(English version follows soon)
“Rijden we meteen weer naar huis of kunnen we nog een tussenstop aan?” vragen we ons af, als we weer in de auto zitten. Omdat onze Gazaanse vriendin Haneen die ochtend positief blijkt, gaat ons verjaardagsfeestje in het zuiden niet door en moeten we halsoverkop weer drie uur terug, noordwaarts. Maar willen we onderweg nog ergens heen? We voelen even in. We hebben geen idee of we zelf besmet zijn geraakt, maar we zijn ons ervan bewust dat als het virus toeslaat je in één uur tijd van fit naar belabberd kan gaan. We zagen Haneen die ochtend op de stoep van haar huis voor onze ogen slechter worden. En dan wil je niet nog uren te rijden hebben.
“Ik heb het gevoel dat we toch nog even langs Evora moeten”, zeg ik. “En dat we dat wel zullen halen, dat het oké is.”
Evora is één van de steden die we sowieso een van de dag wilden bezoeken, en op 15 km daarvandaan ligt een steencirkel waar we al naartoe willen sinds we de steencirkel bezochten van Callanish op Lewis Island in Schotland. Hoe precies weten we niet, maar beide cirkels zijn ergens met elkaar verbonden. We moeten er een uurtje voor omrijden, maar het ligt wel – onrechtstreeks – op de weg.
“Het is belangrijk”, benadruk ik nogmaals. Ton voelt zich op dat moment niet optimaal – hij pikt wellicht energetisch iets op van Haneen – maar laat zich overtuigen.
“We naderen een krachtplek, een soort koninkrijk”, zegt hij als we een goed uur later Evora vanaf de snelweg zien liggen. Hij is inmiddels beter en is blij dat we de omweg gewaagd hebben. Sinds zijn kindertijd voelt Ton feilloos energetische krachtplekken aan, zelfs op afstand – en dat best handig, als je intuïtief reist. 😉
Op het marktplein in Evora houden we even – aan een afgelegen tafeltje – halt voor een lunch en stemmen we ons even af. Wat brengt ons hier? Ton krijgt het beeld dat er onder het plein een oude koning slaapt, die weer gewekt moet worden. Het eeuwige verhaal van The Return of the King dat hem al zijn hele leven achtervolgt. Ook in dit land weer. Zelf voel ik de tempeliers, alsof de krijgers van het nieuwe tijdperk weer opgeroepen mogen worden en elkaar actief mogen vinden in een nieuwe gezamenlijke queeste.
De koning en zijn ridders, het klinkt niet onlogisch. Maar euh… dit is de 21ste eeuw. Wat betekent dat, een koning wekken? En wat hebben we als ridders dan te doen? Hoe moeten we dat concreet zien? En moet dat dan in Portugal? Ik frons de wenkbrauwen.
“Your view is too small, too limited”, krijgen we als boodschap, terwijl we op ons bord spaghetti wachten. “You need to look at a much broader scope. Because you are in connection with world events, with a world change. The moment you make it too small, you start to stare blindly at your local situation. But you need to have an overview with a much larger scope. Compare it to the storks that you saw; they are flying above the world, looking down. Because if you’re looking at it from a lower point of view, you will see problems, you will see stones on the road. If you look from above you see the whole landscape, the whole horizon, the past and the future.
Don’t limit yourself, don’t think yourself small, see yourself in this enlightened state of being. You have to raise your frequency and raise your consciousness to get the picture and the overall purpose of your journey. It’s connected to an evolutionary process, to create the new humankind, the transpersonal human being. Trust the process and follow your path. Collect all the pieces of the puzzle and slowly you will get clarity on the reason you are here in this country.”
Het grotere beeld zien. Dat is dus de boodschap. Ton kan de betekenis meteen vatten, ik blijf nog even denkend in mijn hoofd zitten. Zoekend naar concrete aanwijzigingen. Dan laat ik het weer los.
“Laten we naar de steencirkel gaan”, beslissen we dan maar, als onze lunch op is. “Wie weet krijgen we daar meer aanwijzingen.”
Almendres de Cromlech is een indrukwekkende site met heel wat grote en opvallend afgeronde stenen. Een heel ander zicht dan de rijzige scherpe megalieten die we kennen van sites in Engeland, Schotland of Bretagne. Hoe zou dat komen? Het intrigeert me. Zou het onder water gelegen hebben? Zou waterstroming de stenen hebben afgerond? Ton krijgt meteen beelden, die hij daarna weer vergeten is. Hij voelt ook dat de cirkel op een of andere manier verbonden is met de stad Evora, die we in de verte zien liggen. Er was in de druïdische tijd altijd een plek waar het ceremonieel gehouden werd en een andere waar er gewoond werd. Als de Koning en zijn raadgever Merlijn samenwerken, zijn de plekken met elkaar verbonden. Priester-koningen verbinden leiderschap met hogere leiding. Ze verbinden de vertikalen met de horizontale as. Ik vermoed dat dit het koningschap is waar we weer naartoe moeten, de symbolische koning die gewekt moet worden. We hebben in deze wereld een heel ander soort leiderschap nodig, leiderschap vanuit een hogere inspiratie en een breder overzicht, met een collectieve en langetermijnvisie – zicht op verleden, heden, toekomst – en vanuit verbinding tussen de sterren en de aarde, vanuit kosmische wijsheid. Iets wat ze ten tijde van deze cirkel wellicht nog wisten. Maar meer kan ik er op dat moment nog niet van maken.
In tegendeel, meer dan door beelden of door informatie word ik overvallen door een grote stilte en voel me breder worden, alsof ik het hele gebied rondom de site kan voelen. Een uitgestrekte natuur bezaaid met kronkelige kurkeiken, van een weidsheid die we in de lage landen niet kennen.
Wat een bijzonder land. Sinds ik hier ben, overvalt me dat gevoel van weidsheid. En het gevoel van water. Als ik mijn ogen sluit, kan ik de oceaan zo voelen. Die uitgestrekte watervlakte die de glinstering van de zon opvangt. Dat stralende goudgeel licht, die turkooisblauwe kleuren. Het opent mijn hart.
“Eigenlijk heb ik me nog nooit verbonden met de oceaan”, zeg ik Ton. “De zee, de Noordzee, de Middellandse Zee… ja. Maar de oceaan ken ik eigenlijk niet. Maar ook al waren we hier nog niet letterlijk aan de kust, ik kan ‘m zo voelen in dit land. De oceaanenergie opent mijn vizier meteen, maakt de rijkweidte die ik heb zoveel breder. Het is alsof de wereld hier opengaat, de horizon opentrekt. Alsof ik hier mijn eigen kleine land, zelfs Europa, en de beperking die ze inhouden, achter me kan laten om een veel bredere wereld te kunnen omarmen.”
Tegelijk opent de energie van Portugal ook een soort figuurlijke horizon, een licht aan de einder dat ik ken van in Israël. Is het de frequentie van het land? Is het een trilling in de lucht die hier makkelijker te percipiëren is dan elders? Is het effectief de invloed van de Atlantische oceaan?
“Portugal is het India van Europa, schreef een vriendin laatst nog”, merkt Ton op, als ik hem erover aanspreek.
“En sommigen zeggen dat hier ook de energie van het oude Atlantis opgehaald kan worden”, mijmer ik. Wie weet… Wat weten we eigenlijk over oude tijden? Er zijn zoveel mysteries die we nog niet opgelost hebben. Misschien heeft de oceaan zijn naam niet gestolen.
Ik voel ook de Azoren trekken, die eilandengroep in de Atlantische oceaan.
Maar meer dan dit alles lijkt alsof de toekomst hier voelbaar is. Een hoopvolle toekomst. Een lichte toekomst, waarin de mens zichzelf verheven heeft boven zijn huidige twijfels en kleinheid en verwikkelingen, en eindelijk begrepen heeft dat hij deel is van de aarde, dat hij natuur is, en niet enkel vorm is, maar ook energie. Niet enkel lichaam, maar ook bewustzijn. En dat de oplossingen voor deze tijden gevonden kunnen worden in het verhogen van dat bewustzijn. In het opentrekken van ons vizier. In het openen van onze mind tot iets wat de bekende mind overstijgt.
Als we terugkeren van de steencirkel en enkele uren later aankomen in Casa do Lotus, voel ik me gegrond zoals ik me het laatste anderhalfjaar niet gevoeld heb. Alsof ik na al die maanden reizen en bewegen en ontkoppelen, eindelijk weer vaste grond onder me mag voelen. Alsof ik mag aankomen, landen en me neerzetten, op een heel nieuwe plek. Sinds lange tijd voel ik weer aarding, en daarmee prompt ook een begin van structurering, van ordening – de fluïditeit van mijn bestaan en geest krijgt weer contouren. Wow, wat heb ik dit gemist. Ik snap de stenen niet – hoe oud zijn ze? Wie heeft ze neergezet? Met welke bedoeling? Maar iets in hen heeft me doen aankomen op deze nieuwe plek.
En ik kan niet omschrijven hoe goed dat voelt.
(wordt vervolgd)
