(English version underneath )
RENAISSANCE
Is het de koude? Het ingekapselde gevoel van de vallei? De beschermende cocon die hier voelbaar is? Maar In Les Contes bij Montségur heb ik het gevoel tot verstilling te komen, tot stilstand bijna. Ik kom tot weinig en voel me als een rups in zijn cocon verder uiteenvallen tot… niets. Leegte. Niks. Zelfs tot een punt waarop ik me in tranen afvraag wat ik nog beteken in deze wereld. Wat ik kan betekenen. Wat zinnig is om toe te voegen. En wat mijn talenten werkelijk zijn.
Op het dieptepunt van dit gevoel besef ik ineens hoe bang ik al heel mijn leven ben voor… het leven. Om het leven werkelijk aan te gaan, gulzig en nieuwsgierig. Moedig en onverschrokken. En hoe klein ik me in wezen gehouden heb, onder de radar, onder mijn vermogen zelfs, vanuit een angst. Een wegschrikken van potentiële agressie – fysiek of verbaal – van een mogelijke reactie op mijn zijn, op wie ik werkelijk ben, op wat ik wezenlijk zou kunnen brengen.
Opeens huil ik om gemiste kansen. Om te weinig het leven genomen te hebben, dingen geleerd, de kansen benut, alles uit het leven gehaald te hebben wat eruit te halen viel. Een beangstigend besef als je al ruim over de helft van je leven bent.
Tegelijk begrijp ik – als de tranen opgedroogd zijn – dat alles perfect is zoals het is, met reden gebeurt, en gewoon passend is bij wie ik ben. Het was en is de weg die ik te bewandelen heb, het is het product van mijn verleden, mijn heden, mijn toekomst. Het hoort ook bij de weg die ik bewandel; de ontbinding waarin ik al anderhalf jaar zit, als een rups in de cocon, die zodanig alle houvast verliest dat hij niet meer goed weet wie hij is, waar hij eindigt en waar hij begint. Niets doen, kreeg ik het laatste jaar steeds als innerlijke opdracht, ga naar de stilte. Hoe zeer de wereld ook in turmoil is en hoe zeer ik ook vind dat ik daaraan moet deelnemen, mijn visie delen, mijn inbreng inbrengen. Maar nee: ga naar de stilte. Ga mee met de flow. Laat je meestromen naar daar waar het leven je wil hebben. Hoe oncomfortabel met tijden ook. Of hoe magisch en fijn ook. Of hoe ongepast het in deze tijden ook mag lijken. Het Leven weet waar je bestemming ligt, je taak, je beste inbreng voor deze tijden.
Hoe niet-evident is het, om door dit alles heen te vertrouwen. En los te laten wat ik wist of dacht te weten. Ook over mijn bestemming, waar ik thuishoor, wat mijn plek of thuisland is, het werk dat ik denk te moeten doen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles uit mezelf te halen had, niet zozeer uit een ander of uit de buitenwereld. Maar op dit moment is er niks meer in mezelf, daar is alleen leegte, brei, een vloeibaar niks. En vermoeidheid, ja, dat vooral.
Maar op een mooie ochtend beslist onze gastvrouw en yoga teacher Anaiya aan een nieuwe reeks te beginnen. 21 dagen Sacred Body Awakening. Een programma van telkens een uur dat me laat voelen wat het betekent om jezelf weer from scratch te mogen samenstellen. Om letterlijk weer een eicel te zijn, die bevrucht wordt door een zaadcel, en van daaruit zich mag hechten aan de baarmoederwand, en de innerlijke sappen mag verkennen, de intenties, het begin van ontvangen – wat later zal uitgroeien tot verteringsstelsel – en het begin van structureren en beschermen – wat later zal uitgroeien tot ruggengraat en staartbeentje. Maar ook het staartbeentje, het gehemelte, de hersenen, en de ogen, en al die delen van onszelf die al eeuwen voorgeprogrammeerd lijken om te worden wat ze moeten worden.
Of ligt hier werkelijk een kans om ze bewust en in beweging te herprogrammeren, zodat ze beter aangepast zijn aan het nieuwe wezen dat in en uit mij wil ontstaan? Ja, zo lijkt het wel. Want voor het eerst voel ik dat de voorkant van mijn lichaam wil leven, wil absorberen, de volheid uit het leven wil halen. Alsof ik letterlijk opnieuw geboren mag worden, een volgend leven.
Die ochtenden in Les Contes is het alsof ik me als de uiteengevallen rups weer mag ontwikkelen tot een nieuw wezen, een vlinder.
“Dit leven gaat voor jou over het weer samenrapen van moed”, had een vrouw me ooit gezegd. Tijdens mijn vele reizen ben ik inderdaad langzaam gaan beseffen dat het leven me ooit hardhandig ontnomen is (maar dat zijn te lange verhalen voor nu). Waardoor het echt niet vreemd is dat ik het in deze incarnatie voorzichtigjes aan doe, en een leven van rust en wederopbouw kan gebruiken. Hoe hemeltergend traag ook, het kan nu eenmaal niet anders. Hoe vaak heb ik gedacht: maar in mijn volgend leven ga ik leven. Ga ik er voluit voor. Ga ik in volle interactie met de wereld. En het lijkt wel of met die cursus, daar in de Pyreneeën, dat volgende leven al voor een stukje mag beginnen.
(wordt vervolgd)
RE-AWAKENING
It might be the cold. Or the seclusiveness of the place. But Montsegur makes me come to a deep stilness, almost to a standstill. I can hardly get anything done, but have the days pass by, and more than ever I feel like a caterpillar dissolving in his cocoon. Disintegrating into nothingness. Even to a point to feel a kind of depression or deep sadness, asking myself what my life is about. Who am I? What is the meaning of all this? Of all me? What on earth am I contributing to this world?
Reaching rock bottom I realise how afraid I have been all my life… to live. To really fully and curiously and eagerly live. Brave and fearless. And how small I have always kept myself, beneath the radar, beneath my worth and capabilities even. Out of fear. Shying away from attention, to evade any possible and potential agression – physical or verbal – or reaction to my being, to who I really am, to what I could really bring to this world.
That day I cry for missed opportunities. For not having grasped occasions, not having learned things I could have learned, not having taken advantage of opportunities, not having taken everything out of life I could have. Not a comfortable thing to realize when you are more than halfway through your life.
At the same time I realize all is in perfect order, all is happening for a reason, and all just fits who I am. This was and is my life, this is the result of my past, this is my present, this leads to my future. It perfectly fits the journey I am making right now, it is part of the process of falling apart I have been in this last two years: letting go of the past, until you lose grip on who you were and are, not knowing where the old ends and the new begins.
“Don’t do so much, but go into silence, retreat…”, was the inner message I kept on hearing the past year. “Enter the field of silence. No matter how much the world goes into turmoil and how much you think you should participate, share your vision, contribute… Just enter that silence. Go with the flow. Follow the stream that life shows you. However uncomfortable that road might be. Or however magical and beautiful. Or however inappropriate it may seem in these times. Life knows where your destiny lies, life knows what your specific task and your best contribution lies.”
Not easy to trust this uncomfortable and uncontrolable path. And to let go of what I thought I knew. Even about my destination, about where I belong, what my place is on earth, even my homeland, or the work I think I have to do. For years I have had the feeling that I had to get everything out of myself, not so much from others, from books, from the outside world. But from within. But at that moment there seems nothing left within, nothing worthy in me. There is only emptiness, a liquid nothing. And fatigue, yes, a lot of fatigue.
“This life is about refinding your strengths and courage”, a clairvoyant woman once told me. During my many inner and outer travels I have indeed come to realize that, in a not so distant past, life was once brutally taken away from me (but those are too long a stories for now). So it’s not surprising that I take life carefully now, and that it takes time to retrust life. Most of my journeys are indeed about learning to trust the Great Mother, learning to trust Life Itself. No matter how agonizingly slow this process is, it simply cannot be otherwise.
But then, one beautiful morning, our hostess and yoga teacher Anaiya decides to start a new programme: 21 days of Sacred Body Awakening. A program of one hour each morning to make us feel what it means to re-activate and recreate yourself from scratch. To literally be that egg again, bein fertilized by a sperm, and from there reach out to the uterine wall to bond. And to explore the inner juices, the intentions they contain, the beginning of receiving – which will later develop into the digestive system – and the beginning of structuring and protecting – which will later develop into a spine and tailbone. But also feel into the beginnings of the palate, and the brain, and the eyes, and all those parts of ourselves that seem to have been programmed for ages to become what they should become.
Or could it be true that we can reprogram all these parts of us consciously, so that they are better adapted to the new being that wants to arise in me? Could it be? I like to believe it, because in that early morning dance and movement, for the very first time I can perceive that the front of my body expresses a will to live, a will to absorb, a will to take the fullness out of life. Seems like something in me would like to be reborn again, as if in a next life.
Those mornings in Les Contes, it feels like the disintegrated caterpillar can start to develop itself again into a whole new creature, a butterfly.
(to be continued)
