(Dutch version underneath / Nederlandse tekst onderaan)
And so we end up on the islands. Scotland is a land of hills and lakes, but on the coast the water is the absolute protagonist. As we are preparing our trip to Iona, we see a giant puppet walking past through the streets of Oban, representing the goddess of the ocean. “Her name is Storm”, one of the crew members of the theater company says. “We are walking her up to Glasgow, to denounce the pollution of the oceans.”
Storm is coming. And quite literally, for as we inquire about the boats to Iona, we are told no boat will go out tomorrow, because storm is ahead. If we want to reach Iona we will have to jump on the last boat today.
Slightly upset – I had just planned to have a day off to check on my finances and material life – I start to pack my things to get ready for the boat. In this nomadic life we hardly get the chance to get grip on the ‘normal, material’ side of life – circumstances push us out of control, out of the matrix, over and over again. So be it. I have to follow the course of life that definitely wants to teach me things.
A few hours later – we take a boat, a bus and another boat – we arrive on stormy Iona, and cuddle up in the wonderful Argyll Hotel, where we are warmly welcomed by Rob. An absolutely lovely place and safe harbour during our rainy stay on the island, for the weather is not calming down. After a long walk along the shore we are soaken wet, but somehow I enjoy the lashing rain and strong winds beating against me. It makes me feel the life force of this island coursing through my veins, as if the water goddess Storm is coming to shake me awake.
How amazing that water element is. The more I experience it – on the boat, along the shore, in the lakes – the more intriguing I think it is. We are so used to this extraordinary life giving element, that we don’t even notice, but I can imagine that if an alien came to Earth, he would be overwhelmed by the seas. And by the strange qualities of water, that can look so massively powerful, yet you can easily move your hand through it. How crazy an element that – depending on the temperature – can become ice and as hard as stone, or evaporate as if it weren’t there. At the same time a home for so many incredible creature, for us humans it will cause death if absorbed by it… Water in all its aspects is an absolute companion de route during this journey.
After Iona, we think of visiting the Isle of Skye and then gradually move to Schiehallion, where our friends will be awaiting us. But during our dinner on Skye we feel we have to move further northwards first.
“We have to go to Lewis Island, something is awaiting there”, Ton says resentfully. The idea of going further north on unknown territory frightens him in a way.
“Yeah, I think we should go”, I reply. “It feels right.”
While in him Lewis evokes a feeling of fear, in me it evokes a kind of sadness, but in a sweet melancholic way. It seems to wake up a very old memory… The island feels like the great unknown, almost the black hole – and at the same time it feels like home.
When crossing the Minch, the waters in between the Isle of Skye and Harris/Lewis, Ton stares at the waters. “I feel there is something at the bottom of the sea, like the remains of a civilization under the water”, he says.
We wonder: are the Hebrides really islands, or are they remnants of what once was one land? We indeed find out that around 1000 BC the area underwent an important climate change – a intermediate ice-age caused by a volcanic eruption on Iceland – by which the whole area was covered with ice. When the ice melted, parts of the land were submerged by water, creating the islands. According to a legend blue creatures are living under water, that can cause storms. The legend might be referring to the Picts, a people that lived in this area in the late antiquity and early middle ages, as theywere said to paint themselves blue for battle. 0Reading about the mythical aspects of the area we also find out that there is a link between the Hebrides and the Hyperboreans. The Greeks referred to Hyperborea (literally ‘beyond the northern winds’) as the paradise in the north where their gods retrieved (the gods in India are – by the way – still depicted with a blue skin.) According to some sources Hyperborea is located in Ireland and the British isles. I recall stories of Hyperboreans in Helena Blavatsky’s The Secret Doctrine. According to Madame Blavatsky, the Hyperboreans were the second root race in human evolution, a kind of non-physical ‘gods’ – before the Atlanteans, even before the Lemurians – descendants of the firstborn from the Sun, who dwelled in the north.
Could the Hebrides in some way be the old lands of the gods? That night in our hotelroom – oh synchronicity! – we see a documentary on tv about the Caledonian Canal, telling us that the landmass west of the canal once used to be a complete separate landmass, moving slowly southwards. So it could as well have come from a lot farther up north.
Could it be that the Picts were in some way related to the Hyperboreans? Internet tells me that Picts passed on the kingship through the maternal line, which means they were matrifocal and must have had old roots, from before patriarchal times. Could it be that on these Scottish isles a people lived who remembered golden times, and could brind back to life divine knowledge and wisdom – just like the Mayas, the Etruscans, the Essenes or Cathars did in other countries? And if so, could this still be lingering in the heart of the Scots…? Is this the sadness that we can feel on the island – that nostalgia covered by poverty, harshness and whisky? Is this why we can feel our hearts are so closed here at times? Could it be we are all mourning the golden times that once were and are no more?
Looking for answers we decide to drive to the most northern part of Lewis island, despite the dreadful weather. Standing on the edge of the cliff near the ocean – again in raging storms – I can kind of feel this people under the sea, the Picts or whoever they may be, the recallers of golden mythical times. I feel how they were linked to the elements, and how much force they embodied. I feel their original power in the raging waters and the pounding winds, filling my body with a similar force. My heart bursts open to that raw force of nature and all I can feel is love. An original force of love. I can feel one way or another these people were related to primedial forces of creation.
Holding strong in the winds I welcome them and ask them to join us on our mission to Schiehallion. “Share us your wisdom and your force, we need you”, I whisper in the winds, before returning to the car.
Back in the hotel, while Ton is taking a warm shower, I try to find the messages the Picts gave him some years ago, when preparing another trip to Scotland. And here they are:
“We are waiting”, the Picts told him, two years ago. “We have been waiting for eons, hidden behind our wall, hidden in history, till this moment that our power is needed. Because we were spiritual warriors that brought in the sacred wisdom of the whales and of the mammals of the north, of the ice, the polar bears. We were in contact with the northern hemisphere, with the seas, but mainly with the spirit animals. Our warfare was based on a devotion to the sacred realm beyond ice and water.
I say ‘warfare’ and in our time there were a lot of wars, as in your time – but our spiritual tradition was based on balance and peace between all the elements. As you know, it’s not always simple to stay peaceful and to stay balanced, because sometimes a war is needed. Not to fight with weapons, but to fight with your spirit, to stand strong. To defend what is sacred and vulnerable. To hold a flag for the feminine, for the goddess. To defend nature.
In your modern day epic tale of Game of Thrones we are depicted as the White Walkers, the enemy. We are not your enemy, we are your allies. But you’ve never been able to see that. You from the south have been fighting us, but we were only defending the sacred knowledge. So do you see, we don’t come to slay you, but to remind you of that which is sacred and needs to be reinstalled in the heart of your kingdom, which is rotten to the core.
We are awaiting your command, because England is in need of the sacred, to connect the red rose and the white rose. But we bring in the black rose; we bring darkness and death. Not as a destructive power, but as a healing power. It is similar to the energy of the Dark Madonna from the South. We bring the Dark Goddess of the North. Through death and letting go, a new energy can arise, which is fertile and beautiful and wise.”
(To be continued)
(Nederlandse versie)
VOORBIJ DE NOORDERWIND
En zo belanden we op de eilanden. Schotland is een land van meren en heuvels, maar aan de kust speelt het water de hoofdrol. Water in al zijn facetten, maar vooral zijn onstuimige kant. Als we onze trip naar Iona voorbereiden, zien we in Oban een reuzenpop voorbijwandelen die de godin van de oceaan voorstelt.
“Ze heet Storm”, zegt een van de crew-leden van het theatergezelschap dat haar voortstuwt, ditmaal letterlijk richting Glasgow om daar de vervuiling van de oceanen aan te klagen.
De reuzenpop heeft haar naam niet voor niets, zo blijkt. Die dag moeten we halsoverkop nog de laatste boot op naar Iona, omdat er morgen geen boot meer zal uitvaren… door een opkomende storm.
Enigszins uit mijn humeur – ik had net gepland een dag rust te nemen en mijn boekhouding wat bij te werken om enigszins grip te krijgen op mijn materiële leven – klap ik mijn laptop dicht en pak mijn rugzakje, om net op tijd op de boot te springen. Het is ons tijdens ons nomadenbestaan weinig gegund om de illusie van controle te krijgen, telkens gooit het leven de geplande structuren weer door elkaar. So be it, denk ik als ik het water tegen de boot zie klotsen, en kan alweer lachen. Het leven doet echt zijn best me uit de bestaande matrix te duwen.
Enkele uren later – na een boot, een bustocht en een boot – springen we na een woelige overvaart van de boot af op Iona en haasten we ons het gezellige Argyll Hotel in, waar we warm verwelkomd worden door Rob. Heerlijke plek daar, en goed dat we een fijne B&B hebben, want het blijft die dagen stormachtig. Als we enkele uren gaan wandelen, zijn we door en door nat, maar op een of andere manier geniet ik van de striemende regen en harde wind die tegen me aanbeukt. Ik voel de levenskracht van dit eiland door mijn aderen stromen, alsof de watergodin Storm me wakker komt schudden.
Wonderlijk toch, dat element water. Hoe meer ik er die dagen naar kijk, van op de boot, of langs de kust, hoe intrigerender ik het vind. We vinden het zo normaal, maar ik kan me inbeelden dat als een alien op aarde zou komen, hij gefascineerd naar de zeeën zou kijken. Hoe wonderlijk dat element dat zo massief en krachtig lijkt, maar waar je toch met je hand door kan klieven alsof het niets is – en dat al naargelang de temperatuur in damp kan opgaan of een ondoordringbare blok ijs worden. En hoe wonderlijk dat daarin de gekste wezens kunnen leven, terwijl wij er na enkele minuten onderdompeling in zouden sterven. Water is echt een belangrijke metgezel op deze reis.
Als we na Iona terug aan land gaan en via de lange Skye bridge het Isle of Skye oprijden, voelen we dat we nog verder noordwaarts moeten. Op de een of andere manier roept het Lewis-island ons nog verder naar het noordelijkste puntje van West-Schotland.
“Nog verder noordwaarts…”, zegt Ton aarzelend, alsof hem dat net een stap te ver lijkt.
“Ja, laten we gaan”, zeg ik. “Het klopt naar mijn gevoel helemaal.”
Terwijl Ton angsten voelt opkomen bij de gedachte aan Lewis, voel ik eerder een soort van zoet verdriet. Op de een of andere manier roept het eiland weemoed op, weemoed naar iets ouds, een herinnering… Het eiland lijkt het grote onbekende, bijna het zwarte gat, en tegelijk voelt het ook als thuis.
Als we de Minch, de wateren tussen het Isle of Skye en Harris/Lewis, overvaren staart Ton naar het diepe water. “Er ligt iets in de wateren”, zegt hij. “Het lijkt wel of er een beschaving op de zeebodem ligt.”
Hoe langer we in dit gebied zijn, hoe meer we ons beginnen af te vragen of de Hebriden wel eilanden zijn of restanten van wat eens één land was. Na wat opzoekwerk lezen we inderdaad dat het land rond 1500 vC door een klimaatramp (de eruptie van een vulkaan op Ijsland) in een kleine ijstijd is beland, en dat toen het ijs weer smolt, delen van het land onder water kwamen te liggen. Een legende vertelt ook dat er blauwe wezens onder water leven die storm kunnen veroorzaken. De legende zou kunnen verwijzen naar de Picten, een mysterieus volk dat in deze streken woonde in de oudheid en vroege middeleeuwen, en waarvan gezegd wordt dat ze zichzelf blauw schilderden voor de strijd.
En toch lijkt de oorsprong van dit volk terug te gaan naar veel oudere tijden. Mythen spreken ook over een oorsprongsvolk, aan de goden gelijk. Deze streek wordt soms ook geassocieerd met de Hyperboreeërs, lezen we. Ook de Grieken spraken over Hyperborea (letterlijk: voorbij de noorderwind), als de noordelijke paradijslijke plek waar de goden zich terugtrokken (de goden uit de Indusvallei worden in India overigens nog altijd met een blauwe huid afgebeeld). Volgens sommige bronnen zijn Ierland en deze Schotse eilanden deel van Hyperborea.
Ik herinner me prompt verhalen over Hyperboreeërs uit De Geheime Leer van Helena Blavatsky. Volgens Madame Blavatsky was dit een beschaving van niet-stoffelijke ‘goden’ – nog voor de Atlantiërs, zelfs voor de Lemuriërs – die in het noorden woonden, in een gouden tijdperk. Zij waren volgens de Theosofie afstammelingen van de eerstgeborenen uit de Zon.
Zouden de Hebriden het land zijn waar de goden ooit vertoefden? Die avond zien we – oh synchroniciteit – toevallig een documentaire op tv over het Caledonian Canal, waarin we vernemen dat de landmassa ten westen van het lange kanaal dat Schotland van noord naar zuid doorsnijdt, ooit een aparte landmassa was, die langzaam zuidwaarts is gezakt. Het zou dus van veel noordelijker kunnen afstammen.
Zijn Picten en Hyperboreeërs aan elkaar verwant? Picten gaven het koningschap door via de moederlijke lijn, lees ik op het internet. Zij waren dus matrifocaal. Dat betekent dat ze oude roots hadden – misschien wel heel erg oud, daterend van voor het patriarchaat. Kan het zijn dat er in de streeks volkeren leefden die zich de gouden tijden herinnerden and deze goddelijke kennis weer konden downloaden – zoals ook de Maya’s, Etrusken, Essenen of Katharen elders ter wereld oude wijsheid deden heropleven? En zo ja, zindert dit dan nog na in de harten van de Schotten? Is dat de triestheid die we hier op het eiland voelen, die weemoed die door de eeuwen heen overspoeld is door armoede, grauwheid en whisky? Is dat het gesloten hart dat we hier bij tijden ook in onszelf voelen – het verdriet om vervlogen gouden tijden?
Op zoek naar antwoorden, besluiten we naar het noordelijkste puntje van Lewis te rijden, ondanks het barslechte weer. Als ik – alweer in woest stormweer – op de rand van de klif bij een lighthouse aan het opspattende water sta, lijkt het alsof ik hen kan voelen. Die Picten onder de zeespiegel, of wie ze ook waren, die herinneraars aan gouden mythische tijden. Ik voel hun kracht in de elementen, in het woeste water en de beukende winden, en voel hoe verbonden zij waren met de elementen, met de primordiale krachten van creatie, met de kennis over het begin der tijden. En even lijkt het alsof de weerelementen die tegen me inbeuken een gelijkaardige kracht in mijn lijf wakker maken. Mijn hart barst open voor die ruwe natuurkracht en ik voel alleen maar liefde. Een rauwe, overweldigende, oorspronkelijke liefdeskracht.
Ik heet de Picten welkom en vraag of ze mee willen aansluiten bij onze missie naar Schiehallion. “Laat ons proeven van jullie wijsheid en kracht, we hebben jullie nodig”, fluister ik in de wind en keer dan terug naar de auto.
Terug in het hotel, terwijl Ton een warm bad neemt, zoek ik de boodschappen van de Picten op die Ton een paar jaar geleden kreeg, toen hij een eerdere reis naar Schotland voorbereidde. En ja hoor, daar zijn ze…
“We are waiting”, aldus de Picten. “We have been waiting for eons, hidden behind our wall, hidden in history, till this moment that our power is needed. Because we were spiritual warriors that brought in the sacred wisdom of the whales and of the mammals of the north, of the ice, the polar bears. We were in contact with the northern hemisphere, with the seas, but mainly with the spirit animals. Our warfare was based on a devotion to the sacred realm beyond ice and water.
I say ‘warfare’ and in our time there were a lot of wars, as in your time – but our spiritual tradition was based on balance and peace between all the elements. As you know, it’s not always simple to stay peaceful and to stay balanced, because sometimes a war is needed. Not to fight with weapons, but to fight with your spirit, to stand strong. To defend what is sacred and vulnerable. To hold a flag for the feminine, for the goddess. To defend nature.
In your modern day epic tale of Game of Thrones we are depicted as the White Walkers, the enemy. We are not your enemy, we are your allies. But you’ve never been able to see that. You from the south have been fighting us, but we were only defending the sacred knowledge. So do you see, we don’t come to slay you, but to remind you of that which is sacred and needs to be reinstalled in the heart of your kingdom, which is rotten to the core.
We are awaiting your command, because England is in need of the sacred, to connect the red rose and the white rose. But we bring in the black rose; we bring darkness and death. Not as a destructive power, but as a healing power. It is similar to the energy of the Dark Madonna from the South. We bring the Dark Goddess of the North. Through death and letting go, a new energy can arise, which is fertile and beautiful and wise.”
(Wordt vervolgd)
