(Dutch version underneath / Nederlandse tekst onderaan)
It’s 11:11, the long-awaited day. 6 o’clock in the morning. Ton wakes up in a rush.
“I made a mistake!” he says, while he is looking up a former channeling that he received about 11:11 some year ago.
“Indeed, look, here it is. Actually, we were asked to tune in on November the 12th, not the 11th! The gate will open on 12/11, it says here. I remember thinking: well, 12/11 is not an obvious date to gather people, 11/11 sounds more accessible, let’s take that date. But it is not right.”
I’m still half asleep but I immediately notice his concern. I know how consciously Ton deals with his channelings. While he was being trained in his mediumship by his guides, he had to promise that he would never ever change the content of the words he received. He feels guilty that he has now, albeit for well-intentioned and practical reasons.
“Gosh, practical… Mainly in the hope of getting more people to join in,” he says with a frown.
It opens up a discussion that early morning. So many people make mistakes that are never corrected. But if you continue on building on a mistake, in the end the complete structure is torted. Even a small deviation can have major consequences over time. It’s like dropping a stitch in a knit and continuing to knit. It warps your entire work.
Ton is visibly worrying. So many people have gone along with this 11:11 date, now what? I suddenly realize how hard it is for leaders to admit their mistakes, especially when so many people have joined the discourse. I can feel why they usually hush their deeds and just carry on, even though in the end their construction is ready to collapse.
“I could leave it that way, but I can’t and shouldn’t do that,” Ton says firmly. “I have to address the group about this.”
I see how hard he is on himself, and I suddenly feel an immense love. Love for the leader who regrets what he has done and is willing to admit it. I also realize how important it is that this vulnerability is supported by an enormous compassion. I wonder if the world would be able to muster that compassion, if one brave worldleader would stand up and admit: sorry, I was wrong, I helped creating this mess…?
“Remember the group card we drew for 11:11?” I grab the booklet and read it out loud to him – and at the same time to all world leaders who discover that the path taken or the decision made may not have been the right one:
“A misstep isn’t the end of the world,” the card says. “You’ve fallen into a trap of false courage and only humility will lead you out of it. Perhaps you weren’t listening to your intuition, and now you’re in a jam. But don’t become too discouraged. All is well… You can aways start again, take another road, and discover new territories where love really blooms.”
As with just about everything that happens in our group that week, we see the comparison with the COP, and with other world events of the moment. How long have we been building on an ideology that knows its limits, on bravado, on mistakes and false assumptions? And how shaky has our social construction become? How different would it be if our leaders could admit they made mistakes, and that some abuses have arisen from misjudgments? How different would it be if we stopped our faltering efforts to save the existing structures, faced the ecological and economical mess we created together, and started to think about how we want to deal with it. How can we heal the underlying pain, instead of pretending it isn’t there…?
After breakfast Ton tells the group what he is feeling, fully aware that his message could engender confusion or even anger. But to his relief the group reacts with a lot of understanding and – indeed – compassion.
“Don’t make it too hard on yourself, Ton, this really isn’t the end of the world”, one of the women says.
“So the gate will open tomorrow… Well, we’ll see about that again tomorrow, won’t we? Today is today. Maybe we’ll collectively gather the light today so that something can open up tomorrow…”, another one says.
“What exactly is the problem?” a third one brings in. “On this beautiful day thousands of people on the globe are going to do ceremony for the earth and for humanity… Isn’t this a perfect day for that? Come on, let’s go up that mountain!”
The joyful energy in the group clears up all doubt. Funny how this confession suddenly unites us all. Where the days before everyone was still doubting where exactly he or she would be seated at 11 o’clock, that morning we all feel the call unanimously: we’re all going up that mountain! No single doubt about it.
So, while in many places people are preparing for their ceremony, we all walk up the mountain: the fairy hill of the Caledonians. When tuning in to the mountain, I can feel its power. I feel a huge glow inside of it, it feels like a portal towards an inner world of light. Some people call it Inner Earth, where light beings live who want to connect with us. Others say that elves and fairies dwell inside Schiehallion. For me the mountain is an enormous light source that we will be able to call upon for energy, light and direction in the times to come.
Before leaving I feel pure joy, my heart is wide open. The idea that so many of us have heard the call to connect for the future of humanity and the earth makes me jumping with joy.
But once we sit down on the mountain and the clock strikes eleven, my mood changes. I suddenly feel restless, unable to find my place. Will I sit next to Ton or not? Must I stay close to the group or should I walk a little further away – like some others did? I hear Rob beating the drum from a distance, his eyes silently closed. A little later I hear Eline’s flute, a pure sound in the sacred silence. The vastness of the panorama is breathtaking. And yet… I can’t find my place here, is the only thing I am thinking.
The sentence echoes through the valley a thousandfold. “I can’t find my place here, what am I doing here?” And I realize: so many people don’t find their place on earth, so many of us are lost. I feel the collective disconnectedness and all the people who do not participate in the 11:11 ceremony – family and friends who must have seen our call on social media, or through hearsay, but did not respond to it – for a myriad of reasons, I guess. Because they think it’s ridiculous or naive, because they don’t believe in the call, because it makes them uncomfortable, because they don’t understand the setup, because they have better things to do or are too busy that day, because an hour of silence stirs up too much turmoil in their hearts… I can feel the loneliness and pain that lies underneath the resistance. How painful it is if you dare not believe in silence or the power of the heart anymore…? How disconnected of oneself one must be…?
Later that day I hear the many beautiful experiences everyone had during their hour of silence. How connected they felt with the mountain, with the earth, with energetic beings, with humanity… Ton got to see a myriad of circles of people that were tuned in, as if all contributors were raging through his body. He could feel and hold a huge field of connection.
But while he was holding that pole of connection, I was holding the other pole: the complete disconnection. And as painful as it was, I realize this is needed as well: when many people open a certain gate, there are always people who are holding space for the shadow side of it.
Back in the hotel I feel sick and go to bed to get some sleep. Though I know it is an energetic backlash, I am overtaken by negativity. What’s the use of this all?, I think. I feel failed, defeated, lonely and lost.
Two group members, a man and a woman, offer me a healing. I feel closed inside myself and can hardly allow it. I decline their offer up to three times. But then I hear a voice in my heart: “Your resistance had to be broken, literally and figuratively”, it says. “That’s why you feel sick.” The word ‘resistance’ suddenly takes on a much larger meaning. I seem to be resisting. I’m fighting against something. There is something that I refuse to let in. By being weakened my body can receive something that it would otherwise keep out. I am grateful for this insight and accept the healing.
The two healers are gigantic transmitters of love. Their gestures are extremely soft, precise, so dedicated. When I open my eyes, I look into the eyes of the man and I feel the love of a king – quite surprisingly an elf king. How heartwarming… and how fitting after climbing up the Hill of the Faeries. I can see that he sees me for who I am. Touched by this, I let go of all resistance and let love flow in.
11:11. Eleven-eleven. What’s in a name? The elves are absolutely close that day.
(To be continued)
Nederlandse versie:
THE ELEVENTH HOUR
Het is 11:11, de lang verwachte dag. 6 uur ’s morgens. Ton schiet wakker.
“Ik heb een fout begaan!” zegt hij, en zoekt snel een oude doorgave op die hij zo’n jaar geleden had gekregen ivm 11:11.
“Inderdaad, kijk, hier staat het. Eigenlijk werden we gevraagd om op 12 november af te stemmen, en niet op de 11e. De poort gaat open op 12/11, staat hier. Ik herinner me dat ik gedacht heb: ach, 12/11 dat zegt zo weinig, 11/11 klinkt toegankelijker. Laten we die datum nemen. Maar het klopt niet.”
Ik ben nog half wakker maar zie meteen hoe bezorgd hij is. Ik weet hoe zuiver Ton met zijn doorgaves omgaat. Ooit, toen hij door zijn gidsen opgeleid werd, moest hij beloven dat hij aan de inhoud van wat hij doorkreeg nooit zelf iets zou veranderen. Hij voelt zich schuldig dat hij dat nu wel gedaan heeft, zij het uit goedbedoelde en praktische overwegingen.
“Goh ja, praktisch… Vooral in de hoop meer mensen mee te krijgen”, zegt hij benepen.
Het zet ons aan het denken, zo in het vroege ochtenduur. Het gebeurt zo vaak dat iemand een fout maakt die niet wordt rechtgezet. Wordt daarop verder gebouwd, dan staat de hele constructie eigenlijk krom. Zelfs een kleine afwijking kan na verloop van tijd grote gevolgen hebben. Het is als een steek laten vallen in een breiwerk en toch verder breien. Het trekt je hele breiwerk krom. Het is zo belangrijk om naar de originele oorzaak van een misgroeiing te gaan kijken.
Ik zie Ton minutenlang benauwd zijn van de stress. Zoveel mensen zijn meegegaan in deze 11:11 datum, wat nu? Ik besef plotseling hoe verdomd moeilijk het voor een leider is om zijn vergissing toe te geven, zeker als er zoveel mensen in het discours zijn meegegaan. Ik kan voelen waarom leiders hun fouten meestal verzwijgen en gewoon doorgaan, ook al gaat hun constructie steeds krommer staan.
“Ik zou het zo kunnen laten, maar dat kan en mag ik niet doen”, zegt Ton beslist. “Ik moet de groep hierover aanspreken.”
Ik zie hoe streng hij is voor zichzelf, en voel een immense liefde. Liefde voor de leider die spijt heeft van wat hij gedaan heeft en die bereid is om dat toe te geven. En ik besef hoe belangrijk het is dat die kwetsbaarheid gedragen wordt door een enorme compassie. Zou de wereld die compassie kunnen opbrengen, vraag ik me af, als er straks één moedige leider opstaat die luidop zegt: sorry, ik heb me vergist…?
Ik herinner me de tekst van de groepskaart die we voor 11:11 getrokken hadden, ENCOURAGEMENT, en ik vraag Ton of ik hem even mag voorlezen. Ik lees de tekst niet alleen voor hem voor, maar ook voor alle wereldleiders die vroeg of laat ontdekken dat de ingeslagen weg of de genomen beslissing misschien niet de goede was:
“A misstep isn’t the end of the world”, zegt de kaart. “You’ve fallen into a trap of false courage and only humility will lead you out of it. Perhaps you weren’t listening to your intuition, and now you’re in a jam. But don’t become too discouraged. All is well… You can aways start again, take another road, and discover new territories where love really blooms.”
Zoals bij zowat alles wat er die week in en met ons gebeurt, zien we de vergelijking met de COP, en met andere wereldgebeurtenissen van dit moment. Hoelang bouwen we al niet voort op een ideologie die zijn grenzen kent, op bravoure, vergissingen, nalatigheden? En hoe wankel is onze maatschappelijke constructie in sommige opzichten geworden? Hoe anders zou het zijn als leiders zouden kunnen toegeven dat ze fouten hebben gemaakt. Dat er mistoestanden zijn gegroeid uit verkeerde inschattingen, soms te groot om nog te herstellen…?
Hoe anders zou het zijn als we alle verwoede pogingen om het bouwwerk recht te houden zouden staken, de ecologische puinhoop onder ogen zouden zien en samen zouden nadenken over hoe we met dat onevenwicht willen omgaan. Hoe we de pijn kunnen helen, in plaats van te doen alsof die er niet is…?
Meteen na het ontbijt roept Ton de groep bij elkaar en vertelt waar hij die ochtend door gegaan is. Zich ervan bewust dat zijn ontboezeming verwarring of zelfs kwaadheid teweeg zou kunnen brengen. Maar tot zijn opluchting reageert de groep net zo begripvol als de kaart.
“Kwel jezelf niet, Ton, dit is echt niet het einde van de wereld.”
“Hoezo, de poort gaat morgen open? Dat zien we dan morgen wel weer. Misschien roepen we vandaag het licht op, zodat er morgen iets kan opengaan…” zegt iemand van de groep.
“Wat is eigenlijk het probleem?”, roept een ander laconiek uit. “We gaan vandaag met duizenden mensen afstemmen op de aarde en de mensheid… Is dit dan geen perfecte dag daarvoor? Komaan, let’s go up that mountain!”
De compassie en vreugde in de groep ruimt van slag alle twijfel op. De idee dat er morgen misschien nog een poort opengaat, geeft ons alleen nog meer ademruimte, nog meer tijd. Het gebeuren maakt ons van slag ook eensgezind. Waar het de dagen daarvoor nog niet duidelijk was waar iedereen precies wilde zijn op 11:11, 11 uur, voelen we het opeens unaniem: we gaan gewoon met z’n allen die berg op, klaar!
Terwijl op vele plekken mensen zich voorbereiden om het een uur stil te maken, trekken wij met z’n allen de berg op, the fairy hill of the Caledonians. Toen ik me op voorhand afstemde op de berg kon ik zijn kracht al voelen. Ik voelde meteen een enorme gloed in de berg, alsof hij toegang geeft tot een innerlijke wereld van licht. Sommige mensen spreken van Inner Earth, waar lichtwezens leven die met ons in verbinding willen komen. Anderen zeggen dat in de berg elfen en feeën wonen, de fairies. Ik ervaar de berg als een enorme lichtbron die we de komende tijden kunnen aanwenden om ons energie en licht en richting te geven.
Voor we vertrekken kan ik alleen maar vreugde voelen, mijn hart staat wijd open. De idee dat we met zovelen de roep hebben gehoord om ons te verbinden voor de toekomst van de mensheid en de aarde, maakt me ontzettend blij. Ik straal.
Maar als we eenmaal op de berg neer gaan zitten en de klok elf uur slaat, slaat mijn stemming om. Ik voel me plotseling rusteloos, en kan mijn plek maar niet vinden. Zet ik me naast Ton of niet? Bij de groep of – zoals sommigen – wat verder af? Rob zet van op een afstand het ritme van de trom in, zijn ogen sereen dicht. Iets later hoor ik Eline op de fluit, een hartstrilling in de pure stilte. De weidsheid van het panorama is adembenemend. En toch… Ik vind mijn plek hier niet, galmt het door mijn hoofd.
Ik hoor de zin in de vallei in duizendvoud weergalmen. ‘Ik vind mijn plek hier niet, wat doe ik hier?’ Zoveel mensen die hun plek niet vinden op aarde. Het wordt me ineens pijnlijk duidelijk hoe verloren velen van ons zijn. Een gevoel van disconnectedness overvalt me. Op dat moment voel ik de vele mensen die niét deelnemen aan 11:11, familie en vrienden die de boodschap wel hebben zien passeren, via sociale media, via hearsay, maar er niet op wilden ingaan, omdat… tja, om 101 redenen. Omdat ze het belachelijk of ongemakkelijk vinden, omdat ze niet in zo’n actie geloven, omdat ze het naïef vinden, omdat ze de opzet niet begrijpen, omdat ze iets beters te doen hebben of het te druk hebben die dag, omdat een uur stilstaan te veel onrust oproept in hun hart… Ik voel de eenzaamheid en pijn die daaronder zit, onder die weerstand. Het niet meer durven geloven dat stilte en de kracht van het hart iets wezenlijks aan de bestaande situatie zouden kunnen veranderen.
Achteraf hoor ik hoe mooi de anderen het uur stilte vonden. Hoe geconnecteerd ze zich voelden met de berg, met de aarde, met energetische wezens, met de mensheid… Ton kreeg in honderd snelle beelden de ene cirkel na de andere te zien die mee afstemde, alsof ze allemaal door zijn lijf raasden. Een enorm veld van verbinding. Waar hij in het veld van connectie zat, zat ik in de andere pool: de complete disconnectie. En hoe pijnlijk het ook was, ik besef dat dit nodig is: als vele mensen een bepaalde poort openzetten, zijn er altijd mensen die de andere pool voelen. Holding space for the shadowside.
Weer in het hotel voel ik me ziek, ik heb keelpijn en voel me verkouden. Ik doe een sneltest (negatief) en kruip in bed. Het is een energetische weerslag, voel ik. Negativiteit overvalt me: what’s the use, gaat het door mijn hoofd. Ik voel me gefaald, verslagen. Iedereen gaat voor verbondenheid en hartsenergie, en ik tuimel de duisternis in.
Twee groepsleden, een man en een vrouw, bieden me via Ton een heling aan. Ik voel me gesloten, kan het moeilijk toelaten. Tot drie keer toe zeg ik nee. Tot ik vanbinnen een stem hoor: “Je weerstand moest even gebroken worden, letterlijk en figuurlijk,” zegt die, “daarom voel je je ziek.” Het woord ‘weerstand’ krijgt plots een veel grotere betekenis. Ik bied blijkbaar weerstand. Ik hik ergens tegenaan. Ik durf iets niet toe te laten. Door in bed te belanden en te verzwakken kan mijn lichaam iets ontvangen wat anders niet zou lukken. Dankbaar om dit inzicht geef ik toe en ontvang de heling.
Er straalt zoveel liefde van de helers uit. Hun gebaren zijn zacht, precies, zo toegewijd. Als ik mijn ogen open, kijk ik in de ogen van de heler en voel ik de liefde van een koning, een elfenkoning. Hoe verrassend, hoe hartverwarmend… en tegelijk hoe passend bij het bezoek aan deze Hill of the Faeries. Ik zie ook dat hij mij ziet, voor wie ik ben. Ontroerd laat ik de weerstand varen en laat de liefde binnenstromen.
11:11. Elf-elf. What’s in a name? De elfen zijn die dag voelbaar dichtbij.
(Wordt vervolgd)
