(Dutch version underneath / Nederlandse versie onderaan)
“We should definitely stop in York”, Ton said months ago when we first planned our trip to Scotland. No idea why, but that is part of our job: we just have to follow the call, to then gradually discover what is required of us there.
York is an ancient city on two rivers, the Ouse and the Foss, that was founded by the Romans in 71 BC. It was then given the name Eboracum (the site of the eburos, the sacred yew-tree) and later when it was taken over by the Danes, it was called Yorvik. Yet the place turns out to be much older than that; according to archaeological finds, people would have lived there about 9,000 to 10,000 years ago.
As we settle in our room in a little hotel on the riverbank, we try to get an idea of the city and what has to be done here.
“We have to do something in the old center of the city”, Ton feels. “It is somewhere closeby, somewhere there,” he intuitively points in a direction.
“It is a place where you would not expect it”, he hears, so we know we should not head to a known place, like a church or abbey. The place that is calling us could just be in the middle of a street. We finally end up on an square surrounded by trees, around the corner.
When closing my eyes there, I see a bull and sink into the Taurus age. In my experience phases in history are shown as layers in the earth: the further away in time, the deeper in the earth I can feel the information. Old layers are overwritten or covered by new layers of history, and therefore often forgotten. Sometimes it is necessary to reopen old layers, so that the information can be set free again.
The Age of Taurus is an astrological period of about 2160 years, characterized by the Taurus energy: Venus, femininity, senses, physicality, matter, earth, fertility, nourishment, determination, even stubbornness… The Taurus age (according to certain sources it goes from 4360 to 2190 BC) is followed by the Age of Aries (2190 to 30 BC), the Age of Aries by the Age of Pisces (30 BC to 2130), and the Age of Pisces is now slowly transitioning into the Age of Aquarius (2130 to 4290). The transitions to new eras do not happen overnight, of course, they are being prepared and they also take the time to manifest themselves fully.
“I can feel there used to be a Roman temple of Serapis here,” Ton says. “Serapis was their Bull god. But I guess the cult is much older even.”
When visiting the serapeum in Saqqara a few years ago – the mysterious cellar with rows of gigantic bull tombs from Pharaonic times – I could sense that old Taurus Age so well. These were matrifocal times, times in which the mother figure, the mother goddess and the earth were venerated, and the fertility of nature (and of women and men) played an important role in rituals, in figurines, in culture. When I tune in to that time, I see a masculine archetype of fertility, the man as guardian of the earth and nature, collaborating with the Mother, giving birth. The White Bull symbolises this sacred masculine energy. A symbol that was sacrified at the end of the Taurus Age, to make room for the new.
It is indeed at the beginning of historiography, around the year 3000 BC, that humanity made a major switch to patriarchy, which changed our view of the world and on life. The Aries energy is astrologically ruled by Mars, the planet of war, action, willpower, ego, courage, competition, assertiveness and aggressiveness. The last few years I have been breaking through that thick and nearly impenetrable layer of Martian energies on several occasions, to remember and free the layer underneath, the energy of Taurus, the more feminine era ruled by Venus.
Standing on the square in York I see the image of a young woman in white robes respectfully taking a white bull by the horns and leading him to an old temple. The Taurus as a symbol of the fertile sexual male energy, the pure seed to which the feminine opened herself up willingly.
I can see how in ancient times the feminine determined which seed was allowed to fertilise her sacred soil. Not only literally in her body, but also figuratively: she decided which plans could be elaborated on her grounds. The idea that women – or the collective feminine wisdom – must give their consent before anything of importance can be built or executed, has unfortunately been lost. But in those times it still applied, or so I can feel. The time has come for the feminine voice to be heard, and for the sacred masculine seed to be welcomed again on our grounds.
“It is good to honor this place of the sacred hill of York, Yorvik”, the channeling says. “To reinstall the magic of the golden lemniscate and to bring back balance between the two worlds.”
The longer we are in York, the more we understand that the theme of this city is balance and connection. Connecting two opposites, places, energies or people that were once separated or even diametrically opposed. The Aries and the Taurus. Mars and Venus. The Romans and the local people, the Brigantes. Christianity and paganism. Man and nature. England and Scotland. The houses of Lancaster and of York. The light and the dark. And also the Tor and the Schiehallion, two sacred mountains or hills in a divided kingdom.
Beneath the layers of the Taurus age I can sense even deeper earth layers, undergoing some kind of underground friction. “This is a place that has always known friction”, a voice inside of me says. “But that’s why this is the precise place where friction can be mended.”
I hear the word: the re-united kingdom.
Unification is not only about uniting tribes of nations, but also about connecting ideas, about connecting worlds. Just like King Arthur did; he connected the heaven and the earth, the world we can see and the world we cannot see, the natural world and the human, the spirit world and the material world.
“Your work here is about the reunification”, the channeling continues. “Like you said: the re-united kingdom. Which mainly is about the reunification of the other world with this world. To make them one. So that you can travel between the worlds and bring wisdom to this world.
This is what you are going to do in Schiehallion as well: open the gates to the fairy kingdom, the tree kingdom, the deva kingdom, the mineral kingdom and the fire kingdoms. Because without them you will become a dead planet, an even more materialistic and technological society, where the human soul does not have its place. And you will lose the joy of life and the abundance of the earth, the fertility of nature, but also the fertility of your own bodies, of your genitals. That will be the first thing that you will lose, and you will not know how to procreate anymore…”
The end of fertility. The message strikes us. No wonder we need to re-awaken the fertile Taurus energies and restore our respect for the mother goddess, for the sacred man, for the earth, for nature, … We are at the beginning of new age that needs rebalancing and the collaboration between the masculine and the feminine.
It is also interesting to notice how at the end of the Taurus era the White Bull was sacrified. At the end of the Aries era the Lamb was sacrificed, the Christ, the Agnus Dei, the Lamb of God. What will have to be sacrificed at the end of the Pisces era, the transition we are in now?
Maybe it is the fish in the sea? Didn’t the Hopi prophecy say that when the last fish is eaten and the last stream is poisoned, we would realize that we cannot eat money…?
“I think we will have to sacrifice our ego,” Ton says the next morning, after another restless night. Where I had to face my shadows in Wales and Glastonbury, Ton is now meeting his darkness in his dreams. “I dreamed I had to sacrifice my head. I have been doing my work for years now, going on and on and on. But I feel I have to bow my head now and surrender to a new chapter, to what life wants from me on an even deeper level.”
Thy Will Be Done. Giving up our own plans for what life itself really wants from us. Is that the sacrifice we will all have to do, so that the White Bull can rise again?
Or what does sacrifice mean these days? We tune in and Ton hears the following:
“Sacrifice”, the channeling says. “Sacred ficere. In its original meaning it is: making sacred, making holy, making whole. The sacrificial lamb is necessary to make everything holy. So this is your task: to bring the sacred back, to bring the wholeness back.
Go to the square and embody these two energies. Walk towards each other, connecting your hearts to the heart of the city. Opening up heaven and earth, opening up the energies underneath the town. Going deep into it, into the ground. And perform the ceremony as it has once been done by installing the temple, on the top of the hill between the two rivers.
On that square, that temple, connect with both Schiehallion and Glastonbury, to connect the two mountains in the middle of the lemniscate. This is the exact point in the middle of the square, where the two energies meet. It is also the meeting, not only of space, but of time. Where eras change. Where you will switch the wheel, turn the wheel into a new era.
So go back to the original beginning of this place, where they once lit the fire in the temple. It’s a good thing to do this early in the morning, with the sunrise of the Jupiter energy that is starting to herald a new king, a new era – a new energy of a new kingdom. That is the time when the ritual was done, when the sun shone into the temple to herald a new day, to herald a new king, and a new queen, into the morning light.
You’ve gathered the energies of the grail, here are the energies of the pentacle, the earth .”
At dawn we connect with each other in all our nakedness, humility and imperfection. And a few hours later we indeed walk towards the square to approach each other and link all the energies required.
While we are performing the inner ritual, a man is sitting on the bench drinking an early pint. A woman rushes across the square to get some groceries. A young guy puts down his speaker and microphone and starts to sing a romantic song to earn a little money. While deep within us the wheel of time is turning, ordinary life in York goes on. Ton and I smile, grab each others hand and walk to a nearby tearoom. Mission accomplished for today. Time for coffee.
(to be continued)
Nederlandse versie
DE SERAPIS TEMPEL
“We moeten zeker stoppen in York!”, zei Ton maanden geleden al, toen we onze reis naar Schotland planden. Waarom was niet meteen duidelijk, maar dat is deel van ons werk: luisteren naar de roep en dan gaandeweg ontdekken wat op die plek dan wel van ons gevraagd wordt.
York is een oude stad aan twee rivieren, de Ouse en de Foss, die in 71 voor Christus werd gesticht door de Romeinen. Het kreeg toen de naam Eboracum (de plaats van de eburos, de heilige yew-tree) en toen het later door de Denen werd ingenomen, werd het Yorvik genoemd. Toch blijkt de plek veel ouder dan dat; volgens archeologische vondsten zouden er zo’n 9000 à 10.000 jaar geleden al mensen hebben gewoond.
Aangekomen in York worden we meteen naar de Shambles getrokken, het middeleeuwse straatje dat als voorbeeld stond voor Diagon Alley in Harry Potter. Ook hier springen de donkere energieën ons tegemoet. Het is natuurlijk bijna Halloweentijd, maar ik vermoed dat de bezemstelen en Dark Vaders hier het hele jaar door scoren. Ook de rest van de stad trakteert ons uitbunding op beelden van de dood, hekserij, woeste Vikingers, monsters en allerlei andere donkere energieën die in heel wat films en series hoofdrollen krijgen. Maar in tegendeel tot Glastonbury verstoren de energieën me hier niet werkelijk. Hier lijken ze geen levende velden te zijn, maar puur entertainment.
Toch roept de stad wel een en ander in ons op. “We moeten werken op het oude centrum van de stad”, voelt Ton als we ons installeren in onze kamer. “Het is ergens dichtbij, in die richting”, wijst hij intuïtief een richting uit.
“It is a place where you would not expect it”, hoort hij en daarmee weten we genoeg. We moeten niet afgaan op een opzienbarende plek, een kerkje of abdij. Het kan zomaar midden in een straat zijn. Vaak hebben de inwoners van de stad zelf geen idee over welk stuk geschiedenis ze elke dag lopen. En inderdaad, bij het verkennen van een stadsplannetje zien we meteen waar we moeten zijn: op een leeg pleintje wat verder om de hoek.
Als ik daar de ogen sluit, zie ik een stier en voel ik me zakken tot in het Stierentijdperk. Bij mij tonen zich lagen in de geschiedenis als lagen in de aarde: hoe verder weg in de tijd, hoe dieper in de aarde de informatie voelbaar is voor me. Oude lagen worden overschreven of bedekt door nieuwe lagen geschiedenis, en daarom vaak vergeten.
Het Stierentijdperk is een astrologisch tijdsvak van zo’n 2160 jaar, dat gekenmerkt wordt door de eigenschappen van de Stier: Venus-energie, vrouwelijkheid, aarding, lichamelijkheid, materie, vruchtbaarheid, voeding, stevigheid, vastberadenheid… Het Stierentijdperk (volgens bepaalde bronnen van 4360 tot 2190 vC) wordt gevolgd door het Ramtijdperk (2190 tot 30 vC), het Ramtijdperk door het Vissentijdperk (30 vC tot 2130), en het Vissentijdperk gaat nu langzaam over in het Watermantijdperk (2130 tot 4290). De overgangen gaan natuurlijk niet van vandaag op morgen, maar bereiden zich voor en nemen ook de tijd om zich werkelijk te manifesteren.
“Hier was ooit een oude tempel van Serapis,” voelt Ton, “de stierengod van de Romeinen. Maar wellicht was die cultus nog veel ouder.” Toen we enkele jaren geleden in Saqqara in het serapeum waren, waar rijen gigantische stierentombes staan uit faraonische tijden, kon ik dat oude Stierentijdperk ook zo goed voelen. Het waren matrifocale tijden, waar de moederfiguur, de moedergodin en de aarde nog belangrijk waren, maar ook de vruchtbaarheid van de natuur (en van vrouwen en mannen) een belangrijke rol speelden in rituelen, in beeldjes, in de cultuur. Als ik me afstem op die tijd, zie ik het mannelijke vruchtbare archetype, de man als behoeder van de aarde en de natuur, samenwerkend met de barende moeder. Als symbool van deze sacrale energie toont zich de Witte Stier, een archetype dat geofferd werd aan het begin van het Ramtijdperk, om ruimte te maken voor het nieuwe.
Het is inderdaad bij het begin van de geschiedeschrijving, rond het jaar 3000 vC, dat we als mensheid een grote switch maakten naar het patriarchaat, wat onze kijk op de wereld en het leven veranderde. De Ram-energie wordt astrologisch beheerd door Mars, de planeet van strijd, actie, wilskracht, ego, moed, competitie, assertiviteit en agressiviteit. De afgelopen jaren voelde ik op meerdere plekken hoe we die dikke, bijna ondoordringbare laag van Marsinvloeden als het ware te doorboren hadden, om weer ruimte en adem te bieden aan wat eronder lag, de energie van de Stier, het meer vrouwelijke tijdperk geregeerd door Venus.
Ook op deze plek zie ik het beeld van een jonge vrouw in wit gewaad die een witte stier respectvol bij de horens neemt en door een oude tempel heen leidt. De Stier als symbool van de vruchtbare seksuele energie, het pure zaad waarvoor het vrouwelijke zich gewillig opende.
Ik zie hoe in oude tijden het vrouwelijke bewust bepaalde welk zaad zich in haar sacrale bodem mocht inplanten. Niet alleen letterlijk in haar lichaam, maar ook figuurlijk: welke mannelijke ideeën uitgewerkt mochten worden in haar grondgebied of koninkrijk. Het idee dat vrouwen – of de collectieve vrouwelijke wijsheid – haar consent moet geven voor er wat dan ook gebouwd of uitgevoerd mag worden, is jammer genoeg volledig verloren gegaan. Maar in die oude tijden voel ik het nog volledig actief. De tijd is aangebroken dat de stem van het vrouwelijke hier weer in gehoord wordt en dat het mannelijke sacrale zaad weer welkom mag worden geheten in ons eigen stierenbekken.
“It is good to honor this place of the sacred hill of York, Yorvik”, horen we nog. “To reinstall the magic of the golden lemniscate and to bring back balance between the two worlds.” Hoe langer we in York zijn, hoe beter we begrijpen dat deze stad gaat over verbinden. Verbinden van twee tegengestelden, van plekken of groepen die ooit gescheiden waren of zelfs lijnrecht tegenover elkaar stonden. De Ram en de Stier. Mars en Venus. De Romeinen en het lokale volk, de Brigantes. Het christendom en het paganisme. De mens en de natuur. Engeland en Schotland. De huizen van Lancaster en van York. Het lichte en het donkere. Maar ook de Tor en de Schiehallion, twee heilige bergen of heuvels in een verdeeld koninkrijk.
Onder de lagen van het Stierentijdperk zie ik ook oudere aardelagen, aardelagen die met elkaar lijken te schuren. “This is a place that has always known friction”, hoor ik vanbinnen. “But it is the precise place where break-ups can be mended as well.” Ik hoor het woord: the re-united kingdom.
Eenmaking gaat niet alleen over stammen, volkeren of naties bijeenbrengen, maar ook over gedachtegoed verbinden. En werelden bij elkaar durven brengen, zoals koning Arthur dat deed; de hemel en de aarde, de wereld die we kunnen zien en de wereld die we niet kunnen zien, de natuurwereld en de menselijke, de geesteswereld en de materiële wereld.
“Your work here is about the reunification”, horen we in een doorgave. “Like you said: the re-united kingdom. Which mainly is about the reunification of the other world with this world. To make them one. So you can travel between the worlds and bring wisdom to this world.
This is what you are going to do in Schiehallion as well: open the gates to the fairy kingdom, the tree kingdom, the deva kingdom, the mineral kingdom and the fire kingdoms. Because without them you will become a dead planet, an even more materialistic and technological society, where the human soul does not have its place. And you will lose the joy of life and the abundance of the earth, the fertility of nature, but also the fertility of your own bodies, of your genitals. That will be the first thing that you will lose, and you will not know how to procreate anymore…”
Het einde van de vruchtbaarheid. De boodschap komt binnen. Geen wonder dat we de energie van de vruchtbare Stierentijd weer te wekken hebben. En het respect moeten zien te herstellen voor alles wat toen nog geëerd werd: de moedergodin, de sacrale man, de aarde, de natuur, de samenwerking, de eenheid.
Dat is dus wat we hier te doen hebben: een gouden lemniscaat trekken rondom die vele partijen die gescheiden werden, en ze weer die diepe gronding geven uit die oude Stierentijd. “Gebruik daarvoor de stabiliserende energie van Weegschaal in volle maan”, adviseert een goede vriend in België ons nog via whatsapp. “Voor we de onstuimige Schorpioenenergie ingaan.”
“Op het einde van het Stierentijdperkt werd de witte Stier geofferd”, bedenken we wat later als we een kop thee drinken in the House of the Trembling Madness – een geweldige eettent die in haar kunstige inrichting zelf alle tegenstellingen niet mijdt.
“Op het eind van het Ramtijdperk, werd een lam geofferd, de Christus, het Lam Gods. Nu zijn we aan het eind van het Vissentijdperk, wat moet er nu worden geofferd?”
“De vissen in de zee misschien?,” suggereer ik met pijn in het hart. “In ons verloederd water en onze geplastificeerde oceanen? When the last fish is eaten and the last stream is poisoned, you will realise that you cannot eat money… is dat niet de bekende Hopi Profetie?”
“Ik denk dat we ook het ego zullen mogen offeren, of dat is toch de boodschap die ik zelf krijg”, zegt Ton de volgende ochtend bij het opstaan, na weer een onrustige nacht. Waar ik in Wales en Glastonbury mijn duisternis in de ogen mocht kijken, krijgt Ton het hier in zijn dromen te verduren. “Ik denk steeds te moeten doorgaan, doorgaan, alleen. Al jaren ploeter ik voort op bekend terrein. Maar voor wie, voor wat? Ik voel dat ik mijn hoofd moet buigen en me overgeven. Me totaal overgeven aan wat het leven op een dieper niveau van me wil.”
Thy Will Be Done. Onze eigengereidheid opgeven voor wat het leven zelf van ons wil. Is dat het offer dat we allemaal op het blok moeten leggen zodat de Witte Stier weer kan opstaan? Of heeft het offer in deze tijd een nieuwe betekenis gekregen?
“Sacrifice. Sacre ficere. In its original meaning it is: making sacred, making holy, making whole. The sacrificial lamb is necessary to make everything holy”, geeft een doorgave raad.
“So this is your task: to bring the sacred back, to bring the wholeness back. Go to the square and embody these two energies. Walk towards each other, connecting your hearts to the heart of the city. Opening up heaven and earth, opening up the energies underneath the town. Going deep into it, into the ground. And perform the ceremony as it has once been done by installing the temple, on the top of the hill between the two rivers.
On that square, that temple, connect with both Schiehallion and Glastonbury, to connect the two mountains in the middle of the lemniscate. This is the exact point in the middle of the square, where the two energies meet. It is also the meeting, not only of space, but of time. Where eras change. Where you will switch the wheel, turn the wheel into a new era.
So go back to the original beginning of this place, where they once lit the fire in the temple. It’s a good thing to do this early in the morning, with the sunrise of the Jupiter energy that is starting to herald a new king, a new era – a new energy of a new kingdom. That is the time when the ritual was done, when the sun shone into the temple to herald a new day, to herald a new king, and a new queen, into the morning light.
You’ve gathered the energies of the grail, here are the energies of the pentacle, the earth.”
Bij het ochtendgloren verbinden we ons in alle naaktheid, eerlijkheid en onvolmaaktheid, en in al onze verschillen – zoals we nog vaak tijdens deze reis mogen doen – voor we enkele uren later op het plein ook fysiek naar elkaar toelopen en de gevraagde energieën verbinden.
Terwijl we dit doen, zit een man op het natte bankje naar de overkant te staren, een vroege pils in de hand. Een vrouw haast zich over het plein naar de winkel. Een jonge kerel zet zijn luidspreker en microfoon neer er begint een lied te zingen. Terwijl diep vanbinnen in ons het wiel van de tijd omkeert, gaat het gewone leven in York weer verder. Ton en ik knipogen naar elkaar, slaan de armen om elkaar heen en lopen naar een cafeetje. Mission accomplished for today. Tijd voor koffie.
(wordt vervolgd)
