(Read the Dutch version underneath)
And so , little by little, we collect the pieces of the puzzle, the characters and events that want to be played out in the field that is opening.
Upon arrival in Egypt, Ton receives the shocking message that Jos, a good friend and loyal companion de route, has suffered a cardiac arrest in his garden in the Netherlands and has been reanimated, but now lies in a coma. Surrounded by a handful of Russian tourists in a beach resort – which on itself is quite surreal after a year of corona quarantine – this message comes to us as a shock. Wait a minute… is this real? Which movie are we in? This can’t be true. Coming back from the reception of the hotel, however, Ton almost feels his friend walking along. ‘Just keep doing your job’, he urges him, understanding that this news might make us doubt. ‘You know that even death is part of the illusion we are in.’
Jos will be very present during the rest of our trip, and the fact that his heart failed at the exact start of our Egyptian journey – and will be cremated at the end of it – gives us the creepy feeling that our friend plays an important role in our journey, and that we may be in a much larger story than we can imagine at that moment.
The next morning we decide to do a small ritual on the shore of the Red Sea and seeing the sun rising on the horizon, I am blown away by the image of Jos rising in the glow of the sun. A radiant mind in a radiant white light. The rise of the sacred masculine – it sounds a bit dramatical, but there’s no other way I could put it. And I smile – cause could we expect anything less from this great man, always so theatrically present and passionately involved in every role he played…? And so what started as a water ritual suddenly turns into a celebration of the masculine, and in particular of this wonderful, righteous and wise man, who listened so faithfully to his calling and visited inhospitable places worldwide such as Syria, Armenia, North Korea … to do beautiful work there. He was and still is a great inspiration for us.
Even though at that moment Jos still lies in a coma, and his partner, friends and family surrounding him at home hope for a miracle, as we see and sense it Jos passed over in a beam of light, reassuring us with a broad smile that everything is fine as it is. We feel that there is a lot of work to be done and that he will assist the joint work from the other side. Somewhat overwhelmed by so much contradiction – radiant joy in so much loss – we leave the beach resort a few hours later and let ourselves be transported from the sea to the Sinai desert, towards the town of St. Catherine’s, near the famous monastery, where we will stay for the week.
Jos’s message automatically catapults us back to the same period last year, when Ton and Marcel, Monique’s husband, had planned a trip through Sinai with a number of other men, to eventually – like Moses – end up in the promised land of Israel. The Exodus from Egypt. After climbing the Moses mountain they would also walk the Jesus trail and the Abraham path, thus connecting the three monotheistic religions in one. More than 80 people subscribed, but unfortunately the journey could not take place due to corona, but as we planned an online event with the international group, the men found themselves unable to attent: Ton was lying in bed sick with corona and Marcel had a heart attack that very night!
Fortunately Marcel recovered last year, but now that Jos’s heart failed as well, the theme of the wounded masculine strikes us. And as two friends of ours, Anna & Petra, invite their worldwide audience of 10.000 people into a world happening on Healing the Wounded Masculine and Coronation of the Sacred Masculine, we understand that our journey is part of a much larger movement that is now taking place. The only thing we can do is intuitively add our own piece of the puzzle.
Sitting in the morning sun at Sheich Mousa Bedouine Camp the next morning, we automatically start talking about the wounded masculine. About the many wounds men have experienced, amongst others the injuries they experiences in confrontation with women, quite often their mothers. The wound, for instance, of being rejected as a child, and not being taken seriously in feminine aspects of their being, such as vulnerability or intuition. And we also hear the pain of the mothers, the women of previous generations, expressing their unability to have their sensitive children touch them in places they could not yet manage. ‘No-one was holding space for these kinds of emotions’, we hear them say. ‘When we were younger, there was no-one who would help us out. We missed that sisterhood that younger women are developing now.’
And so that morning we hold space for aspects of the wounded masculine and of the wounded feminine, preparing the soil for the further story to unfold.
(To be continued)
HET GEWONDE MANNELIJKE
En beetje bij beetje verzamelen we de puzzelstukken, de personen en gebeurtenissen die uitgespeeld willen worden in het veld waarin we ons begeven.
Meteen bij aankomst in Egypte krijgt Ton het schokkende bericht dat Jos, een goede vriend en trouwe compagnon de route, in zijn tuin in Nederland een hartstilstand heeft gekregen en na een reanimatie in coma in het ziekenhuis ligt. Omringd door een handvol Russische toeristen in een strandresort – op zich al bevreemdend na een jaarlange coronaquarantaine – komt dit bericht bijna surreëel over. In welke film zijn we beland? Dit kan niet waar zijn. Teruglopend van de receptie voelt Ton zijn vriend echter bijna naast zich lopen. ‘Gewoon je werk blijven doen, he’, zegt hij hem met aandrang, alsof dit nieuws ons aan het twijfelen zou brengen. ‘Je weet dat zelfs de dood deel is van de illusie waarin we zitten.’
Ook de dagen daarna zou Jos heel erg aanwezig zijn, en dat hij net nu bij het begin van deze onderneming veel te jong overlijdt, geeft ons het umheimliche gevoel dat Jos een belangrijke rol speelt in onze reis, en dat we in een groter verhaal gestapt zijn dan we ons op dat moment kunnen voorstellen.
Als we de volgende ochtend bij het krieken van de dag een klein ritueel doen aan het strand en de zon aan de horizon zien opstaan, lijkt het alsof we Jos in de gloed van de zon zien verrijzen. Een stralende geest in een stralend wit licht. The rise of the sacred masculine. Het heeft bijna iets theatraals, maar ik kan het niet anders noemen. En van Jos kunnen we eigenlijk weinig anders verwachten, geestdriftig, aanwezig en gepassioneerd als hij was. Van hem kan je weinig anders verwachten dan een coup de théâtre op het einde, denk ik met een glimlach. Van slag wordt ons waterritueel een ode aan het mannelijke, en in het bijzonder aan deze wonderlijke, rechtschapen en wijze man, die zo trouw luisterde naar zijn roeping en wereldwijd onherbergzame plekken opzocht als Syrië, Armenië, Noord-Korea… Voor ons een groot voorbeeld.
Ook al ligt hij nog in coma in het ziekenhuis en hopen zijn partner, vrienden en familie thuis op een wonder, zoals wij hem ervaren is hij op dat moment al stralend overgegaan en stelt hij ons breedlachend gerust dat alles goed is zoals het is. Dat er veel werk voor de boeg staat en dat hij het gezamenlijke werk komt bijstaan van de andere kant. Enigszins overrompeld door zoveel tegenstrijdigheid – stralende vreugde in zoveel verlies – verlaten we enkele uren het resort al en laten we ons van de zee naar de Sinai-woestijn voeren, richting Sint- Catharinaklooster, waar we de komende week zullen verblijven.
Het bericht van Jos katapulteert ons automatisch terug naar dezelfde periode vorig jaar, toen Ton en Marcel, de man van Monique, met een aantal andere mannen een tocht door de Sinai hadden gepland, om uiteindelijk, net als Mozes, in het beloofde land Israël te belanden. De uittocht uit Egypte. Na het Mozespad zouden ze ook het Jezuspad en het Abrahampad bewandelen, en zo de drie monotheïstische godsdiensten met elkaar verbinden. De groepsreis kon door corona niet doorgaan, maar toen we ter vervanging met een groep van 80 mensen een online event planden, moesten de mannen het laten afweten: Ton had corona en lag ziek in bed en Marcel kreeg een hartinfarct. Gelukkig met goede afloop, maar nu ook Jos’ hart het begeven heeft, komt het thema van het ‘verwonde mannelijke’ verwarrend aanwezig. Als ook enkele goede vriendinnen met een wereldwijde groep van 7000 mensen een wereldhappening blijken te organiseren rond Healing the Wounded Masculine en The Rise of the Sacred Masculine, beseffen we dat onze tocht deel uitmaakt van een veel grotere beweging die nu aan de orde is. Wij kunnen enkel ons steentje bijdragen hierin, of moeten we zeggen: stenen, want Mozes en de stenen tafelen lijken gezien de setting een belangrijke rol te spelen in dit hele verhaal. Of toch niet?
Als we de volgende ochtend na het ontbijt even bij elkaar zitten in het zachte ochtendzonnetje in het Sjeich Mousa Bedouine Camp waar we gelogeerd zijn, hebben we het bijna automatisch over het gewonde mannelijke. Over die vele wonden die geslagen zijn, ook in confrontatie met het vrouwelijke, niet zelden de moeders. Over het afgewezen zijn als kind en het niet ernstig genomen worden, ook in meer vrouwelijke aspecten van het zijn, zoals kwetsbaarheid of intuïtie.
Ald reactie horen we ook de pijn van de moeders, de vrouwen van de vorige generaties, die vertellen hoe moeilijk het voor hen was om door hun gevoelige kinderen aangeraakt te worden op plekken in hun eigen hart die ze nog niet aankonden. ‘Er was geen bedding om die pijnen te dragen’, vertellen ze ons, ‘in die tijd waren er nog geen vrouwen die dit konden ontvangen, we hebben het zusterschap dat nu ontstaat enorm gemist.’ En zo ontvangen we die ochtend naast het verwonde mannelijke ook het verwonde vrouwelijke en zaaien we zo een helende bedding voor de ervaringen die ons nog te wachten staan.
(Wordt vervolgd)
