(English version underneath)
Sinds de dood van onze Israëlische vriendin Meital (zie eerdere posts) is de zwaan bij ons. Het moment dat haar stervensproces inging, deed Ton als bij toeval samen met een Maori sjamane een ritueel met zwanenvleugels als afsluiting van een sjamanistisch weekend. De dagen daarna sprong in zijn mobiel als vanzelf de muziek van Het Zwanenmeer op. Toen we een Israëlische vriendin die op Meitals begrafenis aanwezig zou zijn, vroegen om daar in onze naam Het Zwanenmeer te spelen, en Ton en Marc op dat moment in afstemming gingen op de Dam in Amsterdam, begonnen daar om half 5 (stipt het begin van de begrafenis) de klokken Het Zwanenmeer te spelen. Gekker moest het niet worden.
Ook klonk het liedje ‘Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat er mee naar Engeland varen, Engeland is gelosten, de sleutel is gebroken’ voor ons vertrek naar de Britse eilanden voortdurend in onze oren, alsof er in dat versje inderdaad een sleutel lag.
Ook in Engeland komen we de ene zwaan na de andere tegen, op het meer, als symbool op emblemen, in het uitstalraam van winkels, op schilderijen, aan de muur van onze hotelkamers, op ons bed… De mooie vogel begeleidt ons overal. Brigid, de oergodin van Engeland, is zelf ook verbonden met de zwaan, en zwanen blijken in Engeland het persoonlijke bezit van de koningin.
We kunnen er niet meer omheen kijken, de symboliek is alomtegenwoordig. Maar wat betekent het precies? Zwanen zouden tussen de hemel en de aarde vliegen, tussen de wereld van de levenden en overledenen. Maar wat willen ze ons nog meer vertellen? Het blijft tijdens onze hele reis een raadsel.
Wanneer we aan een kasteel stoppen op het prachtige Isle of Sky, zien we in de straalblauwe lucht boven ons een groot wit kruis, getekend door de uitlaatgassen van overvliegende vliegtuigen. Zowel Ton als ik fotograferen het, zo ontdekken we achteraf. Beiden voelen we dat daar een aanwijzing ligt. Maar wederom: wat?
Bij de stenen van Callanish voel ik de energie van Cygnus, en ik hoor het woord Lyra. Ik ben niet zo thuis in sterrenstelsels, maar na wat opzoekwerk blijkt Lyra inderdaad een van de sterren van het sterrenstelsel Cygnus te zijn. Lyra is ook het hoofdpersonage van His Dark Materials, beseffen we later: een BBC-serie die we tijdens onze reis geboeid volgen. Het verhaal gaat over een bijzonder kind in een parallelle realiteit dat samen met een jongen uit een andere realiteit voorbestemd is de wereld te redden van de macht van het Magisterium, dat erop uit is de kinderen van hun ziel te scheiden. Het gaat ook over de zoektocht naar dust, sterrenstof, en dark matter, en zoekt – net als in Frozen II – antwoorden in het Noorden en in het noorderlicht. Toeval wil dat nét als wij het Lewis island bezoeken (drie dagen) het noorderlicht van op het eiland zichtbaar is.
We struikelen haast over de puzzelstukken, maar het grotere plaatje wordt maar niet zichtbaar.
In het boek van Calleman dat ik de hele reis geboeid aan het lezen ben, doet de auteur theorieën uit de doeken over de Tree of Life in het universum, een kruisvormig symbool van waaruit sinds de Big Bang negen creatiegolven zijn uitgestuurd die onze menselijke mind en bewustzijn mee gestuurd hebben. Iets wat de Maya’s en vele oude beschavingen blijkbaar wisten. De laatste wave werd uitgestuurd in 2011 en opent onze hersenen weer totaal voor sjamanistisch bewustzijn, voor de informatie uit de bron. Volgens hem is die Tree of Life het centrum van creatie. Meestal wordt dat centrum in het sterrenstelsel Orion geplaatst, schrijft hij, maar dat weerlegt hij. Het ligt dus blijkbaar elders.
De laatste dag, bij het openen van ons altaar, blijkt de baarmoedermond gericht op de zwanenvleugels die we in de ruimte neergelegd hadden.Die avond belanden we met de groep bijna als bij toeval aan het meer Kinloch, dicht bij ons hotel. De maan schijnt, het water van het meer kabbelt, het is een prachtige avond voor een slotritueel. Twee dagen geleden deden we met de groep nog een prachtig Japans waterritueel, en toen zag ik het beeld van een witte zwaan die op het meer neerstrijkte. Alweer de zwaan.
“He kijk, we staan pal onder het sterrenstelsel Cygnus!” roept Helma uit, als ze haar mobiel naar de sterrenhemel richt. Ze heeft een astronomische app geinstalleerd waardoor alle sterren die we zien zich meteen met naam kenbaar maken.
Alle hoofden richten zich naar boven. Boven ons staat (via de mobiel) een groot kruis! Het sterrenstelsel Zwaan. Ik kijk Ton verrast aan: het kruis in de lucht dat we beiden fotografeerden. Hier is het!
Is er een verbinding met het kruis van de Tree of Life waar Calleman over sprak? Is dat de poort die we gisteren en vandaag geopend hebben? Was Cygnus op een of andere manier gesloten, en hebben we de toegang ertoe weer geopend? Witte zwanen, zwarte zwanen, de sleutel is gebroken… is er dan geen smid in het land, die de sleutel maken kan?
“The key is in the stones”, zei de channeling eerder. In de stenen van Callanish voelde ik een verbinding met Cygnus. Ontroerd staren we met z’n allen naar de hemel, beseffend dat zich hier iets openbaart – ook al kunnen we de volle draagwijdte er niet van vatten.
Plotseling voel ik Meital in ons midden.
“Daarom moest ik gaan”, hoor ik haar zeggen. “Dit is de plek waar ik heen moest. Ik werk nu met je samen van de andere kant.”
Ik slik ontroerd en voel weer een traan. De magie is er weer.
Claire, de enige Engelse deelneemster van de groep, stuurt ons achteraf nog een bericht toe.
“Wist je dat het sterrenstelsel Cygnus ook The Northern Cross wordt genoemd?” Ton en ik kijken elkaar glimlachend aan. De poort van het noorden. De windrichting van de voorvaderen, van koude, donkerte, leegte, het onbekende, dood, het herbronnen, het veld van alle mogelijkheden. De opening naar het rijk van Cailleach, de godin van winter en dood.
“Geen wonder dat ik in Callanish ook de energie van Osiris voelde”, zeg ik nog. “Ook hij is de heerser van het dodenrijk.”
The elephant in the room is always death, zei David enkele dagen geleden. En hier is inderdaad het thema waar we ons hele verblijf omheen walsten. En tegelijk was hij alom aanwezig. Is het daarom dat ik deze dagen ook steeds het begrafenislied van mijn vader in mijn hoofd hoor? Is hij zelf misschien ook dichterbij dan ik besef? De tranen wellen nu helemaal op.
Misschien moeten we de dood een nieuwe plaats gaan geven in ons leven, bedenk ik als we die avond in bed liggen en ons samenzijn nu echt ten einde loopt. Ik herinner me de woorden die ik doorkreeg van Meital, toen ze net een paar uur was overgegaan:
“My lungs represent the pain of the world”, zei ze me toen (ze stierf aan beenmergkanker, maar had ook een ontsteking op de longen). “There will be a lot of suffering and a lot of tears coming. I am pre-transforming this pain on a deeper level. It has to do with oxygen and transformation of the oxygen element. We need a new contract with air – and fire, and water, and earth. Our bodies should be adapted to that. We start with air, that’s why our lungs are attained, or attacked – or so it seems, but they are being transformed. It’s like an initiation. Some die and some are reborn in a new form. Dying is also being reborn in a new form. Only we are not used to that, we condemn it as a failure, but it is just another form of being reborn in a complete new body. With new possibilities. So don’t be mistaken. Rebirth comes in many forms and you will learn that the coming times. Don’t be so afraid of death. We are much more than the bodily form. We’ll have to get used to that and start realizing our true being and our true greatness in spirit and in the etherical realms.”
Haar woorden zinderen nog na als we ons enkele dagen later richting Newcastle begeven, waar we de nachtboot weer naar Nederland zullen nemen. Als laatste stop doen we – net onder Edinburgh – nog Rosslyn chapel aan, de kapel die verbonden wordt met de Tempeliers en de familie Sinclair, de Grail familie.
Net voor we de kapel instappen krijgen we te horen dat een bevriend stel met covid op intensive care terecht is gekomen. We schrikken, want het is een prachtig, krachtig, ingewijd koppel – en de idee dat ze gevaar lopen, raakt ons diep. Op dat moment overleggen de artsen om de man in coma te brengen. Zijn zuurstofwaarden gaan té ver achteruit.
“Het is geen toeval dat we hier zijn”, zeg ik, want de man is bijzonder verbonden met de Tempeliers en deze kapel. Hij en zijn prachtige vrouw vernieuwden er zelfs hun huwelijksgeloften.
In de kapel branden we kaarsen voor hen, sturen hen heling toe en laten hen weten dat we hier zijn.
“Je kan niet weten hoe helend jullie bericht is”, krijgen we meteen te horen. “De afgelopen dagen kon ik me alleen maar overgeven en huilen, huilen om de wereld. Maar vandaag vind ik mijn vechtlust terug.”
Twee dagen later horen we dat ze beiden uit de intensieve ontslagen zijn en weer naar een gewone kamer mogen.
“Dag UK”, zeggen we als we die avond op de boot de haven van Newcastle uitvaren. “De poort is niet meer gesloten, maar open”, voegen we er blij aan toe. En toch voelen we weemoed om zo’n mooie reis die we nu moeten afsluiten. Op naar iets nieuws.
Wat, weten we niet. We weten zelfs nauwelijks waar we eenmaal aan land zullen belanden. Wat wordt onze volgende thuis? We trekken een kaart: “Into the Unknown”, zegt die. Alweer. Je houdt het niet voor mogelijk.
“Ik zit nog in de stilte”, appt een vriendin ons nog, verwijzend naar het uur stilte op 11:11. “Ik krijg door dat die stilte nog even zal duren, want dat de ware impact van wat er allemaal gebeurd is nog niet volledig zichtbaar is.” Ik begrijp wat ze bedoeld. Er is zoveel aangeraakt, zoveel in beweging gezet. Maar het hoofd kan nog niet helemaal volgen, en de materie waarschijnlijk ook nog niet helemaal.
Er is van alles bewogen, maar wat precies. De tijd zal het ons vertellen.
(Wordt vervolgd)
(English version:)
CYGNUS
Since the death of our dear Israeli friend Meital (see previous posts), the swan has been with us. The moment she started her dying process, Ton happened to perform a closing ritual with swan wings, on a shamanistic weekend, together with a Maori shaman. In the days that followed, the music of The Swan Lake automatically started to play on his mobile. At the exact moment they would be playing The Swan Lake in our name at Meital’s funeral in Israel, Ton and Marc tuned in on Dam Square in Amsterdam, where the bells started playing… The Swan Lake as well! Unbelievable, but true.
On the marvellous Isle of Sky we stop to visit an old castle, and as we walk towards it, we see a big white cross in the blue sky above us, drawn by the exhaust fumes of two planes. We both photograph it, as we intuitively feel the sky wants to reveal a clue there. But again: what clue?
In England we constantly meet swans as well. On the lakes, on emblems, in shop windows, on paintings, on our beds… Brigid, the primordial goddess of England, is also associated with the swan, and all swans in England appear to be the personal property of the queen. The symbolism is omnipresent along our journey. But what exactly does it mean? Swans are said to move between heaven and earth, between the world of the living and the dead. But what else do they want to tell us? It seems like more wants to be revealed, but what?
At the stones of Callanish I can feel the energy of Cygnus and I hear the word Lyra. I am not very familiar with galaxies, but after some research Lyra turns out to be one of the stars of the Cygnus galaxy. Lyra is also the main character of His Dark Materials: a BBC series that we keenly follow during our journey. The story is about a special child in a parallel reality who, together with a boy from another reality, is destined to save the world from the power of the Magisterium, which is trying to separate the children from their souls. It also deals with the search for dust, stardust, and dark matter, and – just like in Frozen II – seeks answers in the North and the Northern Lights. Strangely enough, when we visit Lewis island the northern lights are visible from the island. A wonderful coincidence?
We almost stumble over the puzzle pieces, still we cannot see the bigger picture yet.
In Calleman’s book, which I’ve been reading throughout the journey, the author lays out theories about the Universe’s Tree of Life, a cross-shaped galactic symbol from which nine waves of creation have been sent since the Big Bang, that affect our human minds and consciousness – something the Mayan and many ancient civilizations apparently knew. The last wave was sent out in 2011 and completely re-opens our brains to shamanic awareness, and to the information from the source. According to Calleman, the Tree of Life is the center of creation. Usually that center is placed in the Orion galaxy, he writes, but he refutes that. According to him it must be located elsewhere.
When we opened up our altar, the opening was directed towards swan wings that we had laid down on the floor (see previous post). That evening the group ends up at Lake Kinloch, close to our hotel. The moon is shining, the water of the lake is rippling, it’s a beautiful evening, perfect for a closing ritual as we will all be leaving tomorrow.
“Hey look, we are standing right under the Cygnus galaxy!” Helma exclaims, pointing her mobile at the starry sky. She has installed an astronomical app through which all the stars in the sky identify themselves. All heads turn upward. Above us we see a large cross! The Swan Galaxy. I look at Ton in surprise: the cross in the sky that we both photographed. Here it is!
Is there a connection with the cross of the Tree of Life that Calleman spoke of? Or is there a link between both crosses? Is that the gate we opened yesterday and today? Was Cygnus somehow closed, and did we reopen access to it?
We remember the Dutch song that intrigued us in the beginning of this journey: Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat er mee naar Engeland varen, Engeland is gesloten, de sleutel is gebroken. Is er dan geen smid in het land, die de sleutel maken kan? (White swans, black swans, who goes to England with us? England is closed, the key is broken. Isn’t there a black smith who could repair the key?)
The key has been broken.
A message told us that the key is in the stones.
In the stones of Callanish I felt a connection to Cygnus.
We opened up a gate towards a swan.
Staring at the sky, we realize that something is revealing itself here.
Suddenly I feel Meital in our midst.
“That’s why I had to go,” I hear her say. “This is the place I had to go to. I am now working with you from the other side. In other words: I am still there, I did not really die.”
I swallow my tears, touched by this sudden information. And again I feel the shiver of magic.
The day after everyone left, Claire, the only English participant in the group, sends us a message.
“Did you know that the Cygnus galaxy is also called The Northern Cross?”
There it is: the gate of the north. The wind direction of the ancestors, of cold, darkness, emptiness, the unknown, but also the ancestors, death, eternal life, the field of all possibilities. The opening to the realm of Cailleach, the goddess of winter, ice and death.
“No wonder I felt the energy of Osiris in Callanish as well”, I reply. “He too is the ruler of the realm of the dead.”
The elephant in the room is always death, David said a few days ago. And I guess that was indeed the theme that we were trying to avoid in our circle – and that everyone was avoiding in the COP as well. What if we don’t make it? What if we die? Are we brave enough to face that possibility?
The elephant in the room. And yet death was omnipresent. In our hidden tears. In our nightmares. In the spirits of Culloden. In my inner child’s fears. Is that why I kept on hearing my father’s funeral song these last few days? Could it be he was there all along as well, to connect me to the realm of the ancestors and of eternal life?
Maybe it is time to honour death in a complete new way. Maybe it is time to discover what it really means?
I remember the words Meital gave me right after she died:
“My lungs represent the pain of the world”, she told me then (she died of bone marrow cancer, but also had inflammation on the lungs). “There will be a lot of suffering and a lot of tears coming. I am pre-transforming this pain on a deeper level. It has to do with oxygen and transformation of the oxygen element. We need a new contract with air – and fire, and water, and earth. Our bodies should be adapted to that. We start with air, that’s why our lungs are attained, or attacked – or so it seems, but they are being transformed.
It’s like an initiation. Some die and some are reborn in a new form. Dying is also being reborn in a new form. Only we are not used to that, we condemn it as a failure, but it is just another form of being reborn in a complete new body. With new possibilities.
So don’t be mistaken. Rebirth comes in many forms and you will learn that the coming times. Don’t be so afraid of death. We are much more than the bodily form. We’ll have to get used to that and start realizing our true being and our true greatness in spirit and in the etherical realms.”
* * *
Her words still resonate while we are heading for Newcastle a few days later to take the night boat back to the Netherlands. As a last stop on the road we visit Rosslyn chapel, the chapel that is connected to the Templars and the Sinclairs, the Grail family.
Just before we enter the chapel, we get the message that a couple of friends are ill with covid and have been taken to intensive care, where doctors are considering to have the man comatised. We are deeply touched as they are a beautiful and powerful couple we cherish very much.
“It’s no coincidence that we are here,” we say to each other, because we know that the man is very much related to the Templars and Rosslyn chapel. He and his beautiful wife even renewed their wedding vows here. So in the chapel we burn candles for them and send them healing. Letting them know through text messages that we are here and pray for them from the place they cherish so much.
“You cannot know how healing your message is”, the man replies. “For the past few days all I could do was surrender and cry, cry for the state of the world, cry for the fact that there was so little I could do. But through the connection with the chapel and the Templars I can feel my fighting spirit again.” (Two days later they are both discharged from intensive care unit, returning to a normal room and later home.)
And so that same evening, extremely grateful, but with a pinch of sadness and melancholy, we salute the British isles, as we navigate out of Newcastle harbour. Up to our new destination. Whatever that may be. We hardly even know where we will be lodging once we get out of the boat. What is our next stepping stone? We pick a card to reveal the answer: “Into the Unknown”, it says. Again. Incredible. It was our first message, when leaving for Sinai 7 months ago, and it still is our message now.
“The 11:11 silence is still with me”, a dear friend texts us that day. “And I realize that the silence will last for quite a while still, as the true impact of what we all have been doing together, cannot yet be revealed.”
I know what she means. So much has been touched, so much has been set in motion. But we cannot understand it fully. And it will still have to show. Time will tell us more…
(To be continued)
