(Dutch version underneath / Nederlandse tekst onderaan)
Leaving Glastonbury on our way to York, we decide to have a stop in Oxford for a cup of tea. There is no greater contrast than between these two places. From the world of magic, the natural beings, the elves, angels and horned Pans – the colorful world of long forgotten beings and energies – we end up in the city of books, knowledge, science and all that finds honour and status in our current world. From shapelessness to solidity; from merlins and goddesses to students with laptops; from dusty artistic expression to expensive design, from heart and gut to brain and head. What a shift. After surrendering to the world of not-knowing, hidden emotions, deeper traumas, animal energies, forgotten powers… I am landing in the familiar world of brains, structure, knowledge – and obviously also power, aristocracy and Church.
I must admit I enjoy it. I like the solid, wordly and grounded atmosphere of this place, and enjoy the beautiful tearoom, where a few fashionable students are working on their mobiles and laptops. But as soon as we get seated, I notice all kinds of thoughts immediately taking over my head. “Now get your act together ”, a voice inside me whispers. “You are losing so much time. Read books, there’s a lot you don’t know yet, so inform yourself. Or rather: write a book. And create workshops and courses, so that you can finally make money out of all the information and experiences you are gathering.”
I smile, hushing all these voices in my head. I have been moving heaven and earth for two years now to let go of my head, to let go of fixed structures, of old beliefs, of so many musts… in order to find a deeper part of myself – this crossing to England and Scotland as the ultimate surrender. No way that I would jump into the old trap again.
How tempting that mental field that urges us to action. That wants us to do something, be somebody in the word. Be succesful! Do more! Do better! Make money! How smartly it tries to pull us away from something deeper that wants to be felt and experienced.
I remember how sick and physically weak my father had to become – a few years before his death – and had to be hospitalised, in order to finally let go of his head and feel the hidden pains, through vivid dreams and so-called hallucinations. Old inherited sorrow, stories of his ancestors or even past lives. How hard it is for us to let go of that control to be able to feel what needs to be felt to free ourselves from pain and guilt.
“We shouldn’t stay here too long”, Ton says, feeling exactly as I do. But as we walk through the streets, on our way to the car, we are distracted by a beautiful round building on a square. It turns out to be the Radcliffe Camera, one of the university libraries and the center of Oxford University. Unfortunately the library is only accessible for students, but google informs us that up to 1810 the Radcliffe Science Library contained books of all sorts, but after that it was strictly limited to scientific books. Thus becoming the symbol of what Oxford stands for: the summit of what we can logically understand with our brains.
“There is something about this place”, Ton says and we walk around the building to try to grasp what it could be. Closing my eyes, I sense there used to be a well, a source on this place, deep underground. The round building reminds me of the octagonal Battistero in the Piazza del Duomo in Florence. When we were working there a few years ago we felt there had been a source there as well, the place were people were baptised. Important cities are often built around a source, a powerspot that used to be associated with goddesses and that were kept by women. The women later called sorceresseswere in fact the keepers of the source.
As I tune in deeper, I see a circular staircase below the library going deeper and deeper into the earth, until I see a layer of water indeed. Is it literally a spring, or does the water symbolize something else? I also feel tears. “The tears of Sophia”, a voice inside me says. Could it be that below this beacon of knowledge lies a source of ancient feminine wisdom, that has been long forgotten? In ancient wisdom schools there used to be room for both the beta and the alpha sciences of that time; astronomy pairing with astrology, mathematics with sacred geometry, theosophy with mystical knowledge. So beside the outer source of knowledge there was the inner source, the gnostic wisdom. Besides what could be proven, there was what could be experienced – and known. Besides the masculine source, there was the feminine source.
How have we forgotten this essence of life. How by focusing on the sciences and the brain, have we suppressed all that is not visible and measurable and pushed it into the shadows of our existence. While it is such an essential part of our human nature – and may be even more essential in these times of great challenges.
The tears of Sophia… I know that I carry them as well. Over the years I have felt and expressed the rage of losing this sacred and essential wisdom, but I haven’t been able to cry the tears yet. I have not yet been allowed into the depth of the sadness that lies beneath the anger. That deafening realization of: OMG, what are we all doing?! I could briefly touch it during the healing ceremony we went through two weeks ago. That terrible realization that we are completely overlooking something so crucial, so essential, and the destruction that this has brought about. I couldn’t hold that deafening pain for more than a few seconds. Realizing what we are doing with this world, with ourselves in these times, is so painful, so shocking, so overwhelming, that our minds obstinately try to withhold us from it. Mine as well.
I know the sadness is there, but I can’t feel it yet. I will have to dig deeper into myself for that. And let go of control even more. Off with your head. Deeper down the rabbit hole .
We leave Oxford before we are taken over by its reconforting charm. I know how tempting the mind is to me. I love getting lost in it. I love diving into books and texts and knowledge. But at this moment something else is at stake. Something of much deeper and more vital importance. So here we go, up to Scotland.
But first, York…
PS. Of course, the Radcliffe Library also reminds us of Daniel Radcliffe, the actor who plays Harry Potter. Many of the scenes of these magical films are indeed situated in Oxford. Is it a coincidence that the one Radcliffe brings back the magic or knowledge that the other Radcliffe may have taken out of the city some 200 years ago? It could just be a miraculous twist of fate. 😉
(to be continued)
Nederlandse versie:
SOPHIA’S TEARS
Als we na tien dagen Glastonbury doorrijden naar York, besluiten we onderweg even in Oxford te stoppen voor een kopje thee. Aangekomen in de universiteitsstad beseffen we dat er geen groter contrast mogelijk is tussen deze twee plekken. Van de wereld van de magie, de natuurwezens, de elfen, engelen en hoornige Pans, kortom de kleurigheid en veelvormigheid van een vergeten wereld van ongeziene energieën, belanden we in de stad van boeken, kennis, wetenschap en alles wat in onze huidige wereld status heeft.
Van grilvormigheid en kleurigheid naar statigheid en degelijkheid; van merlijnen en godinnen naar keurige studenten met laptops; van een artistieke stoffigheid naar duur design, van hart en onderbuik naar brein en hoofd. Na me helemaal overgegeven te hebben aan de wereld van het niet-weten, de verborgen emoties, de diepere trauma’s, de animale energieën, de vergeten krachten… voel ik me prompt weer landen in de bekende wereld van structuur, kennis, en ja ook macht, aristocratie en kerk.
Ik moet zeggen dat ik ervan geniet. Soms is het fijn als de wereld rondom je helder en gegrond en netjes en duidelijk is. Maar ik nip nog maar aan mijn thee in coffeebar The Rose, omringd door smart phonende studenten, of ik voel hoe mijn hoofd alweer ingenomen wordt door ‘musts’. “Get your act together”, hoor ik ineens, alsof ik in Glastonbury inspiratie ben gaan halen die nu meteen moet gaan opbrengen. Van slag voel ik de aandrang om boeken te gaan lezen, me te gaan bijscholen in zovele onderwerpen waar ik iets van weet maar lang niet alles – of meer nog, een push om eindelijk dat boek af te werken dat al lang in flarden in mijn laptop zit te wachten, of om een cursus samen te stellen die ik aan de man kan brengen zodat ik eindelijk eens wat geld zou kunnen verdienen met wat ik verzameld heb doorheen de jaren…
Ik glimlach en roep mijn hoofd weer tot de orde. Hush hush. Ik ben nu al twee jaar hemel en aarde aan het verzetten om uit mijn hoofd te komen, uit vaste structuren, uit oude overtuigingen, uit opgelegde musts… om bij een dieper stuk van mezelf te kunnen komen –deze overtocht naar Engeland en Schotland als ultieme overgave – en dan zou ik me halverwege laten ompraten door mijn eigen oude verhaal…? Hoe verleidelijk dat mentale veld dat meteen van aanpakken weet. Die urgency om iets te betekenen in de wereld. Dat influisteren van succes. Van meer en beter. Dat aanzetten tot presteren. Hoe majestueus probeert het me weg te trekken van iets diepers dat gevoeld en ervaren wil worden.
Ik herinner me plots hoe ziek en lichamelijk verzwakt mijn vader is moeten worden – enkele jaren voor zijn dood – om eindelijk zijn hoofd te kunnen loslaten en in het ziekenhuis, via dromen en waanbeelden, bij oude pijnen te kunnen komen. Pijnen doorgegeven door zijn voorvaderen, en pijnen uit – zo gaf hij het zelf aan – de middeleeuwen en vorige levens. Hoe moeilijk toch voor ons om dat controlerende hoofd los te laten en bij die diepere verhalen terecht te komen, en ons zo te kunnen verlossen van oude pijnen en schuldgevoelens.
“We mogen hier niet te lang blijven”, geeft ook Ton aan, die hetzelfde ervaart. Toch lopen we nog even door de stad en als vanzelf belanden we op een plein met rond gebouw, dat meteen onze aandacht trekt. Het blijkt het centrum van de universiteit van Oxford te zijn: de Radcliffe Camera, een van de universiteitsbibliotheken, jammer genoeg enkel toegankelijk met een universiteitskaart. De Radcliffe Science Library bevatte tot 1810 nog boeken van allerlei slag, maar werd daarna beperkt tot strict wetenschappelijke boeken, lezen we. Hiermee staat het symbool voor waar deze stad voor staat: alles wat met het menselijk brein te vatten is.
“Er is iets met deze plek”, dringt Ton erop aan en we lopen om en om het gebouw om het beter te doorvoelen. Als ik mijn ogen sluit voel ik dat hier ooit een bron lag, diep onder de grond. Het ronde gebouw doet me denken aan het achthoekige Battistero op de Piazza del Duomo in Florence, waar we eveneens een oude bron ervoeren toen we daar enkele jaren geleden werkten. Belangrijke steden zijn vaak gebouwd rond een bron, een krachtplek die in oude tijden verbonden werd met godinnen en door vrouwen werden gehoed. De vrouwen die later heksen genoemd werden, sorceresses in het Engels of sorcières in het Frans, waren in oorsprong de hoedsters van de bron.
Als ik verder afstem, zie ik onder de bibliotheek een ronde trap die steeds dieper de aarde in cirkelt, tot ik diep onderin inderdaad water ontmoet. Is het letterlijk een bron, of staat het water dat ik zie symbool voor iets anders? Want ik voel ook tranen. “The tears of Sophia”, hoor ik. Alsof hieronder dit bastion van kennis een bron van oeroude vrouwelijke wijsheid ligt, die – wie weet ook letterlijk – uit de rekken is geduwd. In oude wijsheidsscholen was ruimte voor zowel de beta- als de alfawetenschappen van die tijd, naast de astronomie kreeg de astrologie een evenwaardige plek, naast de wiskunde geometrie de heilige geometrie, naast de theosofie de mystieke kennis. Naast de uiterlijke bron van kennis, de innerlijke bron van kennis. Naast het bewijsbare, het ervaarbare. Naast het mannelijke, het vrouwelijke.
Die middag aan de Radcliffe camera besef ik nog maar eens hoe we een essentie van het leven totaal vergeten zijn. Hoe door te focussen op de wetenschappen al wat niet zicht- en meetbaar is actief onderdrukt en vergeten is. Buiten beschouwing wordt gelaten, in de schaduw van ons bestaan is geduwd. Terwijl het een wezenlijk deel vormt van wie we zijn als mens – en er in die kennis wel eens belangrijke antwoorden zouden kunnen liggen voor de vraagstukken van deze tijd.
The tears of Sophia… Ik weet dat er ook in mij verdriet ligt om die verloren gegane schat. Ik heb de kwaadheid die erop ligt al vaker mogen doorvoelen en uitschreeuwen de afgelopen jaren. Maar de tranen heb ik nog niet mogen huilen. De diepte van het verdriet dat onder de woede ligt, heb ik nog niet mogen voelen. Dat oorverdovende besef van: oh my god, wat zijn we met z’n allen aan het doen?! Ik kon het heel even aanraken tijdens de helingceremonie die we twee weken geleden ondergingen. Dat verschrikkelijke besef hoe we als mensheid iets ontzettend cruciaals totaal over het hoofd aan het zien zijn, en wat dat met zich meebrengt. Ik kon de pijn niet langer dan een paar seconden vasthouden. Dat besef is zo pijnlijk, zo schokkend, zo allesoverrompelend, dat onze mind dat met alle macht probeert weg te duwen. Ook de mijne.
Ik weet dat het verdriet er is, maar ik kan het nog niet voelen. Daarvoor moet ik inderdaad nog dieper zakken in mezelf. Nog meer dat eeuwig controlerende hoofd durven loslaten. Off with your head. Nog dieper down the rabbithole.
We haasten ons Oxford uit voor het ons eigen gevoel dichtmetselt. Ik weet hoe verleidelijk de mind voor me is. Ik verdwaal er zo graag in. Tussen boeken en teksten en weten. Maar deze dagen is iets anders aan de orde. Iets van veel dieper en essentiëler belang. Dus reppen we ons snel verder, richting Schotland.
Maar eerst nog York…
PS. Uiteraard doet de Radcliffe Library ons ook meteen denken aan Daniel Radcliffe, de acteur die Harry Potter speelt, en aan Oxford als basis van heel wat scènes in deze magische films. Is het toeval dat de ene Radcliffe de magie of kennis weer inbrengt in de stad, die de andere Radcliffe eeuwen daarvoor misschien uit de boekenrekken heeft gehaald? Het zou zomaar een wonderlijke speling van het lot kunnen zijn.
(wordt vervolgd)
