(Dutch version underneath / Nederlandse tekst onderaan)
“There it is, up on the hill!” For a while we have been zigzagging around the Isle of Lewis looking for Callanish, a millennia-old stone circle with thirteen colossal stones and a fourteenth stone in the center. And there we finally see it, on the horizon, the stone circle that has been erected some 5,000 years ago. We are lucky, because the stones are freely accessible 24 hours a day and this time of year hardly anyone seems to be there.
It is quite something to see those mysterious remains of an ancient culture, whose practices we still hardly understand. Just as with the pyramids, people have been searching for centuries for the meaning of these colossal buildings. We try to find answers with our Western 21 th century mind, while other and ancient cultures looked at the world and reality in a different way than we do. We like to think they were more primitive but many sources reveal that they probably knew much more about life than we do, and that they experienced reality far more holistically, cosmically and multidimensionally than we can imagine.
According to some sources, Callanish is dedicated to the moon. Indeed, the full moon comes down so low in that region every 18-19 years that you can see it shining and sliding between the stones. The stone circle is also said to be dedicated to the northern goddess Cailleach, the fierce goddess of winter, ice and death, who would be surrounded by whales and dolphins, by water creatures. These days I can indeed feel her power through the water and wind element. That great Supreme Mother from the beginnings of time, who fears nothing, who can handle anything, from the birth of planets to their destruction.
“The Callanish stonecircle is the gateway of the Cailleach”, we are being told. “It’s the energy of primordial matter, that which comes before birth. The energy that lies sleeping before it emerges and manifests into the world of the three dimensional plane.
The Cailleach is the moon goddess, she is the dark moon. Best honored during the new moon time. But know that there is no death without life, no darkness without light, so while she looks scary like an old hag her essence is beauty, her essence is procreation and the very quintessence of life itself. Mother Earth who recreates life on her planet.
The eye of Cailleach is her inner eye with which she sees the past, the present and the future. She looks through every outer appearance into the depth of the soul. That’s why she is sometimes considered to be terrible. Because she knows what’s going on behind the surface. Her hair is white, because she is old as the earth itself and is being seen as the creator goddess from the north. Creating islands, mountains, stones, oceans and rivers – that brought new life on her body – animals and birds and fish and creatures, and slowly slowly human consciousness. She is accompanied by the whales and dolphins and the orcas, that surround her like her children. Deep in the vulva are the fires of lava, vulcanoes, erupting through time to become land.”
Not only the northern goddess, but also the stone circle itself is impressive. The circle appears to be made of the oldest rock formations that exist, solidified lava from 3,000 million years ago, or so we read in the museum. These are the kind of numbers that make my ears ring. 3 billion years ago, while the Earth itself is only 4.3 billion years old. The stories of the Hyperboreans as well as those of the stones (often called giants) and those of goddess Cailleach seem to send us back to ancient times of origin. Times of fire and ice. When the earth was made and mankind had no form yet. When the fire of RA was extinguished by the ice of IS and thus the first stones and minerals were formed. What form did prehuman consciousness take then…?
As I step into the circle and close my eyes, I see quick images of child sacrifices, funeral rites, and Vikings doing horrific things near the stones, such as cutting out hearts. I don’t know if what I see is correct, but as I try to grasp the info better, a voice inside tells me not to do that: “Don’t try to understand it, let go of the past, there are too many stories about this place. Most importantly, what is this circle telling you now, at this very moment in time? What does it tell you about this time in history, and about you here and now?”
So I decide to focus on my impulses. I greet the thirteen stones around one by one, laying my hands on them. On one stone I lay my forehead, somehow it feels familiar. Like it’s connected to my home planet, or some distant star I’m related to – who’s to say? Could it be that each stone is representative of a different galaxy? Or another dimension? In any case, there is a clear link with the starry sky, with information that transcends us. As if the stones can capture and transmit a cosmic energy that is needed on earth.
When I stand at the fourteenth stone, I indeed feel how energy is sent from the thirteen stones to the fourteenth. “Receive”, said the card, which I drew in relation to the stones. The intention in this place is simply to receive. So I close my eyes and let happen what wants to happen.
Back in our hotel room, I reach for the book I picked up from a Glastonbury shop and have been devouring for the past few weeks. The book is called Quantum Science of Psychedelics – The Pineal Gland, Multidimensional Reality and Mayan Cosmology. Written by Carl Johan Calleman – not just anyone, apparently, but a professor of physics and biology at Stockholm University, researcher at the University of Washington and expert in chemical cancerogens for the WHO.
The professor makes a link between the quantum science of the Maya and cosmic consciousness. In the book he explains in great detail how according to him – and the Mayans – human consciousness evolved by means of quantum waves, sent from the center of the universe. Each new wave activates a new phase in the development of consciousness on Earth, which becomes more complex wave after wave. The waves have an increasing frequency and occur faster and faster. For example, the fifth wave took about 100,000 years to express itself, the sixth wave 5000 years, the seventh wave about 250 years, the eigth wave twelve years and the ninth and last wave was emitted in 2011. How long that one lasted, and what came after that, I don’t know – I haven’t finished the book yet. 😉
The first wave was the big bang, which dates back to more than 16 billion years ago. This led to the creation of galaxies, stars, planets and eventually cells. The ninth and final wave of 2011, introduces non-duality, unity thinking and multidimensional experience. Not everyone is equally receptive to these latest waves, which activated our right hemisphere and opened up the two hemispheres to cosmic consciousness. Most people still act in accordance with the sixth and seventh wave, which emphasize the left brain (since 3000 BC) and close ourselves to cosmic consciousness (since 1755 AD).
I feel that I am reading this book right now for a reason. Did the druids also know about these waves and did they use the stones to catch these cosmic waves?
And could it be we are called to the stone circle to help capture and spread that ninth wave of Oneness – as part of our quest to 11:11? Didn’t astrologer Kaypacha – who gave us info about the astrological quality of November 11 a few weeks ago – say that this day ‘opens up the gate to non-duality and to The Big Unknown’?
“Tomorrow I want to go back”, I tell Ton. I usually need time to explore a place, on this first visit I can only feel awe for something that surpasses me by far. Yet I can now better grasp that feeling of homesickness that I felt beforehand, that slumbering sadness in my heart. If Calleman is right, before 3000 BC we lived in a very different, more collective shamanic consciousness, which we have lost since our historiography. A state of awareness that we may now open again, but this time from an evolved and individualistic consciousness.
Would the people on this island know this, I wonder when we drive through the rather sad and monotonous landscape the next day. While the sun was shining on our first visit to the circle, a drizzling rain now hangs over the island. The barren hills are dotted with shabby looking houses, it’s Sunday and all the cafes are closed, hardly any window is lit by light. It seems as if the whole landscape bears that desolation, that melancholy. The memory of mysterious times when things were different.
“How do people keep it up here?” Ton and I wonder. Friends and acquaintances who tune in can feel the power of the stones as well as and the sadness that the island somehow evokes.
“Could it be that this heart nation continues to carry the great heart injury ever suffered by mankind?”, we wonder. “As a scar on their soul?”
Despite the bad weather, I am happy to greet the circle a second time. When I lay my hands on the fourteenth, middle stone, next to the burial place of the ancestors, Ton joins me. We both touch one side of the stone.
“If this is a moon temple, then there must be a link with the Sinai, which was dedicated to the moon god,” says Ton. The word Sinai comes from the god Sin, who was an Egyptian moon god, or so we learned a few months ago. Sin is referring to a male deity and an aspect of masculinity that has been long forgotten.
Suddenly I feel the link with Osiris, the Egyptian primordial god and companion of the goddess Isis, who, according to the myths, was defeated by his jealous brother Seth, cut into fourteen pieces and spread across Egypt. Broken with grief, Isis went lookin for the pieces of her husband and put them back together. Only the fourteenth piece, his phallus, she could not find. So she created one herself and thus fathered her son Horus. Osiris became the ruler of the underworld and of the realm of the dead.
Standing at the fourteenth stone I feel a link with the fourteenth part of Osiris, a forgotten piece of the masculine that is reintroduced here. The golden phallus, the sacred seed, which connects with the Earth in a life-giving way. To give her life instead of dominating, controlling or destroying her.
A few days later, as we pass the battlefield of Culloden on our way to Schiehallion – where Scottish honor and clan tradition was lost in 1746 – I can almost feel that forgotten masculine force at first hand. I feel the tremendous earth force in the male testicles and how it connects with the heart and the heart to the sword and so the sword to honor and truth – and how their courage was fueled by pure earth force. I see how the Scots still carried that primal force of the Taurus Age (see my previous blog) and how painful it is for the people to have been destroyed by the English and by brains. The tragedy of humankind carried by one people.
“Let the pure masculine power fertilize the earth again, so that we honor nature again, and protect the heart and life”, I say as I stand near the fourteenth stone. “And let the earth fully empower these men agian, in body and soul, so that they may stand for their truth.”
“Aho!”, Ton emphasises my words, adding his own silent prayers, and I can see in his eyes how the Scottish earth force has touched him to the core as well.
“The key is in the stones” a final transmission tells us. “These stones contain the elements of the secret language, and by speaking and understanding this language you open up the doorway of the gate of Cailleach. This portal connects the worlds. You are doing just what is needed. Sink deeper into the matter and wait for things to unfold. Trust the process and believe in the light.”
(to be continued)
(Nederlandse versie)
DE STEENCIRKEL VAN CALLANISH
“Daar is het, op de heuvel!” Al een hele tijd zigzaggen we over het eiland Lewis, op zoek naar Callanish, een millennia-oude steencirkel met dertien kolossale stenen en een veertiende steen in het midden. En daar zien we ze eindelijk, aan de horizon, de steencirkel die zo’n 5000 jaar geleden zou zijn neergezet. We hebben geluk, want de stenen zijn 24u per dag vrij bezoekbaar en deze tijd van het jaar blijkt er nauwelijks iemand te zijn.
Het doet toch wat met een mens om die mysterieuze overblijfselen te zien van een oude cultuur, die er praktijken op nahielden die we nu nog nauwelijks begrijpen. Net als bij de piramiden zoeken mensen al eeuwenlang wat deze kolossale gebouwen toch kunnen hebben betekend. We proberen antwoorden te vinden met onze westerse 21steeeuwse mind, terwijl andere en oude culturen waarschijnlijk heel anders naar de wereld en werkelijkheid keken dan wij. We denken ook graag dat ze in alle opzichten primitiever waren, maar veel bronnen onthullen dat ze wellicht veel meer wisten dan wij, en dat zij de werkelijkheid veel holistischer, kosmischer en multidimensioneler ervoeren dan wij ons kunnen inbeelden.
Volgens sommige bronnen is Callanish gewijd aan de maan. De volle maan komt in die streek om de 18-19 jaar inderdaad zo laag dat je hem tussen de stenen kan zien stralen en voorbij glijden. De steencirkel zou ook gewijd zijn aan de noordelijke godin Cailleach, de woeste godin van winter, ijs en dood, die zich zou laten omringen door walvissen en dolfijnen, waterwezens dus. Ik kan haar kracht die dagen inderdaad vooral voelen in het water- en windelement. Die grote oppermoeder uit het begin der tijden die voor niets terugdeinst, alles aankan, van de geboorte van planeten tot de verwoesting ervan.
“The Callanish stonecircle is the gateway of the Cailleach”, krijgen we te horen in een doorgave. “It’s the energy of primordial matter, that which comes before birth. The energy that lies sleeping before it emerges and manifests into the world of the three dimensional plane.
The Cailleach is the moon goddess, she is the dark moon. Best honoured during the new moon time. But know that there is no death without life, no darkness without light, so while she looks scary like an old hag her essence is beauty, her essence is procreation and the very quintessence of life itself. Mother Earth who recreates life on her planet.
The eye of Cailleach is her inner eye with which she sees the past, the present and the future. She looks through every outer appearance into the depth of the soul. That’s why she is sometimes considered to be terrible. Because she knows what’s going on behind the surface. Her hair is white, because she is old as the earth itself and is being seen as the creator goddess from the north. Creating islands, mountains, stones, oceans and rivers – that brought new life on her body – animals and birds and fish and creatures, and slowly slowly human consciousness. She is accompanied by the whales and dolphins and the orkas, that surround her like her children. Deep in het vulva are the fires of lava, vulcanoes, erupting through time to become land.”
Niet alleen de noordergodin, ook de stenencirkel op zich imponeert. De cirkel blijkt gemaakt van de oudste steenformaties die bestaan, gestold lava van 3.000 miljoen jaar geleden, lezen we in het museum. Dat zijn van die getallen die mijn oren doen tuiten. 3 miljard jaar geleden, en dat terwijl de aarde zelf maar 4,3 miljard jaar oud is. Zowel de verhalen van de Hyperboreeërs als die van de stenen (vaak ook reuzen genoemd) als die van godin Cailleach lijken ons terug te sturen naar oeroude tijden van oorsprong. Toen de aarde gemaakt werd en de mensheid nog geen vorm had. Times of fire and ice. Toen het vuur van RA geblust werd door het ijs van IS en zo de eerste stenen werden gevormd. Welke vorm had het premenselijk bewustzijn toen…?
Als ik de cirkel instap en mijn ogen sluit, zie ik snelle beelden van kinderoffers, begrafenisrituelen en Vikingers die in de buurt van de stenen gruwelijke dingen doen, zoals het uitsnijden van harten. Ik weet niet of wat ik zie correct is, maar als ik de info beter probeer te vatten, hoor ik vanbinnen: “Probeer het niet te begrijpen, laat het verleden los, er zijn te veel verhalen over deze plek. Het belangrijkste is: wat zegt deze cirkel je nu, op dit moment? Wat vertelt het je over deze tijd en over jou nu?”
Dus geef ik me over aan de impulsen van het moment. Ik begroet de dertien stenen rondom een voor een, en leg mijn handen erop. Op één steen leg ik mijn voorhoofd, op de een of andere manier voelt ze vertrouwd. Alsof ze verbonden is met mijn thuisplaneet, of een verre ster waar ik verwant mee ben – wie zal het zeggen? Zou het kunnen dat elke steen vertegenwoordiger is van een ander sterrenstelsel? Of van een andere dimensie? Er is alleszins een duidelijke link met de sterrenhemel, met informatie die ons overstijgt. Alsof de stenen een kosmische energie kunnen opvangen en doorsturen die nodig is op aarde.
Als ik aan de veertiende steen sta voel ik inderdaad hoe energie vanuit de dertien stenen naar de veertiende wordt gestuurd. “Ontvang”, zei een kaart, die ik trok voor ik de cirkel betrad. Het is de bedoeling gewoon te ontvangen op deze plek. Dus sluit ik mijn ogen en laat ik gebeuren wat wil gebeuren.
Weer in onze hotelkamer grijp ik naar het boek dat ik uit een winkel in Glastonbury meegenomen heb en dat ik de laatste weken verslind. Het boek heet Quantum Science of Psychedelics – The Pineal Gland, Multidimensional Reality and Mayan Cosmology. Geschreven door Carl Johan Calleman – niet zomaar de eerste de beste, maar een professor in fysica en biologie aan de universiteit van Stockholm, onderzoeker aan de universiteit van Washington en expert in chemische cancerogenen voor de WHO.
De professor legt een link tussen de quantumwetenschap van de Maya’s en kosmisch bewustzijn. In het boek legt hij haarfijn uit hoe volgens hem – en de Maya’s – het bewustzijn van de mens geëvolueerd is door middel van quantumgolven die uit het centrum van het universum worden gestuurd. Elke nieuwe golf activeert een nieuwe fase in de ontwikkeling van het bewustzijn op aarde, dat wave na wave complexer wordt. De golven hebben een steeds hogere frequentie en doen zich steeds sneller voor. Zo duurde de 5e golf bijvoorbeeld zo’n 100.000 jaar, de 6e golf zo’n 5000 jaar, de 7e golf zo’n 250 jaar, de 8e golf 12 jaar en de 9e en laatste golf ging in in 2011. Hoelang die laatste golf dan duurt en in welke fase we dan nu zitten, is me nog een raadsel – ik heb het boek nog niet uit. 😉
De eerste golf was de big bang, die dateert van meer dan 16 miljard jaar geleden. Die leidde tot het ontstaan van galaxieën, sterren, planeten en uiteindelijk ook cellen. De negende, en laatste golf van 2011, introduceert de non-dualiteit, eenheidsdenken en multidimensionele beleving. Niet iedereen is even ontvankelijk voor deze laatste twee golven, die respectievelijk onze rechterhersenhelft activeren en de twee hersenhelften openen voor het kosmisch bewustzijn. De meeste mensen handelen nog overeenkomstig de 6e en 7e golf, die de linkerhersenhelft benadrukken (sinds 3000 vC) en ons afsluiten voor kosmisch bewustzijn (sinds 1755 nC).
Ik voel dat ik dit boek niet voor niets net nu aan het lezen ben. Wisten ook de druïden van deze golven af en gebruikten ze bij het begin van de 6e wave de stenen om die kosmische golven op te vangen? En worden wij nu naar de steencirkel geroepen om die 9e golf van Oneness via de stenen mee te helpen opvangen en verspreiden – als deel van onze queeste naar 11:11? Zei astroloog Kaypacha – die ons enkele weken geleden info gaf over de astrologische kwaliteit van 11 november – niet dat deze dag ‘de poort opent naar non-dualiteit en naar The Big Unknown’?
“Morgen wil ik terug”, zeg ik Ton. Ik heb tijd nodig om een plek te verkennen, bij dit eerste bezoek kan ik alleen maar ontzag voelen voor iets wat me ver overstijgt. Toch kan ik die heimwee die ik op voorhand al voelde, dat sluimerende verdriet in mijn hart, nu beter vatten. Als Calleman gelijk heeft, dan leefden we voor 3000 vC in een heel ander, meer collectief sjamanistisch bewustzijn, dat we sinds onze geschiedschrijving verloren zijn. Een bewustzijn dat we nu, vanuit een geëvolueerd en individualistisch mens-zijn, weer mogen openen.
Zouden de mensen op dit eiland dit weten, vraag ik me af als we de dag daarna door het vrij trieste en eentonige landschap rijden. Terwijl bij ons eerste bezoek aan de cirkel de zon straalde, hangt er nu een miezerige regen over het eiland. De schrale heuvels zijn bezaaid met armoedig aandoende huisjes, het is zondag en alle cafeetjes zijn dicht, nergens brandt een lichtje. Het lijkt wel of het hele landschap die troosteloosheid, die weemoed draagt. De herinnering aan mysterieuze tijden waarin het anders was.
“Hoe houden de mensen het hier vol?” vragen Ton en ik ons af. Ook vrienden en kennissen die afstemmen voelen de kracht van de stenen en het verdriet dat het eiland op de een of andere manier oproept.
“Zou het kunnen dat dit hartvolk de grote hartkwetsuur die de mensheid ooit is opgelopen als litteken blijft dragen?”, vragen we ons af. En wat zegt dit over ons eigen hart?
Ondanks het slechte weer ben ik blij de cirkel een tweede keer te kunnen begroeten. Als ik mijn handen op de veertiende, middelste steen leg, naast de begraafplaats van de ancestors, komt Ton bij me staan. We raken beiden een kant van de steen aan.
“Als dit een maantempel is, dan moet er ergens een link zijn met de Sinai, die gewijd was aan de maangod”, zegt Ton. Het woord Sinai komt van de god Sin, die een Egyptische maangod was, zo vernamen we enkele maanden geleden. Sin verwijst naar een mannelijke godheid en inhoud die lang vergeten is. Een stuk mannelijkheid dat verdonkeremaand is.
Ineens voel ik de link met Osiris, de Egyptische oergod en gezel van de godin Isis, die volgens de mythes verslagen door zijn jaloerse broer Seth in veertien stukken gehakt is en over Egypte verspreid. Kapot van verdriet ging Isis op zoek naar de stukken van haar man en bracht ze weer samen. Alleen het veertiende stuk, zijn fallus, kon ze niet vinden. Dus creëerde ze er zelf één en verwekte zo haar zoon Horus. Osiris werd de heerser van de onderwereld en het dodenrijk.
Staande bij de veertiende steen voel ik een link met het veertiende deel van Osiris, een vergeten stuk van het mannelijke dat hier weer wordt ingebracht. De gouden fallus, het sacrale zaad, dat zich op een levengevende manier verbindt met de Aarde. Om haar leven te geven in plaats van haar te domineren, beheersen of te vernietigen.
Enkele dagen later, als we onderweg naar Schiehallion langs het slagveld van Culloden passeren – waar de Schotse eer en traditie van de clans verloren ging in 1746 – kan ik die vergeten mannelijke kracht bijna aan den lijve ervaren. Ik voel de enorme aardekracht in de mannelijke testikels en hoe die verbonden wordt met het hart en het hart met het zwaard en zo het zwaard met eer en met waarheid – en hoe hun moed dus aangedreven werd door pure aardekracht. Ik zie hoe de Schotten die oerkracht van het Stiertijdperk (zie mijn eerdere blog) nog in zich droegen en hoe pijnlijk het voor hen is geweest om door de Engelsen en door brains te zijn verwoest. De tragiek van de hele mensheid door één volk gedragen. Een litteken in hun hart.
“Laat de pure mannelijke kracht de aarde weer bevruchten, zodat we de natuur weer eren, en het hart en het leven beschermen”, zeg ik als ik de veertiende steen sta. “En laat de aarde deze mannen weer volop in lijf en leden bekrachtigen, zodat ze voor hun waarheid kunnen staan.”
“Aho!”, beaamt Ton mijn geprevel, zonder veel woorden, maar ik zie aan zijn ogen hoe de Schotse aardekracht ook hem tot in de kern heeft geraakt.
“The key is in the stones”, geeft een laatste doorgave ons nog mee. “These stones contain the elements of the secret language, and by speaking and understanding this language you open up the doorway of the gate of Cailleach. This portal connects the worlds. You are doing just what is needed. Sink deeper into the matter and wait for things to unfold. Trust the process and believe in the light.”
(wordt vervolgd)
