“There is a place nearby that really calls me, and it is not the chapel and not the Mount of Moses itself,” Anna says puzzled. “But I don’t know what and where it is.”
“Could it be Elijah’s Cave?” Monique suggests, who knows the area from former journeys. Elijah is one of the most important prophets from the Tanakh, the Hebrew Bible, who lived in the 9th century BC and spent 40 days in a cave near Mount Horeb, which is the Mount of Moses that we will all climb in a few days. The place is still known as Elijah’s Gardens. (…)
(More of the English translation will follow soon)
DE TUIN VAN ELIA
“Er is een plek in de buurt die me roept, en het is niet de kapel en niet de Mozesberg op zich”, zegt Anna rusteloos, want ze weet dat het belangrijk is voor het proces om de plek te vinden en er zijn niet zoveel dagen meer over.
“Zou het kunnen gaan om Elijah’s Cave?” vraagt Monique, die daar eerder was. Elia is een van de belangrijkste profeten uit de Tanakh, de Hebreeuwse bijbel, die leefde in de 9e eeuw voor Christus en 40 dagen doorbracht in een grot in de buurt van Mount Horeb, de Mozesberg die we over enkele dagen met z’n allen willen beklimmen. De plek staat nog steeds bekend als Elijah’s Gardens.
Anna voelt zich geraakt door de naam, organiseert de volgende dag een tocht naar de plek en nodigt ons uit om mee te gaan. We besluiten kamelen te nemen omdat we onze krachten willen sparen voor de klim twee dagen later. De klim is dezelfde als naar Mount Horeb, alleen moet je op de plek waar je de kamelen achterlaat en door de kloof stapt, niet de 750 trappen op naar de top, maar iets afwijken naar rechts, het dal in. In de vallei ligt daar voor je ogen, omgeven door gebergte, bekleed met een paar gebouwtjes en wat groen, de tuin van Elijah.
De plek ziet er paradijslijk uit, niet zozeer door de overvloedige begroeiing die je je bij een paradijs voorstelt, maar eerder door het licht dat er schijnt en de hoge zachte trilling die er heerst. Het doet me spontaan denken aan de Simien mountains in Ethiopië, de eerste plek die ik tegenkwam waar ik meteen begreep wat er met ‘paradise matrix’ wordt bedoeld. Er zijn plekken op aarde waar de energie zo zuiver en hoog is dat je aan den lijve kan ervaren wat er met het aards paradijs bedoeld wordt. Het is een plek waar hemel een aarde met elkaar versmelten, waar doorgang is van diep in de aarde tot kosmische sferen, waar een harmonie heerst die je spontaan ontroert en in evenwicht brengt.
Philippe, Petra’s echtgenoot en al die tijd onze ‘bewaker’, krijgt bij het aanschouwen van de plek tranen in zijn ogen. De vallei raakt hem enorm. Ook Anna en Petra zijn in vervoering, omdat deze vallei in vorm en energie precies gestalte geeft aan het werk dat zich de afgelopen tijden in detail aan hen opdrong. Hoe ontroerend om te ervaren dat iets wat zich in de geest toonde, plotseling fysiek voel- en zichtbaar wordt.
De plek geeft rust, de plek geeft bedding, de plek omvat – zoals het vrouwelijke het leven omvat. Als ik mijn ogen sluit zie ik de kristallen aardbol die ik eerder in de kapel zag, in de vallei liggen, alsof hier het nieuwe zich al in een mikrokosmos neerzet.
“Dit is de plek waar ik op te werken heb”, zegt Anna als we terugkomen van onze tocht, en de nacht van 7 november trekt ze opnieuw de Elija Gardens in met twee Zweedse sjamaanse vrouwen om er de nacht voor de maaneclips een Death Doula ritueel te houden, een ceremonie voor het oude dat mag sterven. Ook Nikki en Kathleen willen die nacht alvast de berg op. We hebben allemaal onze voeten te volgen. Ana, Kathleens kamergenote, slaat die dag haar enkel lelijk om, waardoor ze tot haar grote ontreddering beseft dat ze de 8ste de berg niet op zal kunnen. Ze roept en huilt van teleurstelling, want als er iemand was die naar boven wilde, dan was zij het wel. Of hoe we het niet altijd voor het zeggen hebben en De Moeder, de grote regisseuse van dit hele verhaal, in dit alles het laatste woord krijgt.
Die dagen wikt en weegt ieder van ons waar ze tijdens de maaneclips moet zijn. Monique, Petra, en uiteindelijk ook Anna, Ana, Nikki en Sharon besluiten beneden in het klooster te blijven. Zelf twijfel ik tot het laatste moment. Enerzijds voel ik me ontzettend verbonden met het klooster, anderzijds krijg ik het beeld dat de energie van de ‘Lemurische tempel’ naar de top van de berg moet worden gebracht. Als ik in het restaurant van het klooster enkele Israëlische vrouwen ontmoet, zegt één van hen, Myriam, me net hetzelfde. “Ik moet die energie de berg op trekken.”
Ik besluit mijn hoofd er niet verder over te breken en gewoon mijn voeten te volgen die me wel zullen brengen waar ik moet zijn. Daar vertrouw ik toch op. Ook al besef ik wel dat een tocht ondergaan tijdens een maaneclips wel de nodige verstoring kan geven…
Als er maar niks echt ergs gebeurt, denk ik nog bezorgd. Politie-interventies, groepen die elkaar ondermijnen, een ongeluk, of erger nog… Er kan van alles gebeuren met een grote groep tijdens een maaneclips in de maand van de Schorpioen, beseffen Ton en ik al vanaf het begin. Daarom is holding the space voor het hele gebeuren vanaf het begin zo ontzettend belangrijk geweest. We hebben in ons netwerk ook een aantal sterke grootmoeders gevraagd om dit aandachtig mee te bewaken. En er zijn uiteraard ook de duizenden mensen die mee gaan afstemmen en het veld dragen. Hoe fantastisch dat we dit werk met zovelen willen doen! De grootheid van het gebeuren ontroert me.
“Laat iedereen die van ver of dichtbij bij deze onderneming betrokken is, vandaag en morgen veilig zijn”, bid ik die ochtend van de volle maan – en na een laatste bezoekje aan de kapel loop ik terug naar mijn kamer om me klaar te maken voor de klim. Het is zover, de maansverduistering gaat beginnen.
(Wordt vervolgd)
