid. Maar Siberië vertegenwoordigt ook die oude kennis die zo lang vergeten is en wacht om weer bevrijd te worden. Baba Jaga staat symbool voor die essentie die verguisd en gekneveld is. Maak haar weer vrij. Help haar bevrijden in het Russische volk. Help het Russische volk hun oorsprong weer te herinneren, hun vrijheid in de geest terug te vinden. Als hun geest weer bevrijd wordt, kunnen ze zich weer verbinden met het hogere, wijdere grid dat hen ooit zo krachtig maakte.”
Ik sta versteld. Zo had ik het nog niet bekeken. Enkele dagen geleden keek ik op Netflix naar de pakkende documentaire Winter on Fire over de Maidan-revolutie in Oekraïne in de winter van 2013-2014. De moed en kracht van de Oekraïense jeugd en bij uitbreiding het hele volk om zich 90 dagen lang met hand en tand te verdedigen tegen het leger van hun president Yanukovich en zich uiteindelijk te bevrijden uit een dictatoriaal systeem, hadden me naar de keel gegrepen. De idee dat datzelfde volk opnieuw door onderdrukking, strijd en bloedvergieten moest, bezwaarde me enorm, zeker nu ik van zo dichtbij hun strijd had kunnen volgen. Wat een volk, wat een moed, wat een samenhorigheid. Het is verleidelijk om de invaller dan eenduidig te verguizen. En niet alleen de leider en zijn leger, maar meteen ook het hele volk.
Terwijl ook dat volk wellicht verdeelder is dan het lijkt. Zo las ik op news apps van kranten dat veel Russische soldaten helemaal niet wisten in welke strijd ze werden betrokken. “Dit is wat de twijfelende soldaten voelen,” krijg ik inderdaad te horen, “ze beseffen dat ze de verkeerde bevechten, dat ze een volk bevechten dat zich bevrijdt van een knevel waar ze zich ook van willen bevrijden. Door hun Oekraïense strijders en hun vurige strijdlust tegenover zich te zien, gaan ze zich herinneren. Tegelijk dragen ze de pijn en frustratie van hun leider: de herinnering aan hun grootsheid en de frustratie dat ze door de wereld op hun kleinheid gewezen worden. Poetin wordt er door Biden op gewezen dat hij niet langer het grote Rusland vertegenwoordigt. Dat maakt hem ziedend, want diep vanbinnen weet hij dat Rusland een grote rol te spelen heeft. Net als het volk dat ergens nog kan voelen. Alleen ligt de focus verkeerd: de grootsheid van het land en het volk ligt ‘m niet in de militaire macht, in de kernwapens en de verknechting van anderen, maar in het voeden en helen van de wereld vanuit een oeroude traditie. Eén die ze jammer genoeg zelf grotendeels vergeten zijn, en tegelijk in hun genen dragen. Hun kracht ligt niet het mannelijke, maar in het vrouwelijke.”
Terwijl ik de woorden neerschrijf, begint het me te dagen. Zou het kunnen dat er achter het huidige verhaal en veel groter verhaal verscholen ligt? Hoe groot en pijnlijk een conflict ook is en hoe duidelijk de dader-slachtoffer-verhouding ook lijkt, elke crisis houdt altijd een kans in. Voor alle partijen. In dit geval ook voor Rusland. “Als we Rusland alleen maar als vijand blijven zien, zal hun agressie waarschijnlijk alleen maar toenemen”, eindigt de boodschap. “Maar als we ook het geschenk kunnen zien dat het Russische volk de wereld zou kunnen bieden, dragen we bij aan het keren van de focus. Als we ruimte maken voor de vrouwelijke stem, op welke manier ze zich ook wil uiten, in vrouwen én in mannen, dan is er een kans dat we als wereld rijker, geheelder en dieper gevoed uit de strijd komen. En niet collectief armer, gebroken, gedesillusioneerd en verslagen.”
(wordt vervolgd)
English version:
BABA JAGA
Meanwhile, the war between Russia and Ukraine has erupted and the world is in turmoil. When we arrived in France in mid-December, we visited the Black Madonna of Rocamadour.
“Don’t be alarmed, my children, when the storm comes”, she said to us. “There will be a big upheaval on one part of the planet which will upset many people, but don’t you be worried. It is only a distraction in the greater plan. Of course when things happen, this is tragic, but you have to keep your focus on the light and do your work. Open your hearts and connect to eternity. Encompass all of humanity in your own heart, so that the suffering becomes less.” (TVk, 16/12/21)
Now that the war has broken out, it is quite clear that these words referred to it. As advised, we try not to get distracted, even if we occasionally check our news apps to keep up with what’s happening in the world. And to be honnest, we are holding our breath at the increasing news reports, because we can see the escalation coming. It doesn’t need much to make the domino pieces fall over. As everything is connected in this globalist world, one decision in one area of life has an irreversible effect on many others. If a butterfly stroke in one part of the world can trigger a tsunami in the other part of the world, then one can imagine the repercussions of a war…
Not only outside but also inside of us. Or as Charles Eisenstein puts it: “It is not only about interconnectedness, but about interbeingness.” What we do to others, we also do to ourselves. And what happens on a large scale outside of us, also happens on a small scale inside of us. There are also many small wars raging in our own minds these days. Uncertainty, fear, blaming each other, thinking up worst-case scenarios, wanting to hide or flee the danger zone… in one way or another, we are all doing it.
“Encompass all of humanity in your heart.” That’s the message, and as Ton and I are preparing the peace meditation that we will have on 3/3, I try to embrace the whole field in spirit, knowing that all parties are in pain and will need our common support to surpass this. I have learned by now that in all conflicts every party has an authentic story and an injury that must be recognised, but also partly an illusion he holds on to. Everyone is in a way projecting his pain and manipulating the other, unconsciously or consciously… A conflict can be seen in many ways, there are many victims and many perpetrators in the field. I don’t like our usual black and white thinking. It’s understandable that we want to simplify complex things to make them manageable, but I think categorically splitting the world in ‘good and bad’ is exactly why we get stuck in an eternal battle.
As I tune into the world during our first meditation, I wonder where I will be led to. That first time, to my surprise, I am not led to Ukraine, or Russia, but to America. First to Biden, whom I see standing like a wax puppet in Madame Tussaud’s. Whereas I expected emotions – I don’t know, some kind of hawky feeling, agression, arrogance, or at least worry or stress, I feel an enormous emptiness. As if the spirit has left the body leaving a big vacancy.
After that my attention goes to Kamala Harris and I hear her sighing. “I know I have a big task ahead of me,” she says, “and honestly, I don’t know if I can do it.” I see me standing behind her, my hands on her shoulders, and more and more women coming to join her. Women I know, up close and further, but also women I don’t know, from all over the world, and men, many men as well. Suddenly all eyes are on her. As if one day, worldwide, the feminine will have to speak out. And her message will only be heard, if we join hands together. The image is so strong it stays with me for days.
The days after the meditation Ton is not feeling very well. He has difficulty breathing and the symptoms of long covid seem to be reappearing after a long absence. Is it our food? The alternation of heat and cold here in Portugal? Is it about inner pains? Or the conflicts of the world? We decide to tune in together for healing, and doing so we discover that Ton is still kept in the collective meditation fields that we opened with the group. Trying to find out where exactly his soul is wandering, we both end up in Siberia. Something is stuck there, something that wants our attention. Russia has a message that we do not seem to hear…
The next morning I write down the following information:
“Meeting the Baba Yaga in Monsanto connected you to Russia and to the broad spectrum of wisdom out there ready to be rediscovered,” I look up, surprised. A few days ago I indeed met an archetypal old woman at the castle of Monsanto, who gave me the power of the bear (see my previous blog). So apparently she was linked to the Baba Yaga – a kind of ‘witch’ or old crone from Russian mythology. And the bear is indeed the power animal of Russia.
“Russia is like a giant granary that could feed the world, energetically,” the message continues. “That’s why the country is also called Mother Russia. It is essentially deeply connected to this matriarchal shamanic field of wisdom, healing and nourishment.
Yesterday you were led to Siberia, the area in Russia where prisoners were and still are being held, because of the cold, the harshness, the desolation. But Siberia also represents that ancient knowledge that has been forgotten for so long and is waiting to be liberated again. Baba Yaga symbolizes that essence that has been reviled and gagged. Set her free. Help to liberate her spirit in the Russian people. Help the Russian people to remember their origin, to free their minds and spirits. By doing so, they can reconnect with the higher, wider grid that once made them so powerful.”
The message baffles me. A few days ago I watched the documentary Winter on Fire on Netflix, about the Maidan Revolution in Ukraine in the winter of 2013-2014. The courage and strength of the Ukrainian youth, and by extension the entire nation, to defend themselves for 90 days against the army of their president Yanukovich and finally free themselves from a dictatorial regime, had broken my heart. The idea that those same people would have to go through oppression, strife and bloodshed again weighed on me, now that I had been able to follow their struggle so closely. Such a nation, such a courage, such a togetherness. When seeing so much pain, it is tempting to unequivocally vilify the invader. And not just the leader and his army, but the entire nation behind him.
But could it be that the Russian people and soldiers are divided on this war as well? Some news apps write that many Russian soldiers did not even know that they were sent to war. “Some Russian soldiers indeed realize that they are fighting the wrong cause,” the message continues, “that they are fighting a nation freeing itself from a gag they also want to free themselves from. Seeing these Ukrainian fighters and their ardent spirit makes them remember. At the same time, they bear the pain and frustration of their leader: the memory of their greatness and the frustration of being reminded of their smallness by the world. That makes him angry, because deep down they know that Russia has an important role to play. Only the focus needs to be changed: the greatness of the country and the people does not lie in military supremacy, in nuclear weapons and the enslavement of others, but in nourishing and healing the world with an ancient tradition. One that, unfortunately, they have basically forgotten themselves, while on the other hand they still carry it in their genes. In fact their strength is not masculine, but feminine.”
As I write the words down, it dawns on me. Could it be that there is a much larger story behind the current one? However grand and painful a conflict may be and however clear the perpetrator-victim relationship may seem, every crisis is an opportunity for change. And this includes all parties. In this case also Russia. If Russia is only vilified, their anger and agression will probably only increase. But if we can also see the gift that the Russian people could bring to the world, we can contribute to a gigantic shift of focus. If we make room for the feminine voice, in all the different ways it wants to express itself, in women and in men, there is a chance that we – as a global community – will emerge from the crisis changed, enriched and more healed. If we keep on increasing the fight, especially in these precarious times, we might end up in a domino game, and globally end bereft, destroyed, broken and defeated.
(to be continued)
