(Dutch version underneath / Nederlandse versie onderaan)
And off to Glasgow we go. From October 31st to November 12th the UN Climate Summit will take place in Glasgow. Prince Charles called it the summit of the last call, because it is our last chance to temper global warming, as computer models foresee it, and get ahead of the dramas it could bring about worldwide. As things look now, there is little hope. The Pope, the Queen of Britain and the Chinese president have already announced that they will not be attending the party. And major participating companies are already showing their familiar side in their battle for the greatest prestige. There is little hope that things will work out marvelously well. What are we doing here…?
More than about climate change, I am concerned about the bigger story: how do we deal with our home planet? How do we relate to the life that thrives here? When I look into the universe, to our own solar system, I see dead planets, however beautiful or mysterious, they are chunks of stone. But when I look at our Earth – as the astronauts have been able to see her from outer space – I see a sphere that is bursting with colors, beauty, movement, energy. It is the only living planet. So crazy we cannot see that anymore! So crazy we all seem ready to give up this living bubble for our comfort, and that we are willing to replace all living, thriving, natural, interdependent, ingenious systems with artificial, high-tech, plasticized versions of them…! How on earth can we do this…? The only reason I can think of is that as humanity we really do not realize what we are doing.
Me included. I know this, but I cannot thoroughly feel the horror of it.
Sophia’s tears.
“Ignorance and self-determination are our greatest sins,” a wise woman once told me, and more and more I can understand what she meant. Ignorance. Not realizing what we are doing – and how much this is destroying. The more I grasp this, the more I understand the idea that what can really save us is is a new and broader of higher consciousness. That will give us a higher awareness: OMG, what are we doing?
Just like today we can no longer fathom that people once sacrificed children for gods, so we will (hopefully in the near future) be startled by our own former foolish behavior towards animals, trees, the earth. Because we will know better.
All this is what takes us to Glasgow. But now we are there, it takes a while before we can grasp the energy of the city. The buildings near the central station (where we are settled) look a bit weary, a mixture of American colonist’s architectural style – or so it looks – and old industries, but the residents are remarkably nice and accessible. When we hand out our 11:11 flyers in restaurants, bars and hotels, we are warmly welcomed. “Can we put our leaflets on your counter?” “Of course you can!” As if they are happy that something is finally happening in this city.
It even seems like we are one of the first to wake up the idea of the Climate Summit here. Looking at the site itself, where 30,000 people will soon be running their many discussions, we are struck with astonishment. The site doesn’t seem big enough to host so many people, and everything is still under construction. As if the organization just woke up to the realization that one of the world’s most important events will soon take place here. This doesn’t look good.
We tune in for a moment and open our hearts. We set our intention that in this place a new consciousness may open, something that truly takes us further than a few agreements that will not be kept anyway. In addition to the solutions of the mind, we absolutely need the wisdom of the heart, we need our deeper intuition to speak, we need to hear the voices of all other earth creatures and elements concerned. I silently pray that people may really be touched in their hearts here, and that they may realize.
Leaving the site we see a gigantic rainbow covering the whole site. “Look, the rainbow people”, I say smiling. It feels like a dome of light being laid over the city.
Walking along the river – about the only piece of nature we can find in that part of town –Ton and I simultaneously feel the energy of the water creatures rising. “The sirens are with us”, Ton says. “They are telling us that we can count on them too.”
We can’t help grinning, because this all starts to look like a fantastic movie. My God, what are we in? Are we really calling all parties on earth into a collective pact, to safeguard the future…? Is this what we are being called to do?
When visiting the Arboretum later that day – in a wonderful vibrant neighbourhood of Glasgow! – we feel the tree people are joining as well. In the giant glass house full of tropical plants and trees, I realize once again how wonderfully the creation has been conceived, and how the Amazon rainforest contains just about all medicines for existing diseases. Together with the destortion or the illness, the healing has been foreseen. How wonderful can it be.
Meanwhile we are destroying this natural farmacy bit by bit every day. And we’re creating new diseases in labs for which we think we can create the right medicine. Copying the divine creation, just like we try to copy the natural grid and all that naturally connects us, with the internet of things. But not out of love this time, but out of curiosity, selfgratification and greed. What a hubris.
Leaving the Arboretum we see a painting on the outer wall of the park: an artist has inserted the Arboretum in the site of the Climate Conference we visited earlier. Seeing the painting I can feel the Rainbow people all over. Everyone has his or her own motivation, and each adds his piece of the puzzle the way he can. We are many. All we can do is connecting the dots. The more we know about each other’s existence, the stronger we are.
(to be continued)
(Nederlandse versie)
RAINBOW PEOPLE
En op naar Glasgow gaan we, om onze actie van 11:11 te verbinden met wat zich de komende weken in deze stad zal afspelen. In Glasgow vindt van 31 oktober tot 12 november de UN Climate Summit plaats. Volgens Prins Charles the summit of the last call, want het is onze laatste kans om de klimaatopwarming, zoals computermodellen hem voorzien, te temperen, en ook de drama’s die het wereldwijd met zich mee kan brengen een stuk voor te zijn. Zoals het zich nu voordoet, is er weinig hoop. De paus, de Britse koningin en de Chinese president laten alvast weten dat ze niet van de partij zullen zijn. En grote bedrijven die deelnemen, laten zich in hun getwist om het grootste prestige alvast van hun bekende kant zien. Er is weinig hoop aan de horizon. Wat komen we hier toch doen…?
Meer nog dan de klimaatverandering, bezorgt mij het grotere verhaal: hoe gaan we om met onze thuisplaneet? Hoe verhouden we ons tot het leven dat hier zo welig tiert? Als ik het heelal inkijk, en al zeker ons eigen zonnestelsel beschouw, zie ik dode planeten. Hoe mooi of mysterieus ook, het blijven vooral brokken steen. Maar kijk ik naar onze Aarde – zoals de astronauten onze planeet hebben mogen aanschouwen – dan zie ik een bol die barst van kleuren, schoonheid, beweging, energie. Het is de enige levende planeet. Dat we dat niet meer zien! Dat we met z’n allen bereid zijn deze bubbel van leven op te geven, dat we bereid zijn zowat alle levende, bloeiende, natuurlijke, op elkaar afgestemde, ingenieuze systemen te vervangen door artificiële, hoogtechnologische, geplastificeerde versies ervan…? Het enige wat ik kan bedenken is dat we als mensheid echt echt echt niet beseffen wat we aan het doen zijn. Sophia’s tears.
“Onbenul, onbesef en eigengereidheid zijn onze grootste zonden”, zei een wijze vrouw me eens, en ik zie steeds beter wat ze bedoelt. Onwetendheid. Meer nog: niet beseffen. Het maakt zoveel kapot. Steeds meer besef ik hoe het inderdaad een nieuw ‘bewustzijn’ is dat ons kan redden. Een diep doorvoeld besef van: OMG, what are we doing?
Zoals we nu totaal niet meer begrijpen dat mensen vroeger kinderen offerden voor goden, net zo zullen we (hopelijk) binnen niet al te afzienbare tijd schrikken van ons eigen vroeger dwaas gedrag. Omdat we dan beter weten.
Dit alles is dus waarom we Glasgow wilden aandoen. Maar nu we hier zijn, duurt het even voor we de energie van de stad kunnen vatten. De stationsbuurt, waar we logeren, heeft iets verloederds, iets van oude Amerikaanse kolonistenstijl en aftandse industrie. Maar de stadsbewoners zijn opvallend aardig en toegankelijk. Als we onze folders voor 11:11 gaan uitdelen in restaurants, bars en hotels worden we supervriendelijk onthaald. “Can we put our leaflets on your counter?” “Of course you can!” Alsof ze blij zijn dat er eindelijk iéts gebeurt in deze stad.
Het lijkt wel of we de eersten zijn die de idee van de Climate Summit wekken daar. Als we op de site zelf gaat kijken, waar straks 30.000 mensen gaan rondlopen, kijken we elkaar even verwonderd aan. De site lijkt lang niet groot genoeg voor zoveel bezoekers, en alles is nog in opbouw. Alsof de organisatie nu pas beseft dat hier straks een van ’s werelds belangrijkste events gaat doorgaan. Dit ziet er niet goed uit.
We stemmen ons even af en zetten ons hart open. We zetten de intentie neer dat zich op deze plek een nieuw bewustzijn mag openen, iets wat ons waarlijk verder brengt dan een paar afspraken die toch niet nageleefd worden. Naast de oplossingen van de mind mogen ook de oplossingen van het hart, van onze intuitie, van onze wijsheid weerklinken. Alsook de stemmen van de partijen wier stemmen we nooit horen, de dieren, de bomen, de planten, het water… “Dat mensen hier diep in hun hart geraakt mogen worden, en dat ze mogen beseffen”, bid ik stilletjes.
Als we de site verlaten zien we opeens een gigantische regenboog boven de stad verschijnen. “Kijk, de rainbow people”, glimlach ik. Het voelt als een koepel van licht die over de stad wordt gelegd.
Als we later langs de rivier wandelen – zowat het enige stukje natuur dat we in dat deel van de stad kunnen vinden – voelen Ton en ik tegelijkertijd de energie van de waterwezens. “Hé, de sirenes zijn er”, zegt Ton verrast. “Ze zeggen dat ze mee zijn, dat we ook op hen kunnen rekenen.” We glimlachen, want onze trip begint op een fantasy film te lijken. Waar alle natuurvolkeren samen een pact moeten zien te sluiten om de toekomst te vrijwaren.
Vrienden sturen ons een berichtje dat we zeker ook langs het Arboretum moeten gaan – overigens in een prachtige, zinderende buurt van de stad! – en ook daar voelen we ineens het bomenvolk verschijnen. Ook zij willen meedoen. Wandelend in de enorme orangerie vol tropische planten en bomen, besef ik weer eens hoe wonderlijk de creatie is bedacht waar wij in mogen rondlopen. Hoe het Amazonewoud en andere tropische wouden zowat alle medicijnen bevat voor ziektes die het leven kan bedenken. Met de kwetsuur werd meteen ook de heling gecreëerd. Hoe liefdevol kan de natuur zijn. En ondertussen maken wij die grote apotheek om de 6 seconden (sic!) een voetbalveld kleiner. En creëren we zelf in labo’s virussen zonder meteen uit liefde de schaduw op te vangen. We denken de remedie of het antidotum dan wel snel even te creëren, maar vliegen hiermee hoog tegen de zon. Want we creëren niet uit liefde, maar uit nieuwsgierigheid, uit zelfvoldoening en vooral uit winstbejag. Nog even voor we ons aan onze hoogmoed verbranden.
Bij het verlaten van het Arboretum zien we een schildering op de muur: een artiest heeft in de site van de Climate Conference aan de rivier ook het Arboretum ingevoegd. Ineens kan ik de Rainbow people voelen, ook in deze stad. We zijn met velen. Ieder heeft zijn of haar beweegreden, en ieder legt zijn puzzelstukje op zijn manier. All we can do is connecting the dots. Hoe meer we van elkaars bestaan afweten, hoe sterker we staan.
(wordt vervolgd)
