(English version underneath)
12 november. De berichten van de 11:11-events stromen binnen. Zoveel mensen en groepen hebben blijkbaar een ceremonie gehouden op deze portaaldag en de vreugde groeit exponentieel bij elk bericht. Ook de groep heeft een mission accomplished gevoel. En toch zijn we nog niet klaar, dat voelen we.
Ieder gaat die dag door zijn eigen proces. Door zoveel collectief licht op te roepen zetten we ook ons persoonlijk systeem in het licht, waardoor pijnpunten aangeraakt worden. Bij een oprechte en ontroerende ontboezeming van een koppel in de groep, word ik zelf in het hart getroffen. Het raakt een diepe snaar: mijn eigen kwetsbare, bange kern. Het elfachtige, supergevoelige en magische kind in mij dat al vroeg in het leven angstig weggedoken is, bang voor afwijzing en fysieke agressie.
Ontroerd bedank ik het koppel voor hun oprechtheid. Ik begrijp dat het dunner worden van de sluiers tussen de etherische en zichtbare wereld niet alleen betekent dat we als mens steeds makkelijker andere realiteiten zullen kunnen waarnemen, maar ook dat het magische wezen in ons zich zal mogen laten zien. Niet alleen kwamen op 11:11 de elfen en feeën uit de berg tevoorschijn, ook mijn innerlijke kern mag door de dikke muren van mijn lichamelijk pantser doorbreken en gaan schijnen.
Ik weet al jaren dat ik iets diep in me verborgen houd. Iets wat als bevroren in een ijspegel in me zit. Onaantastbaar, veilig en wel. Ik kan nog niet vatten wat het precies is, maar ik voel op dat moment dat het geboren mag worden. Als mijn buurman zijn warme hand in mijn ijskoude hand legt, voel ik het ijs in mezelf smelten. Even flitst Caelliach door me heen: de godin van winter en ijs. Heeft zij er iets mee te maken? Geeft zij ons de boodschap dat de wereld klaar is voor iets wat al eons bevroren is? Codes, informatie of een waarheid die zo nodig is in de wereld van vandaag…?
I am that I am. Het lijkt wel of dàt de geboorte is die vandaag aan de orde is.
Een lerares in een Mystieke School waar ik les volgde, leerde me ooit dat tranen van ontroering opwellen wanneer magie plaatsvindt. De magie is op dat moment enorm voelbaar. De tranen van de ene beroeren de ander; er volgen nog een paar mooie ontboezemingen. Tot Monique opstaat en bij het altaar neerknielt dat in het midden van onze cirkel ligt. Het altaar heeft tijdens de afgelopen dagen heel wat verandering gekend. Telkens als er energetisch iets aan het verhaal veranderde, werd er een stuk doek ontbloot, een kleur of symbool toegevoegd, … Op dat moment ziet het altaar eruit als een zwangere baarmoeder. Met tranen in haar stem zegt Monique hoe geraakt ze is door wat er gebeurt en ze opent de baarmoedermond, waardoor de inhoud van het altaar de wereld in stroomt. We slaken met z’n allen een zucht van verlichting. Onze ogen glinsteren. Wow, there we go. That’s it. De poort is geopend.
Iets authentieks in ons, ons kristallijne zijn, is klaar om in de wereld te stromen. Om gezien te worden. De kracht van Afrika en de Leeuw, de kracht van Jezus en Maria Magdalena, the christed feminine, the sacred masculine, pure liefde … Voor iedereen krijgt het een andere naam, maar dat maakt niet uit. Zolang het maar iets wezenlijks raakt, een wezenlijke waarheid in jezelf.
“Iedereen hier is zo mooi”, zucht Lieke.
“Is dat niet gewoon God,” grinnikt David, “die door ons allen schijnt en uitbreekt?”
Troy, een Schotse jongeman uit Glasgow die zich de laatste twee dagen bij ons gezelschap heeft vervoegd, kijkt geraakt toe.
“Ik ben zelf agnostisch”, zegt hij, “en ik weet niet waar jullie zoal in geloven. Maar ik kan gewoon voelen waar jullie het over hebben. Hier is zo’n krachtige liefde aanwezig, zo’n verbinding. Ik kan alleen maar zeggen: more of this!”
Ton en ik kijken elkaar aan, wetend dat Troy deze energie straks mee terugneemt naar Glasgow, waar de COP vandaag op zijn einde loopt. Of toch niet helemaal, want de slotakkoorden zijn daar nog niet ondertekend. Er wordt beslist de besprekingen nog enkele dagen te verlengen.
“Ook wij zijn nog niet klaar”, zegt Ton. “De poort is nu wel open, maar daarmee is het verhaal nog maar begonnen.”
Ik kijk naar de grote zwanenvleugels die naast ons altaar liggen, aan het uiteinde van onze ‘baarmoedermond’. Een klein speelgoedzwaantje sluit ons altaar af.
“Er is nog iets met die zwaan”, knik ik. “Daar hebben we het laatste nog niet van gezien.”
(wordt vervolgd)
(English version:)
THE GATE IS OPEN
November 12th. The reactions on the 11:11 events are pouring in, making our hearts glow with joy. So many people and groups have held a ceremony on this portal day and we all have a feeling of ‘mission accomplished’. And yet we are not fully done yet.
That day everyone processes his own inner themes. By summoning so much collective light, we put our personal themes in the light as well, triggering our own inner pains. A man and women openly express their pains and doubts in our morning circle and as they are talking, they really touch my heart. Their words touch a deep part of me: my inner fearful ))child, the elfic being inside of me, the super-sensitive and magical child in me who has been protecting itself from early age on.
I thank them both for their sincerity. That moment I understand that the thinning of the veils between the etheric and visible worlds not only means we, humans, will be increasingly able to perceive other realities, but also that the magical being within us will be outing and expressing itself. Not only did the elves and fairies inside the Schiehallion manifest themselves on 11:11, opening the portal also means that it is time for me to tear down my inner protective walls and armours as well.
I have known for years that I am protecting something deep inside of me. As if frozen in ice to be kept safe and untouched. I cannot grasp what it is exactly, but I feel it is time for it to be born. When my neighbours warm hand grabs my cold hand, I can feel the ice melt inside of me. I feel Caelliach: the goddess of winter and ice, and wonder what her precise role is in all this. Is she giving us the message that the world is ready for something – codes, a message, information – that has been frozen for eons? Could it be we carry information that is ready to be released, because the world is ready to receive it…?
I am that I am. Is this the birth that is taking place today?
A teacher in a Mystic School I attended once taught me that tears well up when magic happens. And indeed, we can all feel the magic of that very moment. Liekes tears touch me, and my tears touch others. I see Monique kneeling in front of the altar in the center of our circle. Our altar has been constantly changing these last few days; each time there was an energetical switch in our group’s process, a piece of cloth was exposed or a color or symbol was brought in, … That morning our altar looks like a pregnant womb. With tears in her voice Monique expresses how deeply touched she is by what is happening, and she opens the cervix so the energies of the altar can flow into the world. We all heave a sigh of relief. Wow, there we go. That’s it. The gate is open.
An authentic core in each and every one of us, our crystalline being, is ready to flow into the world. Is ready to show itself and to be seen. The power of Africa and the Lion, the power of Jesus and Mary Magdalene, the Christed feminine, the sacred masculine… Whatever name you call it, doesn’t matter. The importance is that it touches you to the core. That it touches a deep truth inside of you.
“Everyone in this circle is so beautiful ”, Lieke sighs. Her eyes twinkle.
“Isn’t that just God,” David says, “shining and breaking out through us all?”
Troy, a Scottish young man from Glasgow who has joined our party for the past two days, is visibly touched as well.
“I’m agnostic myself,” he says, “and I don’t know what you all believe in. But I can just feel what you guys are talking about. There is such a powerful energy of love in this room, such a radiant connection. All I can say is: more of this!”
Ton and I look at each other, knowing that Troy will take this energy back to Glasgow, where the COP is coming to an end today. Well, not completely, because the final agreements have not yet been signed there, and the organizers decided to extend the talks for a few more days.
“We are not finished yet either,” says Ton. “The gates are open now, but that’s only the beginning of the story.”
I look at the swan wings that lie next to our altar, at the end of the ‘womb’ we had just been opening. And next to it a little toy swan closes off our altar.
“There is something about that swan”, I nod. “Something that still wants to be revealed.”
(to be continued)
