(Dutch version underneath / Nederlandse tekst onderaan)
“Do we need to do anything here energetically?” Ton asks, as we drive through Inverness on our way to the Schiehallion. We know the town from the Netflix-series Outlander, that we watched last winter before embarking on this great adventure.
“I don’t think so,” I say musingly. “But what just popped into my mind is ‘Culloden’. We have to go to the field of the battle of Culloden. But that’s not here, is it?”
“No, that’s a pretty long way from here, I think”, Ton replies. We are so used to being intuitively guided that we don’t always have the map of Scotland in mind. But as we leave Inverness a few minutes later, at the side of the road we see a sign ‘Culloden, 3 miles’. So Culloden it is indeed! I turn the wheel and drive up to the battlefield, where in 1746 the Scots were dishonorably defeated by the English. When the effeminate Bonnie Prince Charlie wanted to regain the British throne, he recruited a lot of men amongst the Scottish clansmen, who resisted the English under the flag of the Jacobites. A heroic undertaking which unfortunately led to the downfall of the entire Scottish clan culture in the famous battle.
Strangely enough, standing on the field we do not feel the pain of the battlefield, but the enormous physical energy that the clansmen had. Wow. When closing my eyes, even I – as a woman – can physically feel how the earth energy is being sucked into their testicles, into their hearts, into their hands and finally into their swords. What a power. No wonder the Scottish wore quilts without underpants – it suddenly makes so much sense.
Again I can feel that old Taurus Age, when the earth power was honored by the men and the bull’s testicles were a symbol of earth power and of earth worship. To me it seems the Scots embodied that same knowledge, consciously or unconsciously.
“Funny how we men are so focussed on our phallus, but actually rarely on our testicles”, Ton ponders, when hearing the experience I had. Strange indeed, as the testicles are the core of their fertility, of the seeds they can plant in the world. But it is also their most vulnerable part indeed.
After visiting Culloden we continue our drive to Schiehallion, into a landscape that becomes more enchanting with every turn. Thick gnarled trees, mossy stones, fairy-like bridges, the most wonderful autumn colours… No wonder everyone is lyrical about this part of the isles. The landscape seems so animated, so alive, sweltering with energy. The fairies and nature devas are still tangibly present. The Lord of the Rings sceneries and the Shire coming back to life before your very eyes…
And so we arrive at hotel Dunalastair in Kinloch Rannoch, located between Lake Rannoch and mount Schiehallion – where on arrival we have a cup of tea with our friends and co-organizers of the trip, Marcel and Monique. So happy to see each other again after so many weeks on our own. For months Marcel has been communicating with the super friendly manager of the hotel, to be able to close a nice deal for our group. And truly, we couldn’t have imagined a better place. Not only are we taken care of down to the last detail, there is also a genuine cordiality and warmth about the place that makes us feel really supported in our setup. We must admit that we usually gather in a slightly simpler place, and yet when passing by this hotel a few years ago, Ton felt that for some reason one day he would hold a gathering here. And so here we are.
The participants of the gathering trickle in one by one. A motley crew of different kinds. Eighteen enthusiasts, aged between 25 and 67. 10 men, 8 women – or rather: 8 men, 8 women and 2 youngsters who do not want to deal with gender naming. The future generation is represented in our group and that is a good thing. I am really curious what we will be able to reveal here together, the coming days.
The first night we sleep in Dunalastair, Ton has bad dreams. Waking up in the morning he feels broken. “I feel like I’ve come out of a battlefield,” he says.
During our first sharing circle another participant mentions some kind of deep pain as well. He has personal emotional themes, but still he can feel that it has to do with something deeper in the collective field. Something concerning the masculine.
“Can I invite all men to sit down in the middle of the circle, so that we can tune into what is happening…?”, Ton proposes. But apparently the group doesn’t really feel up to that. Some of the group want to dive deep right away, others see no reason to do so. So we decide to let go and wait for time to do its work.
Intrigued by what happened in the night and in the circle, Ton looks up the history of the hotel. And guess what? After the Battle of Culloden, the surviving clansmen slowly regrouped and built a new settlement, that grew into the village of… Kinloch Rannoch, the exact village where we hold our gathering. More so, in 1788 they built an Inn… exactly on the site of the Dunalastair hotel! So we are sitting on the grounds of the Inn of the defeated and broken Jacobites. Could it be this is one of the reasons that brought us here? To restore the essence of Scottish culture and help everyone remember what once made them great: their honorable masculinity, their connection to the fairy world and to the land…?
While the majority of the group is out on a walk, we stay in the hotel with a small group, reliving certain painful energies that still hang on the spot. No wonder we can feel that deep sadness of the dismembered masculine here. Even I can feel it rising – that feeling of despair, that slumbering sadness. The wounded warrior in me, in the old Scots, and actually in all of us. Thinking: What’s the use? Aren’t we all fighting, trying to tackle the many problems the world is faced with – but what for? Where does it lead to? In fact the COP wakes up that same feeling in all of us: we are not doing enough. We will not make it. We pretend to save the planet, but deep down we all know this will not do. Are we doomed to fail? The underlying feeling of despair is so painful that we do everything we can not to feel it. No wonder we keep on talking practically about all kinds of possible mental plans and solutions – even in our group. We can’t all sink into despair, can we?
Could it be our group is mirroring what is going on in Glasgow at that moment? The activists are complaining about too much blahblah. But could it be we don’t come to the core, because the core is too painful to acknowledge? Could this be the reason why many people find girls like Greta Thunburg extremely irritating? Because she is articulating a reality that hurts too much to realize? Just like the Scotsmen preparing for the last battle, we don’t want to hear we might have no chance winning. Or even worse, we don’t want to hear that defeat and loss is on the historical agenda, like it or not, and that there is no way of preventing it (which is the core theme in Outlander as well, by the way)…
“There is an elephant in the room”, one of the participants says, as we gather in the circle that evening and are – again – mentally tempted to bypass an essence. “And it seems we’re not willing to name it.”
“If there’s an elephant in the room, I know what it is,” one of the younger men replies.
“It is death. The elephant in the room is always death.”
(To be continued)
(Nederlandse tekst)
CULLODEN REVISITED
“Moeten we hier energetisch nog iets doen?” vraagt Ton, als we op weg naar de Schiehallion door Inverness rijden. We kennen het stadje uit Outlander, de reeks die we vorige winter samen bekeken, voor we aan dit grote avontuur begonnen. Al lijkt het snelle beeld dat we er nu van zien niet echt op het na-oorlogse stadje uit de reeks.
“Ik denk het niet”, zeg ik mijmerend. “Het enige wat ik hoor is ‘Culloden’, maar dat is niet hier, toch?”
“Nee, denk het niet, dat is een eind hier vandaan”, antwoordt Ton.
We zijn het zo gewend ons te laten begidsen, dat we de geografische kaart van de plekken en bezienswaardigheden niet altijd voor ogen hebben. Groot is onze verbazing dan ook als we enkele minuten later een bordje voorbijrijden met ‘Culloden, 3 miles’. Ik draai meteen mijn stuur om en enkele minuten later staan we op het veld waar de Schotten in 1746 oneervol verslagen werden door de Engelsen. Toen de verwijfde Bonnie Prince Charlie in de 18e eeuw de Britse troon wilde heroveren, recruteerde hij heel wat manschap onder de Schotse ‘clansmen’ die onder de vlag van de Jacobieten weerstand boden tegen de Engelsen. Een heldhaftige onderneming die jammer genoeg in de Battle of Culloden leidde tot de ondergang van de volledige Schotse clancultuur.
Staande op het veld voelen we gek genoeg niet de pijn van het slagveld, maar de enorme fysieke energie die de clansmen hadden. Wow. Als ik met gesloten ogen op het veld sta, kan ik zelfs als vrouw aan den lijve voelen hoe de aarde-energie opgezogen werd door hun testikels, die testikelenergie door het hart, hoe de hartsenergie stroomde in de handen, en via de handen doorgestuurd werd naar het zwaard. Wat een power. Geen wonder dat de mannen quilts droegen zonder onderbroek – het lijkt opeens zo logisch.
En weer voel ik het Stierentijdperk, waar deze aardekracht door de mannen geëerd werd en de stierentestikels een symbool waren van aardekracht en van aarde-verering. Bewust of onbewust, de Schotten droegen deze kennis blijkbaar nog lang in zich.
“Gek hoe we als mannen zo vaak bezig zijn met onze fallus, maar eigenlijk zelden met onze ballen”, reageert Ton als ik hem op onze terugtocht naar de auto mijn gewaarwording vertel.
“Ja inderdaad vreemd,” antwoord ik, “terwijl juist daar de mannelijke vruchtbaarheid zit.” En tegelijk ook niet zo gek, bedenk ik me achteraf, want daar zit ook hun grootste kwetsbaarheid…
Opgeladen rijden we verder een landschap in dat bij elke bocht feeërieker wordt. Dikke knoestige bomen, mossige stenen, sprookjesachtige bruggetjes, en dan die herfstkleuren… Geen wonder dat iedereen hier lyrisch over doet. Deze streek is werkelijk te mooi voor woorden. “Ik zie hier zo de personages uit The Lord of the Rings rondlopen”, zeg ik, en geen wonder dat ook delen van Outlander hier opgenomen werden. Die dagen ontdekken we in de buurt zelfs Graig na Dun, de boomcirkel waarbinnen de filmcrew een repliek van de stenencirkel in Callanish nabouwde. Maar ook de bomencirkel heeft op zich iets magisch. Alsof elke plek hier een heiligdom is, een ode aan één of ander energetisch wezen. De berg Schiehallion wordt niet voor niets The Fairy Hill of the Caledonians genoemd. Wat een gebied. De komende dagen zullen we bij elke ademhaling meer en meer doorvoelen hoe bezield dit hele landschap is, hoe zinderend van energie, hoe levend de natuur. De fairies en natuurdeva’s zijn nog zo voelbaar aanwezig.
En zo komen we aan in hotel Dunalastair in Kinloch Rannoch, gelegen tussen het Rannoch meer en mount Schiehallion in, waar we bij aankomst een theetje drinken met onze vrienden en mede-organisatoren van de reis, Marcel en Monique. Heerlijk om elkaar na zoveel weken reizen weer te ontmoeten op deze prachtige plek. Al maanden communiceert Marcel met het supervriendelijke en bereidwillige management hier, om voor onze groep een mooie deal te kunnen sluiten. En we hadden werkelijk geen betere plek kunnen bedenken. Niet alleen worden we tot in de puntjes verzorgd, er hangt ook een oprechte hartelijkheid en verfijndheid waardoor we ons in onze opzet werkelijk gedragen voelen. Ons project is hier van harte welkom, zoveel is duidelijk. Gewoonlijk komen we samen op een iets eenvoudiger plek, en toch voelde Ton enkele jaren geleden toen hij voorbij dit hotel kwam, dat we hier een gathering zouden moeten houden. En hier zijn we dan…
Die dagen druppelen de deelnemers aan de gathering één voor één binnen. Een bont gezelschap van verschillend allooi. Achttien enthousiastelingen, tussen 25 en 67 jaar, 10 mannen, 8 vrouwen – of liever: 8 mannen, 8 vrouwen en 2 jongelingen die zich niet met genderbenoeming willen bezighouden. De toekomst is duidelijk aanwezig in ons gezelschap en dat is fijn. Benieuwd wat we hier met z’n allen, in Open Space, zullen mogen openbaren.
De eerste nacht in het hotel krijgt Ton zware dromen waar hij ’s morgens geradbraakt uit ontwaakt. “Ik voel me alsof ik uit een slagveld kom”, zegt hij.
Ook een andere deelnemer spreekt tijdens onze eerste deelcirkel uit dat er een pijn voelbaar is. Hij draagt persoonlijke emotionele thema’s, maar voelt tegelijkertijd dat het iets diepers, collectievers raakt. Iets wat met het mannelijke te maken heeft. Ton stelt voor om even met de mannen in het midden van de cirkel te gaan zitten, om beter te voelen wat er speelt, maar daar voelen anderen dan weer niet echt voor. Sommigen willen meteen diep gaan, anderen zien er geen reden toe. Dus laten we het gegeven weer los en wachten tot de tijd zijn werk doet.
Geïntrigeerd door wat zich in de cirkel afspeelde, zoekt Ton de historiek van het hotel op. En wat blijkt? Na de Battle of Culloden groepeerden de overlevende clansmen zich langzaam weer en bouwden ze een nieuwe vestiging die uitgroeide tot het dorp… Kinloch Rannoch, het kleine dorp waar we zijn samengekomen. In 1788 werd door hen een Inn gebouwd… precies op de plek waar het hotel nu staat! Wat een ontdekking. Wat een prachtig toeval dat we met de groep samenkomen, precies op die plek waar de verslagen Schotten zich weer aansterkten. Of is dit geen toeval, en is dit precies de reden waarom we hier zijn samengebracht? Om de essentie van de Schotse cultuur weer in ere te herstellen en iedereen te helpen herinneren aan wat hen ooit groot maakte: hun eervolle mannelijkheid, hun verbinding met de feeënwereld en met het land…?
Geen wonder dat we hier die diepe verslagenheid van het geradbraakte mannelijke kunnen voelen, zegt Ton. Ook ik voel het die dagen af en toe, dat sluimerende verdriet, dat verslagen gevoel van: what’s the use? De gewonde krijger in mezelf. En wellicht in zovelen van ons. We vechten en vechten maar, maar waarvoor? Waar leidt het toe? Het gevoel van sluimerende wanhoop is zo pijnlijk. Geen wonder dat we weerstand voelen om dit thema met z’n allen te openen. We kunnen toch niet met z’n allen neervallen en opgeven?
Zou dit ook het gevoel zijn dat in de COP26 speelt, vragen Ton en ik ons af. Dat onvermogen om bij de kern van de zaak te komen? Het rond de pot blijven draaien omdat de kern te pijnlijk is? Zou dit de reden zijn waarom zoveel mensen de acties van een meisje als Greta Thunberg zo ergerlijk vinden? Omdat ze een werkelijkheid verwoordt die te veel pijn doet? Omdat we echt niet kunnen en willen horen dat we het misschien niet gaan halen met z’n allen. Onze goeie intenties en slimme ideeën en wonderlijke (nog uit te vinden) technologieën ten spijt? Is dat waarom we zo moeilijk bij de mannelijke pijn komen, omdat het te afschuwelijk is om te beseffen dat we de strijd misschien helemaal niet gaan winnen? En dat de ondergang – hoe erg we het ook proberen te voorkomen (het thema van Outlander indachtig) – op de geschiedkundige planning staat?
“There is an elephant in the room”, zegt iemand uit de groep, als we die avond weer samenkomen in de cirkel en weer geneigd zijn een essentie te omzeilen. “En we komen er maar niet bij.”
“Als er een olifant in de kamer staat waar we omheen walsen, dan weet ik al wat het is”, reageert een van de jongere mannen, die ons gedurende de hele gathering overigens verstomd doet staan om zijn kennis, spitsvondigheid en krachtige oneliners.
“It’s death. The elephant in the room is always death.”
(Wordt vervolgd)
