(Dutch version underneath / Nederlandse versie onderaan)
Gathering the troops seemed to be the underlying theme of our trip through France this summer. So many friends and like-minded people decided to travel through France and hit the same spots. Every encounter felt like a celebration. A reconnection. As if a network of people that had known each other for centuries, had decided to show up again. The troops of the heart. What a joy.
In these heartful meetings I could feel the energy of La Douce France again, the country as I had known it as a child and had missed ever since. In the last decades France seemed to have lost its lust, its beauty, its joie de vivre, its heart. And yet, like anything truly valuable, it never goes lost completely. There is always a spark that lingers on, silently, until it can rise again.
Gathering the troops also seems the theme of the 11:11 event in Scotland, that we started preparing in France. When we started this journey in Sinai, we knew it would ‘end’ at Mount Schiehallion, the sacred mountain of the Scots. During our stay near the mountain, the International Climate Summit will take place in Glasgow, and world leaders, experts and activists of all kinds will be discussing climate change and all that humanity should do to reduce its risks.
Several years ago, we heard a message about the many challenges humanity is facing and what is needed to tackle them.
“Your civilization is at its deepest point of disturbance”, the message said. “It is as if the body is sick, out of balance, and it needs this higher vibration to heal it. Healing doesn’t come from medicines or surgery, it comes from bringing the soul back to the body and remembering who you are, remembering the blueprint of the original human being, remembering your origin. The moment you remember, you reactivate the blueprint of your bodies and the blueprint of paradise. Do you understand how important that is? You cannot fix the whole system by trying to make it better or trying to resolve all the problems – there are too many of them. You will never be able to fix everything on this level. You have to remember the blueprint and then you can fix it – well, it is not even a matter of fixing, it’s a matter of going back to your roots, looking at it from a higher perspective. It is seeing that everything is still in perfection, even if it doesn’t look or feel that way. So you have to reconnect to the source.”
That’s exactly what we feel. We can try to find solutions, but our minds alone will not solve it all. At some point, humility is needed. We need to acknowledge that in the name of evolution we have made a mess of our environment – by believing in the idea of separation and shortage, and by creating an ideology and economy based on materialism, competition, conquest and growth – and that we will not find solutions with the same mindset that created that mess. That old competitive thinking also sets us up against each other. These days this rivalry goes into extremes, making us react agressively towards everyone thinking differently. Anyone making us doubt about the choices we made, hoping we chose for the better. But that division will not save us, on the contrary. It will only enhance our fear.
So it is indeed time for something completely different. It is time to bow our heads and let go of control, and make room for the heart. Make room for surrender. Make room for a new connection with eachother, with the earth, with spirit. So that we can let ourselves be inspired by a higher voice, a deeper wisdom. Because in our hearts we know the answers.
“Humanity needs to reconnect, one day.”
So that is what 11:11 is all about: let’s all connect with each other and with the Earth for an hour. And see what it brings. We hope many people will hear the call. But how will we spread the message? Should we organise this event the old way, with a thought-out plan and a campaign? Or should we call upon spirit and invite the unknown in, so that life itself shows us how to proceed?
We consult some friends. We contact some people with large networks. We check with aboriginal people we know. We call astrologers. What are the planetary constellations on 11/11? According to Pele Report-Kaypacha – who is so kind as to look this up for us – the Sabian Symbol of that day is ‘a woman who draws away two dark curtains closing the entrance to a sacred pathway’. Meaning: the revelation to the human consciousness of what lies beyond dualistic knowledge. So it is about ‘the woman within’, or our deepest intuition, who is unveiling the realities that lie behind our either-or (pro and con / vaccined and not-vaccined…) reality. This path is opened up once the darkness of fear and our egocentricity is removed.
Sitting in the garden of a hotel and tuning into 11:11, I see the image of a beautiful woman with a crystal sword. She holds the sword with eyes closed, as if concentrating and gathering the forces. Then she raises the sword and slams it down with a blow, as if freeing a dying animal with an act of grace. “Let the suffering end!”, she says.
At that moment the waitress comes to collect our tea glasses. One glass slips from her hands and falls on the glass table top with a thud. Bammm!!! The glass shatters in hundreds of pieces. We are suddenly wide awake. Seems like the power of the crystal sword literally manifests between us. Breaking the ice. What is this all about…?!
Later that day Ton and his companion Jan tune into the energies of 11:11 as well, and draw the card of death. Ton sees the image of the northern goddess Caeilluch, the fierce goddess with the white hair and red teeth, who stands for death, ice and winter. Seems like she really wants to have a say in all this.
Tuning in to the mountain I can also feel how much force, light and energy the mountain emanates, and what a great source of energy it could offer us, if we could tap into it. A force that might help us through a dark winter.
So what does this all mean? Will we indeed hear Caeilluch speak that day? Can we expect some great insight, or a loud wake-up call? Something that will help us out of this collective confusion we are in? Who will say?
And so, bit by bit, we collect the pieces of the 11:11 puzzle as we meet them. ‘And yet, expect the unexpected’, Dvora, an Israeli ‘elder’, smiles when meeting online. ‘We often think we know what will happen, and then something completely different comes around.’
And so it is. All we can do is move with the waves and witness what wants to be revealed. So here we go.
Nederlandse versie:
GATHERING THE TROOPS
Gathering the troops. Het leek wel het onderliggende thema van onze reis door Frankrijk deze zomer. Alsof iedereen die we kenden, besloten had om door Frankrijk te reizen en dezelfde plekken aan te doen. Op elke plek waar we kwamen, was het een feest van herkenning en vreugde. Alsof we iedereen na heel lang weer ontmoetten, ook mensen die we niet eerder kenden. In elke ontmoeting voelden we de krachtige verbondenheid van het hart. Zij die het controlerende hoofd een beetje los durven laten en met het volle hart in de wereld durven staan. Kwetsbaar en krachtig. Open voor het onbekende en meegaand in het zijn.
Prompt voelde ik de energie weer van La Douce France, zoals ik ze in mijn kindertijd had gekend en geliefd, maar die de afgelopen decennia verloren leek te zijn gegaan. Maar zoals met alles wat écht waardevol is, is die spirit nooit helemaal verloren. Altijd blijft er een stille vonk verderleven, die vroeg of laat weer overspringt.
Gathering the troops is ook het thema dat we voelen als we ons, eenmaal weer in Nederland, storten op de voorbereidingen van 11:11, ons najaarsproject in Schotland. Toen we deze hele onderneming startten in de Sinai, wisten we dat hij zou ‘eindigen’ bij de berg Schiehallion in Schotland. De heilige berg van de Schotten in het legendarische gebied rond Loch Rannoch. In de periode dat wij er willen neerstrijken, vindt de Internationale Climate Summit plaats in Glasgow, waar wereldleiders, experts en activisten allerhande zich gaan buigen over de klimaatveranderingen en wat dit van ons als mensheid vraagt.
Enkele jaren geleden, onderweg naar Ladakh, kreeg Ton al een boodschap die zei dat we als mensheid geconfronteerd worden met meer problemen dan we praktisch kunnen oplossen.
“Your civilisation is at its deepest point of disturbance”, zo ging de boodschap. “It is as if the body is sick, out of balance, and it needs this higher vibration to heal it. Healing doesn’t come from medicines or surgery, it comes from bringing the soul back to the body and remembering who you are, remembering the blueprint of the original human being, remembering your origin. The moment you remember, you reactivate the blueprint of your bodies and the blueprint of paradise. Do you understand how important that is? You cannot fix the whole system by trying to make it better or trying to resolve all the problems – there are too many of them. You will never be able to fix everything on this level. You have to remember the blueprint and then you can fix it – well, it is not even a matter of fixing, it’s a matter of going back to your roots, looking at it from a higher perspective. It is seeing that everything is still in perfection, even if it doesn’t look or feel that way. So you have to reconnect to the source.”
Zo voelen we het ook. We kunnen pogingen doen om oplossingen te zoeken, maar met onze mind alleen krijgen we het allemaal niet opgelost. Meer nog: onze hoofden slaan tilt. Niet alleen omdat er te veel (tegenstrijdige) informatie is en we niet meer weten wat we mogen geloven, maar ook omdat er te veel at stake is om rustig het hoofd koel te kunnen houden en een globale aanpak neer te zetten.
Op een bepaald moment is er deemoed nodig. Het besef dat we ons als mensheid in een lastig parket gemanoeuvreerd hebben – door een overtuiging van scheiding en tekort, een ideologie van concurrentie, verovering en groei, en een materialistisch wereldbeeld – en dat we er met ons denken niet meer gaan uit geraken. Een denken dat ons bovendien enorm tegen elkaar heeft opgezet. Wie niet helemaal denkt zoals wij, verklaren we voor gek, lachen we uit, vallen we aan, willen we weg. Omdat we allemaal deep down bang zijn ons te vergissen. En voelen dat iets onderhuids helemaal niet pluis is. En hopen op een reddend antwoord. Maar verdeeldheid zal ons niet redden. In tegendeel. Het draait ons nog verder in de knoop en maakt ons nog banger dan we vaak al waren.
Tijd dus voor iets heel anders. Tijd om ons hoofd en controledrang even stil te leggen en weer ruimte te maken voor ons hart. Voor verbinding met elkaar, met de aarde, met spirit. Met hogere inspiratie, of een diepere wijsheid, die ons kan influisteren wat er echt aan de orde is. Want diep in ons hart weten we het wel.
“Humanity needs to reconnect, one day.”
11:11 dus. Een dag om een uur stil te staan. Zover weten we. En het liefst roepen we daar zoveel mogelijk mensen voor op. Meer weten we niet. Hoe pakken we dat aan? Systematisch vanuit ons hoofd? Of juist niet? Zijn we klaar om ook hier ons hoofd los te laten, het onbekende toe te laten, spirit te laten spreken en het leven zijn werk te laten doen?
We spreken erover met een paar mensen. We contacteren hier en daar iemand die een groot netwerk heeft. We polsen bij aboriginals. Bij astrologen. Wat leeft er op 11 november?
Op 11 november blijkt er volgens een Vedisch astrologe-vriendin een constellatie te zijn tussen Jupiter, Saturnus en de Maan. Gek genoeg riepen we vorig jaar op om te mediteren op 21/12, de dag van The Great Constellation, toen was een een constellatie tussen Jupiter, Saturnus en de Zon. Na de Zon de Maan? Na het zichtbaar mannelijke, het verborgen vrouwelijke? En dit in de maand van de Schorpioen, het mysterieuze en diepgravende teken van mysterie en magie, verleiding en seksualiteit, dood en wedergeboorte, transformatie.
Telkens als we vrienden ontmoeten, stemmen we ons samen even af op 11:11. Nieuwsgierig naar wat deze datum ons te vertellen heeft. Zittend op het terras van een hotel, met Ton en een vriendin, zie ik het beeld voor me van een prachtige vrouw met een kristallen zwaard. Ze houdt het zwaard met gesloten ogen vast, alsof ze zich concentreert en de krachten verzamelt. Dan heft ze plots het zwaard en slaat het met één slag neer: “Let the suffering end!” roept ze gebiedend, alsof ze met een clear cut, een krachtige slag van het zwaard een zieltogend dier van zijn lijden bevrijdt. An act of grace. Net op dat moment komt de serveerster onze theeglazen ophalen. Eén glas glipt uit haar handen en valt met een smak op het glazen tafelblad neer. Bammm!!! In honderden stukken spat het glas voor onze ogen neer. Wow! We zijn meteen wakker. Wat was dit?! Het leek alsof de kracht van het kristallen zwaard zich letterlijk tussen ons manifesteerde.
Het ijs moet breken.
Wanneer Ton samen met zijn kompaan Jan op 11:11 afstemt, trekken ze de kaart van de dood. Ton ziet voor zijn geestesoog ook de noordelijke godin Caeilluch, de woeste godin met de witte haren en de rode tanden, die staat voor ijs, dood en winter.
Dit alles doet me denken aan de Aarde-opstelling die we enkele jaren geleden maakten met een grote groep – waar alle licht plots uitviel en iedereen de dood in de ogen keek. Zo zonder licht leek onze hele opstelling wel een slagveld. Slechts enkele kaarsjes bleven branden; die van de opgestelde lichtwerkers. Zo symbolisch.
Wat staat ons deze herfst te wachten? Verzamelen we die dag onze energieën om de stem van Caeilluch te horen spreken? Mogen we ons aan een soort doorbraak verwachten? Of een wake-up call? Iets wat ons helpt om uit deze collectieve verwarring te komen? Wie zal het zeggen… Tegelijk zie ik ook wat een enorm lichtbron en krachtcentrale Mount Schiehallion is. Alsof wie er contact mee kan maken, toegang krijgt tot een gigantische energiebron, een steun om de winter door te komen.
Het zijn nog maar de eerste puzzelstukjes die we vergaren. “Maar expect the unexpected”, zeggen de Israëlische ‘grandmother’ Dvora en Ton terwijl ze online naar elkaar knipogen. “We denken het vaak te weten, en dan gebeurt er toch weer iets helemaal anders.”
En zo is het ook. Het enige wat we kunnen doen, is onze bereidheid ontwikkelen om mee te bewegen met wat getoond wil worden. So here we go.
