(Dutch version underneath / Nederlandse versie onderaan)
It’s hard to say goodbye to Plymouth and especially to our friends who have so lovingly guided us through a wonderful process these days. Our next destination is Glastonbury in Sommerset, where Ton’s daughter Raya will join us for a few days with her boyfriend Cedric, before starting off her new job as an art director in Berlin. Her visit to Glastonbury feels like a milestone in her and Ton’s life, as if the youngsters are here to collect some hidden powers and information that they will need for their further tasks in life.
We are lodging in The Chalice Hill House, the beautiful country house of a Belgian friend, Sophie, who is so generous to let her stay there for a few days. Her house is next to Chalice Hill, the feminine hill next to the well-known and more masculine Tor. Upon arrival, Raya and I hoover through the house like princesses, admiring the majestic spaces, past arty furniture and artefacts, over the fluffy stair carpet… Why on earth didn’t we bring our evening dresses? They would fit in perfectly here. “I could get used to this ”, I wink at Raya. And so could she.
It always takes some time to sink into the energies of the place we are in. Glastonbury is not an ordinary place, it has a rich history. In between the wars the British occultist and writer Dion Fortune was the first to awaken the memory of the priestesses of Avalon in this area and by this information she opened Pandora’s box. Since then Glastonbury, with its infamous Tor and Chalice Well, has become one of the epicenters of a spiritual revival, which had its peak in the eighties and nineties when the New Age abundantly flourished.
Now – autumn 2021 – the town has lost a lot of its vividness. “The heyday seems to be over”, Ton says as we are walking through the main street and acknowlede how different the town is since our earlier visits, ten, twenty and even thirty years ago. The world indeed is in need of a new form of spirituality, one that is more adapted to the challenges and generations of today. And yet, the longer we stay here, the more we notice how many beautiful people still keep on fueling this little town with new energy and inspiration every day, and how they continue on translating into form the miriads of invisible yet so important energies – that our actual world has completely forgotten. There is another realm beyond the world of the senses that we should reckon.
Enjoying Sophie’s house, climbing up the Tor, wandering about in the many airy fairy shops, I am wondering what we are doing here. In which way is this placerelated to our trip to Schiehallion? What is the message of this town? Just like the former times I was here, I feel how discomforting the place is and how disturbing the wandering energies can be. As if all kind of invisible creatures come alive to mess with our heads. It is hard to keep yourself grounded in this place, so I guess that’s one of the first lessons to learn here: how to stay focussed in disturbing energies. Some days this seems like a full time job.
Meanwhile ‘normal’ life goes on in the outer world – although ‘normal’ seems over, as we get a few disturbing messages from friends in Holland, telling us how excluded they feel since the introduction of the c*vid pass, as well as messages from an Israeli friend who informs us that from that day on the c*vid pass will only apply to these people that have accepted the third v*ccine. Which leaves more people out than before and pushes the situation of exclusion and division one step further. Many people may have been willing to have the first v*ccine, but will not necessarily opt for a third or futher one.
That evening I meditate on what this could possibly mean to all of us, and I see a picture of a dark ball surrounded by light, and how the dark ball becomes smaller and smaller by pushing parts of her to the outside light circle, through openings that look like little volcanoes. What a funny sight.
When I delve deeper into the image, I understand that this is the symbol of the world in transformation that we are now experiencing. The dark sphere can be seen as the mind matrix , as some would call it, a brain-powered paradigm slowly transitioning into something new. The flares that are being pushed out to the light are people who decide to quit this mind matrix, or are pushed out of it, but still by a decision they themselves made. Or were pushed to make. I suddenly understand how important the idea of free will is in this whole scenario. Because in the human game on earth, free will is an essential agreement once made. Where does humanity want to go of its own free will? What are you willing to do to stay in the existing world, and when are you willing to be pushed out…? No matter how uncomfortable the latter feels. And what are you going to do with that newfound freedom? Are you willing to let go of old concepts and really start creating something new?
What touches me most in the image I get is the all-encompassing love thatI feel behind this movement. Even the hardest aspects of it seem to be surrounded by an enormous love. Like a mother giving her children a push in the back, because otherwise they wouldn’t dare to venture out into the street, or into the water, or into the great unknown, or into the new.
I wonder if we could start to look at the actual situation this way – and if so, how this would affect us. Could it be we need to be pushed out of our comfortzone to really start living from the heart?
The next day, as I literally bump into Merlin on High street – and he winks at me that “he is just trying to bring a little joy in everyone’s daily life” – or when I speak to Marion – a former lawyer who has decided to quit her job and country to open up a goddess temple in this town – I understand how everyone in this city has long understood that message of transition. It might take on a slightly odd or old-fashioned shape, a shape that will probably be reinvented by the new generations, yet I can see the boldness of all these colourful people that have landed here, and how they were pioneers of change. Opening the memory of another world, a heartfelt world of possibilities, of fairies and angels and dragons and little people, that rationalized humanity has completely forgotten.
(to be continued)
Nederlandse versie:
THE MESSAGE OF CHALICE HILL
Het is moeilijk afscheid nemen van Plymouth en vooral van onze vrienden die ons – met de heerlijke vanzelfsprekendheid van hun volle hart – door een prachtig proces begeleid hebben. Onze volgende bestemming is Glastonbury in Sommerset, waar Tons dochter Raya ons twee dagen met haar vriend Cedric zal vergezellen, voor ze begint aan haar nieuwe baan als art director in Berlijn. Een mijlpaal in haar en Tons leven, zo voelt het. Alsof het jonge stel die informatie en krachten komt ophalen die ze nodig zullen hebben om hun taak op te nemen in het leven.
De eerste dagen belanden we in The Chalice Hill House, het waanzinnig prachtige landhuis van een Belgische vriendin, Sophie, die zo gul is om ons hier enkele dagen te laten verblijven. Aan de voet van Chalice Hill, de vrouwelijke heuvel naast de beruchte Tor. Als prinsessen zweven Raya en ik bij aankomst door het gigantische huis, door de grote majestueuze ruimtes, langs prachtige meubels en kunstvoorwerpen, over het donzige traptapijt… Waar hadden we onze lange jurken ook weer opgeborgen? Ik herinner me de boodschap die ik enkele dagen geleden in de ceremonie kreeg, dat ik de wereld via mijn hart mocht ontvangen, en dat doe ik bij deze ook: ik laat de gulheid en schoonheid van Sophies creaties mijn hart binnenstromen. Ton vindt het bijna te veel om te toe te laten, maar op een of andere manier kan ik dit prachtige huis met heel mijn wezen ontvangen. “I could get used to this”, knipoog ik naar Raya.
Het is altijd even wennen aan een nieuwe plek. Niet alleen moeten we ons het huis even eigen maken, maar ook de stad en natuur rondom heeft tijd nodig om zich aan ons prijs te geven. Glastonbury is een bijzondere plek, waar de Britse occultiste en schrijfster Dion Fortune na de oorlog de herinnering aan de oude tijden van Avalon als eerste weer wekte en hiermee de doos van Pandora opende. Sindsdien is Glastonbury, met haar beruchte Tor en Chalice Well, uitgegroeid tot hét epicentrum van de new age, een spirituele heropleving die vooral in de jaren 80 en 90 hoogtij vierde en het fundament vormde van een grote community die een nieuwe wereld wilde voorbereiden.
Anno 2021 heeft het stadje iets van vergane glorie. “De hoogdagen lijken voorbij’, zeggen Ton en ik tegen elkaar als we door de hoofdstraat wandelen en het verschil zien met onze vorige bezoeken, tien, twintig en voor Ton zelfs dertig jaar geleden. De wereld is inderdaad toe aan een nieuwe vorm. Eén die aangepast is aan nieuwe uitdagingen en nieuwe generaties. En toch, hoe meer dagen we hier verblijven, hoe meer we merken hoeveel bijzondere en bevlogen mensen deze plek nog elke dag hartstochtelijk blijven bezielen, en op alle mogelijke manieren de onzichtbare energieën die ons leven beïnvloeden vorm blijven geven en zichtbaar houden. Wellicht tot de nieuwe generatie de boodschap op haar manier oppikt.
Maar wat heeft dit te maken met onze reis naar Schiehallion? Wat hebben we hier precies te doen? De eerste dagen kan er er geen wegwijs in vinden. In tegendeel, net als tien jaar geleden toen ik hier laatst was, voel ik vooral hoe ontwortelend de energieën van deze plek zijn. Hoe moeilijk het is om focus te houden en je niet te laten verwarren door de vele etherische wezentjes die hier bijna letterlijk met je (voeten) lijken te spelen. De eerste les die we hier kunnen leren is dus alvast: hoe blijf ik goed bij mezelf in een levendige onzichtbare wereld?
Ondertussen gaat de normale wereld gewoon door, al blijkt ‘normaal’ niet meer echt het juiste woord. Die dagen bereiken ons berichten van vrienden uit Nederland die schrijven dat ze zich plotseling buitengesloten voelen door het invoeren van de c*vid-pass, al doen ze hun best om in het stille midden te blijven staan. Tegelijk ontvangen we ook een bericht van een Israëlische vriendin die laat weten dat net die dag de c*vid-pass enkel nog geldig is voor wie een derde v*ccin heeft laten zetten. Wat de situatie van exclusie en verdeeldheid weer een stapje verder dreigt te duwen, want heel wat mensen waren misschien bereid om de eerste doses te ontvangen, maar hebben daarom niet per se zin om zich om de zes maanden te laten inenten.
Als ik die avond mijn ogen sluit, me afvragend wat er toch allemaal speelt in de wereld, toont zich een onverwacht beeld, dat ik het best kan omschrijven als een donkere aardbol met een felle lichtcirkel eromheen. De donkere bol wordt steeds kleiner omdat delen van die bol via kleine uitstulpingen – het lijken wel vulkaantjes – aan het oppervlak naar buiten geduwd worden, de lichtcirkel in. Het licht errond wordt steeds breder en lichter. Fascinerend beeld.
Als ik me in het beeld verdiep, begrijp ik dat het symbool staat voor de wereld in transformatie die we nu beleven. De donkere bol zouden we dan kunnen zien als de mind matrix, een brein-aangedreven paradigma dat stilaan overgaat in iets nieuws.
Zou het kunnen dat de mensen die zich uit de samenleving (of zwarte bol) geduwd voelen omdat ze niet de juiste pas hebben, hiermee juist een duw in de rug krijgen om zich te bevrijden uit een wereld die hen niet meer dient? Zou het kunnen dat we bijna met aandrang uit die mind matrix geduwd moeten worden, om ons aan te zetten eindelijk een nieuwe wereld, met nieuwe structuren, te gaan creëren? Zou dit alles door andere ogen bekeken ook één grote aanmoediging kunnen zijn? Een push in de rug om werkelijk uit de comfortzone te stappen en anders te gaan leven?
Ik begrijp hoe doorslaggevend de idee van vrije wil is in dit hele scenario. Omdat in het menselijke spel op aarde vrije wil een essentiële afspraak is, ooit gemaakt. Waar wil de mensheid uit vrije wil heen? Wat ben je bereid te doen om in de bestaande wereld te blijven, en wanneer ben je bereid je eruit te laten duwen…? Hoe oncomfortabel dat laatste ook aanvoelt. En wat ga je met die herwonnen vrijheid doen? Ben je bereid oude concepten los te laten en vanuit je hart te gaan creëren?
Wat me in dit beeld het meest raakt, is de all-encompassing love die ik achter deze beweging voel. Alsof zelfs het pijnlijkste aspect van dit alles, omringd wordt door liefde. Zoals een moeder haar kinderen een duw in de rug geeft, omdat ze zich anders niet op straat, of in het water, of in het grote onbekende, het nieuwe durven te begeven.
Zouden we onze huidige situatie ook vanuit die kant kunnen bekijken, bedenk ik die dag – en zo ja, hoe zou dat ons leven positief kunnen veranderen? Als ik later die dag wandelend door de hoofdstraat letterlijk tegen Merlijn aanbots – die naar me knipoogt “I just try to bring a little joy in everyone’s lives” – of als ik met Marion spreekt, een vroegere advocate die besloten heeft haar baan en land op te zeggen om hier een tempel open te houden, begrijp ik hoe iedereen in deze stad die boodschap van transitie al lang begrepen heeft. Het heeft een wat vreemde, ouderwetse vorm misschien, een vorm die de nieuwe generaties totaal zullen mogen herdenken, en toch voel ik plots de stoutmoedigheid in deze mensen, in deze pioniers in wat zij al decennialang proberen te doen: een herinnering openhouden aan een andere wereld, een door het hart aangedreven wereld van mogelijkheden, die de door de ratio bevangen mensheid totaal vergeten is.
(wordt vervolgd)
